ir
a portada cp 2011ir
a portada cp 2011
O mar latexa
No horizonte
De veas e temores
De gloria e sol.
O mar latexa
Na miña pel quente
Escoito as túas palabras
Escoito e son feliz.
O mar latexa
Entre nubes de azucre
E os teus ollos son lindos
Lindos como o mar
Dos meus amores.
Vén, compañeira!
Confía en min
Levareite ao perdón
Das ofensas e o pasado
Cambiarei por ti
Serei forte coma un muro
Antes cheo de soidade e noxo.
Que as miñas palabras se cumpran.
Non hai amén.
Hai un ollo
Que todo o mira
Ve as miserias e as ledicias
Ve o absurdo e o pertinaz
O ollo es ti
E ti son eu
Nós
Ollando o tremor de terra
Que mata a cordura
O tolo prendido
En llamas eternas
Toliño!, meu amigo!
Confúndete na noite
E escapa corre foxe
Pola agulla dunha
B-Á-G-O-A.
Pode que exista
Un arco da vella
No horizonte.
Pode que exista
Un bo día
No malestar.
Pode que exista
Un ser reconstruído
Cacho a cacho.
Pode que exista
Unha árbore agochada
No xardín da inquedanza.
Pode que exista
Un mergullador cansado
Sen aire nos pulmóns feridos.
Pode que exista
Unha luz ínfima
Na morea dos anuncios.
Pode que exista
Un futuro amable
Para os amantes calados.
Pode que exista
A esperanza.
Imaxina unha pel lila
Que percorre o teu corpo
Suavemente
Lenta lenta
E ti tes o poder
E ti tes a gloria
A ditosa vida
Que renaceu
Entre algas e fumes
Imaxina unha calor amarela
Que percorre o teu espírito
Docemente
Tranquilo tranquilo
E ti tes o poder
E ti tes a gloria
O ditoso equilibrio
Que volveu
Entre peixes e medos
Imaxina unha noite violeta
Que percorre o teu destino
Amablemente
Soña soña
E ti tes o poder
E ti tes a gloria
A ditosa ledicia
Que aquí está
Entre mans e ventos.
Atrapado nun no inexacto
Brisa etérea na cara fría
Unha presenza amábel
Atrapado nunha vea inexacta
Aire limpo nos pulmóns cansos
Un lindo saudar
Busco as certezas do incerto
O pesadume das horas
O costume das feridas
Busco un ser atrapado
Nunha gorxa fonda
Sanguenta
Amor en carne
O mundo vibra
Baixo o ceo da inmundicia
Mortes inocentes nenas nenos
Un vagar pesaroso
Outra bomba outro disparo
O mundo vibra
Baixo a choiva da ignorancia
E a maldade innata
Podes crer no ser humano?
Debes crer no ser humano?
Láminas cheas de bágoas
Punzantes cortan a respiración
A vibración é inmensa
Todo cae todo cae
A nai de tódolos fillos
Chora en silencio
A nai terra
É inxusta e indigna
Por culpa do becho
Que chegou a ser humano
Eu tamén teño a culpa
Teño tantas culpas
Tantos males
O mundo vibra
E baixo os pés
Hai medo.
Latexa o corazón
Inconsciente no seu afán
E volven bolboretas azuis
A voar na tristura
E o sorriso.
Hai tempo, meu amor
Hai tempo para cambiar
Un latexo por un diamante
Fresco da túa boca
Hai tempo, meu amor
Hai tempo para agardar
Un milagre por unha moeda
Oxidada no chan quente.
Latexa o corazón
Eficiente no seu devir
Un segundo por unha broma
Ledicia pura nos ollos
Ateigados de pena
Hai tempo, meu amor
Hai tempo para comezar
Unha historia repetida
Ou tal vez nova
Que non doia tanto.
