ir
a portada cp 2008ir
a portada cp 2008
Case sen decatarse
Comezou un novo ano
Coas mesmas ilusións
Coas mesmas cargas
Teño que ser forte
Temos que ser fortes
Agradezo a auga
Que purifica a boca seca
Agradezo a televisión
Que me deixa mirar sen ver
Cando é preciso
Odio este estado
de incerteza
que me deixa
paralizado ás veces
tirado un n sofá
agardando
que pasen as horas
Busco unha acción moderada
E tranquila
Busco a paz
En doses xustas
Atopar isto
Require movemento
Ánimo vamos!
Comezou un novo ano
Case sen decatarse
E aquí sigo
Fronte ao coñecido
Fronte ao descoñecido.
Irregular camiño
Tempos indefinidos
Cal será o futuro?
Máis importante:
Cal é o presente?
Nadando na incerteza
Abro os ollos de cando en vez
E vexo sombra
E vexo luz
E véxome atrapado
Buscando a chave
Que me libere
Velocidade sen prudencia
Vertixe preto da morte
Hai sensacións que afogan
Hai sensacións que reviven
A un morto
El, o morto,
Correu ata o horizonte
Sen falar con ninguén
Tan só correr
Con boca de salitre e mel
Á fin, canso,
El, o morto,
Retornou á súa caixa
Veloz e imprudente.
Feliz.
Desentrañar a verdade
Resulta tan custoso
Saber con certa exactitude
Xa non a orixe
Senón a fin,
A solución dos problemas
Queimar bandeiras e fotos de papas
Sen bigote estalinista
Que raro é o mundo
Ou cando menos, o meu
Que dor, que cansazo,
Que costa arriba
Pero veña!, dálle!
Vamos! Ti podes!
E todas esas cousas
Que se din
Con máis
Ou menos
Convencemento.
Eterna contenda
Un pouco de paz
Non á amargura
Non ao medo.
Eterna contenda
Un fío de nervios
Non á inquedanza
Non ao receo.
Buscarei
Outra vez máis
A calor e a forza
Non tirar a toalla
Apertar os dentes
Apertar a alma
Contra o teu peito.
Vai sol estes días
Mestura de frío cedo
E calor nas tardes
Que semellan primavera.
As praias relocen
O ceo é fermoso
As ventás reflicten
Un mundo frutífero.
Colectar enerxía solar
E aplicala nas neuronas.
Avanzo pese a todo
Non sei se polo camiño correcto
Avanzo e retrocedo
Para ollar as pegadas que preciso.
Non sexades parvos, gozade da vida
Sabémolo ben os que transitamos
Entre a dor mental e a paz ocasional.
Son un barquiño
Navegando
Entre ondas moi altas
E calma
Con brisa fresca.
Os días dos paxaros lindos
Van quedando atrás
Como un recordo.
Paxaros lindos, volvede!
Volvede a aniñar en min!
Os paxaros lindos
Percorren grandes distancias
Pero se me manteño firme
Volverán a min
Na súa peregrinación constante.
Paxaros lindos
Sei que estades por aí
Voando lonxe e preto
Sei que aínda que non vos vexa
Gardades o meu sinal.
Oxalá o envíe pronto
E o meu sorriso sexa amplo
Ao vervos de novo, lindos.
Esquivar o dano e a ferida
Trazar unha liña de frondosa beleza
Ouvear agardando a máxima consciencia
Ser quen de andar na procura das palabras
Obedecer un sinal imprevisto
Loitar coa condena e o destino
Aleitar unha cría de violetas
Saltar os pasos e as inferencias
Colectar unha présa indefinida
Ser simplemente
Estar no mundo complexo
Atopar o termo medio.
Entre unha pesada actividade
Vai pasando a vida
Dificultade
Os humanos non conscientes
Sorrín despreocupados
Sinxelo
Hai para todo o mundo
Nesta vida
Hai caramelos e regalos
Momentos doces e levados
Momentos acedos e mergullados
Entre unha pesada actividade
E un case relax perfecto
Vai pasando a vida
Sinxela dificultade.
A pedra chea de vida
Aínda que sexa dura
Un estómago negro
Granito
Voltas
E a cabeza que se vai
Ao peor ao medo de sempre.
