---

 

 

Dúbida e vida (Despedíndome dende "A Basella")

 

A dúbida que anega a existencia,

o inexacto, impreciso, indeciso dilema,

a dor que estraga corpo e espírito,

a ledicia que alivia e ata cura o malestar.

Son.

Camiño.

Teño tesouros agochados,

talvez pequechos cachos de vidro limpo,

ou vibrantes palabras que non che din nada,

mais para min son todo.

Teño unas enormes ganas de ser feliz

entre a inmundicia e a miseria

que trato de esfumar cos ollos entreabertos.

A tolería do mundo,

a infamia da indiferenza ante a inxustiza.

 

Teño pensamentos raros

que me empurran ata precipicios feos,

ata praias limpas, cristalinas fendeduras

que a miña pel vai acumulando

entre tebras e sol enrabado.

E á fin teño todo e nada,

son nada e todo.

Existo e penso e sinto.

e quero paz, calma nos miolos,

quero parir soños que aí están,

dentro, aí no fondo,

aí na esvaecida escuridade,

na inquebrantable promesa

feita á memoria recorrente

dos que anhelamos a arte pura, real, inqueda.

Non son nada máis que unha migalla

que atopa o lixo lindo

onde agochar as veas oxidadas,

e sangra harmonía estraña entre palabras,

disonancia tola entre ouveos,

soidade na longa batalla,

pode que unha simple bágoa.

 

Morrer non é o final tráxico,

vivir morto é a traxedia definitiva.

 

Pido sorte e comprensión

polos inmensos erros cometidos,

polos agravios inconscientes,

pola consciente estupidez

dun maltrato dubitativo.

 

 

 

---

 

Silencio

Escoito o silencio, impávido,

imperturbábel por un tempo

que pasa lento, silencio.

 

Escoito o silencio, agarimando,

unha tose allea estraña viva

que afianza os puntuais dunha segura derrota,

morte, vida,

que pasa lentamente rápida, silencio.

 

Pretendín afundirme nel,

ser o seu místico habitante,

o ermitán entre columnas de magma

que acouga o volcán do noxo.

 

Pretendín dor e chegou beleza,

as infindas risas multicolores

e os bicos perennes salpicados de paixón

e fame inmensa por devorar a carne do teu corpo, belo.

 

Silencio. Pasou todo e todo

é silencio, calma. Agarda.

Sen saber por que, sen saber o que, a quen,

Agarda e cala.

 

E o buscador do ordenador rastrea frenético

cun alarido calado,

todos os discos internos e externos da memoria,

na procura dese arquivo perdido, aló,

nalgures, aló entre a selva preñada de información

quente e fría estatística, dato.

To debe estar aló, coma sempre, ao fondo.

 

E o silencio permanece

E en cámara lenta escoito

O meu propio suspiro, asumido.

 

 

---

 

Pingas

 

Unha pinga salgada,

Bágoa,

Incorruptible na meixela

Esvara,

Camiña por fuxidíos sucos

Dunha pel enrugada polos anos,

Cicatrices de tremor e ansia,

Sorrisos e alcol queimado,

Lume.

 

Con quen estou? Quen son?

Paga á pena este turbillón na mañanciña oxidada

De ondas frenéticas e faiscas ledas.

 

Estás farta de min?

Diso se trata, creo.

Supoño que eu tamén o estiven,

Ata o estou,

O medorento maleducado meniño.

 

Pingas arrexuntadas no ventre chumbo

Dun agoiro insecto que penetra a medula

Esgazada

Nun océano de breves mares sólidos.

 

Sólidos como as rochas

Contra as que bato, batemos,

Unha e outra vez,

Talvez eternamente.

 

Triste, creo.

Mañá caldo de ledicia.

Pode.

Sigo vivo, din.

 

 

---