Enfermo
Aquí
estou, de novo, de novo, enfermo. Sen gorxa, larinxe, sen voz. Non sons, menos
mal que quedan as palabras. Neste 2005 que está resultando tan raro, tan
desconcertante no seu comezo. Si, teño que cruzar os dedos, pregarias agnósticas,
que todo volva á "rutina cálida" que ela di. Non teño
ganas de moito, pero non teño ganas de perder o moito que teño.
En todo caso, sei que antes ou despois deberei aprender a renunciar e, se non
aprendo, deberei renunciar. Todo é cuestión de non desesperar, de
ser positivo, mágoa que eu non sexa Ronaldinho, senón quen son,
pero, ben, son do Barça, así que agardo que o común nos achegue.
Unha estupidez como outra calquera.
De
volta do otorrino
Na
noite de inverno o coche empanaba unha e outra vez a súa mirada e ela dáballe
ao desempanador auto, agora así agora non. Ela acompañábame.
Ela. Eu ollaba entre néboas motorizadas as luces das casas, espectrais,
difuminadas luces, e fitei aquela tenda, e entón lembrei as clases, sempre
aulas profesor xiz alumnado que queres que pense, sexa o que sexa, pense, crítico,
e ti falando da globalización e antiglobalización, e do feito de
non mercar en hipermercados ¿ou si?, ¿tendas pequenas?, e entón,
aquela tenda e o cerebro bulía sen poder dicir palabra sonora, e cando
nos achegabamos ao noso destino, a esta Vilagarcía hoxe tamén envolta
na noite e no bafo escuro, vin a tenda peqerrecha á que ía de neno,
a de Fernando, que a tapiaran hai tempo, pero agora, agora unha escasa luz alumeaba
dentro e cheguei a ver golosinas, lambetadas, chupa chups seguro, ¿e se
ela, a tendiña recobrou a vida?, entón, entón, calquera cousa
é posible, e tamén aos meus miolos chegou Fita coa súa tenda
tan real, tan chea de vida, tan de quererse, coñecemento, case tacto humano,
e si, pensei no hiperfroiz, no gadis, no día, no lidl, e si, pensei na
antiglobalización, pensei en xente horas e horas pii pii productos código
de barras, soldos baratos, pensei en pequenas tendas baleiras, e lembrei que iso
sempre me daba pena, e decateime de que sen sons, en silencio estaba cheo de rabia
e tristura, revolucionaria e vital. Egoísmo e solidariedade profunda. A
noite choraba e berraba. Chegamos ao noso fogar. Ollei as bolsas de plástico
do día, do hiperfroiz, plástico, ollei o noso refuxio, mirei por
dentro, alá no fondo. Concluín: os principios mantéñense,
a pesar da comodidade ou o consumo. Si, culpable pero con eximentes, señoría,
qué palabra, señoría que imparte xustiza, qué palabra,
xustiza. Realmente volvín do otorrino afundido pero coa nosa esperanza.
Nada para nun sentido relativo. Relatividade, esa é a palabra tantas veces,
utopía outras tantas, honestidade, honestidade é a conclusión
final, o premio sumamente difícil, honesto, responsable, coherente, traballador,
histérico, neurótico, agobiado, esaxerado, arroutado, doce, brando,
duro en doses, vivo, excitado, desmoralizado, feliz berrando, sincero calando,
chorón, seco, sen bágoas, contradictorio, claro, lóxico,
ilóxico, namoradizo, fiel, novo, vello corpo, espírito novo ou tampouco,
e a estas horas todas as tendas pequerechas e hipermercados inmensos pecharon
e eu pecho os meus ollos sabendo, intuíndo, crendo, e non sigo, porque
xa non podería definirme, sabendo, intuíndo, crendo que son eu relativamente.
Buscándome
Recoñezo que xa vou sendo
maior, ata vello de corpo en circunstancias mil. Recoñezo. Recoñezo
que aínda ando a procura de min mesmo. Vexo agora que cada movemento da
vida é un fluxo propio, con entidade, unha época, un momento, un
estar de novo diferente e ao tempo igual no día a día. ¿E
agora en que movemento, época, tempo estou? Non o sei. Sei que cambie de
novo perceptible e ás veces imperceptiblemente. Son o mesmo dalgún
xeito que cando era un hippy idealista con 20 anos, o mesmo angustiado de sempre,
o mesmo combatente, pero tamén son o que leva máis de corenta anos
enriba, o que xa non busca a gloria na inmensidade do triunfo, senón na
complicidade próxima. ¿A que renunciaches, tío? Pode que
aínda a nada, pode que sexa antes cando renunciaba a máis, pode.
¿Son honesto? ¿Son íntegro e coherente? Esa pregunta dos
exames, ¿saberías respondela ti? Eu creo que son todo o que podo
e un pouquiño máis, que sei o que é a dor e a alegría,
que sigo sendo o que prefire o "festín de amigos á gran familia",
como dicía o Morrison. Sei da hipocrisía e o engano e a máscara
e agora pronto chegará Entroido e odiareino coma sempre, tal vez porque
odio as caretas, as máscaras, as festas de consumo impostas, tal vez porque
sei demasiado de persoa, de máscara polo tanto, eu mesmo, tal vez, eu sexa
o gran descoñecido incluso para min, entón, para qué diaños
vou andar poñendo capas que enmascaren a quen busco. Son todo o que podo
e un pouquiño máis, para ben e para mal, pero para nada suficiente.
Si, son un becho; con aliñas de cando en cando. Pero, non te enganes, iso
só é unha rápida definición que non define nada do
todo. Así que. Xa. Sigo, buscándome.
Escoitando
a Mahler
E
outra vez, qué marabilla, este adagietto da 5ª, que tristura, que
inmensa fondura, que gloria bendita polos miolos dun xenio e as mans nos violíns,
nas violas, na orquestra enteira, e nós, todas, todos elevándonos
nun soño profundo, inmenso, eterno, nós amándonos paixón
e sexo entre bágoas nós berrando coma nunca se escoitou nesta fodida
terra berrar berrar por sempre coa gorxa afundida rota, doente e qué máis
dá, hoxe pode ser o derradeiro día, desta bendita bendita música
que alumea todo que abre todas as portas do sublime do infernal do innomeable,
eu entro con vós da man, entro e entro e volvo entrar e o día que
non sinta esto ao escoitarche, xenio, o día que toda a pel non se me poña
a falar de tremor compartido, ese día estarei morto, en calquera sentido
da palabra, morto, porque isto é a vida, isto é ser humano, humano,
"demasiado humano" porque cando doe, fire tanto, fire tanto e tanto,
como puñais cravándose en todas as vísceras, como o sufrimento
máis insoportable. A vida, en todo o seu esplendor, gracias, gracias, Mahler,
xenio, "capullo", por estes segundos, minutos nos que saio voando pola
ventá, "mar adentro" dende tantos anos, e aquí, dende
a miña agochada cova, vexo o mundo enteiro, sen pel, sen ósos, vexo
sentimentos, fibras de cores que son sons, fibriñas, nervios, picos de
ansiedade, amargura, loucura, beleza, estrondo, rabia, dor, estoupido, gloria,
gloria, ledicia, alborozo, monstros e fadas e nada, nada, nada é prescindible,
todo vale, cando soas, todo vale todo o ouro que non hai en ningún horizonte.
Lento, ímonos, adeus, correndo, andando, correndo, rápido, andando
pouco a pozo, lento, lento, lento e toda acaba polo de agora, todo acaba pero
segue.
Balonmán
Ben,
para moit@s esta teima miña do deporte é non "intelectual"
e ata "anti-nacionalista", en ocasións coma esta. ¿Cal
é esta ocasión? Que hoxe, España gañou o mundial de
balonmán. Que queredes que vós diga. Eu sufrín - e a palabra
é exacta - tanto por este deporte. Creo que é a selección
que máis veces me deixou baldado e desesperado por unha puñeteira
derradeira xogada. Encántame o balonmán, xunto co basket, de seguro
son dos dous deportes cos que pasei más ledicias e tristuras que significaron
algo
na miña vida.
