Tan rápido!!??

Volvo da comida dos magos de occidente coa miña familia de Vigo. De escoitar á miña sogra falar dos duros anos da posguerra para a xente coma ela, de pai socialista por sempre perseguido. De ver cada greta na miña sogra política, cada greta no corazón cando di que dende hai pouco é quen de non tremer cando ve un avión. Ela é de Euskadi e iso marca. Volvo no noso coche escoitando a Lenny Kravitz e comentando estas cousas coas miñas amadas e outras menos duras, que non somos "masocas". Pero, temos memoria persoal e memoria que os nosos maiores nos testemuñan, como meu pai, cuxo pai, meu avó salvou a vida na posguerra de milagre.
Vale, ao que ía, volvo, poño a radio, a Ser e escoito a un alto militar falando de sacar o exército á rúa se se aproba o Estatut con "certas condicións" e para "defender a España" (sic). E, eu, que hai ben pouco (véxase: A situación política actual - Semana do 25 ao 1/1/06 -), dicía que non sabía se o que estaba a ocorrer na política española me lembraba ao 36 ou ao 31 ou vai saber ti, creo que vou ter que cambiar o creo por outro verbo máis contundente. Aseguro. A igrexa e o exército. Quen máis se apunta?? Meu deus pequeno da dignidade, xustiza e cordura, onde carallo estás!!??
(6/1/06)

---

Dor de moas

Amarrouse a unha árbore entrelazando os seus brazos, agarimándoa, apertándoa forte. Quíxoa tanto que recibiu o seu bendito soño de anos, o seu zume de sabio entendemento, de doce fondura e as súas moas deixaron de doer e ela foi feliz e durmiu tranquila soñando con follas perennes e por sempre marabillosas preñadas de cores.
(13/I/06)

---

O ganso

O ganso andaba ao seu- So. Falou de súpeto. "Para unha vez que digo algo", e alzou o ton: "Cagoendios non hai ninguén que me escoite!". O ganso é ateo. E un pouco raro.
(21/I/06)

---

A nena

A nena só buscaba o seu xoguete reducción ao absurdo problema de lóxica a nena só buscaba a súa pequena ledicia racionalismo fondo e metafísica latente a nena só quería vivir un chisco mellor Tomé de Aquino escolástica vías tomistas a nena só agardaba non chorar máis e eu reducción ao absurdo bla bla bla filosofía para secundaria bla bla bla. E onde queda a nena para min, para nós, entre todos estes inmensos conceptos? Reducción ao absurdo ou vida.
(4/II/06)

---

A vida. O tempo.

Pasan as horas e os días. En ocasións é tan complexo o devalar dos segundos.
Hai días interminábeis, nos que pensas que xa non volverás levantar cabeza. Nós somos tres e o/os que nos rodean. Pero somos tres. Tres que día a día ano a ano ímonos desgastando pero tamén enchendo de pequenos momentos doces e en paz. Tres que compartimos un refuxio que ás veces é gaiola de berros, ás veces paraíso reencontrado. O tempo faite maior. Mais que significa maior? Basicamente, máis experiencia e máis tropezar outra vez coas mesmas pedras aínda que che resulte incríbel, imposíbel, pero se xa sabías, pero se xa crías, xa.., tropezas e volta erguerse e volta loitar e volta bágoas desesperadas e risos inocentes. Tres entre contra a favor da vida e do tempo. Tres días bos tres días malos. Tres proxectos inacabados. Niso estamos, no proxecto que nunca remata, ata a morte, supoño.

(4/III/06)

---

Tentando atopar o centro
Non, non é tan estúpido como ese "centro político" que tantos buscan para gañar algo que logo denominan "eleccións democráticas" en vez "eleccións de cordeiriños" e, coma case sempre, tod@s somos culpables por acción ou omisión. Non, non é ese centro. É o centro psicolóxico e interior, ese que cando o atopas, cando sen querer estás nel todo flúe con incrible sinxeleza, con perfección non buscada, mais cando, como agora, andas arredor del, ás veces lonxe, ás veces preto, fai que todo sexa raro, estraño, inquedo, complexo. Cada día e cada noite has traballar para atoparte, para equilibrar a túa fraxilidade ou cansanzo ou estoupido contido. Hai tantos tipos de "descentramentos". Eu estou agora na fase de apatía-temor-inquedanza-paaaaz. Teño que facer esforzos por ser, por facer, e creo que aí está o meu erro, porque dáme a min que o esgotamento psíquico e ao mellor ata físico que fun cargando nos lombos o que precisa é deixar pasar o tempo con calma e boa letra. Non sei, confuso escribo isto, terapia persoal, para saber e por que non, para que saibades por onde ando.

(19/V/06)

---

 

BAAAAAARÇA!!!!!!

Ía ver a final da Champions co meu colega Víctor, pero ao final houbo cambio de planes e vina na casa coa miña ameba da sorte, a miña Espe e co meu Lindo, o osiño amoroso que é do Barça (que remedio lle queda!).
A verdade é que seguindo a miña pauta habitual os nervios deixaron paso a un abatemento, a unha sensación de hai que foderse pero isto non está para gañarse e máis aínda cando o poste de E´too. Pero, ao final o milagre marabilloso. 14 anos despois de vibrar co gol de Koeman e de saír coa nosa neniña de case 4 anos por toda a vila berrando, tirándose a tropa nas fontes, volvía vivir unha noite inesquecíbel. E a Praza de Galicia, de Vilagarcía, encheuse de bandeiras, bufandas, berros, bengalas e demais, e ela e eu estabamos alí. O eterno retorno, pero sen a nosa pequena que xa é grande de máis e non lle vai tanto o do balón.

