---

 

 

Loitando co becho

 

Volviches hai tempo,
acendiches a fogueira tola,
queimaduras que eran só malos recordos.
E agora,
aquí estás,
inserido nas miñas neuronas, nos meus
ollos cansos xaquecosos, no meu
estragado estómago.

Becho-alien tes que saber
que esta vez, coma sempre,
a enfermidade mental ansiedade xeneralizada,
o teu maldito regalo permanente,
non o quero. Non o quero.

Falan de saúde mental
tantas xentes que non saben
o que é morrer en vida consciente e pleno.

Morrer de tremor, de ansia, de angustia,
de non sabes que monstro estraño e viscoso
que rodea o teu espírito en canto espertas mutilado,
calquera mañá de calquera día de calquera mes de calquera ano.

Ás veces choro.
Sei que estou relativamente so.
Merecidamente so contigo, seino ben.
Berro para dentro moi forte,
tan forte como o vento que zoa na cara,
no paseo precioso pero obrigado da mañanciña,
no paseo que me leva aos cons salvaxes co mar inmenso arredor.

E sabes, alí enriba dos máxicos cons,
proclamo que acabarei contigo becho,
proclamo a saúde mental como utopía lóxica,
como posibilidade que xa aconteceu un día, non o esquezas,
recorrencia, ánimo, afouteza.

Saúde mental, vaia, vaia.
Vou facer unha gastroscopia espléndida.,
e penso, non sería espléndido poder facer
unha gastroscopia cerebral que mate os bechos que recupere conexións,
que elimine outras que dende a infancia machucan o vivir digno?
Unha marabillosa e precisa biopsia que desvele o segredo da dor mental!

Ao mellor o ceo azul está chorando
por todos os pobres tolos cordos,
que camiñamos sendeiros paralelos,
ao mellor sen nunca atoparnos
para dicirnos de verdade fronte ao becho:
“Vas saír desta. Afundirás ao becho”,
mentres te encamiñas, cruzando os dedos,
ata a súa cova escura e chea de cables raros
que feren e estoupan.

A paz. O tempo calmo.
Saber agardar con e sen reloxo,
mirar o reloxo coa pachorra
de quen non ten preocupación ningunha
n súa limpa e controlada mente.

Son un vello guerreiro
que busca novas armas
para gañar esta crúa batalla,
que semella interminable.

Pero houbo un oasis.
Agárrate forte a el,
volverá, volverá, volverá.
Por favor, volve.

 

(19-I-23)

 

 

---

 

 

Marte (Escoitando "Mars" de Television, do seu disco "Television" de 1992)

 

Houbo un berro afiado no solpor,
queimou os teus fermosos beizos,
sempre saborosos en ardente fulgor. Propoño xogar a perder a cordura,
lentamente,
na atmosfera dun Marte vermello como a noite,
como a vida toda.
Vermello Marte. Vermella vida. A gaivota vella olla mar e area,
mar e area que pisamos neste derradeiro baño,
felices, gloriosos e inconscientemente mortos. Saúdo á faneca pequena que ergue a súa cola fugaz,
fugaz saúdo,
pouco espazo,
Silencio. E volver inserir a hecatombe dos furados
nun ollo mazapán que come a mente,
come o malo e quedas limpo flor mental,
mais os furados non saben que ti,
si, meu amigo, ti,
es quen provocaches a histérica hecatombe,
es ti quen ten que saber como frear en seco
furados nunha alucinante hecatombe mental. Meditar. Pecho os ollos e vexo.
As limpas rúas dunha rúa limpa,
nunha limpa cidade, cun limpo hospital, limpa policía, limpo lixo,
limpo todo limpo Mentín. Non pechei os ollos.
Estaba meditando con non sen quen sou. A brisa que agarima cada poro impaciente,
a triste noite na que perdiches todo,
toda un luz que alumeaba a túa triste vida. O esplendor do can correndo polo monte,
libre, veloz, ledicia.
Quero ser gato.
Coma o meu.
O meu avó Stewie. Os dentes abrasados pola calidade innata
de implosión por dentro,
a lingua queimada, case sen papilas,
por unha estraño mal que ningún experto concreta. Todo son sinais de que o meu espírito, arde.
Arde nunha pira cruel que creo non merezo.
Ninguén merece pasar por isto.
Ninguén debería aniquilar a súa mente e a si mesmo. Piano con teclas de mármore.
Piano que non sinte,
porque non soa. Que sería de nós,
multitude peregrina,
sen os sons en vea da música,
que eleva, sublima, murmura,
que rabia, noxo, berro? A mesa absurda suxeita de todo,
tamén absurdo ordenador,
no que as verbas impávidas,
non queren saír,
do seu enfeitizo antigo,
que nos quere privar amnésicos
da “alma” de “soño”, “mar”,
“medo”, “nena”, “merenda”, “quérote”,
“sucio”, “brillante”, “poema”,
“canción”, “esperanza”,
“loita”, “afouteza”. A mesa está cansa, o ordenador tamén,
e eu con eles.
Os días están sendo salvaxes,
neste salvaxe oeste no que vivo,
no que lamento que a miña enferma mente,
volvese querer vivir.
Debe ser porque nunca,
nunca me gustaron as pelis
de indios e vaqueiros.
Claro, en realidade sempre gañaba o becho
disfrazado de cordura xudeu-cristiá made in USA. Durmir.
Se o sono fose hoxe sinxelo e longo,
non curto e feble,
Tal vez outra mañá agardaría o meu
perspicaz abrir de ollos. O home camiña somnámbulo pola casa.
Vai cara á cociña.
Ponse fregar a louza.
Pero non pecha a auga.
Nunca pecha a auga que cae e cae e cae,
e o piso enteiro de solteiro encharcado. Esperta abruado e empapado.
Din que foi cando toleou.
O home serio e servicial,
amigo dos seus amigos, veciño perfecto,
policía local de bo trato.
Din que foi cando toleou,
porque cando entraron os intrépidos bombeiros,
el nadaba feliz e espido
no pequeno mar preñado nas catro paredes. Dixen cousas de mais.
Poesía bata.
Para comer galletas
mentres ves unha insípida conferencia
que mañá resumirás impecable
ao teu fodido xefe,
tan machista coma víbora que se agocha. O unicornio pegou un salto cara outro mundo. Mundo de unicornios e saltos longos.
As rochas cobren a fez dese afastado mundo,
no que un día semella que a expedición M-4583,
astronauta Larsenn, ano 2123,
fixo contacto visual con unicornios. Os seus compañeiros collían probas,
facían medicións, escarvaban a superficie,
pero el, Larsenn, non podía deixar de fitar os unicornios. Si, foi cando dixeron que se volveu tolo.
Tal vez tolemia dos viaxes espazo-tempo. Moi habitual.
Si.
Foi cando se volveu tolo.
Quedan trinta segundos para despegar,
trinta segundos exactos,
todos dentro da nave agardando por Larsenn
que se achegaba pachorrento á brillante nave. Pero non subiu á nave, non,
volveuse tolo, foi aquí cando se volveu tolo,
cando todos puideron ver como corría vertixinoso
en dirección contraria á nave,
apertou con ansia un precioso unicornio e
as súas mans despídense dos atónitos compañeiros,
está dicindo adeus pleno de felicidade,
nunca volverá ver amigos,
nin familiares, nin o seu mundo.
Poida que morra de fame ou frío ou sede. Apertando o unicornio amado é feliz,
todo encaixa,
Non hai bechos nin problemas,
pode que nirvana por fatiga mental.
Chejou.