Xa, xa,
mira, cada
un é como é, outr@s "flipan" cando se doutoran, non está
mal, só que cada un é como é, ¿xa o dixen, non? Qué
carallo, parece que me estea xustificando. Hoxe gañamos, veña, e
no ensaio faláramos de que Croacia era fodida pero podiásmolle dar
"caña" e alí blabla Túnez, que non foi tan difícil,
ho, e cada un era da súa casa e nada, que molou mogollón este mundial,
e que me alegro por este fermoso, fermoso deporte. Xa era hora de ser os primeiros
nel. Levabamos moito tempo preto, é algo merecido. E na vida, non hai tantas
cousas que persegues anos e anos e á fin consegues.
Algúns
principios básicos sobre o meu posicionamento ante o ser humano.
A
proposta de Ibarretxe, a "constitución europea?", o nacionalismo
galego. Escoito, gravo debates para as clases, afirmo, renego, nego, leo e toleo.
Os meus principios básicos. Vai sendo hora de que deixe claro algún.
Primeiro: o capitalismo neoliberal é noxento e vai contra a miña
concepción de humanidade. Polo tanto, iso está por riba de Europa,
Galicia ou Galiza e calquera nacionalismo. Segundo: se hai, polo tanto, algún
movemento que neste momento me pareza moi moi próximo é o movemento
antiglobalización. Radical e ata os últimos extremos. "Sexamos
realistas, pidamos o imposible" é a utopía realizable. É
dicir, se alguén pretende a miña confianza no becho humano, que
teña claro que primeiro debemos demostrar entre todos que somos capaces
de vivir en liberdade, xustiza, paz. Sen fame noxenta capitalista, sen desigualdades
sociais desprezables, sen machismo brutal e funesto, sen guerras santas. Outro
principio: os movementos de liberación da muller son do máis humano
que un se poida levar as mans. ¿Ata cando escrava por acción e omisión?
Aí vai outro principio: é estúpido matarse por crenzas relixiosas.
E aí outro máis clariño: a relixión como crenza radical
é en si mesma un medo absurdo ao baleiro. Agnóstico, antiglobalización,
antibechohumano tal e como é ata agora. Mentres tanto, votacións
europeas, Galicia - Galiza, Ibarretxe, Palestina - Israel, nefastos USA, mentres
tanto hai que loitar como se poida día a día, pero o meu obxectivo
final non é só un colectivo, que tamén, é, ante todo,
o cambio global dunha especie, neste momento, en termos xerais (claro) absolutamente
dexenerada.
Pedro
Pedro colocouse as gafas. Dun xeito preciso. Para iso el era Pedro. Mirou -con
aquela luz agora aplacada- cara ao ceo. Vai sol. Verán. Pedro pensou en
ir á praia, en dar un paseo, en tomar algo. Dun xeito impreciso. Para iso
el era Pedro. En todo caso, volveu colocar as gafas cunha precisión imprecisa
porque para iso Pedro sentía ser a persoa máis solitaria do mundo
enteiro.
A proposta de Ibarretxe, a "constitución
Hoxe.
24/II/05
Hoxe
vin moitas moitas moitísimas gaivotas, moreas delas voando arriba abaixo
planeando por riba do río do Con, hoxe ao chegar do traballo, voaban ledas
preto da miña casa. Hoxe traballei moito, moito pola mañá
e berrei e falei e as rapazas e rapaces, os meus alumnos-as de súpeto vían
cómo daba a volta o cubo, ou o pato era un coello ou cómo se movía
aquel círculo interior. Dá gusto velos animados, participando, aínda
que con estas cousas calquera. E, pola tardiña, antes de ir ao exame de
recuperación, un accidente de tráfico tamén na beira do río,
tamén moi preto da miña casa, e unha muller tirada no chan e a policía
e xente nerviosa e unha muller nova, semellaba familiar pola cara nerviosa, atravesou
a rúa sen mirar e eu freei e ela pediu desculpas coa man, e entón
comecei a pensar no absurdo de sempre, no estúpido que son preocupándome
por parvadas: porque aínda non rematei de corrixir, polo ordenador que
falla, porque non vai o DVD, porque me doe algo a gorxa, porque teño xaquecas
a miúdo, ben isto último non é tan parvada, por cousas que
non me deberan estresar tanto e tanto e, sen embargo, acabo sen durmir, nervioso
a tope e así non pode ser. Céntrate no fundamental. Mais un fai
propósitos de emenda como eu agora, e un, eu mesmo, mañá
volverei preocuparme porque lembrarei que hoxe, hoxe decidín vixiar o exame
porque senón xa era un exceso con tantas facilidades que lles dou nas preguntas,
e algúns entregaron en branco e collín, eu!!, chuletas, ai, deuses!!,
e preocupareime por ter fichado o material da videoteca canto antes, por ter o
traballo que sexa rematado e ben rematadiño canto antes, por ver de ensaiar
ben, por... ¿por que son tan extremadamente responsable? E neurótico.
Porque son Manuel, da ManuelSeixasNeuroband, he, he, Neuroband a secas, bo nome
escollemos, si, si, porque somos todos bos, si, ho. Hoxe, qué breve resumo
e cantas cousas non vou nin citar. Un día dá para moito. Derradeira
escena: o home pensa no maldita e marabillosa que é a vida. Baixa o pano.
Adeus. Estou moiiii canso.
Muller
con Pili
A muller fitaba as tellas abrasadas polo sol. Barro cocido na súa mente.
A pesar da aparencia era un día de frío e xeada. A muller quedou
sorprendida ante o pequeno gorrión que se movía ao seu, no seu mundiño,
nun buraco entre as tellas e, si, fíxate, outro gorrión, seguro
que facéndolle as beiras. A muller pensou no seu amado. Marcou o seu número
abrasada polo sol interior diso que chaman paixón, amor, ou vai saber ti
que. Corazón cocido na súa mente. Non contesta, como sempre. Corazón
xeado na súa mente. Pechou os ollos soñando con paxaros e tellas
e soles abrasadores e afastados galaxias planetas con lagoas de cristal e ouro
lúas de arroz e prateadas árbores montañas de fluor e licor
amargo e tamén e tamén... e tamén deixou de soñar.
Abriu os ollos. Agora fita a foto daquel home. Enriba da mesiña branca
branca do branco branco hospital. Sorriu. Aínda lle funcionaban os miolos
a pesar da falta de rego. Mágoa do cancro de páncreas. Chegou a
enfermeira. ¿Pili? ¿Era Pili?
- ¿Que, como estamos hoxe?
¿Pili?
Si, debería ser Pili...¿ou... Luísa?, ¿ou... tal vez...?
¿Carme? Tantos días e noites leva alí que xa, xa... ¿Pili?
Si. Pili.
- ¿Non tes ganas de falar, lo?
Fala, fala, muller.
- Si, si. Hoxe, hoxe estamos ben, Pili.
- ¿Que tal o seu Ernesto?
- Coma sempre, vai tirando, con achaques, pero é moi forte, moi forte,
non coma min.
A enfermeira botoulle un sorriso cómplice. ¿Ou
compasivo? Era compaixón, si.
- Veña, muller, que se el aguanta,
máis aguantará vostede. Ande, métase na camiña. A
ver que a axudo. Voulle cambiar o parche.
Colocadiña na súa branca
cama, coa renovada morfina anegando o seu corpo todo, entre néboas intuía
toda a vida que transportaban aqueles ollos negros espelidos de Pili, que xa saía,
xa marchaba, toda presta, toda pispante, con tanta desenvoltura.
- Ata mañá,
señora Mercedes. A descansar.
- Adeus, Pili.
Pili volveu sorrir.
¿Complicidade, compaixón? Compaixón cómplice.
Cruzouse
coa compañeira que tiña a garda de noite.
- ¿De onde
ves, Mercedes?
- Da 307 b, a señora Mercedes.
- Pobre muller. ¿Segue
sen lembrar que é viúva?
- Segue convencida de que non o é,
que non é igual. Mellor así.
- Pois si, porque para o que lle
queda.
- Si. Creo que pronto deixará a cama libre.
- ¿Remataches
a tarde?