Significa moito para o fútbol e para os culés esta victoria. Para o fútbol porque demostrouse que con bo xogo tamén se poden gañar ligas, e refírome a xogo de equipo, a fútbol total, como aquel da espléndida "laranxa mecánica", e para os culés porque creo que isto remata por unha boa tempada co noso eterno "victimismo". E sigo pensando o mesmo: baloncesto, balonmán, deportes cos que gozo tanto ou máis que co fútbol e nos que o Barça está sempre pelexando pola gloria, conseguida nos deportes antes citados.
Agardo que a miña psique se acabe de colocar no seu sitio, no seu bo sitio, e poder agarimar este tesouro con todo o meu cariño. Visca Barça!!!!

(19/V/06)

---

 

GALIZA EN CINZAS

Tentando reflexionar no medio da rabia e o desacougo. Resulta difícil cando o teu pobo está en guerra. Guerra contra o lume. Pero moit@s cremos que o inimigo do lume ten novas armas, novos folgos, novas tácticas, novo sentido.
O "menos malo" do espanto desta marea negra de cinzas provocada é que vemos o mal provocado tras ela. Polo menos non temos que tragar sapos e mentiras aínda por riba, coma na "penúltima" desgraza. Pero si temos que tragar con criminalidade moi medida e a pregunta do millón de euros de a quen beneficia este desastre, esta guerra. Intereses urbanísticos, pirómanos, odios veciñais, xente da loita contra incendios que se sinte agraviada..., vale. Mais non podemos deixar de sospeitar que se vemos máis alá poderiamos deixarnos levar e intuír unha man negra que segue co negro chapapote movendo aquilo que eles chamaban "hilillos", movendo os "hilillos" que sempre tiveron na nosa terra de caciques e pequenas mafias para facer un ataque ao sistema político, á convivencia, ao goberno, e a gran crueldade: á terra e ao pobo galego. Xa non sabemos qué pensar!!! Pero, realmente, non creo que a ruindade política chegue a estes extremos.
Cando todo isto pase nun outono de chuvia agardada, toda esta rabia e loita deberá permanecer nas nosas mentes feita movemento e conciencia, praxe para que isto non se repita nunca máis. Cando todo isto pase e vexamos o resultado desta guerra, as nosas bágoas caerán sobre as cinzas dunha Galicia de novo violentada. Haberá que pedir responsabilidades e medidas decididas para recuperar o que perdemos.
Debemos manternos firmes, agardar que as nosas sospeitas sexan confirmadas, que a prevención e a acción estean prestas para outros anos. Só como colectivo consciente de que podemos perder o que somos e o que temos poderemos gañar esta e mil guerras mil batallas.
(11-VIII-06)

---

 

Os "nervios"

Compañeir@s que sufrides dos "nervios", vós sabedes do que estou a falar. Estou a falar da enfermidade máis dura e cruel que coñezo. A que só trae alivios de cando en vez e entón tes que aproveitar cada grolo de vida, se é que a propia enfermidade non te deixou xa sen folgos ata para iso. A dor mental, o tremor interno, o pesadelo da anguria son cousas que marcan cun lume noxento. Temos a marca. Loitemos e loitemos. Porque, compañeir@s, hoxe, sufrindo un día máis, sei que outras veces chegou a mar, o riso, a música gozada, o amor tranquilo, a tele comendo un xeado, hoxe, cando non sei, xa me entendedes, se sairei desta, -porque sempre que estás nesta vertixe de "nervios" non tes a certeza, non te deixa ter a situación a certeza de se sairás-, hoxe agardo que máis cedo máis tarde volvan mar, riso, música ou tamén chuvia que cae mentres en paz respiras debaixo da manta, ah!, que felicidade da que non te decatas, porque pasan os segundos da vida e os minutos parecen normais. Normais? Non, son marabillosos, únicos tesouros!!! Somos, por desgraza, moit@s, pero só quería que souberades que estou aquí, nunha gameliña a carón da vosa. As tormentas pasan e se aguantas na mar enfurecida chegará a calma da mar quietude, a praia de area limpa. Chegará. Temos que ter iso tan difícil na tormenta: PACIENCIA, CONFIANZA, ESPERANZA.
(18-VIII-06)

---

Hai unha botella.