Os teus ollos choran
Bágoas de pasado e presente
A ferida aberta
Cae en todo o teu ser
E indicas o punto exacto
Da dor
Da desesperación
Do ouveo
Mentres,
A noite envolve o sangue
Que salpica as sabas
Limpas brancas
Agora vermellas vermellas
Coma nun pesadelo
Interminábel
Como unha certeza
Perfectamente estudada
Do que foi do que será
Os teus ollos choran
Ferida aberta
Non podemos ter máis medo
Non máis pranto entre silencios
A luz do día
Feble
Entra pola ventá agochada
Sangue sangue sangue
A morte en cada aceno
A desesperación
Houbo un día
No que unha pequena ferida
Comezou a facerse grande
E as xentes camiñaban alleas
Polas rúas do destino.
Mergullarse nas ondas
Caer no mar do nervio
Saír adiante
Coa cara dos mesmos días
Sorrir e chorar para dentro
Buscarse
Apalpar a paz afastada
Tremer nunha mañá eterna
Notar a auga na pel
Húmida e afortunada
Notar a corrente no ventre
Canso e doente
Volver aos días da paz
É todo tan difícil!
Aquí seguimos.
Todo son preguntas
Por responder
Mil incógnitas
Nun mesmo medo
Irracional.
Seguirei sendo o mesmo?
Relativiza.
E ela?
Sempre ela
Que será de nós?
Ten esperanza
Aínda que custe.
Eu poderei
Poderei enfrontar o medo
E deixalo no abandono
E o silencio.
Eu poderei
Poderei seguir adiante
Contra min mesmo
Contra o incerto.
Eu poderei
Poderei buscar refuxio
Nos teus brazos
No meu amor anhelado.
Eu poderei
Poderei facerte feliz
Se me curo a min mesmo
Se atopo o meu camiño.
Eu poderei
Poderei vivir en paz
Algún día
Algún día.
Feitos e actos
Actos e feitos
Abaixo
Na mirada
Perdida
Cruza un corazón
E unha esmeralda.
Feitos e actos
Actos e feitos
Túnel
Escuridade
Metal candente.
Feitos e actos
Actos e feitos
Lánguido
Suave brisa
Un perfume
Unha palabra
Canto tempo
Agardada.
Vexo a prisión
Das cen mil caveiras
Os ollos foxen
E os monstros corren
A batalla comeza
Na terra
Morta
Exterminada.
Maldigo a dor
A enfermidade
Bendigo a paz
O sosego amable.
Os camiños que percorro
Son longos coma un escorpión
Interminable.
(29-III-XI)
Abril,
Co teu sol ás costas
O verde preñando a terra
Os amigos que falan
E ti es parte do mundo
Unha noite unha mañá
Un solitario latexo
Unha preocupación loitada
E, entre os mártires,
Unha cordura inesperada
Un agardado retorno
Abril,
A vida flutúa
Neste calendario frío
Da calor da túa presenza
Da enerxía dos seus anos
Pouco a pouco vou
Camiñando na vella estrada
Dos autistas e neuróticos
E o rapaz conta a súa vida
E sorrí tolo
Tan enfermo coma min
Tan raro
Tan vivo
Abril,
Un mes e un soño.
Perdido e atopado.
O tacto delicado
O perfume un arrecendo
Sobre a pel suave
Latexos de prata e mel
A brisa na cara fría
Os ouveos do pequeno can
A mirada que se escapa
O fulgor repentino
Soñar con dinosauros
De fermosas cores
A pena gardada baixo chave
A dor que mata
A morte como esencia dun sentido
Esquecer os tulipáns
Amarelo que dana a vista
O perdón renacido
A fervente inxenuidade do cotiá
Quererte
Morrer por un segundo
E ti estás aí
E o mundo é un clamor
Berros que saen do fondo
Un cantar inmenso
Benvido ao inferno do perdido
Ola!, camiñante impertinente
Vostede non ten nada
Vostede está curado
E marchas en paz.
Dende a dor e a enfermidade
Escribo
Sortilexio das palabras repetidas
Un esquecer o tempo
Un xeito de estar
No mundo
As brillantes noites do confuso
O aluguer
O préstamo do feito
E todo está por facer
Non todo é escuridade que devora
Non todo está perdido.
Escribo
Como un puñal que crava
A miña alma
Se tal tivese
O espírito doente
Que quere sorrir
Aínda que sexa
Ás agachadas.
(30-IV-11)
O sentido do perdido (e atopado?)