- Rematei.
- Ben, ata mañá, Mercedes.
- Ata
mañá, Pili.
Atrapar
o tempo I
Mañá
atraparei o tempo, dixo.
Difícil tarefa, pensei.
Atrapar
o tempo II
E
seguín pensando.
Atrapar o tempo.
¿Acaso un humano pode rachar
coas regras espacio-temporais? Non falo de Einstein. Falo de atrapar, deter o
tempo aínda que sexa un intre, un segundo máxico. Aquilo que dicía
Nietzsche, que vivía Nietzsche na súa terrible (para calquera de
nós) existencia: que paga a pena vivir toda unha vida tan só por
un deses momentos plenos, pletóricos. "Pagou a pena por poder vivir
isto". "¿Pagou a pena a nosa, a miña pequena vida por
poder vivir un "isto"? Contesto neste intre nada máxico, do máis
normal e rutineiro: Si.
Atrapar
o tempo III
Tal
vez esteamos falando de felicidade e/ou dor concentradas e conscientes. É
dicir, asumo a lóxica de que a felicidade, o alivio da dor, son case sempre
en pasado evocado, poida que mínimo pasado, pero case sempre, repito, case
sempre, pasado evocado.
Pero... ¿E esta maxia branca eterna do segundo
feliz, no que te decatas de que todo encaixa no seu punto exacto e de súpeto
sorpréndeste sabendo, sabendo consciente e cos ollos moi abertos que es
feliz? ¿E esa maxia negra eterna do segundo doente, da dor inmensa, insoportable,
na que tamén es consciente, plenamente consciente de que todo está
escordado, cubista, arrasado, cos ollos forzados a non chorar sufrimento e rabia
ou coa rendición ás bágoas rabiosas e sufridas?
A diferencia:
Creo, hipótese irregular, ou fe racional, creo que a diferencia estriba
en que na felicidade sabes con toda certeza que é un segundo e que pasa,
pasa. Na dor, en cambio, creo que ás veces, xente coma min, tanta xente,
pensa ter a sospeita insoportable de que está ante o principio dun longuísimo
pesadelo. Supoño que é o de sempre. Ser positivo, ser negativo.
Enerxía que dá vida fronte a desgaste mental que dá morte
(a prazo máis ou menos curto-longo, pero morte á fin).
Fortaleza
mental. Fortaleza mental. Practicar. Debo, debemos practicar. Fortaleza mental.
Deixar fluír, relaxarse, flotar ledo ou machucado pero flotar, flotar con
perspectiva positiva, ou cando menos, realista, obxectiva.
Se non, cada "segundo"
de dor será á fin indefectiblemente máis poderoso que cada
"segundo" de felicidade.
Xa o sabes, Manuel. Xa o sabemos. Agora
a dificultade: Hai que levalo á práctica, ou sexa: ¡¡
facelo!!
Raro
O
día morría aquel xoves. E acababa de comezar. Era un día
raro dentro dunha rara semana. O gato enredaba coa esponxa amarela na bañeira
do servicio. Metido alí dentro para el tamén todo era raro, novo.
Pasaron as horas. Raras. O día semellaba entrar en coma, nunha lenta agonía.
Está morrendo o día. Deitáronse os fillos, os pais... Ninguén
durmiu aquela noite. E todos, no universo enteiro, todos, humanos, animais e outros
espécimes tiveron un raro pesadelo. E o día, morreu de raro puro.
Raro
(Versión pai Julio Iglesias)
¡Qué
día raro, raro, raro, rarisisisísimoooo!!!
Días
de discusión
Levo
algúns días de discusións varias.
Discusión de
amigo da alma. Déixate tremendo o corpo enteiro. Escarallado todo. Descolocado.
Pero, á fin, foi dúas "almas" histéricas e esgotadas
que se cruzaron nun mal momento. Un lategazo brutal pero que quedou niso e nunha
nova encarnación da amizade profunda.
Discusión coa miña
amada.
Mala hostia ou berros. Por sorte, todo queda case sempre en malentendidos
e o "quérote" segue sendo a nosa palabra. E a vida en común
o noso obxectivo, a nosa salvación, a nosa ilusión.
Discusión
coa profesora de relixión.
Vale, pero muller, se eu sempre defendín
que se conserven os postos de traballo dos ensinantes de relixión. Vale,
totalmente de acordo. Agora ben, eu sigo coa miña teima: nun ensino público
a relixión única non debe ter cabida. Aínda que ela é
unha profesora que, por sorte para o seu alumnado, non é dogmática,
nin pecha as súas clases á doutrina vaticana pura e dura, nin moito
menos. Nada contra ela, todo o contrario, "o seu deus me libre", pero
en xeral a catequese na catequese. Outro día seguirei con isto de xeito
monográfico.
Discusión-monólogo co meu alumnado de 1º
de Bacharelato. Os comentarios de texto. Xa lles digo, non é culpa vosa
(ou só vosa) porque chegades con anos e anos perdidos en canto a lectura
comprensiva. Moita culpa, polo tanto, nosa. ¡Que tema máis grave!
¡Que impotencia! (Tamén terei que falar do ensino a fondo). As palabras
son tan importantes neste mundo: encerran e preparan a praxe, abren o sentimento,
a emoción, o DESCUBRIMENTO, a vida consciente e crítica.
Poida
que esteamos condenando a xeracións enteiras a non ver máis que
o aparente. A que se queden na opinión da que nos falaban os gregos , non
no que eles xa sabían tan ben que había que buscar: a esencia, a
episteme.
Encántame a imaxe, claro que si, pero tamén aí,
sen comprensión fonda, todo se queda nun luxo innecesario, nun accesorio.
Como lle está a pasar á palabra.
Tal vez, tal vez, estea esaxerando
todo. Igual son do paleolítico. Igual eu era máis ou menos igual.
Pois pode que si. Igual hai que adaptarse a certas cousas. Entre outras ao paso
do tempo e ao paso das épocas.
Mais nunca, nunca, adaptarse á
mala xente, á que falta ao respecto a sabendas, á que non ten nin
un mínimo de disciplina, compaixón ou arrepentimento. Non, se ao
final eu resulto ser máis cristián que a maioría dos que
tal se chaman. (E se fora 007, diría algo así como: "Nunca
digas nunca xamais").
Baixote
Foder, pois vai semaniñas. Non
acabo de atopar o meu centro. Máis ben, ando arriba-abaixo e, por desgracia,
máis abaixo que arriba. Pode ser cousa de baixar a medicación, cousa
de estar loitando contra as xaquecas, cousa de que estou algo parvo e canso, cousa
de que teño dúbidas. Ou as dúbidas son polas outras causas.
Dubido de se estou a facer o correcto como profesor. ¿Debo facilitar en
ocasións tanto as cousas? ¿Debo ser máis cabrón e
"fillo puta"? Aínda que quixera non podería e non debería.
Pero supoño que si teño que endurecer certos aspectos. Neuroband.
Está parado, pero eu tampouco estou avanzando. Dubido de futuro previsible
ou totalmente imprevisto. E esa angustia de fondo, no estómago como centro
físico aparente, esa maldita que volve e que te aprisiona. Pero eu sigo.
Coa cabeza máis ou menos ergueita. Outros baixóns mil, cen mil,
trillóns de veces máis grandes pasei e quen sabe cómo serán
os que de seguro de cando en vez (espero non continuos, por favor) estarán
por vir.
Loito comigo e contra min. Tiro para adiante e afronto os días
e os problemas e os traballos. De seguro non coa forza mental e a seguridade de
non hai moito, pero aquí estou. Traballándome, coma sempre. Coma
sempre.
Chave
129
A
chave 129. Petrificada fronte a min. Collina. Abrín a porta da biblioteca.
Moreas de libros, encaixados, organizados, fichados como os presidiarios. Efectivamente
cheiraba a pechado, a traballos forzados. Efectivamente era a biblioteca. E non
sentín vida. Sentín que aqueles libros non eran queridos e agarimados
por mans ávidas e novas. Só usados. Ata maltratados. Lóxico?
Ensino obrigatorio. Post-obrigatorio. Mundo de cartón-pedra. Lóxico.
