---

 

 

Loitando co becho

 

Volviches hai tempo,
acendiches a fogueira tola,
queimaduras que eran só malos recordos.
E agora,
aquí estás,
inserido nas miñas neuronas, nos meus
ollos cansos xaquecosos, no meu
estragado estómago.

Becho-alien tes que saber
que esta vez, coma sempre,
a enfermidade mental ansiedade xeneralizada,
o teu maldito regalo permanente,
non o quero. Non o quero.

Falan de saúde mental
tantas xentes que non saben
o que é morrer en vida consciente e pleno.

Morrer de tremor, de ansia, de angustia,
de non sabes que monstro estraño e viscoso
que rodea o teu espírito en canto espertas mutilado,
calquera mañá de calquera día de calquera mes de calquera ano.

Ás veces choro.
Sei que estou relativamente so.
Merecidamente so contigo, seino ben.
Berro para dentro moi forte,
tan forte como o vento que zoa na cara,
no paseo precioso pero obrigado da mañanciña,
no paseo que me leva aos cons salvaxes co mar inmenso arredor.

E sabes, alí enriba dos máxicos cons,
proclamo que acabarei contigo becho,
proclamo a saúde mental como utopía lóxica,
como posibilidade que xa aconteceu un día, non o esquezas,
recorrencia, ánimo, afouteza.

Saúde mental, vaia, vaia.
Vou facer unha gastroscopia espléndida.,
e penso, non sería espléndido poder facer
unha gastroscopia cerebral que mate os bechos que recupere conexións,
que elimine outras que dende a infancia machucan o vivir digno?
Unha marabillosa e precisa biopsia que desvele o segredo da dor mental!

Ao mellor o ceo azul está chorando
por todos os pobres tolos cordos,
que camiñamos sendeiros paralelos,
ao mellor sen nunca atoparnos
para dicirnos de verdade fronte ao becho:
“Vas saír desta. Afundirás ao becho”,
mentres te encamiñas, cruzando os dedos,
ata a súa cova escura e chea de cables raros
que feren e estoupan.

A paz. O tempo calmo.
Saber agardar con e sen reloxo,
mirar o reloxo coa pachorra
de quen non ten preocupación ningunha
n súa limpa e controlada mente.

Son un vello guerreiro
que busca novas armas
para gañar esta crúa batalla,
que semella interminable.

Pero houbo un oasis.
Agárrate forte a el,
volverá, volverá, volverá.
Por favor, volve.

 

(19-I-23)

 

 

---

 

 

Marte (Escoitando "Mars" de Television, do seu disco "Television" de 1992)

 

