ir
a portada cp 2017 |
XUÑO
Pequeno inventario a primeira vista (no seu día)
Sentimento de domingo (Escoitando "My sunday feeling" de Jethro Tull do disco "This was" (1968)
XULLO
Tres desexos (Escoitando "Three wishes" do disco "Amused to death" (1992) de Roger Waters)
AGOSTO
E así... (Sempre é o mesmo, Sísifo)
DECEMBRO
E así... (Sempre é o mesmo, Sísifo II)
Hai alguén aí? Estás ti? Estás ti, man que traes a maxia? Estás? Estou. E entón estoupou o muro do silencio calmo e entraron moreas de elefantes azuis e laranxas que esmagaban formigas ledas e afanosas e o mundo semellou cadrar na simultaneidade dos que esmagan e os esmagados. Loita de clases eterna que remata en nada. Remata en nada, capital oufano. E o mundo xira e o meu compromiso segue a ser tentar deixar sementes para que outras e outros algún día se comprometan a cambiar na práctica este tolo existir humano. Egoísmo teórico, deixar a pequena esperanza na pequena posibilidade de atopar árbores que medren nas rúas agora cheas de paxaros e aire puro, ide aos montes a esquecer os crimes dos vosos contemporáneos!, berra o vello Rousseau camiñando entre interrogacións pesadas como o chumbo, non é sinxelo, vello fantasma, o cemento pódeo todo, os cartos pódeno todo, todo, todo, todo menos iso que aínda pretendemos gardar como o noso inmenso e tal vez único verdadeiro tesouro, iso que dan en chamar dignidade, iso que non hai cartos no mundo para mercalo. Principios. Deber kantiano. Mais mordo a lingua, miro para outro lado, non quero ver a traxedia en Siria, a infamia noxenta dunha Europa sen conciencia, non quero ver as condicións inhumanas dos refuxiados, non quero máis e máis pateras, non quero escoitar a Trump, non quero ver no telexornal fame, guerra, inxustiza, pederastia, violacións, suicidios, diarreas, atentados, paranoia, paraplexía que me nos fai insensibles ao sufrimento alleo. O meu, o noso silencio cómplice. Culpable, culpables por omisión. Bonita palabra. E o mundo xira e grazas palabras, aínda estades aí, mais sempre dicimos o mesmo, queridas palabras, sempre revoando arredor da mesma teima. Así que viaxemos un pouco, queredes palabras?
Berlín. No pequeno café de Lou, a muller loura fuma con sensualidade o cigarro, xa van cinco nunha hora, tuse, perde a sensualidade e case que a perruca loura. En Berlín, ao lado do muro non hai a quen amar esta noite non sendo ás tristes e repetidas prostitutas. E non sei amar con cartos. Non sei amar. Busco alguén na noite. Son un home so e desesperado. Son un proxecto falido de felicidade. Busco un rostro, unha caricia, un bico, un alivio de carne e óso para esta alma afundida. Non hai ninguén. Nunca o houbo. Noite. Vomito. Entro de novo no pequeno café mentres o vento sopra ás miñas costas. Non sabes que a túa vida está perdida? Outra copa e outra e outra. Son o borracho Nicolás Kafka que intenta saír do seu labirinto. Non matei a ninguén e mateinos a todos. Entre vómitos. Foi precioso. O pequeno bar de Lou cheo de sangue e eu igual de so pero máis tranquilo. Collín este paquete ao lado do cadáver da loura falsa, e aquí estou, na noite, indiferente Berlín, prendendo un cigarro, aspirando o fume que rasca na gorxa e entra pouco a pouco pouco a pouco e sae pouco a pouco pouco a pouco dos meus pulmóns. Silencio. Tranquilidade. Podería dicir que a miña vida foi unha merda pero non vos penso dar o gusto. Tiven uns pais marabillosos, unha infancia marabillosa, uns amigos marabillosos, unha parella marabillosa, uns fillos marabillosos. Todos eran marabillosos. Todos, un tras outro, foron marchando deste cadavérico Berlín grazas a min, un a un, pouco a pouco pouco a pouco. Creo que é hora de