Cerrei a tumba e marchei en busca de vida, ou algo quente, ou unha auga do tempo,
embotellada, por suposto. Das grandes. Si.
Na
tarde máis escura
Na
tarde máis escura apareceu un sapo de mil cores. Faloume dun mundo estraño
que limitaba con todo, fronteira de nada. O sapo deixaba caer as palabras lentas,
gozando na súa preguizosa saborosa linguaxe. Os oídos meus recibían
todo aquel o seu mundo como se por primeira vez os atravesaran palabras novas
incribles inesperadas. Na tarde máis escura descubrín mil universos
quiteille o veo a mil segredos ofrecín o meu corpo a miña vida toda
á mensaxe do sapo de mil cores. Agora, xa noite, son outro. Pero non podo
describir con palabras os universos os veos descubertos os segredos. E tento non
pechar os ollos, non pechar os ollos, non pechar os ollos, non durmir non durmir
non durmir porque avisoume avisoume ben: co soño chegará o esquecemento.
Non podo máis, non podo máis, vou quedar durmido. Mañá
só saberei do sapo, de todo o que fun, de toda a súa revelación
na tarde máis escura, por estas liñas que agora deixo para saber
que non foi un soño antes do soño.
Facer
o amor
Facer
o amor é un soño real. Non estou a falar de película americana
barata, bum, bimba bimba, patapum!!, ouh!!, ouh!!, non, en serio. Follar é
magnífico, necesario. Follar é ou pode ser un gran caramelo, rico
e cheo de paixón con sabor a corpos que estoupan. Pero facer o amor mentres
se folla. Puff! Que inmensidade. Que orgasmo máis cheo de beizos unidos,
bicos, amarrados ata a morte, descansar así entre fluídos de amor
sexual entre os brazos palpando a pel querida. O sorriso é outro e a vida
encaixa á perfección. Non, non é cuestión de moito
nin pouco, cantidades-empresa, non; é cuestión de que cada facer
o amor é único: exquisito, animal, emotivo, sonoro, glorioso. Gozoso.
Logo, xa, xa sei, a vida segue, xa. Pero ¿quen che quita esa maxia? Ha,
ha, ha, ha, para nós, para sempre. Aínda que sexa na memoria. Aínda
impotentes e velliños. Amaches amáronte e quedou plasmado nunha
cama coas sabas enredadas, como os vosos, nosos corpos fermosamente espidos. Podo
ver o teu corazón, podo atravesarte toda, podes ver o meu corazón,
podes atravesarme e tocalo. Pracer pracer pracer amando. E sorrimos cheos do outro.
Metamorfose
Levanteime
unha mañá e aparecín convertido nun ser con barriguiña,
cara redonda e pelo branco. Ben, non é tan kafkiano. Foi más progresiva
a metamorfose, pero non tanto. Vexo a miña foto de contraportada de Bailarina
(1999) e sigo a ser o que era, o tío extremadamente delgado e con cara
afiada. Hoxe, abril 2005, a metamorfose é cada vez máis clara. Un
cambio hormonal pola idade, non poder facer exercicio por culpa da protusión
discal, as galletas que me trago gracias ás pastillas para os nervios que
reteñen líquidos e dan fame, esas son, supoño, as causas
básicas. Se o prezo por vivir en paz é esta metamorfose (que ao
mellor sen tantas pílulas pasaba igual porque xa me tocaba, que os anos
non pasan en balde) bendita sexa.
Ao principio, ben certo é, non me
recoñecía, e familiares, alumn@s ou amig@s que me vén despois
de anos alucinan bastante. Sempre pensei que loitaría contra a miña
enfermiza delgadeza, xa ves ti. Nunca me gustaron as barrigas, xa ves ti.
Atópome
agora cos meus 43 para 44 nun lugar raro. Non é xa a crise dos 40 (creo
que a pasei), pero si a dúbida sobre a túa imaxe (ben, iso é
parte da crise, así que contradicción). Xa para tant@s es "MAIOR",
"VELLO", e eu, por dentro, sigo tan novo e tan vello como sempre, coas
miñas arroutadas rabias paixóns medos inquietudes ( e aínda
berreando nun grupo cañeiro!!!); máis canso, home si, pero máis
novo que tant@s nov@s que coñezo.
Xa non sei se son atractivo. Pode
parecer unha parvada. Pero é o feito de caer na conta de que xa as mulleres
non te miran con interese. Ben, se temos unha conversa e todo iso, os atractivos
entón relativízanse. Pero é algo ao que tes que adaptarte
nesta metamorfose. Nunca fun de guapo (non é esa a idea que tiven xamais
de min), pero si de ser consciente de poder atraer fisicamente a moi diferentes
persoas. Agora, deste "capullo" vexo saír unha bolboreta, pero
rara. Polo tanto, conclúo que:
Manuel,
ti tes que sentirte atraído primeiro por ti (ti todo. Estar a gusto contigo);
Manuel, ti atraes á muller que máis te importa, á que comparte
a túa vida contigo. Manuel, ti tes 43 para 44 e hai que levalo con dignidade
e seguridade. E barriga. E canas opcionais. Uf!, quedei a gusto. Mira que son
"gilipollas", pero tiña ganas de soltalo ao aire.
Parece
que morreu o Papa
Espectáculo
multimedia. Sairán vídeos, DVD´s en edición coleccionista
e ata que poida que xogos para videoconsolas e PC, xogos interactivos: "Escota
e repite as palabras sagradas do Papa moribundo" E os xogadores repiten.
"Mal. Entoaches como se se entendera algo, mal, mal." "Querer volver
a empezar" "Pulsa tal..." Ao papa moribundo non se lle entendía
nada; realmente nada dicía. Pero carallo se se lle entendía antes
(sempre) a Wojtyla e ao seu dogma católico apostólico romano. Un
papa hiperconservador. E aí están os feitos e a historia. Sempre
do lado dos que forman o imperio político, non sendo o seu detalle (de
agradecer) na postura fronte a guerra de Iraq. E o mellor de todo: pedir perdón
pola multitude salvaxadas pasadas. Ben, só por "setentaetantas".
¿Cantos séculos teremos que agardar a que pidan perdón polos
mortos evitables debidos á teima do condón?
Claro, por iso Teresa
de Calcuta semella santa. No sentido kantiano pode ser: cumpriu sempre co seu
deber dogmático. No meu modesto entender, para nada santa, dende unha simple
perspectiva de lóxica humana, de dignidade humana. Se ti curas feridas
e enfermidades e deixas a túa vida por moita xente, vale, santo-santa,
todas as loanzas para ti. Pero se resulta que dentro desa moita xente están
os que ti curas porque ti os "enfermaches", os que ti condenas á
morte por acción ou omisión ao permitir-obrigar que se infecten
porque o di o teu dogma. ¿Iso é un ser humano santo? ¡Por
favor! ¡Que interesante santidade! As cosas seica funcionan así.
En
todo caso, alegrémonos todos e todas, meus irmáns/irmás,
porque tivemos doses dabondo de papa. E aínda nos queda o enterro para
este venres, o conclave e a aparición do espírito santo para que
alumee esas cabeciñas, e iso, a gozar vendo todo iso nas teles privadas
mañá tarde e noite, e ¡como non!, "¡moi ben, PSOE,
coherencia!", na pública en doses de cabalo.
Ata nas revistas e
programas do "corazón", que palabra para esas revistas e programas
en xeral. ¡Estamos tolos! ¡Están tolos estes romanos! Pero
como sempre lle digo ao meu alumnado: hai que ver a tele con ollos críticos,
e ler as revistas do corazón de igual xeito, e así vendo as fotos
e os reportaxes dos enviados a Roma podes caer na conta de que o coche máis
"barato" no que chegaron ata agora parte dos elixidos é un Golf
GTI. O máis barato! Mercedes, BMV, Audi, etc., etc., sen ningún
escrúpulo. Ah!, preciosa relixión baseada na pobreza, humildade
e igualdade entre todos os seres humanos da que falaba un tal Cristo que esqueceron
hai moitísimos séculos. Se non que llo digan aos cristiáns
de verdade, que quedan, pero pouc@s, ou á teoloxía da liberación;
por suposto, para toda esta xente Wojtyla non é nin un grato recordo.
