Unha vez máis, o folio en branco. Os ollos cansos que doen. Os bronquios doentes e un estraño dragón sobrevoando a mente.

Unha vez máis, tentar atopar o equilibrio. Rexeitar a enfermidade e quedar no limbo dos calmados.

Atopo fresas saborosas que estoupan en pequenas bombas de sabores na miña boca. E lembro aquelas leiras e aquelas colleitas e aquela Galiza que odiei e amei.

Unha vez máis, percorrer o espazo intanxíbel entre a maxia e a perda. Un ano máis. Unha nova loita. Unha nova esperanza. Un novo fulgor inesperado. Un novo coitelo na mirada.

Repaso os cromos que pequei con patacas. Nai, mataches o sosego, inoculaches o medo. Mais xa non hai rancor. Só tristura e pena. Pasado. Oxalá descansedes en paz, mortiños meus, nosos.

Pedirei un sorriso limpo na súa cara, un futuro digno para a miña nena. Pedirei unha migalla de paz no medio do ruído.

Unha vez máis procurarei vivir sen sufrir innecesariamente. Unha vez máis, tal vez o imposíbel.

Os ollos cansos doen e doen. O bronquios doentes e un fantástico dragón que alumea co seu lume salvaxe unha estrullada mente.

Fuxir diante dos salvaxes leóns que orbitan no teu plano físico. Unha breve saturación do son que envolve a atmosfera. Corre!

O estoupido dos mil foguetes acuáticos e amigables enche a praza do pobo esquecido de cheiro a pólvora magnética.

Unha inmensidade de aire puro e limpo, un respirar constante, tranquilo, poderoso.

Á fin os reis da bágoa sen estrela vermella deixaron un agasallo que doe no ventre e no aire anhelado.

Perdemos os nervios fronte a eles. Trememos excitados. Perdemos os nervios e o ouveo e a velocidade e as ofensas.

Na familia despreocupada os días pasan. Na familia, a rara, a amda, os días son como un inmenso salón cheo de portas, posibilidades, aventuras e desventuras. Pequenas aventuras e desventuras no medio da furia ou a calma mansa.

Chamaron os amigos. O día do patrón. Grazas, colegas. Dalgún xeito estarei con vós. Acabades de rachar os meus esquemas. Non, non foron fucking festas. Non, non é certo. Foi vida vivida, coma sempre. Arriba e abaixo. Noite e día. Fartura e fame de vida orgánica e complexa. Grazas, coa barriga preñada de arañas tristes e pequenas formigas máxicas.

Corro pola banda. Pronto comezará un novo partido. Con balóns esféricos e ovalados. Fallarei goles cantados, atraparei pases para touchdowns imposíbeis, berrarei de dor coas faltas e as duras entradas, canearei a cinco defensas infranqueábeis.

Unha mestura de nervios, ilusión, folgos e cansazo todo remexido converténdose nun duro turrón de estoupidos calados.

O importante non será o público, o importante será xogar ben e, ás veces, gañar, ás veces, perder.

Dez tartarugas de garabata verde saúdan triunfais no arco de entrada. Unha paisaxe volcánica, escura. Unha pequena lúa arremete contra os aneis dourados e fráxiles dun esquecido templo das lamentacións.

Frondosa é a selva. Viaxo nun cepelín gris entre grises nubes. Chove. Chove. Os ríos esplendorosos, as burbullas, a escuma contra as rochas. E agora o mar inmenso, o océano lindo do combate e a loita. Báñome no mar precioso. A treboada comeza. Sorrío na auga mentres as pingas de auga doce esvaran sobre a miña cabeza empapada, a única parte do corpo que sobresae do líquido salgado. Riso, ouveo, felicidade húmida nas veas quentes de paixón interior, frenesí de tolos bardos, unha cunca de viño tinto para o camiño, un pastoso empurrón, unha freada no derradeiro segundo, unha morte calada e noxenta, un adeus digno.

O vello sol, gordo e redondo entra polos meus oídos, campos de trigo amarelo, dese amarelo que a ti e a min nos gusta, sabes? O amarelo da foto na que sempre estiveches ti, alí, coa túa amiga, camiño de algures, tal vez nunha Europa que aínda soaba a posibilidade, ti, sempre estiveches aí nesa foto, ti, a quen non souben ver, a quen non souben amar. Mais sempre sabía que ti eras a elixida cando vía o teu cabelo curto e aquel amarelo e aquel sorriso e aquela fermosa cara, e aquel xersei de raias e sempre estiveches aí e eu non, berro, sangro, mordo. Mordo os pecados e as culpas e o vello e gordo sol lanza salvaxes raios, mínimas agullas que se cravan en todo o meu corpo, e tamén alá, alá dentro onde máis doe, onde está o punto neurálxico do que fun son vou sendo serei?