O sentido do perdido
A inocencia esquecida
A ignorancia cómoda
Non hai problemas
O mundo segue
E ti, alleo
Estranxeiro no camiño
Coñeciches á Ela
Á ela que sempre está
E ti, tolo
Derrubaches á Ela
Á ela que case sempre está
Forxando un camiño xuntos
Cos meus medos repetidos
Ti, inocente, salvadora
Fronte do meu ser
Avance lento
Retroceso
Avance lento
Retroceso
Unha máquina perdida
Nunha casa abandonada
O mundo é lila escuro
O teu riso é bendito
A túa cara de anxo
Bo, moi bo.
Quero vivir contigo.
Quero morrer contigo.
Estómago, anguria
Desesperación medo
Medo
E afouteza
Toda
A pouca que che podo ofrecer.
Es ti.
Son eu.
Non me abandones.
Amor en silencio
Cariño de algodón
Un mundo duro
O futuro é unha posibilidade.
Para nós.
Soñar coa chegada
Dun letargo
Que se leve o nervio
E o conflito
Soñar coa chegada
Dun murmurio
Que se leve o ruído
E a tristura
Soñar coa chegada
Dun adeus
Que se leve o inferno
E a loucura
Soñar esperto
Coa paz dos días
Voar entre fíos verdes
E atopar o camiño.
Na distancia o home chora
E a muller cala en silencio.
GL'>Solicitude
Solicito con urxencia
O fervor impenitente
Caer entre fíos
Suaves e adorados
Recuperar o alento
E caer na noite
Saber que todo ten sentido
Complexo desestruturado
Cambiar o sinal da emisora
Ofender a unha xorda audiencia
E vomitar
Sangue allea
Doutros pasos.
Cuspir na maldita vendima
De uvas podres como un mar
Enfermo case morto
Derrubado polos entes
Que ousan falar de piedade
Cambiar o rumbo
Xirar a historia.
O conflito permanece.
Presento a miña ofrenda
Unha vida doente
E unhas pingas de maxia.
Presento os documentos
Que acreditan o dano desesperación
E un pouquiño de ledicia.
Presento a miña parte
O que me toca
O que me corresponde
O escuro brillante do xade morto.
Presento as miñas desculpas
A quen ofendín fixen dano
O neno grande berra
O perdón das súas ofensas.
Presento a última lección
Por sempre sabida
Esta vida é dura
Pero paga á pena.
Recuperar o alento
A mirada perdida
Abrir un silencio impotente
Pechar unha doce enfermidade
Caer
Erguerse
Ser
Estar
Existir
Berrar
Soñar
Morrer
Escoitar
E perderse
Para atoparse
Unha vez máis
Unha vez máis.
Os remuíños do tempo
Reviravoltas na cabeza
Nun caldo espeso e glorioso
Fun o camiñante perdido
Son a eternidade inesperada
O ouveo
O pranto húmido e de azucre
A esperanza que renace
Os días por vivir
Os días por morrer
Ten alguén respostas?
Resposta?
Reviravoltas na cabeza.
Eu non. Eu non.
Eu non.
Sen avisar
Apareceu o día
Que tapa a noite
O negro todo.
Sen avisar
Apareceu o día
Que esquece o dano
O fráxil pranto.
Sen avisar
Apareceu o día
Que alivia a pena
A fronte baixa.
Sen avisar
Apareceu o día
Que fai lindo o ruído
O señor das esperanzas.
Sen avisar
Apareceu o día
Que limpa as túas bágoas
O inverno inacabable.
Sen avisar
Apareceu o día
E fun ferido pola túa lanza
Que atravesou o meu corazón
E un soño
Volveu nacer.
GL'>
Os sons caen
Diluvio nos oídos
Podo precisar a incerteza
E o corazón queimado.
Non me digas que non escoitas,
Ti, compañeira
Non escoitas os sons que caen?
Como a noite perdida
Coma un can rabioso
Como un exemplo
Sen explicar
Así morre a noite
Diante dos teus ollos lindos.
Os sons caen
E o brillo da música
Regálame un sorriso.
Voar sobre ti
E alcanzar o ceo
Dos que non cren no inferno
Tan só na vida
Tan só na
Maldita
E
Gloriosa
Vida.