Seguirei
ollando de cando en vez esta preciosa mentira engalanada con pulcro púrpura
e ouro, moito ouro que cega os ollos e enche as arcas do/s seus Banco/s non metafísico/s.
Físico/s e ben físico/s. "O papa morreu, viva o papa".
O que acabou co comunismo (¡o que hai que oír! As cousas caen polo
seu peso. Estudiade a lei da gravitación universal de Newton e facede unha
simple recompilación de datos e aplicádeos rigorosamente á
política, por favor!). O malo é que así estamos, así
nos vai, e os séculos pasan inexorables.
4/IV/05
Nota: Recoméndovos
un fabuloso artigo de X. Antón L. Dobao, aparecido en Vieiros ao día
seguinte de que isto escribira. Á parte de darme moral, e de confirmarme
que somos moit@s os que estamos no mesmo lado, consegue dun xeito magnífico
clarificar cousas que eu só apuntei aquí.
Breve
refexión sobre a situación da Filosofía no novo proxecto
educativo do Psoe e outras consideracións xerais sobre o ensino
Cada
cambio de goberno, @s que nos dedicamos ao ensino da Filosofía estamos
preparados para unha nova "traca" . Que 3 horas en vez de 4. Que obrigatoria
en 2º só para "letras", logo para todo tipo de bacharelato
e agora vén o PSOE e en 2º obrigatoria só para ciencias. Incrible.
Non pola ligazón íntima que Filosofía e Ciencia manteñen,
(realmente Filosofía e Ciencia foron sempre unha, e hai esta optativa "polo
momento" denominada "Filosofía da Ciencia" e como ocorría
nos primeiros filósofos de Mileto: "podía haber un físico
que non fora filósofo, pero todo filósofo era físico"),
polo tanto, repito, non por esa íntima unión senón porque
resulta INCRIBLE que unha materia (das poucas existentes actualmente no ensino)
na que se "obriga" dun xeito explícito nos propios currículos
e obxectivos da materia a formar persoas con madurez, sentido crítico,
visións persoais, etc., é dicir, unha materia a priori para nada
"conservadora" senón claramente "progresista", e progresista
de verdade, aínda que se estudie "Sto." Agostiño ou "Sto."
Tomas, sexa maltratada sistematicamente por un partido que se di progresista.
INCRIBLE.
Semella que as mentes "pensantes" de alá arriba:
políticos e supostos "sabios" que andan polas nubes do Olimpo
queren que nos dediquemos a outros mesteres e supoño que remataremos cubrindo
o noso horario coa nova patriótica constitucional "Educación
para a cidadanía" (mal menor?) e se non con disciplinas "afíns"
(boa palabra tamén, que enmascara barbaridades como ter que dar música,
latín ou o que cadre). É dicir, a nosa carreira, aquilo para o que
nos preparamos durante anos, a dura oposición, o noso esforzo, a nosa formación,
os nosos cursiños para a mellor maneira de enfrontarnos ao noso traballo
de profesores de filosofía rematará por non ter sentido ningún,
por non ter nada que ver co que faremos no NOSO TRABALLO?
E máis se
temos en conta que o profesorado en xeral está OBRIGADO cada vez máis
a ser policía, vixiante xurado de gardería, psicólogo, pallaso,
familiar máis próximo ao alumnado, etc., etc. E, claro, TEMOS MOITAS
VACACIÓNS. Que veña un/unha d@s que di iso e se poña no meu
lugar. Un mestre que se toma o seu traballo en serio esgótase física
e psiquicamente dun xeito brutal e demoledor. Deixa parte das súas forzas,
da súa vida, cada día en cada hora nas clases, nas aulas. E, despois,
na casa, corrixindo e corrixindo, tentando mellorar as clases, os apuntamentos,
os detalles... NON SE DESCONECTA CANDO SOA O ÚLTIMO TIMBRE!!
E moito máis en materias que teñen que "tocar fibra" como
a Filosofía (ou a Literatura, por poñer outro exemplo).
Recoñezo
e cónstame que hai compañeir@s en moitos institutos que non dan
un pao a auga e viven como "Dios". Pero iso é culpa de quen llo
permite nos propios centros: alumnado, claustro, dirección, e inspección
que inspecciona basicamente burocracias baratas, papeis e moito cuño e
pouco máis.
Remato, polo de agora, que isto era breve. Haberá
que ir asumindo a situación. Xa se está a ver nos novos modelos
de exame: chape, chape, chape. ¿Comentario de texto? Asumamos a derrota.
Xa non están os tempos para cousas raras. Pensar molesta e moléstalles.
Unha
cidadanía que non pensa criticamente non é unha cidadanía
educada. Non é nin cidadanía. É "carne de cañón"
utilizable, moldeable, "si señor" e a quen teño que votar?
Aos dos telediarios ou telegaitas, qué máis dá, qué
máis ten, a min que me importa, a min non me afecta, iso non me interesa
e logo extrañádevos de cómo vai o mundo e logo dicide que
apoiades un ensino público de calidade. HA! Ás monxiñas,
que polo menos xa sabemos o que hai, non señores?
De
novo: o ser humano
Que
somos por natureza? Cal é a nosa esencia? Resulta inevitábel caer
no pesimismo antropolóxico ante tanta barbarie, morte inútil, violencia,
inxustiza. Poida que Hobbes teña razón: puro egoísmo. Poida
que sexa certa a afirmación de que "somos o peor virus que xamais
habitou este planeta". Porque, se non, qué explica tal cantidade de
maldade século tras século. Tal cantidade de estupidez humana. Nietzsche
buscaba a superación deste "ser híbrido: metade fantasma, metade
planta"; eu non busco o Superhome nietzscheano (sempre tan mal entendido)
pero creo que a propia lóxica da nosa natureza odiosa explica que todas
as grandes revolucións baseadas en ideais "dignos" ou "bondadosos"
fracasaran: o "Amor" cristiá (de Cristo, non da Igrexa), a "igualdade,
liberdade, fraternidade" dos revolucionarios franceses, a "Xustiza social"
do comunismo marxista, etc. Todos confiaban no ser humano como proxecto mellorábel.
Conclusión: Semella que non se pode confiar nunha especie así. Tan
só en "mutantes" (non sabemos cántos hai entre nós)
de corazón inmenso, principios nobres, compromiso real ante a inxustiza,
en fin, loitadoras e loitadores que teiman contra a brutalidade da súa
"especie nai". Oxalá nos "colonicen" algún día
e fagan deste planeta un mundo que un poida ollar globalmente sen ter que tentar
controlar a rabia ou no vómito.
NUNTIO
VOBIS GAUDIUM MAGNUM: HABEMUS PAPAM" ("Anúnciovos unha gran alegría:
Temos Papa")
Que
ben! Que sorte! Que ledicia! Outra vez todas as cadeas televisivas, as ondas radiofónicas
falando do único. A SER peor cá COPE. A pública superando
a Tele 5, a Antena 3!! Canal + dálle que dálle. España laica.
¡Toma España laica! Neste telemaratón publicitario hai mar
de fondo. Hipótese probable: Os socialistas queren demostrar que son "boa
xente", que son coma todos (ai!, PPSOE, vaia, vaia), que tranquilos, que
o da relixión era outra carallada, que vai estar, e vaia se vai estar!,
non só no ensino, vai estar como toda avida, xa sabedes, tranquiliños,
tranquilamente podedes darnos o voso voto cando o precisemos, xa tiñamos
a Bono como caudillo da patria e da relixión profunda, pero non era suficiente,
así que xa vedes: os nosos telediarios con Lorenziño Milá
en Roma, Iñaqui Gabilondo en Roma, Gema Nierga: Roma, Roma, Roma. "Donde
está la noticia allí está la SER" Todo o día,
señores de Prisa? Tan excesiva e impudicamente? Ai, políticos e
medios informativos de patacón! E logo, ata se atreverán a tentar"meterse"
coa igrexa. Poida que por vergonza ou por recuperar voto "progresista"
(Que mágoa, outra oportunidade histórica perdida, Zapatero!). Con
que forza moral poden logo pedir un voto de "progreso", facendo esta
campaña do medievo inquisitorial cos medios do século XXI? Hipócritas
e covardes. ESPAÑA CATÓLICA, APOSTÓLICA E ROMANA.Habemus
Papam: Ratzinger, que agora xa empeza a ser ata unha "esperanza de renovación".