morrer. Pronto sairá o sol. Pero xa non para min. Triste policía, triste goberno, triste Estado. Todo Berlín seguirá botándovos en cara non ser quen de atopar ao monstro de Nicolás Kafka. Pero xa chegou. Abonda. Estou canso. Necesito amar e sei que non sei porque nunca souben. E como non sei, non podo. Nunca puiden. Pura lóxica, xa o sei. Por iso vos matei a todos un a un pouco a pouco pouco a pouco un a un porque vos tiña envexa porque amabades porque viviades. Sei que non son culpable en absoluto porque un morto non ten culpa señor xuíz e eu sempre sempre sempre dende a miña inocente triste penosa mirada de neno fun un morto sen vida nunha vida desexada que se me negaba. Culpable eu? Falso,se cadra, con tada a xentiña á que finxín querer sen poder. Si, os xa citados pais, amigos, muller, fillos e tantos descoñecidos coma hoxe. Que pena, verdade? Pero repito, señorías, eu non son en absoluto culpable. Culpable o destino que me trouxo a este planeta raro, a este raro Berlín na noite. Culpable a vida, a existencia toda. Condenarían a un inocente coma min por ter feito o que fixo? Por ceibar das coiteladas deste agónico mundo a aqueles que me querían? A aqueles que se cruzaban no meu condicionado camiño? Outra calada. Outra. O fume entra e sae lentamente entra e sae entra e a modiño sae. Se a vida fose así. Entrar e saír. No fondo é o que é. Queda pouco para que a luz pete nos ollos cansos e anacos de cristais vermellos dancen nas súas concas. Non haberá luz. Non haberá sol. Non haberá xuíces nin xuízo. Creo que teño ganas de rir. Pero mellor non. Silencio. Silencio. Un disparo e seguirei morto. Coma sempre. Nada novo. Esta vai por vós.
(8-II-17)
Escoito murmurios. Mais non vou facer caso. Caso omiso. Omisión por impotencia fronte a un mundo hostil e inhumano.
Ao que ía, a facer un pequeno inventario do que é, está sendo a vida a estes meus 57 anos.
Primeiro, dou fe de que este curso 2016-17 traballei no ensino, como docente, como nunca antes na miña vida, en cantidade e creo que ata preto dos meus mellores momentos de calidade e traballei como un condenado de administrativo (que con todos os meus respectos aos administrativ@s é o que semella que queren que sexamos os mestres a tempo total a medio ou curto prazo). Foi incrible o curso en Valores Éticos de 2º e 3º da ESO, con grupos moi riquiños e cos que deu gusto traballar e estar. Tantas cousas que non esquecerei. Foi unha gozada. O mesmo digo de Bacharelato, aínda que ás veces era dura a primeira hora de luns, martes e mércores en 1º C, para eles e para min. Falar da morte e do sentido da vida cando aínda están máis durmidos que espertos ten o seu aquel. En 1º B tamén había un grupo máis numeroso de xente incrible e respectuosa. Aínda que os “grupúsculos da fala” facían difícil coller o fío. E 1º A, curso excepcional, recoñecido por todos os que nos dedicamos a isto, cun número enorme de alumnado dunha gran brillantez e cunha capacidade de esforzo, traballo e compromiso admirables. Mágoa que as condenadas notas de corte nos estean facendo perder en ocasións a noción do que debemos facer uns e outros. A nota é importantísima, pero nunca debería ser o único importante. É tan triste como real que hoxe en día un 9 en troques dun 10 pode variar o teu futuro a curto, medio ou incluso longo prazo, certo é, pero temos que adoptar iniciativas que reconduzan pola boa senda este duro problema que se nos está indo das mans.
Como músico, gocei dando algún concerto coa Neuroband: Sibaritas. Só existimos para grandes ocasións, ou sexa, somos un grupo que se xunta se hai algún concerto ao que nos apeteza ir. Así de simple e precioso. Outro luxo asiático.