Houbo un berro afiado no solpor,
queimou os teus fermosos beizos,
sempre saborosos en ardente fulgor. Propoño xogar a perder a cordura,
lentamente,
na atmosfera dun Marte vermello como a noite,
como a vida toda.
Vermello Marte. Vermella vida. A gaivota vella olla mar e area,
mar e area que pisamos neste derradeiro baño,
felices, gloriosos e inconscientemente mortos. Saúdo á faneca pequena que ergue a súa cola fugaz,
fugaz saúdo,
pouco espazo,
Silencio. E volver inserir a hecatombe dos furados
nun ollo mazapán que come a mente,
come o malo e quedas limpo flor mental,
mais os furados non saben que ti,
si, meu amigo, ti,
es quen provocaches a histérica hecatombe,
es ti quen ten que saber como frear en seco
furados nunha alucinante hecatombe mental. Meditar. Pecho os ollos e vexo.
As limpas rúas dunha rúa limpa,
nunha limpa cidade, cun limpo hospital, limpa policía, limpo lixo,
limpo todo limpo Mentín. Non pechei os ollos.
Estaba meditando con non sen quen sou. A brisa que agarima cada poro impaciente,
a triste noite na que perdiches todo,
toda un luz que alumeaba a túa triste vida. O esplendor do can correndo polo monte,
libre, veloz, ledicia.
Quero ser gato.
Coma o meu.
O meu avó Stewie. Os dentes abrasados pola calidade innata
de implosión por dentro,
a lingua queimada, case sen papilas,
por unha estraño mal que ningún experto concreta. Todo son sinais de que o meu espírito, arde.
Arde nunha pira cruel que creo non merezo.
Ninguén merece pasar por isto.
Ninguén debería aniquilar a súa mente e a si mesmo. Piano con teclas de mármore.
Piano que non sinte,
porque non soa. Que sería de nós,
multitude peregrina,
sen os sons en vea da música,
que eleva, sublima, murmura,
que rabia, noxo, berro? A mesa absurda suxeita de todo,
tamén absurdo ordenador,
no que as verbas impávidas,
non queren saír,
do seu enfeitizo antigo,
que nos quere privar amnésicos
da “alma” de “soño”, “mar”,
“medo”, “nena”, “merenda”, “quérote”,
“sucio”, “brillante”, “poema”,
“canción”, “esperanza”,
“loita”, “afouteza”. A mesa está cansa, o ordenador tamén,
e eu con eles.
Os días están sendo salvaxes,
neste salvaxe oeste no que vivo,
no que lamento que a miña enferma mente,
volvese querer vivir.
Debe ser porque nunca,
nunca me gustaron as pelis
de indios e vaqueiros.
Claro, en realidade sempre gañaba o becho
disfrazado de cordura xudeu-cristiá made in USA. Durmir.
Se o sono fose hoxe sinxelo e longo,
non curto e feble,
Tal vez outra mañá agardaría o meu
perspicaz abrir de ollos. O home camiña somnámbulo pola casa.
Vai cara á cociña.
Ponse fregar a louza.
Pero non pecha a auga.
Nunca pecha a auga que cae e cae e cae,
e o piso enteiro de solteiro encharcado. Esperta abruado e empapado.
Din que foi cando toleou.
O home serio e servicial,
amigo dos seus amigos, veciño perfecto,
policía local de bo trato.
Din que foi cando toleou,
porque cando entraron os intrépidos bombeiros,
el nadaba feliz e espido
no pequeno mar preñado nas catro paredes. Dixen cousas de mais.
Poesía bata.
Para comer galletas
mentres ves unha insípida conferencia
que mañá resumirás impecable
ao teu fodido xefe,
tan machista coma víbora que se agocha. O unicornio pegou un salto cara outro mundo. Mundo de unicornios e saltos longos.
As rochas cobren a fez dese afastado mundo,
no que un día semella que a expedición M-4583,
astronauta Larsenn, ano 2123,
fixo contacto visual con unicornios. Os seus compañeiros collían probas,
facían medicións, escarvaban a superficie,
pero el, Larsenn, non podía deixar de fitar os unicornios. Si, foi cando dixeron que se volveu tolo.
Tal vez tolemia dos viaxes espazo-tempo. Moi habitual.
Si.
Foi cando se volveu tolo.
Quedan trinta segundos para despegar,
trinta segundos exactos,
todos dentro da nave agardando por Larsenn
que se achegaba pachorrento á brillante nave. Pero non subiu á nave, non,
volveuse tolo, foi aquí cando se volveu tolo,
cando todos puideron ver como corría vertixinoso
en dirección contraria á nave,
apertou con ansia un precioso unicornio e
as súas mans despídense dos atónitos compañeiros,
está dicindo adeus pleno de felicidade,
nunca volverá ver amigos,
nin familiares, nin o seu mundo.
Poida que morra de fame ou frío ou sede. Apertando o unicornio amado é feliz,
todo encaixa,
Non hai bechos nin problemas,
pode que nirvana por fatiga mental.
Chejou.

 

(1-2-II-23)

 

 

 

---

Vomitar

Grandeza inocente dos perdidos,
fronte á grandeza culpable dos insensibles.
Unha mazá vermella que devoras saborosa,
un vaso de auga cristalina e fresca,
cousas que fan que este misterio existencia sexa tesouro,
fronte á noite da desesperanza e o ouveo xeado.

Mirar o que non es quen de ver.
Non ver nada.
Amar esta vida, pese a todo,
pese aos males e desgracias propias
e alleas.
Camiñar sen mirar atrás,
camiñar o amarelo sendeiro,
camiñar ata Oz e volver,
renovado, sen peso nas vísceras,
nas neuronas afundidas.

A estrela brilla allea no ceo escuro,
brilla a súa propia morte estoupido.
Nada hai que non remate,
nada máis que un breve paseo,
ou unha maratón interminable,
nada máis que unha vida por vivir.
Ti escolles se podes. Ti, só ti.

Señor xuíz, eu non sabía o que facía,
eu era un neno malcriado e medorento...
e señor xuíz, non souben, non puiden,
non quixen escoller o lado fermoso,
tranquilo e amable da vida.
Escollín mal. Seino. Son culpable
por acción ou omisión.
Non o único culpable,
mais iso que máis ten agora,
non se trata de axustar contas con quen mal te amaba,
non, trátase de atopar a precisa solución,
a dura decisión, a valentía efémera
trocada en afouteza repetida.