Hai unha botella da que sempre beben as nubes. Ten un ton laranxa con miles de matices. Hai unha botella da que beben as plantas. Non sei dicirche a cor, pero si que a vin nalgún bar vexetariano. Hai unha botella da que bebemos todos os animais, os irracionais e os hiperirracionais, nós. Ten a cor da vida e non sei definila. Moitas veces escacha e ves o seu contido esparexido por algures. Hai unha botella sempre ao lado de cada rocha e mineral, é gris fosforito e case non fala con ninguén. Hai unha botella que perdín hai tempo e outra que sempre atopo para mergullarme nela. Hai unha botella chea de presentes e cores agardando por ti e outra chea de noxo e inquedanza que eternamente agarda agochada o seu momento.
(31-VIII-06)

---

BASKET

Sen meterme nas oportunas intros sobre os nacionalismos e os afectos patrioteiros e sobre outras cuestións, xa deixei claro nesta páxina que o baloncesto é un, ou o deporte que máis practiquei na vida e máis tristuras e ledicias me deu (véxase para isto Balonmán en Palabrasplus 05).
Despois de engulirme todo o Mundial, incluídos eses partidos que só vemos @s que nos gusta o basket aínda que non xogue ningún dos teus equipos. Despois de darlle ás gracias á SEXTA por un magnífico e riquiño traballo (eu son seguidor de Andrés Montes dende que comezou na NBA en Canal +, xa hai anos e sempre me caeu moi ben Itu e DE la Cruz é do Barça, he, he), despois de isto e máis, toquei a gloria cos meus dedos escarallados polos balóns nun pase rápido porta atrás ou nunha tripla forzada ou nun tapón soñado se non fora porque ves o dedo ríxido e ao final pasa o que pasa, que tocar o piano é fodido porque se che bloquean os dedos (pero aí estamos) e tiñas que gravar maquetas co dedo índice da man esquerda escaiolado, que así quedou, retorcido para sempre, pero amáñome coa guitarra, tampouco son Hendrix, nin Vai ou Satriani, non, non!!!, ha, ha!!!!
Ben, vai ao gran. Xa os tempos son chegados. Mereciamos este mundial máis ca ninguén. Quedan atrás os cruces malditos, o mal día, a Alemaña ou ata a Angola que nos deixaba con cara de lelos. Igual que cando o Barça gañou o que parecía imposible: a copa ed. Europa de basket, agora conseguimos que o que era un soño para @s apaixoad@s deste deporte sexa unha realidade. Grazas a todos: Pepu, Creus e o equipo técnico, Gasol, Navarro, Mark, Mumbrú, Calderón, Cabezas, Sergio, Rudi, Felipe, Beni, Jiménez, Garbajosa, creo que non se me esquece ningún.

 

Grazas por ter unha liga masculina tan forte coma a ACB e unha feminina na que Vilagarcía ten moito que dicir na división de honra e unha selección de mulleres loitadoras. Loita, sacrificio, elegancia, intelixencia. Non somos só o "cerrojo" español como comentaba "Le Monde", somos un equipazo, con todas as letras: gran defensa, correcto ataque ou como contra Grecia (nun día no que non estiveron ben, todo hai que dicilo) excelente ataque.
Lembro agora os "debates" e as "discusións" no chiringo de "Jou", e lembro que eu xa apostaba por unha final España-Grecia, pero ben, non me vou colgar medallas porque non as tiña todas comigo e contra Arxentina, pufff...., qué tíos.
Unha última cousa. Dá gusto ver e escoitar falar a estes rapaces, igual que aos que nos fixeron vibrar no 84 nos USA de madrugada (vai madrugóns). Saen dos tópicos futboleiros dos que estamos tan fart@s; expresan sentimentos emocións e RAZOAMENTOS COHERENTES, CON LÓXICA, CUN BO EMPREGO DA SENSATEZ E DA HUMILDADE, nada que ver cos Raúl, Ronaldo, etc.., etc.., que poboan o fútbol que cada día se me fai máis aburrido e lineal (aínda que o vexa, he, he). Mocidade con ganas de pasalo ben de saltar e facer un mate deses polos que moit@s dariamos tanto. Que fermosura! Que gozada unha boa zona, unha xogada ben planificada, un soplo de talento. Eu, que fun adestrador feminino a nivel de insti, quero rematar dicindo que Pepu fixo un traballo fantástico. Ideas claras, xogo claro. Tiña que ser dende tampo tempo do viveiro do querido Estudiantes e a súa demencia!!! E amosou a súa forza interior coa maneira en que levou a desgraza persoal familiar da morte do seu pai. E gañamos sen Gasol!! (Ao mellor con el non gañabamos?).

Todo semellaba estar escrito esta vez, pero a diferenza doutras nas que nos quedamos coa cabeza entre as mans, esta vez as letras non se difuminaron como en papel mollado, non, esta vez son letras de OURO e que me/nos quiten o bailado. Grazas equipo, grazas baloncesto por existir. Grazas Espe por estar comigo para vivilo.