A novela “Interferencias” non parou de dar alegrías e boas novas dende que foi editada. Primeiro a ilusión de ser editada por Xerais. Logo a boa recollida polo público (moito ou pouco, a estas alturas non é algo prioritario en nada artístico que fago), traducida ao francés pola editorial “Solanhets” e ao castelán por “Pulp Books” de “Rinoceronte Editora”. Hai xente que me di que lle encanta. Polo menos sei que é corta e que non será unha gran perda de tempo para ninguén.
E comecei en serio, serio, co “Estraño Karaoke do home Bata”. O disco está gravado, só me quedan por pulir unha canción propia: “Bágoa”, moi simple pero moi sentida e moi real, digamos, e unha versión que hai tempo lle levo dando voltas e reviravoltas á mestura final da requetefinal da definitiva redefinitiva, xa, non a toques!, da alucinante “Negra Sombra”, que teño a lixeira sensación de que por desgraza non é miña. Versión moi lenta e “vaporosamente salvaxe?” que só é admiración dun aprendiz cara a un tema único.
E os “tres mosqueteiros” tratarán de facelo realidade en directo. Santi Frutos, Xurxo Romero e mais eu. Outro luxazo máis. Poder contar con eles é para min un privilexio tan, tan grande. Os meus dous amigos da alma que de Santiago veñen á illa preciosa. E aí os estamos os tres algún que outro sábado empapados en suor espremendo as últimas neuronas que nos van quedando porque tocar e cantar sobre Karaoke ten o aquel se o queres facer interesante, non creades. E todo grazas a Víctor Karallada, coma sempre, que nos cede amablemente, unha vez máis, o seu estudo cando ten un oco que nos cadra. E a Tante que nos bota unha man en todo. Incluso no “vicio” pequerrecho dos venres á Play. O noso “kit-kat”. Tanto que agradecerlle a Tante e Víctor. Son os meus amigos. Os máis próximos. Os que sempre están para axudar ou aconsellar. Sodes os mellores!!
O traballo na videoteca foi esgotador pero moi gratificante. Nunca (pero nunca, nunca) gravara tantos discos como este curso e de tanta calidade (grazas Sara, Alexandra, Niko) e nunca tivera tantas peticións concretas de DVD´s. Foi moito, moito traballo pero dese que compensa sobradamente. E ver a “vidilla” na videoteca nos recreos. Ah!, un pequeno oasis de anarquía controlada no medio de tanto timbre lei e regras. É xenial ver cómo sodes cando sodes realmente vós.
E agora, o máis importante, as miñas mulleres e eu con elas.
A nosa bailarina das antípodas vai afrontando os crebacabezas dunha Australia pechada que adora. Oxalá atope o que merece e oxalá a saúde e o amor a acompañen.
A miña ela viaxa no seu mundo de ollos abertos ao mundo exterior e regala o seu marabilloso sorriso moito máis a miúdo. Oxalá poida seguir sendo, atrévome a dicir, feliz. E oxalá o poida ser máis. Se hai alguén que o merece é ela. Ela, sempre ela. Espero que aínda estea a tempo de compensar tantos anos de amargura.
E eu? Eu, por primeira vez, podo dicir que remato un curso exhausto pero moderadamente feliz e contento co meu traballo. Dino todo e máis. En todo. Sobre todo, para os meus alumn@s, todo, absolutamente todo. Creo que batín o récord guinnes de bolis vermellos bic cristal gastados por un mestre nun curso. E iso para quen me coñece, sabe que é moi bo, porque en moitísimas ocasións, canto máis vermello estea o exame mellor que mellor.
Non sei canto tempo poderei aguantar este ritmo frenético de traballo. Creo que debo moderar o esforzo que lle dedico ao traballo do ensino en si, como din moitos amigos e amigas, “porque xa vas tendo unha idade”.
A curto prazo: Gustaríame sacar o dobre cd de “O Estraño Karaoke do home bata” e ter presentado, a ser posible na Illa, o primeiro espectáculo do bataman.
E publicar un poemario composto por unha triloxía: “Trevo”. Creo que hai momentos que son dos mellores (en canto a escrita e en canto a emoción) de todo o que teño feito ata agora.