Mais a pedra chea de vida
Ama, camiña aos poucos,
Sente, sorrí, palpa.
Tantas horas, tantos días,
Veña!,
Outro penúltimo esforzo
A pedra, en ocasións,
É tan fermosa
E tan chea de futuro.
A pequena formiga
Chea de medo e nervios
Camiña paseniño
Entre as brumas malas
A pequena formiga
Achou un refuxio
E o medo doía menos
Foi ela feliz
Por intres
A máis forte,
A máis loitadora
Colleu o peso ao lombo
E comezou a camiñar.
Formiga sen medo
Ás veces.
Feliz na súa fortaleza
Que vén e vai.
Aquí estou
Fronte a vós
Nun deserto de mesura
Non sei calcular
O peso da miña mente
O peso do meu corpo
Enorme diminuta formiga.
Como e bebo
E camiño aos poucos
E, en ocasións preciosas
Río comendo un bocata
Coa miña elixida
E si,
Sempre hai brumas malas
Que eu tento afogar
Legal ou ilegalmente.
Como sexa.
Vai calor neste Xullo
Que vai rematando
Entre cerebro perdido
E reencontrado
Vai calor neste Xullo
No que as perlas brillan
Os diamantes rachan
E as escumas brotan
Vai calor neste Xullo
No que as palabras calan
Os silencios falan
E as pedras vanse recollendo
Loitarei contra a enfermidade
Son un pequecho en transformación.
Fun feliz en días
Inesperados
Como inesperada
É a caída
Gocei dos amigos
Das palabras
Dos baños
Dos bocatas
Inesperadamente
Todo sinxelo
E rico.
Agora, busco
Busco o refuxio, a calor,
Busco paz entre indicios
De inestabilidade
Busco, coma sempre,
O equilibrio.
É a miña travesía
Infinda.
Unha rama arrinca o norte
O fulgor pétreo dun amencer
Unha rama que cae no meu colo
E soña vidas de cor marrón
A árbore, impasible, asubía ao lonxe
E un xílgaro canta a súa canción do lamento
Mentres as formigas traballan e traballan mudas. Mudas.
Rama, serás sur dos meus anhelos
Ansias compartidas e soidade en bote
Nocilla para merendar, unha aperta
Somos os vellos árbores que calan
E miran a Pink Floyd de igual a igual
Vivimos entre flores, guerra e noxo
Vida, aparece na túa intensidade
E borra a pobreza, a tortura,
Guerra e noxo, políticos de patacón,
Vida, corre, cambia ao ser humano
E que veñan os que miran a Pink Floyd de igual a igual
Os tranquilos, os pacíficos, os enrabiados co mundo, os tristes e solitarios,
Os ignotos, os inesperados, os compañeiros, as que son quen son
Pese a todo
Rama, caerás e non será en van.
Setembro, dura rocha roendo
Entre felices amantes
Que casan
E unha tortura
Inestabilidade interior
Setembro, os amigos marchan
E volven novas noites
O traballo e a esperanza
Poder ser quen de facer
Responsabilidade humana
Ser quen de ser humano
Ser quen de non ser tolo
Podes facer real a música
Facer real a vida.
Aquí estou
Outra vez con vós
Quedei mudo, sen palabras
Case sen voz
Non murmurios
Quedei mudo
Sen palabras
E agora algunha vén
E recólloa entre as mas
Quento o seu alento
Palabriña miña
Volve a min
E os días pasan
E loitando
Entre batallas
Sobrevivo.
Un alivio, un agarimo
Entre os teus dedos quentes
E o fulgor das libélulas
Camiño buscándote
Buscando o teu amor
A tenrura, o espírito
Un alivio, un agarimo
Que sosega.
Cala.
Non digas nada. Non digas nada.
Cala.
Xa todo está dito.
Cala.
Xa todo está falado.
O teu ser o meu ser.
Cala.
Flúe o silencio.
A lúa está muda.
Mudiña que cala.
Cala.
Non digas nada.
As árbores mudan
O seu corazón caloso
Nenúfar de prata
Asubío de ouro
As árbores funden
O seu corazón saboroso
Ninfa de azucre
Latexo de louro
As árbores marchan
O seu corazón silencioso
Nada de escarlata
Ouveo de lobo.