(4-IX-06)

 

---

ECOLOXÍA PARTICULAR E UNIVERSAL

Parto dunha hipótese na que desgraciadamente confío: O SER HUMANO COMO ESPECIE É UN SER NOXENTO.
Non as particularidades, creo nas persoas, ata quero crer nun mundo mellor e esa esperanza de praxe revolucionaria, se así se quere chamar é o que me mantén alerta e espectante, o día en que unha morea de humanos lúcidos, coherentes e benintencionados gobernen o mundo. Utopía?... Pode ser.
Centrándonos no tema do noso planeta, da saúde ecolóxica a ollada é terrorífica. Se nos detemos no noso país e no meu entorno máis concreto vemos a devastación do lume e hai dous días o verquido ao río Umia que deixa ao Salnés cunha auga máis contaminada aínda que coma sempre "todo está baixo control".
Agora non lle van dar permiso á fábrica para seguir asentándose nas beiras do río. Agora??? Máis vale tarde ca nunca, pero qué clase de tolos nos gobernan???
O noso planeta está moi enfermo e qué pasa con KIOTO??? Por que eses poderosos amos do mundo dirixidos por un un un.... chamado George Bush se pasan por onde todos sabemos os mínimos, mínimos, eh?, acordos asinados para non seguir intoxicando máis e máis a nosa atmosfera.
Os cartos, o fodido CAPITAL de sempre están detrás da nosa vida e, por suposto, da nosa morte. Da morte indigna de miles de "parias" deste mundo: nenas, nenos, homes e mulleres coma ti e coma min, non, perdón, homes e mulleres, nenos e nenas que tiveron a desgraza de nacer nun lugar onde ao CAPITAL só lle importa/importou sacar todo o posible, expoliar e logo largarse e non mirar atrás, a non ser que haxa petróleo e entón montamos unha guerriña destas onde morren máis e máis inocentes.
O CAPITAL REMATARÁ CO NOSO PLANETA, co noso aire, a nosa auga, o noso mar, as nosas árbores se é que antes nos non acabamos co capital e os monecos-políticos que o serven babosos. Ou ben conseguimos racionalizar a situación socio-económica epolítica estructural a todos os niveis ou seremos en curto, medio-prazo un planeta ermo, unha lúa que se suicidou por ambición e cartos, por non ter nin un gramo de cordura. A ecoloxía non é só "natural", para min é un movemento "social" que ten que ver coa calidade e dignidade de todos os seres do mundo: focas e humanos. As focas non poden falar nin protestar. Suponse que temos unha vantaxe. EMPREGUÉMOLA ANTES DE QUE SEXA TARDE: BERRA, ACTÚA, CAMBIA, TRANSFORMA, ABRE BEN OS OLLOS, LIMPA AS ORELLAS CHEAS DE UNIFORMIDADE ESTATAL. Xas vai sendo tarde. IMOS TOD@S DA MAN!!!!

(4-IX-06)

---

BASKET FEMININO

Cun pouco de atraso, pero velaquí a miña crónica, ao tempo, felicitación polo feito polo equipo feminino de basket no mundial de Brasil, que me fixo pasar grandes tardes previas ao comezo do traballo no insti.
CRÓNICA.-Non puido ser. Rusia deixounos fóra da loita polas medallas, mais o papel do equipo feminino de baloncesto foi realmente exemplar. A excepción do partido contra Arxentina no que nada funcionou, no resto viuse un gran nivel se xogo e competitividade. Así, no primeiro cuarto do partido contra Rusia, España saíu dun xeito eléctrico, sacando prontas vantaxes no marcador que chegaban aos dez puntos. Unha defensa magnífica que as rusas non daban acertado a resolver e un ataque sinxelamente perfecto fixo que España se marchara de dez puntos.

 

No segundo cuarto as rusas resolveron os problemas e empezaron a funcionar como o que son: un gran equipo. Cambiaron a defensa zonal e "atragantóuselle" a España, que xa non era fluída en ataque. Ao mesmo tempo souberon atacar a nosa defensa con calma e gran movemento de balón e aproveitar a súa maior envergadura.

 

A pesar de todo, o partido estaba igualado no descanso (4 puntos a favor de Rusia). Os dous últimos cuartos foron cuestión de loita e acerto ou desacerto no tiro. Cando parecía que Rusia se ía, España estaba aí de novo. E cando a falta de pouco máis de dous minutos, España se puxo arriba de seis-sete puntos, parecía que o partido ía caer do lado das nosas.

Unha discutible defensa zonal nos últimos minutos (que as rusas resolveron sen problemas, cousa que creo non tería pasado mantendo unha dura defensa individual) e un desacerto nos tiros exteriores e nas entradas a bandexa practicamente xa feitas que se saían de dentro fixo que perderamos o partido nos últimos momentos.

 

En todo caso, nada máis que felicitar ás xogadoras polos grandes momentos de brillantez exhibidos no campionato (o gran partido fronte a Australia, á fin campiona, por exemplo, ou a gran victoria fronte a Lituania, cunha inmensa Amaia Valdemoro con 39 puntos) e pola súa fortaleza e traballo ata ao límite. Viva o basket feminino!

(30-IX-06)

---

Ela en blue

Ela loitou con el e contra a súa loucura. Xa pasaron máis de vinte anos. Ela perde os folgos e a paciencia. Nunca ninguén tivo tanta. Hoxe é outra mañá e ela non sabe se o monstro que o tempo e a enfermidade do seu el sempre enfermo sempre queixándose sempre deixándoa contra as cordas ela non sabe se ese monstro que todas esas maldades do demo trouxeron sairá para sumila nun pesadelo fondo. Canto pode unha muller aturar!? Canto pode un home inexacto imperfecto imbécil destruír ao longo do tempo.
Ela chora nun recuncho el aperta os beizos cos dentes tentando non chorar non berrar ela berra. Os dous agardan que veña outra mañá, outro renacemento, o amor glorioso, a dita de estar xuntos, tranquilos, deixando que todo comece dende un principio amábel, agarda ela el ela, sempre ela.