Voar sobre ti
Amagar un aceno
Executar a ofrenda
Camiñar da man
Felicidade
Dous e un
E todo.
Voar sobre ti
En calma
Ollar dende alá arriba
Todos os horizontes
E as cores cambiantes
Somos
Un pouquiño
Máxico.
Voar sobre ti
Esparexer a ledicia
Os galos cantan
Días que virán
Días que foron
Contigo
Da man
Voar voar voar
E recoller os segundos
A segura doente
Compañeira.
Ti.
Ti.
Atravesar as rúas
A velocidade de vertixe
Caer
Por un buraco enorme
E ver o día glorioso
O sol quentando
O gato que foxe
Correr
Atravesar as rúas
A velocidade de vertixe
Motor interno
Combustión rápida
Agardar o xuízo
Sen medo
Caendo
Caendo
Caendo
E, de novo,
Érguete!
Un saúdo
Tan só iso
Preciso dos teus ollos
Para renacer
Un saúdo
Unha tibia sorpresa
Un amencer
Un soño.
Un saúdo
Tan só iso
O mañá posible
Unha certeza.
Un saúdo
Para comprar caramelos
Ricos e suaves
E chorar de risa.
Un saúdo
Material orgánico
Trenzas de tesouro
O teu cariño.
Necesito.
Contar un dous tres
E comezar de novo
Catro cinco seis
Unha humillante derrota
Sete oito nove
Unha inesperada vitoria
Once doce trece
Avanzar un pouquiño
Catorce quince dezaseis
Para parar un moito
Dezasete dezaoito dezanove
Contar ilusións, lembrar
Vinte vinteún vintedous
Deceleración continua
Vintetrés vintecatro vintecinco
Morrer e nacer cun sorriso
Vinteseis vintesete vinteoito
Non perdoar as ofensas
Vintenove trinta
Perdoar aos ofendidos
Contar un dous tres
Buda lento espeso
Non hai máis camiño
Ca paciencia.
A ilusión como mostra de confianza
perderse nas augas azuis
e volver cheo de vida e azar
As aventuras que eles viviron
mentres agonizabas na cama eterna
O resplandor da emoción
que incita parasitos e velas
Un observador alleo
Unha perspectiva diferente
Se me dás unha oportunidade
Se me quixeras dar unha oportunidade
Eu afundiríame no contexto da pelexa
loitaría fronte a monstros e máis monstros
non fuxiría da responsabilidade
Perderse nas augas azuis
Calcular a profundidade
calcular o tempo
e enchelo con presentes
todos para ti
miña amada
gloriosa nena apaleada
brillo na escuridade do maldito
se me deras unha oportunidade
collería a miña bicicleta
e percorrería o mundo dos renacidos
contaríache fermosas historias
Sería todo fácil.
Sería todo tan fácil.
O soño segue
Segue a gloria
A dúbida tapada
O frenético ritmo
Do cotiá
Traballar
Como esencia
Como ponte
Como base
Para ser
Para estar
Contigo
Comigo
Con ela
Con eles
Para vivir
E ata gozar
Un día si
Un día non
Xa é bastante.
Dá grazas
E cruza os dedos
Moi forte
Moi forte
Moi forte.
As mañás cravan
Como coitelos
No estómago
No corazón
No centro mesmo
Dos nervios.
Ansiedade.
Horas lentas.
Por que?
Quero espertar
En paz
Sosego
Calma
Por que?
Teño que aturar
Este tempo
Que non dá pasado.
Soñarei con que todo se vai indo
Nun carro de días tranquilos
Nos que o río flúe
Lento e pachorrento.
En paz.
Muller da miña vida
Que a enfermidade
Non te alcance
Que os teus ollos
Volvan brillar co sorriso
De quen agarda
Unha nova e compartida
Realidade mellor
Os dous
Irei contigo da man
Ata a fin do mundo
Loitaremos se é preciso
E oxalá,
Brindaremos pola saúde
E a esperanza.
Quérote.
A vida segue
Para nós iso é moito
Pequenos pasos na area
Doentes e felices
Unha ilusión compartida
Unha filla
Un mundo
No que estupefactos pola inxustiza
Resistimos.