Trátase de saber levar o que hai,
o que ignorante asasino da paz serena,
mataches sen saber.
Sen saber que se matas a parte doce e positiva,
estarás condenado a pelexar coa parte áspera, negativa,
e si que é dura cemento esa parte, esa forma de vivir.

As nubes seguen alleas alá arriba,
as miñas elas son felices,
non sexas egoísta,
perdón a toda a xentiña
que está comigo,
na cara oculta dunha lúa negra,
que se aguantas, aguanta!,
verás un día brillante, luminosa,
como aquela que te agarimou un tempo.

Volve lúa preciosa que alumeas os días e as horas.
Volve, riquiña.

Os cans están nerviosos.
O meu gato durme.
Chegará outro tremor destrutivo?

Se chega, sé elástico e paciente,
como os edificios de Tokio,
abanéate sen medo na crise mental,
e agarda a que a tranquilidade,
o benestar, cheguen da man.
Chegarán. É cuestión de tempo,
e esforzo, moito esforzo.

Paga a pena.
Sábelo ben porque fuches brevemente feliz
unha tempada gloriosa e espléndida. Tranquila.
Sinxelamente, tranquila.
Quero tranquilidade quente.
Volve!

 

 

(2-II-23)

 

 

---

Vivir

Descubrín incrédulo
Ollos novos para vivir esta dura vida
Dignamente.
Volvín sentir o quente alento
Da paz de espírito.
E, agora,
Marchou, mudou en becho
Unha vez máis.
Eficaz terapia allea que non funciona
Aínda que a fagas mel propio.

Escoito os lamentos dos nenos feridos,
Da maldita mente ferida nesta
Esquizofrénica veloz fugaz sociedade
Que chamamos humana
Porque sangra, estoupa a túa pel
E baixo ela o sacro misterio do trauma,
Da ansia, do lado escuro da túa lúa
De caramelo duro feo insípido.

Cada mañá fago uso dos meus
Súper poderes alucinantes,
E son quen de erguer entre náusea e medo
Sempre presentes.
Gañei batallas, perdín tantas e
De novo, no punto de partida.
O meu obxectivo ser feliz entre tranquilidade,
Sei que teño que moverme,
Sei que teño que traballar comigo,
Co peor inimigo,
E fágoo, cada día, pero
Aínda son un neno medorento
Que ten espiñas cravadas no fondo do espírito,
No fondo da infancia, no fondo da escuridade,
No fondo, traumas apegados á carne viva.
A náusea.
Eu bótolles pílulas e algo de verde fume,
Mais se queren invitarse á festa diaria,
Invítanse por si mesmos.
Son os fodidos amos,
E eu?,
Eu teño que seguir sen caer no desalento,
Enfrontarme a unha vida áspera e doente
Coas ferramentas do paseo. A terapia ocupacional,
O que me dea e me deades, psiquiatras do universo,
Quero ser feliz dignamente
E canto costa, costa tanto
Que, ás veces, pensas que non o conseguirás.
Ás veces. Outras empápaste
En calor do home que vence á fera
E pachorrento percorre os seus dominios,
E son tantos cando os podes ver.
O mar, a lúa, o ceo, as estrelas, a verde herba, o bico quente, a aperta suave, os ríos, as fontes, as xentes, a televisión, a música, o cine, a poesía, a literatura toda,
Hai tantas cousas por vivir que
Tristemente perdes cando o becho gaña.
É unha pena e unha enorme, enorme loita
Da que non podes fuxir, só camiñar cara adiante e agardar tempos mellores
Que os houbo hai ben pouco, neno.
Sorte, Manuel!

(12-VI-23)

 

---

 

Sinxelamente complexo

 

Coma un neno que agarra temeroso
un gran balón de cristal fino,
coma ese neno esquecido na memoria fonda,
inconsciente e enfermiza,
así coma ese neno, camiño.

Tentando que cada paso non rache o cristal fráxil,
o fráxil mundo da vida sen medo.

Centos de cabalos prateados
achéganse entre as nubes sorprendidas.
Paran fronte ao meu eu machucado
e lamben feridas que non dan
cicatrizado.

Quero amarte cando xa me abandonaches,
xa deixaches atrás o maltrato dun monstro enfermo,
ámote na miña cordura tola
e aínda máis na miña tola cordura.