(7-X-06)

---

Relatividade (viaxe interior)

Collo un coitelo e crávoo nunha verde folla dunha árbore inexistente. Poida que todo isto sexa un soño brumoso, mais non, porque ollo como a folla sangra vermello sangue vermello real tan real como unha realidade soñada, mais non, porque a folla verde vermello cuberta son eu, eu que morro nunha realidade ficticia, non, real, non, pensada, qué máis dá, só estou dando voltas a través dun fío dunha morea de fíos que a araña constrúe lente lenta sen mirarme só agarda por min e creo que non irei, tiro o coitelo, vexo as árbores, repouso a cabeza na almofada e miro un teito branco ou un ceo azul. Todo é relativo.

(11-X-06)

---

Dixestión

Hai un estraño interese en toda esta dixestión. Como se comer fora algo que tivera importancia. Ha! Como se vivir fora o único. Ha! De que vida me falas? Escoito as trompetas e os cellos escoito as membranas de células microscópicos. Sinto a suavidade dun bico imperceptíbel lixeiro como unha medusa que flota e swrrippp! Alá a vai con ese impulso repentino swrippp swrippp! Como navega entre augas claras. Marcha, adeus, e todo o estraño interese torna en abandono e noite. Non me deixedes aquí só, neste camiño sen final sen saídas sen pel quente. Vou andando tras de ti, agarda, agarda, non me deixes. Escoitas, das a volta e ollas o meu pesadelo, xa non hai máis que dicir, non, nada. Poida que comer unhas tesoiras doces e facer unha eterna dixestión que sangre vermella e violeta glup glup glup viño negro para axudar glup glup avanzan as tesoiras que se cravan nun punto inexacto do corazón doente que feliz revive. Só necesitaba unha emoción forte. Será iso?

(1-XI-06)

---

 

Ás veces

Ás veces entro nunha nebulosa de paz chea de cores suaves e matices que agariman, alivian a dor e a presión. Ás veces. Ás veces entro en espirais de inquietude, un universo inestábel e nervioso que se tensa e se retorce. Falar cun can descoñecido, contarlle as glorias e as miserias, bendito cadeliño que me coñeces por dentro, coller unha estrela na man e ver o seu fulgor alumeando a vida toda, agarda, agarda, non marches estrela, non marches, mais era fugaz, fugaz como os pensamentos, a negrume e o brillo, a inquedanza, o suspiro, a comprensión, o sono querido. Camiño cara a árbore espida, aperto o seu ser, transmito morse en estado alivio, quero que duren as pegadas riquiñas e tranquilas.

(11-XI-06)

---

 

El busca un horizonte...

 

El busca un horizonte de carne vivida, unha paixón entre almofadas de cores brillantes, un sorriso aberto cunha "O" inmensa, un percorrido pola pel amada entre choiva que nunca escampa. Si, meu amor, o teu corpo, a túa carne, o teu sorriso, a túa presenza exacta. Este el neno gordecho e alto di: quérote. Baixa polas escadas dun penúltimo labirinto, lamenta o non estudo da descompensación humana, a palla no ollo alleo, o pseudocristianismo de aceno afábel, que deus buscades?, a hipocrisía das escapatorias condenables chamadas marihuana ou chocolate, chocolate con leite, ummm!, xeados de chocolate, días de san Roque e santa Rita, umm!, algodóns rosas de azucre, ummm! Que mal estou hoxe, pero o marabilloso é que seguimos xuntos. A quen se lle conte!

(13-XI-06)

---

Dáme a man

Dáme a man, non digas nadas, agora os nosos corpos amarrados ás sabas sorrín entre pracer e pracer, agora non hai palabras, non hai argumentos racionalidade control atención responsabilidade, agora sae o zume de vida dos nosos poros e brincamos cara a algures lonxe lonxe pero tan próximo, ese algures que deixa a cara recolocada no seu sitio, os músculos que non doen, nin os eternos ósos, nin os nervios da razón. Ata loguiño filosofía, ciencia, estudo, matemático, concepto puro, estructuralismo, sociobioloxía, problemática racial e sexual, ata loguiño, dáme a man, non digamos nada.

(15-XI-06)

Resulta difícil, complexo este traballo meu, noso. Aquel no que deixamos media vida e medio corpo. Con este novo curso veñen novas caras novos acenos novas empatías novas discordancias. Non saber qué hai detrás das vosas caras, dos vosos silencios, das vosas despedidas, saúdos ou falta deles. A algúns e algunhas xa vos coñezo e creo, na miña escasa positividade, que temos unha relación razonablemente riquiña. Mais outras e outros, eu qué sei! Eu qué sei de vós? Falades e mándovos calar e volvedes falar e calades. Ás veces preciso da disciplina do enfado serio, da furia contida, e entón xa volo digo, qué pasa comigo, que pasa con nós nesta aula? Debo limitarme a unha relación fría e traballosa, cansazo en cuncas, en doses diarias de simple teoría? Debo renderme a unha posible evidencia de distancia desmedida para min entre alumnado e profesor? Non, o que debo é de relativizar. De quedar coas opcións. De positivizar. Vaia palabro! Ser positivo é fundamental para non rematar queimado. E ti sabes, profesor, que lles debes tanto e tanto a todas estas rapazas e rapaces. Tanto e tanto! Grazas esperanzadas nun novo curso que vai pasando, arriba e abaixo, abaixo e arriba.