E, sobre todo, seguir en paz coa miña Esperanza. Envellecer xuntos tranquilamente. Algo de traballo, algo de tele, algo de agarimo e compañía, o noso Stewie, o mellor gato (polo menos o máis bo, creo) do mundo, durmindo mentres o tempo pasa para os tres sen sobresaltos nin desagradables sorpresas. “No alarmas and no surprises” ou tamén: “No news, good news”.
Vivir. Respirar. Estar con nós mesmos. Estar coa natureza esplendorosa desta Illa, querer e deixarse querer polos amigos e amigas, bañarse no mar, comer á hora que nos pete, quererte e coidarte, coidarte e quererte.
Semella que a resurreción está sendo frutífera ou cando menos, bondadosa.
(21-VI-17)
Domingo. As nubes claras neste verán implacable e repetido. Calor. Moita calor. A miña cabeza vai tras unha nube radiante e branca. Que será de nós? Que nos agarda? As bolboretas de diamante balancean un pequeno cabalo de madeira no que ti xogabas. Xogabas so. Xa non estás so. Estás contigo. Quen son? A mente viaxa a un pasado escuro e raro. Os cabalos salvaxes entran pola porta da habitación, ti, na cama, dormes e os cabalos galopan sobre o teu corpo inerte, medo en soños. Viaxo. Os lentos caracois adiantan o lindo coche azul en liña continua. Non hai regras. Atasco. Atasco. Os papeis empúrranse entre eles desexosos de atopar a liberdade fóra das fotocopias, dos apuntamentos, o folio en branco, reciclado, inerte como o teu corpo que cobra vida cunha harmónica lenta. Ergues. Colles a cervexa inexistente e cantas un blues. Un blues glorioso por todos os perdidos, por todo o perdido, por todo o impensablemente gañado.
Apertas de cor carmesí invaden os pulmón dos orfos afogados. E unha bela estrela brilla no ceo impávido e a túa pel e os teus beizos e a túa compañeira da alma olla pola ventá outras cen mil inescrutables constelacións e sorrí preciosa.
Poderías vivir no barrio da soidade barata. Poderías rir no medio da batalla. Poderías sangrar na ferida allea. Poderías morrer na existencia propia. Poderías calar, coma sempre. Coma sempre, non calas. E falas e falas e falas falas na túa mente agora no baleiro do espazo tempo nunha sinfonía incontestable que parte o corazón en dous pequenos cachos de xoias sen valor, sen prezo. Borralla. E o capital avanza e as tropas da dignidade foxen espavorecidas e as bágoas inocentes caen no estéril campo da vinganza inxustiza indiferenza cruel inhumana.
Mais as nubes brancas pasean a modiño no ceo, alleas e brancas, brancas. E o sol e a calor deste domingo dun novo xuño, dun novo verán enigma e esperanza. Podería chorar, podería rir. Tal vez un sorriso breve e fugaz? Podería matar por ti. Podería morrer en min.
E o avión do kamikaze estoura contra o portaavións dos sempre desgraciados e o estoupido inmenso abraia á multitude cega muda culpable que todos somos, alí mirando como lentamente lentamente o portaavións dos que sempre sempre sempre perden se mergulla nas frías augas dun océano que é fatal non supervivencia illada.
Podería asubiar unha fermosa melodía e deixar todo calmo. Mais a bandeira dos rebeldes piratas da inocencia devora as miñas entrañas.
E o porquiño comeu. Matárono. Culpable. E poida que hoxe, na comida familiar do domingo probe xamón. De entrante. E nada e todo cambia. Ou permanece.
Oxalá todo encaixe.
(25-VI-17)
Tres desexos.
A muller fala ao fondo e o berro dos irmáns cuspe rabia rosa nos beizos dunha telefonista loura parvamente preciosa parvamente feliz. E o vello mestre deixa caer un gran de vida en cada latexo dos perdidos e comunica, sempre comunica, mais o vello teima no reparto da colleita inmensa e única. Un gran para cada un. Unha esperanza e tres desexos. Tres desexos di o mestre vello. Vello, eu, non sabería se preciso tanto. Se non dependo dun twiter que me faga escravo do resumo que non sei facer nunca souben facer entón, se me deixar resumir, resumir, hahaha, unhas cantas ideas nun desexo, chegaría dabondo.