Mil guitarras inquedas alborozan o ambiente frenético e caótico. Picadas na alma. Outro estoupido. Batería. Final. Golpe. Aplausos. Ovación. E volta empezar. E o “show must go on”, pobriño Freddy, marabilloso Freddy.

Entran todos, en calma, todas as cinzas que albergo alá dentro, si, alá, no fodido punto neurálxico da ausencia, a rabia, a pena, a ledicia compartida.

Canta, paxaro multicolor!, canta!, canta!, que o teu canto chegue a todos os corazóns que aman, que sofren, que latexan, que vivos ou mortos perseguen a esperanza que eu sempre tiven ao meu carón, eu, o parvo maldito, eu, o príncipe da néboa entre a que se adiviña o teu eterno embruxo.

Espero poder. Agardo. Non busco o trunfo, só o traballo feito con ganas e cariño. Só ser sinxelamente feliz contigo.

Vivimos. Vivimos entre trompetas azarosas, tristes, fugaces, eternas e fermosas. Vivimos. Vivimos atrapados polo pasado, unxidos de frenesí apático e tolo no presente. Vivimos un futuro por vivir. Tantas rochas laranxas nos ollos, unha especie de transmutación inesperada, un xiro copernicano parvo, unha reviravolta do destino. E así seguemos, as mans apertadas, as mans solitarias, corazóns solitarios nunha inmensa festa de despedida.

A lúa sorrí mentres os pianos choran. Bailamos baixo a súa luz. Bailamos lentos, moi, moi lentamente, como se ao rematar o baile chegara a morte negra.

Bebemos. Bebemos o zume das derrotas, os fracasos, os acertos. A túa mirada. Escravitude e tormento. Perdón pedido eternamente. Non chegará a eternidade toda.

Vivimos. Vivimos entre trompetas que agariman os oídos e a alma intranquila. Cruzamos os dedos da sorte inexacta para que ela cruce as fronteiras do existir sen arames de espiño, sangue, enfermidade. Soñamos coa súa felicidade.

Vivimos. Vivimos alleos ao sufrimento que amosa o telexornal. Alleos? Impotentes? Preguizosos?

Chegará a revolta dos endiañados, chegará a treboada, o tifón que o levará todo, todo, todo cara a algures onde non haxa tanta dor, tanta miseria. Querido Silvio, querido Roberto, chegará o “rabo de nube” e marchará o horror e quedará o insospeitado sosego.

Vivimos. Vivimos camiñando entre melodías e perlas negras que reflicten os raios implacábeis dun sol inexistente. “Yira, yira”. “Nada é verdade, todo é mentira”.

Vivimos. Vivimos e morremos, desaparecemos, fume entre as mans, un pequeno sorbo do licor máis exquisito e logo a nada, a nada.

Amo esta vida tanto como a odio. E aínda non sei amar. E aínda non sei vivir, mais vivo, vivimos.

Algún día rematará a preciosa canción interminábel e os nosos oídos, a nosa alma mortal preñada de acordes e silencios, marcharán lixeiros a través de nubes azuis presentimento, azucre e auga con limón e un pouco de fume compartido.

Vivimos. Vivimos alleos e estraños. Unidos e camaradas. Canta, Chet, canta, canta, ata que a noite chegue e cubra todo co seu negro manto e caiamos no sono dos soños lindos e pequenos.

Vivimos. Sorrimos e choramos. Camiñamos. Perdemos e gañamos. Quedamos e marchamos. E, ás veces, volvemos á orixe, onde todo comezou, e atopamos o rostro sorprendido, o branco tremos dos pequerrechos asustados.

E Chet sopra e canta mentres a vida é vivida en si mesma, como un remuíño que se autodevora entre centos de fermosas flores e unha agulla na vea.

Vivimos. E nunca terei palabras dabondo para explicalo. Mais vivimos. Pasamos por este planeta, pequeno astro na inmensidade dun universo indefinido.

Pasou un anxo? (Escoitando"If Everyone Was Listening", do disco en directo do mesmo título do grupo Supertramp)

Prometo que sentín a leve presión dunha man nas costas, que me agarimaba. Din a volta asustado e ilusionado e non estabas, non estabas. Choro moito por dentro. Unha lagoa inmensa nos meus pés feridos. Volverás algún día? Ou perdín para sempre todos aqueles regalos que me ofrecías, que eu rexeitaba, cruel, monstro, un tras outro, cuspindo xofre e noxo nos teus fermosos paquetes coas túas fermosas cores? Perdinos para sempre xamais? O teu sorriso doce, inocente, sinxelamente marabillosa. A túa xenerosa compañía, o teu encher os ocos, o baleiro, a nada. O teu positivo modo de afrontar a vida e o sufrimento. Maldito sexa! Maldito sexa! Cantos incríbeis presentes perdín, rachei, machuquei, humillei, ofendín, non valorei, non vin, non souben, non quixen ver.