(15-XI-06)

Quixen cuspir...

Quixen cuspir monotonía e cen moscas saíron da miña boca. Simplemente ollei o feito e comín galletas en castigo ponderado. Non coñezo as razóns dos vaivéns entre días ou semanas ou máis curto longo prazo; sería tal vez unha mosca telescopio inmenso dende o ceo a que puidera ter unha visión global deste conxunto que semella azares entretecidos. Será tal vez un pequeno faro quen alumee as nosas pegadas neste devalar das horas vivas. Será?

(18-XI-06)

Melloría

Unha instancia inferior, un estado febril que acompaña á neve e a derrete e fai migallas o pequecho corazón do cazador cazado. Un pulo de enerxía licuada entre grandes pedras azuis e negras. Saltas sobre ti mesmo, só es unha sombra. Agochas a túa identidade trala febre que persiste por sempre. Ata que unha mañá, un colibrí bate as ás vertixinoso e de súpeto atopas a túa fronte fresca e liviá, a neve cae de novo en flocos pálidos como o teu cute, á fin o pequecho corazón latexa; non máis caza social, non máis persecucións en van que afogan o peito. Aliviado, suspiras e un pequeno eco zoa no vento.

(20-XI-06)

Baixo mínimos

Abaixo, na cabeza, quedou hoxe a lucidez clara. Alá, no caixón do fondo, onde gardo como tesouro o control consciente. Tesouro que cada día abro coa esperanza de que estea alí agardando para axudarme a enfrontarme ao mundo. Maia alá abaixo quedan hoxe pechados control e lucidez. As néboas cobren os pensamentos todos. Unha vea cerebral fai forza para que non veñan as ideas desbocadas e tomen o mando. Unha arteria loita por enviar osíxeno, vida aos miolos cansos. Este cansazo, esta debilidade mental, este estar baixo mínimos ten unha razón lóxica, comprensible, ata compensatoria. Ser feliz onte entre brumas de cores, recobrar o sorriso e o descontrol como aliados buscados, atopados, superados. Bañarnos en amor, fume e xeados. Bañarnos en inconsciencia provisional. Polo tanto, baixo mínimos hoxe é só unha relación causa-efecto que tiña que producirse, posibilidades moi altas, altas como as nubes claras que os meus ollos pegañentos miran con mil pintiñas de esgotamento. Estudo a situación, procuro case dominala e apertando as neuronas consigo ir abrindo pouco a pouco, hora a hora, minuto a minuto, o caixón de alá atrás, no fondo.

(21-XI-06)

Recaída

Unha volta á condena. Paseniño cae a chuvia polas ventás como cae a inquedanza dentro deste esvaradío sufrir nervoso. Agradezo a fortaleza que de tempos pasados perdura, mais a fría man do inexacto, do desequilibrio pousa no meu ombreiro e unha espiral de diferenzas intranquilas percorre as miñas trementes mans. Non pasa nada, é un mal día, ou dous, vai ti saber. Non pasa nada, é a vida en todo o seu esplendor de renacemento da Guerra dos Tantos Anos; non pasa nada, sempre agardarás a melloría de antonte, sempre terás no horizonte aquel pequeno eco de paz polo que zoará, ventureiro, o vento.

(22-XI-06)

Teimas

Teimar no instinto de supervivencia, conseguir un pao para camiñar arrastrando os pesares e as dores que abaten. E, de súpeto, abrir os ollos e atopar un mundo pleno e confiado. Non sabemos o sentido, non demos acadado a lóxica - quen a quere? - deste mundo. Hai accións e omisións. Pequenos pasos, grandes saltos, grandes caídas, abismos sen remate, oracións inútiles, grandes palabras baleiras, deuses sen substancia, comida que non alimenta, mortos en vida de fame, noxo, loucura, tortura, guerra, abandono. Non hai piedade no ser humano que se perdeu - tal vez se atopou - entre as súas obras miserábeis. Pero, sendo condescendentes - tal vez obxectivos - hai piedade nalgunhas mans ollos bocas vidas que todo o ofrecen por nada. Risa, sorriso, alegría, tenrura, amabilidade, solidariedade. Supoño que esta lista é certa - tal vez humanamente certa - ,co que dariamos unha volta enteira, un círculo de pedras preciosas e cinzas que ouvean e atopariámonos de novo na teima infinda no camiño esgotador - Sísifo chama á nosa porta - , mais nunca atopariamos un final - non sendo que a morte sexa precisamente iso - . Dubido e teimo.