Algo así como desexo que as dúas mulleres que amo sexan o máis felices posibles mentres dure a súa existencia. Iso inclúe que eu que asino non lles amargarei a vida por ter unha vida amargada ou terriblemente enferma.
Creo que xa está.
Non sei contar carácteres. Supoño que o dirá por aquí o ordenador pero nunca me fío. Con espazo, sen espazo. Acaso ese preciso silencio despois dun punto e á parte interminable non dura unha eternidade. Si, a de sempre, a de Amanda e os cinco minutos. Vou vello. Repítome. Odio repetirme. Ódioo. Pero ao mellor é o que levo longo tempo facendo. Mal e agora ben? Que máis ten! “Cuspe ao pecado e aos que falan del. Agarda o milagre dos que non agardan ou mellor non agardes por ninguén”. Xa o dixen. Amén. Así que fun dar un paseo mental. Que vin? Que vexo? Vexo unha lúa cor fresa que alumea un arco da vella multicolor e unha chuvia azul que cae nunha herba verde saborosa e paxaros mil paxaros de cromatismos espectaculares e unha fervenza enorme e a miña boca saciando a eterna enorme sede abrindo a vida a esa auga fresca bebendo da fervenza bebendo do manancial puro das doncelas extraviadas dos cabaleiros covardes de bo corazón. Hai maior pracer na vida que beber así? Directamente un chorro natural de fresca viva auga na boca desexosa submisa aberta en canal en espírito e infancia inocente? Ese momento é maxia. Polo recordo que teño tal vez pagara toda unha vida. O recordo envolto nunha infancia fantasmal e triste, moi triste. Que desgraciado fun! Que desgraza levei comigo ata o palacio da princesa marabillosa!! Síntoo tanto, miña amada princesa. O meu destino tería que ter sido carne de psiquiátrico pílulas como as de agora e máis multicolores: azuis, laranxas, vermellas e, como non, o clásico branco, sempre elegante, señor!!! E eu tragaría e tragarei e igual a dor non era tanta e non viviría non me enfrontaría a nada máis que min mesmo. Imaxinas que gañara a batalla? E nos reencontraramos libres de dor e pesadume nas praderías do noso tenro Santiago. Santiago. Santiago. Cantos soños! Cantas loucuras! Cantas risas! Cantas bágoas! Cantas noites sen durmir! Por estudar! Por gozar! Por ser! Por non ser! As pedras frías, a chuvia, o café, o cigarro, as festas, os amigos, os apuntamentos, as borracheiras, os exames, os cines, a nasa. A vida naquel Santiago.
Dende a catedral moreas de pianos chaman á morriña dun pasado que foi. Fomos. Fomos tantas tantas cousas. E aquí seguimos, “camiñando na rara viaxe que é vivir”. Si, “Bágoa”. Sei que me repito. Sei que isto é só unha pequerrecha bágoa de morriña e paz entre as batallas. Porque estás vivo, non é así, meu amor??
(11-VII-17)
A treboada comezou cedo en Europa. As ondas eléctricas que a acompañaban comezaron a producir raros efectos. A xente tentaba ser boa, digna, humana, pero ao tempo facíase fondamente consciente do inferno que a pequena e gran escala eles mesmos elas mesmas causaran. A epidemia cubriu o planeta enteiro.
Moitos, demasiados suicidios ante a bondade que reflicte a propia maldade. Moitas e moitos outros trataron de reconducir a súa viaxe e tentaron ser bos e xenerosos. Mais xa era tarde.
A presión atmosférica comezou a elevar o seu nivel poucas horas despois.
O ambiente era atafegante. As cabezas estoupaban. Os músculos retorcíanse en si mesmos. Foi o gran Guernica. O cadro final.