 

(1-2-II-23)

 

 

 

---

Vomitar

Grandeza inocente dos perdidos,
fronte á grandeza culpable dos insensibles.
Unha mazá vermella que devoras saborosa,
un vaso de auga cristalina e fresca,
cousas que fan que este misterio existencia sexa tesouro,
fronte á noite da desesperanza e o ouveo xeado.

Mirar o que non es quen de ver.
Non ver nada.
Amar esta vida, pese a todo,
pese aos males e desgracias propias
e alleas.
Camiñar sen mirar atrás,
camiñar o amarelo sendeiro,
camiñar ata Oz e volver,
renovado, sen peso nas vísceras,
nas neuronas afundidas.

A estrela brilla allea no ceo escuro,
brilla a súa propia morte estoupido.
Nada hai que non remate,
nada máis que un breve paseo,
ou unha maratón interminable,
nada máis que unha vida por vivir.
Ti escolles se podes. Ti, só ti.

Señor xuíz, eu non sabía o que facía,
eu era un neno malcriado e medorento...
e señor xuíz, non souben, non puiden,
non quixen escoller o lado fermoso,
tranquilo e amable da vida.
Escollín mal. Seino. Son culpable
por acción ou omisión.
Non o único culpable,
mais iso que máis ten agora,
non se trata de axustar contas con quen mal te amaba,
non, trátase de atopar a precisa solución,
a dura decisión, a valentía efémera
trocada en afouteza repetida.

Trátase de saber levar o que hai,
o que ignorante asasino da paz serena,
mataches sen saber.
Sen saber que se matas a parte doce e positiva,
estarás condenado a pelexar coa parte áspera, negativa,
e si que é dura cemento esa parte, esa forma de vivir.

As nubes seguen alleas alá arriba,
as miñas elas son felices,
non sexas egoísta,
perdón a toda a xentiña
que está comigo,
na cara oculta dunha lúa negra,
que se aguantas, aguanta!,
verás un día brillante, luminosa,
como aquela que te agarimou un tempo.

Volve lúa preciosa que alumeas os días e as horas.
Volve, riquiña.

Os cans están nerviosos.
O meu gato durme.
Chegará outro tremor destrutivo?

Se chega, sé elástico e paciente,
como os edificios de Tokio,
abanéate sen medo na crise mental,
e agarda a que a tranquilidade,
o benestar, cheguen da man.
Chegarán. É cuestión de tempo,
e esforzo, moito esforzo.

Paga a pena.
Sábelo ben porque fuches brevemente feliz
unha tempada gloriosa e espléndida. Tranquila.
Sinxelamente, tranquila.
Quero tranquilidade quente.
Volve!

 

 

(2-II-23)

 

 

---