Moito tería que tolealo o espírito santo para que tal ocorrera.
Iso si que sería un milagre. O milagre de que a igrexa macroestructura
dinosauro e o seu novo "xefazo" avanzaran cara adiante nos problemas
sociais, nos auténticos problemas do ser humano; que loitaran contra as
mortes que eles fan máis posibles, máis brutais en estatística
e carne viva. ¡Cristo bendito! ¿Lembrará este inmenso monstro
cheo de bispos e cardeais, lembrará algún día algunha das
marabillosas ensinanzas dese pobre home: Cristo? A igualdade, a xustiza, o amor,
o perdón... Pero, de verdade, eh¡?, non de blabla bla, amén,
qué dixo o cura? Non sei. Amén. Qué máis ten. Qué
mais dá. Amén. E punto e segue o rosario. Beeeeeeee!!!!
ESCRITO
CONTRA A SITUACIÓN DA FILOSOFÍA NO ANTEPROXECTO DE LEI DE EDUCACIÓN
SOCIALISTA (En galego e en primeira persoa)
Estimad@s señor@s:
A filosofía
é unha "arma cargada de futuro". Unha arma de palabra e praxe.
Que un goberno progresista diminúa a probabilidade de educar o sentido
crítico, a madureza persoal, o contacto co mundo no que vivimos, resulta
non xa paradoxal, senón frustrante. E, por ende, contradictorio co propio
anteproxecto que xa comeza no apartado de "Fines", sinalando no punto
a): "el pleno desarrollo de la personalidad y de las capacidades de los alumnos".
¿Poden dicirme algunha disciplina que se centre máis que a Filosofía
no desenvolvemento da personalidade?, e continúa, por exemplo, no punto
d): "el desarrollo de la capacidad de los alumnos para regular su propio
aprendizaje, confiar en sus aptitudes y conocimientos, así como para desarrollar
la creatividad, la iniciativa personal y el espíritu emprendedor".
"¡Sapere Aude!" "Atrévete a saber. Ousa servirte do
teu propio entendemento sen a guía doutro". Esta cita de Immanuel
Kant non precisa máis comentarios respecto ao final do punto d) cuxos finspretenden
conseguir. E, fíxense no 1º PRINCIPIO XERAL que vostedes indican para
o bacharelato: "El bachillerato tiene como finalidad proporcionar a los alumnos
formación, madurez intelectual y humana, conocimientos y habilidades que
les permitan desarrollar funciones sociales e incorporarse a la vida activa con
responsabilidad y competencia. Asimismo, capacitará a los alumnos para
acceder a la enseñanza superior." A filosofía foi e é
un dos alicerces fundamentais da madureza intelectual humana; confío en
que non teñamos que lamentar en xeracións futuras esa perda de madureza
e responsabilidade coa nosa especie.
Creo que na situación actual non
nos podemos permitir (nin instancias educativas, nin políticas) non educar
na comprensión do pensamento máis fondo do ser humano. E, moito
máis, nun nivel como o bacharelato, onde o alumnado, debe saír preparado
para enfrontarse non só a Universidades ou Ciclos, senón tamén
á vida.
Modestamente, creo que deberían reflexionar seriamente,
porque de ser así, chegarían loxicamente á conclusión
de que a Filosofía, -sexa a Filosofía I de 1º de bacharelato,
ou a Filosofía II ou Historia da Filosofía-, ten que ser obrigatoria
(materia común) en todas as modalidades de Bacharelato, como o é
neste momento. Sentido común e unha predisposición a contar cunha
cidadanía que poida pensar por si mesma. Non chega coa materia "Educación
para a cidadanía"; é imprescindible seguir sendo conscientes
do noso pasado histórico, pero, sobre maneira, do noso pasado humano, dos
porqués da filosofía da historia, dos porqués en xeral, do
"amor polo saber", do amor pola verdade. ¿Están dispostos
a que un enorme número de alumnado, de PERSOAS, perda ese tesouro?
Tampouco
se trata, - e penso que esa é a "filosofía de fondo (seguramente
chea de boa vontade) do anteproxecto -, de unir esa triste separación ciencias/letras,
cun camiño que se queda a medias de todo, "Filosofía"
para o bacharelato de Ciencias e Tecnoloxía e "Ciencias para o mundo
contemporáneo" para as modalidades de Artes e Humanidades e Ciencias
Sociais. Non. Apoio esa nova materia para todas as opcións de bacharelato,
ao igual que ten que ocorrer coa Filosofía. Dese xeito si estariamos "unindo"
dous mundos que por desgracia se teñen separado.
Lamentablemente un
goberno progresista pode chegar a tomar unha decisión propia dun goberno
conservador. É dicir, que non se fomente que a xente pense por si mesma,
senón polo que diga o "Urdaci de turno". Oxalá non cometan
este gravísimo erro, polo ben de todas e todos, incluído o ben do
seu partido político se pretende realmente mellorar esta sociedade e facela
moderna, crítica, reflexiva, tolerante. Resumindo: unha sociedade con "talante"
vital.
Atte.:
Manuel
Seixas.
Xefe do Departamento de Filosofía do I.E.S. Vilanova de Arousa
27/IV/05
ESCRITO
CONTRA LA SITUACIÓN DE LA FILOSOFÍA EN EL ANTEPROYECTO DE LEY DE
EDUCACIÓN SOCIALISTA
Estimad@s
señor@s:
La filosofía es un "arma cargada de futuro".
Un arma de palabra y práctica. Que un gobierno progresista disminuya la
probabilidad de educar el sentido crítico, la madurez personal, el contacto
con el mundo en el que vivimos, resulta no ya paradójico, sino frustrante.
Y, por ende, contradictorio con el propio anteproyecto que ya comienza en el apartado
de "Fines", señalando en el punto a): "el pleno desarrollo
de la personalidad y de las capacidades de los alumnos". ¿Pueden decirnos
alguna disciplina que se centre más que la Filosofía en el desarrollo
de la personalidad?, y continúa, por ejemplo, en el punto d): "el
desarrollo de la capacidad de los alumnos para regular su propio aprendizaje,
confiar en sus aptitudes y conocimientos, así como para desarrollar la
creatividad, la iniciativa personal y el espíritu emprendedor". "¡Sapere
Aude!" "Atrévete a saber. Osa servirte de tu propio entendimiento
sin la guía de otro". Esta cita de Immanuel Kant no precisa más
comentarios respecto al final del punto d) cuyos fines pretenden conseguir. Y,
fíjense en el 1º PRINCIPIO GENERAL que ustedes indican para el bachillerato:
"El bachillerato tiene como finalidad proporcionar a los alumnos formación,
madurez intelectual y humana, conocimientos y habilidades que les permitan desarrollar
funciones sociales e incorporarse a la vida activa con responsabilidad y competencia.
Asimismo, capacitará a los alumnos para acceder a la enseñanza superior."
La filosofía fue y es una de las bases fundamentales de la madurez intelectual
humana; confiamos en que no tengamos que lamentar en generaciones futuras esa
pérdida de madurez y responsabilidad con nuestra especie.
Creemos que
en la situación actual no nos podemos permitir (ni instancias educativas,
ni políticas) no educar en la comprensión del pensamiento más
hondo del ser humano. Y, mucho más, en un nivel como el bachillerato, donde
el alumnado, debe salir preparado para enfrentarse no sólo a Universidades
o Ciclos, sino también a la vida.
Modestamente, creemos que deberían
reflexionar seriamente, porque de ser así, llegarían lógicamente
a la conclusión de que la Filosofía, -sea la Filosofía I
de 1º de bachillerato, o la Filosofía II o Historia de la Filosofía-,
tiene que ser obligatoria (materia común) en todas las modalidades de bachillerato,
como lo es en este momento.