Chámome Tomé. Maior Tomé nesta odisea espacial. As transmisións chegaron hai minutos. Estou tan lonxe. Todas as outras naves, satélites están sendo derruídas pola estraña treboada electromagnética. Eu vivo. Estou tan lonxe. A nave máis afastada da Terra, a millóns de anos luz. Estou a salvo. Agora estou totalmente so. Dedicarei os anos que me queden nesta mecánica tecnolóxica prisión a pensar na futilidade da vida.
O principio de incerteza, a entropía. Pensei que eran parvadas teóricas. Sempre o pensei. Pero non, se hai algo certo é que a vida en si mesma é inevitable terrible marabillosamente incerta.
Tres meses terrestres e volvería ao meu fogar. Podería tocarte, Alba, co teu cabelo dourado e o teu sorriso limpo. Ese bico que nunca nos daremos. Eses beizos que nunca volverei saborear mentres iso que chaman amor envolvía o espírito. E a nosa neniña, Ana, cativa. Nunca máis xogaremos a perdernos porque xa estamos perdidos.
E ti, Lindo, pequeno gato que dormes no sofá laranxa a millóns de anos luz. Pequeno gato. Nunca pensei querer tanto a un pequeno gato. Meu amigo, camarada. Estou triste. Non teño bágoas. Soidade. Anos luz. Espazo. Silencio. En canto poida, mergullareime nun precioso buraco negro para comprobar algunha que outra tese hipótese teoría relativa ou non. Estouparei? Serei un líquido amniótico concentrado en espeso lodo? Serei migallas de enerxía e po sucio, dolmen dunha noxenta existencia sapiens? Cubismo esnaquizado?
Serei o astronauta Tomé. Tanto tempo so. A tripulación? Si. Xa. Ben. Vale. Eran un encanto. Foi unha mágoa que os tivera que aniquilar un a un, unha a unha. Tampouco é que gozara tanto co asunto. Simplemente estaba farto de anódina compañía. Datos, estatísticas, ordes. Xa sabedes, que vos vou contar? Ademais quen vai ler isto se xa non estades? Son unha mente lúcida e brillante, ha, ha!!
Eu son o astronauta Tomé, o que xoga so, o que descubre so, o que se desintegrará so.
En serio, lamento as mortes. As vosas. As que provoquei. As que provocamos todos cada día. Mais estou moi lonxe para moral pseudohumana. Non hai ben. Non hai mal. Silencio e escuridade no espazo exterior e interior. Nihilismo intergaláctico.
Quedas sen osíxeno, meu amor? É terrible o que vos está a pasar nese vello planeta. Síntoo, en serio. Síntoo, pero non hai mal que por ben non veña. Ao saberme único convértome nun espécime único. Imaxinas que atopara vida? “Ola, son o último ser do planeta Terra”. Ha, ha! Á fin conseguiría ser exclusivo, especial, incomparable!! REALMENTE RARO!!!
Sabedes, meus amores?
Hai tanto tempo que non teño conciencia.
O psicópata astronauta Tomé pecha a derradeira transmisión con ninguén.
Se o penso ben, o meu futuro é algo incerto. Riso breve.
(30-VII-17)
Escoitei mulleres cantando fermosas cancións. Os seus ouveos tristes agarimaron as miñas bágoas aínda máis tristes.
E así..., e así, aquí estou, un día máis. Diante desta pantalla, diante deste folio branco virtual no que negras manchan avanzan a través dun espazo indefinido.
E así foi que a pomba dos desexos chegou ao país de Ningures. Ningures era un lugar triste, aínda máis triste que as miñas bágoas, ata que as túas, si, as que agora caen sen saber por que da túa cara.
Un lugar maldito, inerte, morto, sombrío.
As súas xentes nunca falaban. Nunca. E así, nunca é nunca. E así o silencio os envolvía nun amargor espeso.
As súas xentes sempre vestían de negro. Sempre. E así, sempre é sempre. E así a noite envolvía as súas almas nun lodo escuro.
Ata que chegou a pomba. A branca pomba dos desexos. Branca esnaquizou a escuridade, a sombra, a longa noite e foi entón cando apareceu un arco da vella eléctrico fulgor multicolor e foi entón cando escoitei, escoitamos coros de miles de mulleres ouveando tristes berros de fermosas cancións, máis fermosas do que nunca nunca escoitaramos do que nunca nunca soñaramos cores cores palabras palabras voces voces que acougan e elevan e morden e cravan e liberan e enganchan e penetran e dan vida vida vida vida vida.