Só neste cuarto rodeado polo eterno mar, ledicia e condena desta estaña e unica illa, agora, so, choro moito por dentro. E bótote tanto de menos. Bótote tanto de menos!!

Muller frondosa, pequena nena marcada por fantasmas malos, volve voar lixeira e suave. Volve vivir, sorrir, correr entre os cons, entre as fronteiras que a xente fai e ti nin sequera queres coñecer. Corre, corre, corre, libre, libre, libre, déixame neste cuarto co anxo que nunca chegou, co anxo que nunca existiu, nunca foi, déixame pensar no que a ignorancia, a falta de vontade, a covardía, a enfermidade mental e vital poden facer coa enerxía máis pura e linda.

Magoados camiñamos pretendendo atopar unha saída digna para esta terríbel e máxica historia, dúas almas rebentadas, dous corazóns sen alento.

Se puidera borrar o pasado, ou escribir un novo, ou estoupar a dor innecesaria que che fixen soportar. Se puidera, meu amor.

Por vez primeira na miña vida, non teño ningunha estrela que alumee este negro ceo, esta negra noite de pedra e aceiro afiado. Por vez primeira na miña vida, estou so, absoluta e totalmente so.

Que fodido crebacabezas é este repetido? Que doente labirinto aniña nos nosos corazóns rotos.

Que veña o sono e logo o soño, un no que a vida é sinxela, no que es a princesa dos meus soños en soños, no que son un valente cabaleiro que te salva do monstro malo.

Miña nena. Son a bruxa mala coa mazá vermella. Non houbo ananiños que te axudaran. Ou tal vez si?

Agora só queda esperar que un día, inesperado, glorioso, un bico de aire che devolva á vida e a túa cariña bocexe un suspiro.

Houbo un tempo no que as árbores sorrían en silencio. Houbo un tempo no que as nubes eran brancas, algodón e azucre. E o tempo pasaba, sosegado, inocente.

E chegou o demo coas súas sucias palabras e volveu o espasmo doente e a loucura transitoria e a infelicidade e a incomprensión e ese egoísmo meu, esa torpeza emocional miña que racha o seu maltratado existir. Soa o piano melancólico nun blues triste e lento. Chorar non vale de nada. Pedir perdón é absolutamente insuficiente.

Así que, demo: non quero que volvas máis. Non me podo permitir o luxo de verte máis, nunca máis. Así que, demo: vaite, marcha lonxe a algures onde o teu dano sexa contrarrestado pola ilusión e a cordura sa.

Agardo que isto sexa unha breve visita pola túa parte, un pasar a ver todo o estrago que podes facer nas nosa almas, no seu espírito magoado por min coa túa inestimábel axuda. Así que, demo: marcha rápido, non es benvido nesta casa en ruínas que tella a tella tenta reconstruír un refuxio no que aturar (e gozar?) o que nos quede de existencia.

Supoño que te chamei, supoño que descolguei o teléfono do noxo, supoño que non era tan forte como imaxinaba, supoño que aínda falta moito camiño por percorrer. Sen ti. Sen ti. Sen ti. Maldito e eterno demo do abismo mental e a parva mala educación. Marcha! Maldígote! Maldígome!

Ola, amiga

Ola, amiga. Vella compañeira. Sinfonía eterna. Introdución e coda.

Sei que o teu corazón caeu na inquedanza. Escoiteino nalgures. Nunha desas noites nas que o fume xa non o cubre todo, nunha desas noites de resaca eléctrica asegurada, de maldición contra o lixo urbano, nunha desas noites nas que desexarías morrer.

Así que, á fin coñeces outro novo mundo.

Síntoo por ti e por el.

Percorro cos acordes da mirada unha gaivota absurda que agora cae agora non estóupate na auga maldita! E non planea miro de esgallo a xente co partido do mundial o sol abrasando os miolos por que estou aquí? Quen veño sendo? Un árabe atravesa o meu horizonte visual e lembro a pistola e o asasinato e a ferida que sangra e non para de sangrar.

Ben, supoño que me lembrarás. Ha, ha, ha! Sinto a ironía doente no medio da dor. Xa sabes, o das vítimas e os verdugos. Era sinxelo pero non tanto...

Exacto, son aquel que trouxo a maldición da negra sombra. Lembras os corvos ataviados como cabaleiros? Os falsos sorrisos? O esgano? A decepción?