Nun principio
Foi o comezo
Eu non estaba alí
Todo era silencio
Había nenos perdidos
Calados
E unha emoción intensa
E aceda
Nun principio
Foi a fin
Eu non estaba alí
Todo era estrondo
Había pedras por descubrir
Impasibles
E unha picada fonda
E sanguenta
Nun principio
Non houbo principio
E a nena choraba
E non había panos
Para as súas ferventes bágoas.
Colle a maleta.
Marcha rápido.
Veloz foxe.
Sen principio,
O home perdido
Na multitude
Silencio.
O tempo non pasa
O tempo semella eterno
Hai nervios que rachan
E unha ansia fonda
Como saír deste labirinto?
Como atopar a calma perdida?
Con paciencia
E confianza cega
Noutros segundos,
Noutras horas,
Noutros días
Mellores.
Enfrontar o alleo
Dubidar da certeza
Permanecer de pé
Canso
Aturar a lánguida bágoa
O estupor premeditado
Acabar coa terra
Afundir o mundo
Tolo parvo
Alleo
Enfrontar o alleo
Como propio
Buscarse
Noutras caras
Noutros acenos
Farfallar as claves
Perderse
Atoparse
Vivir.
Un inocente
Insecto
Percorre todo o espírito
De carne e sangue
Mañanciña
Que does no fondo
Ves esas patas?
Escuro insecto
Inocente
Parvo
Coma min?
Nesta casa
Sempre chove
Pero é fantástico
Mollarse
O corpo espido
Auga en cada esquecido
Poro.
Nesta casa
Sempre vai frío
Pero é marabilloso
Xuntar as lindas mantas
E sentir a calor
En cada mirada.
Nesta casa
Sempre hai ruído
Pero é perfecto
Sentir un mar de fondo
Calado
E falar con el
Baixiño.
Nesta casa
Sempre hai feridos
Pero é fermoso
Tapar o sangue
Das feridas
Malas.
Neste casa
Nunca hai descanso
Pero é real
Vivir nun intre
O desacougo
A inmensidade
Que se perde
Allea.
Loitar contra o sufrimento
Inútil implacable
Apertar os dentes
Suor nas mans
Un mareo do espírito
A carne estragada
Vivir
Contra o puto
Sufrimento
Que devora
Que teima
Na súa loucura
Na súa inexplicable
Causalidade
Apertar de novo os dentes
Ata que doia máis
Que a propia dor
Saír desta
Coa cara ben alta
Agardar
Con impaciencia
A derrota
Do inimigo.
Gato vive
Alleo
No seu mundo
De xogos e comidas
Captura o segundo
Gato
Ti que me miras
Con inocentes ollos
Percorro a túa suave pel
Coas miñas nerviosas mans
Atopo o animal
O suposto sinxelo
A definición única
Os teus áxiles movementos
Os teus tranquilos momentos
E cando es feliz
Desprendes paz
E aloumiño na estancia
Toda
Gato
Gatiño
Nunca chores por dentro
Precisamos
O teu estar
Para ser
Contigo.
Instalarse no fío
Do malestar
Perder a alegría
E comezar de novo
Outro erro
Outro inferno
Outra espera
Non me renderei
Facilmente
Non me renderei
En absoluto
Seguir adiante
Recuperar o alento
O fío
Da vida doce
Inestable
Cambiante
O fío
Da loita.
A flor murchada
Sobre caudais de bágoas
Aloumiños na noite de tebras
Un resplandor afastado
Na nora dos desexos.
Corto a flor
Clorofila en sangue
Veas que ouvean
Corazón perdido
Nas mareas dos ouvidos
Unha tenue cor
Bañando rostros queimados
Nunha senda sen camiño.
Amo a flor
A súa cor
A súa presenza
O seu arrecendo
Adoro a flor
Libro enchido de palabras
Que atan e doen
Sorrisos frenéticos
Outra evasión no océano
Outra perda agardada
Morro por dentro
E renazo seco
Famento de esperanza
Famento de vida
Queda e silenciosa
Un trunfo:
Vencer o medo.
Unha derrota:
Apertarse nel.
As sereas chaman ao lonxe
E Ulises perderá a súa vontade
Porque hai flores cortadas
Mortas
Inanimadas
Polas que choro
E pelexo.