(22-XI-06)

Rodeado de xente nova - carne e corazón noviños - interpreto o meu rol de mestre apegado ao seu rol. Levo xa moitos anos con esta sensación de volver empezar. De tentar atrapar a súa mente entre lazos de tecido de saber, e o máis importante, de ser. Ser persoa por riba da novidade da cara, do corpo, do sexo, por riba da diferenza social, familiar, educacional en xeral. Ser persoa que tenta pensar dun xeito tolerante. Soa algo platónico, algo de dialéctica emocional, só que no canto de chegar á Beleza en si, pretendo chegar - atravesando o pulo erótico do autocoñecemento - ao SER HUMANO DIGNO EN SI. A quen son? Por que? Para que? E como podo mellorar como ser que forma parte desta tola humanidade? E, por tanto, como podo, podemos nós mellorar a humanidade? Eu - carne e corazóns noviños - creo que algún día poderedes. Niso confío. Ao mellor non vós, nin os vosos fillos, pero quen sabe, poida que algunha xeración decida "cambiar a vida antes de que a vida a cambie". Oxalá utópico, mentres tanto obsérvome facendo de mestre, tentando atrapar mentes unha vez máis para logo deixalas ceibes, máis ceibes, apegado, unido con fortes lazos de "pegamento" interno ao meu rol de mestre.

(27-XI-06)

Trala riada do 27 de Novembro de 2006 en Vilagarcía

Non, que non me veñan con máis contos. Isto non é normal. É natureza enfurecida pola man do home que non deixa de darlle paos. Farta de tanto recheo, cemento, cinzas intencionadas, vertidos insensatos, polución, noxo insensato tamén. Farta está de nós a natureza e non deixa de enviarnos avisos tras avisos. SE NON QUEREMOS ENTENDER E RECTIFICAR, MERECEREMOS TODO O QUE NOS PASE.

(28-XI-06)

A gran desfeita

Hoxe, trala tarde e noite pasadas, a vila semella territorio bombardeado. Territorio en guerra. A lama apodérase de todo. O cheiro a gasóleo, a multitude de baixos, tendas de todo tipo coas mercadorías na rúa, grúas que se levan a un e outro coche maltratados, todo pingando, todo arruinado. Hai unha tristeza no ambiente que o enche todo. Un aire de impotencia mesturado cun estado de estupor de quen non entende nada, de quen non acerta a dar con palabras, solucións, saídas...
É penoso ver os acenos da xente. É penosa esta miña vila, que agora na desgraza sinto máis miña ca nunca. Trala tempestade vén a calma, mais os patos nadando onte no medio dun mar de río, os coches empurrados uns contra outros pola riada, as crises de ansiedade non nenos e non tan nenos, non serán fáciles de esquecer. E non debemos esquecer se non queremos quedar como estabamos: atrapados, impotentes.
Teremos que tomar medidas locais e medidas globais. Desgrazadamente nós non seremos quen de cambiar ecoloxicamente este mundo, pero este caos no que estamos sumidos hoxe na vila é o caos no que está sumido hoxe o mundo, ecolóxica e politicamente falando. Vaiamos pouco a pouco, a modiño se queremos, pero vaiamos dunha fodida vez!!

(28-IX-06)

Sincronicidade estelar

Estoupou unha supernova no camiño das migallas. Sorprendido, o pequeno universo occidental correu a chamar a súa nai chorando como un pequeno universo. Nai calmou - acouga, acouga, neniño - o chanto permeábel e queixoso. As estrelas brillan na noite e un fulgor chega aos ollos do vello astrónomo que fita polo seu inmenso telescopio, eureka!, estoupido, supernova e esta noite, o vello, Antón Pérez, terá fermosos soños estelares, mentres, ao mesmo tempo, no mesmo instante, o noso pequeno universo occidental esperta na noite eterna cun feo pesadelo no medio do camiño das migallas.

(29-XI-06)

Un flamexante inverno...

Un flamexante inverno envolve os sentidos da nosa nodosa circunstancia. Dou un novo pespunto ás fibras desta indagación que retruca a lóxica da evidencia. Non hai tribunal que xulgue este tremelante tributo. Sei que todos teremos que pagar, mais non sabemos cando. Non sabemos se o tributo entrará polo recibidor feito carne e óso ou se será un monocromo espírito esparexido entre tebras. Só sabemos que chove en letra gótica.

(2-XII-06)

Nun lugar da miña mente

Escribo nun lugar da miña mente que non dou atopado. As palabras non quedan definidas senón desvanecidas nun papel branco que absorbe sentimentos. Quero atopar aquela sensación de estar de pé e ollar o mundo con calma. Buff!, respira fondo mentres as arañas forman ringleiras dispostas a invadir o terreo da máxica cordura. Tentar camiñar sobre a corda frouxa e caer naquel recuncho da mente non atopado. O baleiro, a inmensidade que cobre a incerteza. O baleiro. O malestar esgotado en si mesmo. Escribo e vou pasando intres de estrañas cores e sabores. Cada intre multiplicado nunha enésima potencia de botella medio chea, medio baleira. Baleiro non é a palabra. A palabra é..., a palabra é..., a palabra é..., tal vez: DESCOLOQUE, esa podería ser, ou desrradicado, desencaixado no sentido da palabra contraria: COLOCADO, significando no teu sitio, NO SITIO, ESTAR RADICADO, ENCAIXAR NO MUNDO. Si, encaixar no mundo. Cae unha pinga de vermello tomate e penso nas verduras e nas froitas. Evapórase a seriedade das palabras, e como case sempre, tento refuxiarme no riso. Ha, ha, ha, ha! Que ben senta rir ás gargalladas, como se o corazón e os nervios atoparan unha bendita pomada que os envolve en paz. Paz. Paciencia. Escribo coa ilusión de atopar aquel lugar da miña mente que segue perdido.