Sentido común y una predisposición
a contar con una ciudadanía que pueda pensar por sí misma. No llega
con la materia "Educación para la ciudadanía"; es imprescindible
seguir siendo conscientes de nuestro pasado histórico, pero, sobre manera,
de nuestro pasado humano, de los porqués de la filosofía de la historia,
de los porqués en general, del "amor por el saber", del amor
por la verdad. ¿Están dispuestos a que un enorme número de
alumnado, de PERSONAS, pierda ese tesoro?
Tampoco se trata, -y pensamos que
esa puede ser la "filosofía de fondo (seguramente llena de buena voluntad)
del anteproyecto-, de unir esa triste separación ciencias/letras, con un
camino que se queda a medias de todo: "Filosofía" para el bachillerato
de Ciencias y Tecnología y "Ciencias para el mundo contemporáneo"
para las modalidades de Artes y Humanidades y Ciencias Sociales. No. Apoyamos
esa nueva materia para todas las opciones de bachillerato, al igual que tiene
que ocurrir con la Filosofía. De esa forma sí estaríamos
"uniendo" dos mundos que por desgracia se tienen separado.
Lamentablemente
un gobierno progresista puede llegar a tomar una decisión propia de un
gobierno conservador. Es decir, que no se fomente que la gente piense por sí
misma, sino por lo que diga el "Urdaci de turno". Ojalá no cometan
este gravísimo error, por el bien de todas y todos, incluido el bien de
su partido político si pretende realmente mejorar esta sociedad y hacerla
moderna, crítica, reflexiva, tolerante. Resumiendo: una sociedad con "talante"
vital.
Atte.:
Manuel
Seixas.
Jefe del Departamento de Filosofía del I.E.S. "A Basella"
- Vilanova de Arousa
Pontevedra. Galicia.
27/IV/05
As
eleccións galegas do próximo mes de xuño
Franco
morreu na cama. Creo que sería frustrante que ocorrese o mesmo con Don
Manuel. Non pola forma de morrer, por suposto. Non lle desexo o sufrimento inhumano
nin ao meu peor inimigo. Se non porque significaría que unha vez máis
Galicia e @s galeg@s semellamos estar na prehistoria (Oxalá: matriarcado
e comunismo de bens, entre outras cousas).
Non creo que poidamos esquecer
o sabor da amargura despois das elección tralo Prestige, trala Negra Sombra.
A min, persoalmente (inocentemente, se queredes) custoume traballo asumilo.Asumir
a indignidade, a indecencia dunha gran parte d@s que comparten supostamente contigo
un conxunto de emocións, historia común, etc., que denominamos POBO.
Non me valen escusas de Galicia profundas, nin dos cartos, nin de nada. Patético.
Agora a situación podería trocar politicamente. E lamentablemente,
moitas e moitos non sabemos a quen votar. Sabemos que non é bo para o país
nin para a saúde a continuidade de Fraga e o seu PP de telegaitas, mais
@s que realmente sentimos a esquerda, vemos o horizonte desta con treboadas varias.
O PSOE é unha alternativa "light", mais alternativa. Obxectivamente
no Estado Español ( a pesar de Bonos, Ibarras e demais) non se respira
a atmosfera negra, fascista e mentireira a ultranza da dereita. Aínda que
aquí necesitamos -necesitan-, algo maia forte, máis contundente
e serio en rigor político e risco que Touriño e acompañantes.
É dicir, un bloque galego homoxéneo e socialista. Xa. Non temos,
por un casual, un Bloque contundente e de esquerdas? A situación do BNG
vén sendo triste para quen confiabamos neles como azote ao PSOE para que
non se durmira, nun suposto goberno de coalición PSOE-BNG. A saída
pola "porta de atrás" ou "pola porta grande" -segundo
quen o mire-, de Beiras, toca fibra fonda nunha parte do electorado de seu. Tamén
a indefinición en temas fundamentais para o país.
En todo caso,
eu seguirei remoendo a quen votar sabendo que para xente moi ben pensante e honesta
o voto en branco ou a abstención é o máis coherente se non
hai unha forza política na que poidas depositar a túa confianza
con algo máis cuns mínimos hipermínimos. E seguirei remoendo
porque quero que tamén aquí se poida respirar un pouco. Que se marchen
os espectros da noite de pedra (que mira que é longa, Celso Emilio) e que
veñan aires novos. Non os puros desexados? Ben. A pureza en política
é case unha utopía. E non sei se debín engadir o case. Así
que decidirei, votarei se non hai forza maior e agardarei unha victoria PSOE-BNG,
BNG-PSOE. E espero, que de ocorrer esta victoria, non nos defrauden e pasen barbaridades
intolerables como as do concello de Vigo e demais. Será como con Zapatero.
Terán a confianza lexítima do pobo, pero non lles deixaremos pasar
nin unha. Así somos @s de esquerda. Con conciencia e ideas propias. E moi
críticos. Ou así deberiamos ser, penso eu.
Saúde
Cando
as costas doen, os ollos choran, o estómago e o ventre tiran de ti para
baixo. Á fin, isto que nos pasa estas semanas semellan ser pequenas cousas.
Pese a todo, unha vez máis tomas consciencia de que a vida é diferente
co malestar físico (e non digamos psíquico).
A saúde.
Sempre o repito, unha e mil veces, típico tópico: saúde,
amor e o diñeiro imprescindible para subsistir. Case nada.
Xunto as
man rezando á sorte para que o sufrimento da enfermidade non pise demasiado
esta casa e, de paso, as dos humanos que andamos por este mundo.
Campións
Ser
do Barça é para min un sinal de identidade. Cumprido o soño
interminábel de ser campións de Europa de básket, agora acabamos
de ser campións de Europa de balonmán, de xoquei patíns e,
despois duns cantos anos, de fútbol. É, esta última unha
ledicia que xa nos ía tocando. E que comparto con todos os "culés"
coma min.
De neno, todos os outros rapaces eran do Madrí, entre outras
razóns a fundamental: porque sempre gañaba. A min non me van moito
os gañadores. E menos cunha camiseta e calzón tan feos (branco de
muda limpa de "mamá"). Así que blaugrana. Somos un equipo
diferente, unha emoción non centralista e, sobre todo, sabemos o que é
sufrir e por iso sabemos o que é gozar coas victorias. É como a
vida mesma. Só aqueles que perderon moito saben o que é gañar
algo. Non somos acaparadores, he, he. Ben, pois así me "mirou"
onte a miña ameba coa nosa Olympia nova.
 |  |
GOL
DE ETOO!! | QUÉROTE
ETOOOOOOOOOO!!! |
 |  |
CAMPIÓOOOOOOOOOOONS!!! | GAÑAMOS!!!! |
 |  |
HOLLIGAN
CASEIRO I | HOLLIGAN
CASEIRO II |
 |  |
ROOOOOOOOONALDINHOOOOO!!
(TOMA!!) | Á
FIN A CALMA FELIZ |
Xa
vedes, cousas de nen@s grandes. Que son as cousas que alegran uns momentiños
unha vida e un mundo tan complexo. Ánimos sempre á xente do Atlético
de Madrí, a ver se sube o Celtiña e os merengues, tranquilos que
xa tedes demasiadas copas e copóns, ho!
O traballiño do ensino I
Vai
rematando o curso e unha vez máis terei que reflexionar o meu "cabreo"
con todo este sistema que falla por todas as súas patas. De seguro, comezando
pola miña. Así que, vou preparando os miolos para soltar a finais
de xuño todo o que fun tragando este curso. En todo caso, xa cheguei ata
aquí e o alumnado a quen lle din clase creo que recibiu todo o mellor que
lles puiden dar. Outra cousa é como o vexan elas e eles. Outra cousa é
a burocracia e o gremialismo, outra cousa é... Xa seguirei
Comeza Xuño
Comeza Xuño e eu estou tirado
por dentro. Un mes levo enfermizo con esta treboada no estómago, no intestino
delgado e groso. Unha proba máis. E teño que aprobala. Non me fai
gracia a gastroscopia. ¿A quen? Faime gracia, ilusión, a mestura
"praia-chiringo" e todo o que a acompañaba. Loitarei por iso
e por que teñamos un verán razoablemente tranquilo e feliz a medio
curto longo prazo.