E así foi que aquel milagre aconteceu un día hai non moito no desesperado e alleo triste país de Ningures.
E así, dende entón, vivo en algures preto do teu radiante e bendito corazón, meu amor. Sinto tanto vir de tan lonxe. Ter tardado tanto!
Só vin figuras ao lonxe. Moi lonxe. Pero puiden ollar que todas ían de negro. Todas. De negro. Escuridade e malestar. Inquedanza fría.
E non, non quero volver. Non quero!
Pero Ningures lévase por sempre dentro, alá, alá, sempre, dentro, ao fondo, ao fondo, no eterno íntimo abismo.
E así, o pobre condenado a perpetua pena paseou a súa afundida mirada sobre a repetida rocha repetida montaña repetida eterna condena...
E así, comezou a súa tarefa un día máis e outro e outro... "mentres o corpo aguante", pensou e sorriu entre suor e bágoas bágoas tan tan tan fondas e doentemente tristes como as túas, as miñas, as de todas e todos, meu amor.
(1-VIII-17)
O home topouse na noite fronte a un inmenso orgasmo estraño, anormal, escuro. O home ergueu tremendo. Como se fora quen penetrara ao demo esquecido. Inseminada, a criatura foi medrando nunha vella vertixe case esquecida. Non sempre son boas as vacacións musitou no seu oído aquela ave de rapina antiga. Inseminada unha vez máis na súa cabeza, nos seus nervios. O home sentou para espantar a besta. Tentou escribir para ver se as palabras eran quen de esnaquizala. Maldita! Decatouse de que xa nunca escribía. Porque non o precisaba. Porque o seu mundo fora inconcibiblemente estable, amable, agradable. Vida gloriosa e digna. Todo flúe. Sísifo, colle outra vez a pedra. Non te queixes. Descansaches unha tempada, fuches feliz sen subir e baixar a rocha do tormento interno. Non te queixes, escribiu o home. Os fantasmas existen e eu, home desgraciado en graza allea envolto, hai tanto que non escribo que non lembraba esta apócema para as feridas. Esta soidade interna acompañada que fai berrar en cada verba. Esta inmensidade de diamantes que rabuñan e cravan nunha luz que estraga os pobres, pobres ollos adoecidos. O home mirou pola ventá, o home escoitou música triste, tan fermosa, tan triste. O home sentiu que o corazón da vida digna que ata hai nada palpitaba frenético e esplendoroso, aínda aí estaba, escoita, escoita, cala, cala, latexo latexo latexo. Breve, ao lonxe ao lonxe ao lonxe, pero aí está aí está o corazón tentando insuflar enerxía entre a treboada caótica, eléctrica, miserable, aí está aí está aí segue pelexando. Así que o home escribiu: Loita! E admirouse pola admiración e pensou, quixo pensar, forzouse a pensar en que nada estaba perdido, por unha noite, por un día. Forzouse a pensar que este sería un breve oasis para a besta maligna. Só iso. E escribiu: vitoria ou morte!! E admirouse dobremente porque as palabras eran vida e o demo noxento sobrevoaba a música o tempo o apalpar de cada obxecto pero semellaba agonizar por momentos entre palabras e admiracións. Así que o home sorriu por dentro. Tal vez non gañara a batalla, pero aínda non perdera a guerra na que Sísifo, á fin, renacerá unha vez máis e fará estoupar todas as fodidas rochas negras deste existir inexacto. Amén.
E unha guitarra repetida chora ao fondo, mestura de tristura e emoción tensas que penetran a alma dos non benditos e das non benditas. O home parou de escribir. Pensou. Pensou. Pensou. E decidiu que nin un paso atrás máis. Nin un máis. Pero claro, razoou coa lóxica humana: ás palabras lévaas o vento. Volveu mirar pola ventá. Fóra todo está en calma. Fóra. Calma, calma, entra, miña amada!!
(27-XII-17)