(3-XII-06)

As campás ao lonxe...

As campás ao lonxe resoan nos oídos dos fieis illados. Unha súbita tormenta de trigo inflado golpea nas fervorosas cabezas dos fillos dun deus calquera. Non hai piedade para vós. Fugaces colleitan os últimos suspiros de opio e apampados na mentira piadosa retornan ao fogar feridos por todo o corpo. As campás seguen soando, avisando doutro perigo. O mundo non é inocente, xa non hai inocentes no mundo. Os fieis tremen e traman maldade nos seus refuxios, a mesma maldade daqueloutros fieis daqueloutro deus; maldade tamén compartida por aqueloutros que non teñen deus onde agarrarse. As campás ao lonxe tentan tapar a humana vileza condensada. Van intento.

(4-XII-06)

O crime do século (Supertramp)

Recorrer os violíns do crime do século, agardando cada nota de piano. Notar nos dedos a suor da ansiedade e non ter máis que estoupidos nas orellas. Un círculo de sol e chuvia que se repite entre estacións non existentes, un ínfimo suspiro e as horas que van pasando. Non saber o porqué desta situación desencaixada, non saber o porqué da tristeza e a alegría; cabalgar nun cabalo branco que quedou atrás no verán de soños e loitas contra a auga salgada. Non saber exactamente cómo saír. Mais ser consciente de que esta é unha ferida superficialmente fonda. O piano golpea sen compaixón e aí chegan os violíns, aí chegan para empurrar a música cara as alturas, aí van penetrando en cada poro suorento, aí vén o saxo que se eleva sobre as montañas de escuridade e galopa a modiño na súa propia salsa, todo queda tan ben, crime do século, crime deste día de ponte inmensa, nós seguimos o ritmo da vida, eu apertareime a ela para atopar esa seguridade que de seguro agarda, tranquilo, de seguro agarda tras un recuncho calquera. Ti non o sabes, ti nada entendes, mais o sol gañará a batalla e un enxame de instrumentos regalará os teus oídos perceptivos, hoxe, hoxe, camiño entre a desconfianza e o futuro aberto, camiño, camiño aos poucos, e vou facendo unha estrada pola que pasaremos a nosa historia, pasearemos os nosos vellos medos e as nosas vellas ledicias, camiño da ilusión retornada. Volve, volve!!

(8-XII-06)

Festas na mar da quietude

Festas na mar da quietude. As ondas chegarán moi, moi tarde. Hai peixes de cores rechamantes que enchen as augas temperadas e pouco profundas. Atol magnífico rodeado de verde intenso. Soño cos castelos de area que se afunden ante o ímpeto dun mar bravío. A mar das ledicias, do ditoso alelí que aparece no teu peito aberto e precioso. Muller, ti que me fas ser quente, ti que sabes cada un dos meus agochos, segue bañándote en augas cálidas para min. O funeral das pingas reinventa unha nova fórmula de aceleración neuronal. Ploc, ploc, ploc, esvarando naquel ollo inesquecíbel e todos formamos unha pirámide dourada de flores e asubíos. Festas na mar da quietude. Hoxe os meus amigos e nós marchamos a través do impredecíbel e xuramos rir ata que a cabeza estoupara. É bo sentirse vivo; a pesar dos fallos mecánicos e cuánticos mentais, a pesar do frío exterior, dentro houbo festas na mar da quietude.

(15-16-XII-06)

Reinicio

Volver acender a máquina. Recobrar o cotiá esforzo da alienación e a vida. O traballo espeso fundamentado na vontade férrea e, ás veces, na perfecta engrenaxe dos sentimentos e as horas compartidas. Soará o timbre unha e outra vez e sairemos cansos, ledos, confortados polo ben feito ou insatisfeitos, consumidos polo simplemente superado a medias. Soará o timbre: última hora. Un día complexo, completo, incompleto, cálido, duro, inseguro, paciente; un día de traballo, nin máis nin menos.

(18-XII-06)

A pel transformándose nun deserto. Recollendo os anos que caen nun vermello sol non planeta que vence calquera átomo de humidade. Os poros, anoxados, non saben xa de hidratación. Simplemente choran bágoas resecas. Seco é o horizonte desta derme epiderme esgotada. Pel, procura aturar o peso do tempo. Aguanta, bonita.

(18-XII-06)

Azouta a náusea...

Azouta a náusea a un pato descoñecido. Pese a todo a espesura do monte non decae. Chumbo nas conexións neuronais da hiperactividade. Ben, só tes sono. E agora soñas: atravesas nubes de caramelo e un póster de guitarra perdida preséntase ante os teus ollos de caracol col col. Abres unha ventá pola que esvara o teu corpo de platino líquido que se esparexe nun chan de xemas preciosas. Precisamente no intre en que o xigante das condenas ata o cordón granítico das súas botas coloradas. E lembras a Carapuchiña Vermella e ao Lobo, veloz, veloz correndo perseguido por unha culpabilidade implacábel. Pobre lobo, tamén azoutado por unha pavorosa náusea. Lobiño, bonito, non teñas medo. Ti non sabías o que facías. E eu soñando teño sono.

(19-XII-06)