Dezanove de Xuño
Xa
vedes. ¿Por que subo poucas cousas ultimamente á paxina? Porque
estou maliño. Ao final, non será unha gastroscopia, senón
unha colonoscopia e unha ecografía e cada vez atópome peor, sen
forzas, co servicio e o medo na cabeza. O 21 as probas o 30 os resultados. Longo
Xuño, ¿rematarás ben, lindo? Veña, ho. Poida que colite
ulcerosa, colon irritable, pólipos ou algo peor, pode que algo mellor que
todo o anterior, unha pasaxeira inflamación ou algo así, xa me gustaría.
En todo caso, hoxe, a miña amada e mais eu fomos votar e agardo que hoxe
cambie un pouco o mundo de fóra, que poidamos respirar un pouco, que se
acabe parte da longa noite de pedra. Sería un bo sinal, sendo egoísta,
para dentro de min, para os meus ánimos. Saúde e cambio, compañeir@s.
O Renacemento
Hoxe, 22 de Xuño do 2005, pódovos
dicir que teño a sensación de ter volto a nacer. A angustia mortal,
terrorífica que pasei o día do meu aniversario, e o día da
colonoscopia e ecografía (onte) foron deses que non se esquecen pronto.
Non polo medo á dor, polo medo ao medo, polo medo ao peor, polos presaxios
posibles, polo puto pensamento negativo acompañado, iso si, dun sangue
e unha dor positivos, no sentido obxectivo, empírico da palabra. Pero,
tamén sei, que non os debo esquecer para sacar os aspectos bos para mellorar
como persoa. Traballar contra o pensamento negativo, non deixar que a miña
mente xogue co mal, aínda que é de lei recoñecer que chegaba
con moi pouquiña forza mental debido a mil troulas destes dous últimos
meses. Semella que ao final todo vai quedar nunha morea de "espamos"
de colon, ou colon irritable. Non é agradable, pero desta non é.
"Mala herba non morre", he, he, he. Grazas á miña ameba,
¡cánto sufriu!, á miña filla da alma (debes ser máis
forte de mente que o teu pai, cariño), aos meus/ nosos amigas e amigos.
A tod@s @s que me/nós apertáchedes cos vosos mails, mensaxes polo
móbil, etc., que nos acompañástedes polo teléfono,
coa vosa presencia física, mental... Grazas e mil grazas. Agora, debemos
vivir, cruzar os dedos, un pouquiño de paz, por favor, ir sacando a merda
que me queda aínda nos miolos pouco a pouco e tirar para diante. A vida
segue. E iso é moito, moito.
Caída e futuro do Renacemento
Isto,
querid@s amig@s, que nesta común casa entrades, comeza a semellar unha
penosa sección de "El Caso". Pois si, o caso é que na
noite do 29 ao 30 de Xuño, o día que ía recoller oficialmente
os resultados esperanzadores do colon, caín dun xeito estúpido e
brutal pola noite cando ía do baño á cama. Nin sequera estaba
moi durmido, esvarei ou din contra algo, todo é algo confuso agora que
esto escribo (7 de Xullo 2005) e o meu ombro foi dar sen posibilidade de agarrarme
a nada contra o chan. Luxación e rotura total do úmero nun nivel
no que incluso tras da operación e colocación de tres ferros hai
un 20% de posibilidades de necrose, pero mellor non pensar niso. Nin no verán
fodido nin na dura rehabilitación. Agora teño outro vello inimigo
moito máis forte e cruel: a angustia. O pánico interno que fun acumulando
durante meses e meses desta época tan dura para nós. E aquí
me tedes coma o manco de Lepanto aquel loitando con uñas e dentes contra
muíños que tantas veces SON XIGANTES MALOS. Pero teño que
lembrar o que escribín na sección de poemas. O pensamento positivo.
O poder da mente para o bo, non só para o malo. Ir botando a merda fóra
pouco a pouco, como a anestesia, e ter fe laica ou de convicción humana
en que tras este buraco negro negro hai luz e sempre, sempre, esperanza. Que o
Renacemento tivo graves baixadas, graves problemas, pero que foi e será
superado por un e outro máis novo e diferente no que a vida fluirá,
agardo máis vida, máis tranquila e cando menos, iso, máis
vida, non de cantidade, xa o escribín, de calidade, de vivir algo mellor
e logo mellor. De cando non te das conta que vives, porque no fondo estás
vivindo en paz e ata feliz. Cruzo os dedos de mans e pernas e xuro que vou loitar.
Grazas a tod@s por estar sempre aí.
Lenda
Unha
lenda antiga di que se tes o que hai que ter superarás as dificultades
da vida con presencia de ánimo e espírito. Que ben¡ Pequeno
problema: ¿teño o que hai que ter? Ando na súa procura, que
xa é bastante ou algo.
Veráns
Vexo
a miña soidade no pasado máis remoto. Tardes interminábeis
sen amigos, sen televisión, sen radio, sen música, sen sons. Véxoa
e entendo por que hai esa parte de min que é como é en calquera
estación. Despois, os tempos da xuventude que quería ser inconsciente,
viaxes en todos os sentidos, mais sempre retorno á cova. Agora, nunca só,
coas miñas dúas amadas, pasan as tardes de verán pero incluso
da máis esquecíbel sae algo que sería unha sinfonía
no tempo remoto. Non me gustan as festas ou felicidades ou masas programadas:
vacacións porque ten que ser, moreno-a porque toca, día dos namorados,
dos apampados, fin de ano festa obrigatoria. Non. Non. Eu fun e son da festa inesperada,
a rachar ou tranquila, do "festín de amigos" do que falaba Jim
Morrison. Evidentemente, coas responsabilidades, o traballo alienado (ai, Marx!)
e todas as demais cargas que un vai carrexando todo este modelo de festa, estilo
de vida vaise complicando. Pero, qué mundo tolo no que ata temos previstas
por instancias superiores os nosos tempos de ocio e din que vacacións-felicidade.
Que mundo!
POR FAVOR, LE ISTO E INTRODÚCEO NO COCO
DUNHA FODIDA VEZ
ADIANTARSE
ÁS COUSAS, SUCESOS, ACONTECEMENTOS, ENFERMIDADES, DIAGNÓSTICOS,
REUNIÓNS, EXAMES, OPERACIÓNS, VIAXES, AO QUE SEXA¡¡,
PARA AGONIARSE É UNHA PARVADA MORTÍFERA E QUE SÓ LEVA AO
SUFRIMENTO INÚTIL¡¡ APRÉNDEO XA¡¡, DUNHA
MALDITA VEZ, MANUEL, PORQUE A VIDA XA CHE AMOSOU DEMASIADOS EXEMPLOS¡¡
Volta ao traballo
Entre néboas e paisaxes brumosos ela levoume ao instituto. Xoves 22 de
Setembro. O meu primeiro día, con "cabestrillo", pero con moral
e os nervios no seu sitio. Hoxe remato a curta semana, xa é outono, e só
quero pedir un curso tranquilo e levadeiro, unha época de paz para os tres,
que ben que a precisamos.
Vai medrando Outubro
E
os días van pasando e agora é ela quen ten as súas costas
rotas e sofre e eu non sei moi ben qué facer con todo isto e chega a chuvia
e unha rapaciña cara de anxo faime revivir o pesado brazo e vexo a natureza
esplendorosa a través da ventá do tren e os estudiantes que se recollen
á volta ás súas casas, coa música dance nas orellas
do que teño ao lado bumba bumba bumba e a moza tan guapiña que se
dorme e que non para de berrar polo móbil móbiles que soan e soan
e o tren non para e as súas costas tampouco paran de producir punzadas
e dor e a nosa nena loita e gaña empata perde coa vida, como todos, e seguimos
en busca da paz nunha inestábel estabilidade nunha presenza do case case.
Ai!, case, case, falta unha migalla ou dúas. E outubro, como o tren, segue
impasible.