Corto a flor
Corto o cordón umbilical
Dos tristes alentos
Acubillo as presenzas
Nun medido aceno
E fuxo
Polo pétalo do teu corazón.
Amada miña.
Perdón e tempo
No horizonte de lava
Ardente.
Vendo toda a miña fortuna
Por uns días coma estes
Por un encaixar tranquilo
Por unha semana amable.
Vendo toda a miña inmensa fortuna
Por un estar e ser no mundo
Por media ducia de paz
Polo teu sorriso cómplice.
E cando chego a casa
E podo envolver os soños
En papel de regalo azul claro
Entón, son feliz
Afortunado
Tan afortunado
Cando chego a casa
E podo acariciar
O teu fermoso cabelo…
Vendo risos e bágoas
Por un espazo de cordura
Entre rutina quente
E quente aperta.
Grazas.
Remata a semana
De duro e fermoso traballo
Sen aire nos pulmóns
Con cabeza aterecida
E ollos cansos
Remata a semana
E todo foi vida
E costume de vontade
E afouteza entre mármore
E ollos cansos
Remata a semana
Como un pequeno ouveo
Mínima sinfonía do ben
Oasis de mel e fresas
Quero poder
Quero ser
Aínda con ollos cansos.
Eu quero
Logo podo?
Gustaría ser un hipopótamo
Doce e pachorrento
Nunhas augas turbias
Mais tranquilas
Coñecidas
Agardadas.
Gustaría ser un paxaro verde
Feliz e rápido
Vertixe no voo soñado
Sentir o aire fresco
Na miña plumaxe
De ferro.
Gustaría ser un can palleiro
Con amos bos e xenerosos
Comer as sobras do que estragades
Na terra ferida
Ladrar aos alleos
Fiel e manso.
Gustaría ser un home
Cheo de certezas e seguridades
E a dúbida e a inquietude
Flotan nos meus ollos abertos
Ás augas turbias
Ao aire fresco
Á terra ferida.
Ás veces.
Só ás veces.
Gustaríame ser quen non son.
Pero entón, penso
Decido lamento riso
Emoción desgraza amor
Perdón ditoso soño
Calma nervio compañeira
Amigo perdido perdida lúa
E entón, penso
Que ao mellor estou a gusto.
A pesar de todo.
Comigo.
Pero é dura a proba
Para os espíritos condenados
Coma o meu e os de tantos.
Tantos.
Perpetrar a maxia
Que foxe de novo
E aturar o longo día
Espallar un combinado
De malestar e vida
Botar cinzas ao aire
Para non esquecer o esquecido
E camiñar
Lento
Pesado
Transitando cidades perdidas
E quentes fogares
Espertar no medo
E comezar unha vez máis
Perder a conta
Atopar motivos
Saber que todo feito
É un acto irrepetible
Atopar silencios
Na cordura fría
E voar soñando
Cun inocente día.
A ventá aberta
E unha humidade fonda
Que perfora os pulmóns
Fume nas feridas.
A ventá aberta
Poder vivir outra vida
Comezar de cero
Nada absoluta.
A ventá aberta
Confusión na mente
Un estoupido de nervios
Un pelouro de bonitas cores.
Pechar a ventá.
Humillar a humidade.
Ser bo.
Medrar.
Parto lento
E doloroso.
Esperto soño
Cun remuíño de lambetadas
Que fan doce a vida
Unha empanada tan rica tan grande
Que quita a fame toda deste mundo
Esperto soño
Cun día sen dor
Medo
Inxustiza
Unha bolboreta brillante
Que alumee o horizonte dos cegos.
Esperto soño
Contigo e comigo
Vellos tranquilos
Tranquilamente felices.
Merecémolo.
Merecémolo.
Vivín nunha nube fermosa
Por un breve pero fermoso tempo
Fermosa vida fermosa esperanza
Agora caio
No nervio da adrenalina
Inquedanza e suspiro
Todo é máis complicado
De novo, espertar absurdo
De novo, seguirei
Mirando adiante
Con ollos limpos
Ou atemorizados
Mais seguirei
Que a viaxe
Non se faga longa.
Enlearse