Choro, estúpido neno,
deixaches caer o amor fráxil de cerámica
linda e pura.
Deixáchelo caer e rompeu en anacos
que xa ninguén será quen de apegar.

Estou so comigo mesmo bicándote nos meus soños,
son un animaliño ferido que chama pola súa parella
pero ela mudou de pel, trocou
noutra especie de anxo marabilloso.

Non quere saber nada de min, lóxico.
Así que choro en silencio ilóxico,
o nó na gorxa é agora meu,
que cousas ten esta existencia!,
Miña querida ameba,
antes eras ti a do nó maldito,
creo que mereces vivir en paz
e eu xa non sei o que merezo.

Teño que loitar cada día contra o becho escuro.
Certo é que hai tempadas amables e quente lume
e no medio deste caótico nervio meu
intento atopar o buraco que leva
á vida digna, á madureza,
á asunción da culpa, á submisión revolucionaria.

Loito, cada día.
Esa é a miña bandeira de pirata raro.
O meu quefacer continuo,
a miña batalla en centos de batallas
nunha mesma guerra: acougar, ser tal vez feliz.

Aínda sen ti, ou máis ben, sen ti,
teño que facer medrar a miña estima por este neno,
teño que facelo ser persoa forte equilibrada,
nun mundo que é puro desequilibrio.

Amei mal.
Perdín toda a maxia do mundo
que ti regalabas encantada.

Non quero chorar.

O perdido, perdido está,
é tan sinxelamente complexo
como aprender a camiñar so,
a comer so, a rir so, a chorar so,
a falar so, a existir so.
 
Sen a estrela de ouro, sen ti,
sen ti, só quedo eu,
e eu aínda son tan pouco.

Vello cute vellas pernas e varices
vello estómago vello colon
nova incerteza, incertidume,
novo neno, medra xa!

Non vou chorar porque te quero,
aínda que ás veces,
quérote chorando.

Perdoa toda esta existencia cruel
que foi o meu legado para ti.
Perdoa e sé feliz, miña nena, miña amada,
miña querida Esperanza.

Nunca coñecín a ninguén coma ti.
Es única, brillas, brillas,
coma un pequeno sol magoado
que aínda quenta os corazóns da boa xente.

Mirarei. Observarei.
Tentarei aprender.
Tentarei vivir en paz comigo.

Vivir en paz!
Sinxelamente complexo!

(16-VII-23)

 

 

---

 

Por se hai alguén...

 

 

Camiño inseguro e tristeza feble,
a vida é un tesouro tráxico.
Camiño entre podremia esganada
e beleza impoluta do caracol parlante.

Haberá alguén para recoller os anacos?
Haberá alguén cando xa non teña folgos?
Haberá alguén que escoite escuros berros
na noite maldita polo teu propio
diaño?

Non, estarás ti, so,
fronte a ti mesmo.
Nun obsceno espello macabro
onde se reflicte o pesar que levas dentro,
baixo esa cara apampada,
baixo esa pel inerte e seca,
esquecida, sen amor, sen tacto.

Supoño que merece a pena seguir,
agardar polo insulto innominado,
agardar por nada e por ninguén,
agardar a que ti te enfrontes
a ti mesmo,
ás túas parvadas, á túa loucura, ao teu medo,
á túa bágoa tardía.

Tarde, tarde, tarde!
Sempre chegaches tarde no reparto do que é
amar ben, saber amar ben.
Non mercaches ese libro,
ninguén falou del nunha familia noxenta,
simplemente porque obviaban
a súa existencia.

Agora co libro lido sénteste
un inútil amoral, un maltratador maltratado
Ti, ti, ti e cen veces ti!
É que non te cansas de estar so co teu propio becho interno!?
Acaso conseguirei facelo marchar
definitivamente, de por vida que me quede.

Perdín o amor, perdín a compañía quente,
o meu corazón destrenzado chora
e o no na gorxa acrecéntase
con cada día que pasa,
e confirmo que somos dúas illas afastadas,
que non se tocan case, que case non se falan.

Onde está aquel bico fuxidío
polo que vendería a miña alma atormentada?

O contrato asinado di que tes que loitar,
so e sen compañía,
loitar por abandonar o temor, o tremor
e apertar a paz que tal vez non mereces.

Si, si a mereces.
Es un monstro malo pero con
CONCIENCIA.
Maldita conciencia!
Quérote, inexplicablemente,
mal, tarde, e arrastrado polo chan
coma un triste verme medorento.

Que vai ser de min?

 

(10-VIII-23)

 

---