Xa sei que non tiña motivos para te escribir. Xa sei se que non o esperabas. Eu tampouco. Supoño que será por foder, por foderme, supoño que o castelo está sendo invadido e os heroes da guerra foxen como nenos pantasmas e a nenas de trenzas douradas alumean un camiño de pedras verdes laranxa e lembras cando camiñabamos xuntos?, lembras o barco no que afogamos?, lembras os paseos arrastrando os pés?, lembras o teu sorriso acendendo o universo enteiro, a supernova que estoupaba en cada un dos teus benditos latexos? Lembras aquel sorriso? Volverá. Volverá.

Creo que está é a razón de todo isto. Dicir unha vez máis o que se esquece ás veces. O sol sairá mañá, case seguro. E o teu sorriso, un día destes. Un deses que ninguén agarda nada. Un sinxelo e precioso anel no preciso dedo, unha brisa fresca que alivia a quentura, unha pequena aperta rica e xenerosa, un día deses nos que pasan esas cousas, volverá a ledicia e será incríbel ou nin será porque da felicidade non te decatas porque é fuxidía e silenciosa porque te quero porque te boto de menos porque quero vivir ou morrer en paz porque xa o un comeza a desprazar ao dous, porque a tarde caerá inexorábel sobre os pensamentos e as ilusións e os recordos que mellor marcharan lonxe lonxe e aquela infancia e aquela historia en pequenos átomos cortados en migallas de fotogramas ata o infinito ata o infinito que nos envolve en celofán de orfos solitarios e cariñosos.

Ola, amiga. Necesitaba saber que os dous aínda estabamos aquí.

Non sei cómo, pero quérote.

E, os dous da man, atoparán o camiño agochado tantos tantos tantos anos.

(2-7-14)

Inquedanza

Vivimos na inquedanza que corroe o tempo. Nunca pensei ter compañía. Nunca quixen ter compañía nos infernos coñecidos. Alguén que mire con perspectiva. Ese teño que ser. O mutilado espazo-temporal.

A estrela recolle as breves capas de luz da súa vida mentres treme por dentro. Debería chorar. Berrar. Matar. Calar. Debería e debo estar aí, con ela, sen perderme no horizonte dos antigos medos, sen perder a PERS – PEC- TI – VA.

E podería dicir que hai mil árbores caladas ouveando no bosque das mil caras aciagas. E podería dicir que os ruídos estridentes paralizan a alma do obreiro da construción, alí, no quente e duro asfalto. Podería dicir que abro unha porta e os cen dragóns da treboada estoupan en milleiros de cores laranxas e verdes e azuis e amarelos e vermellos como o sangue que chucho deste dedo que me mira alucinado e parvo, podería dicir que marcho e o deixo todo, que xa tiven bastante, que xa tivo bastante, que xa tivemos bastante, que xa chegou, que o que conta é a calidade non a cantidade, mais arriscarei todo o meu diñeiro, todo o noso diñeiro emocional ao número da esperanza feliz, aínda que digan que non existe tal, que é ao chou, aleatorio, azar, non, non, gañarás, gañaremos e ricos de sorrisos sairemos do casino dos espíritos doentes e magoados e correremos da man pola estreita liña da quentura da paz interior, do sosego, da ledicia, á fin, á fin. Á fin.

Gañaremos (ou cando menos loitaremos).

“A única loita que se perde é a que se abandona” (Che Gevara, unha vez máis)

(Vamos, estrela de ouro!)

(8-VII-14)

Un estraño medio verán

Un estraño medio verán. Un estraño xullo. Estraña esta vida que sempre sorprende, que racha calquera guión preconcibido, calquera esquema, calquera previsión lóxica.

Días e días camiñando os dous da man. Un día a esta praia, outro a esta, a estoutra, é unha das cousas fermosas de vivir nunha illa.

Pero a miña nena cambiou. A tristeza e a ansia cobren o seu corazón antes cheo de estrelas que alumeaban todo o camiño, o noso camiño, o camiño.

E a miña outra neniña baixo o fervente sol da calor e o desengano.

Loitade, miñas nenas, loitade!

Bailade un valse lento e tranquilo, tranquilo. Deixade que as feridas vaian cicatrizando pouco a pouco. Vedes? Ao mellor aínda non, mais á fin da loita está a a vitoria, está a ledicia, estades vós en harmonía co cosmos.

Se un ata case nada verme podrecido pode dicir e crer estas palabras, é porque é posíbel, é real, é máxico e duro e día tras día tras día coa carga ao lombo, coa existencia que resulta difícil soportar ao lombo.

Os nosos corpos na auga fría do mar. Tremer de frío quente e berrar ao aire limpo e sorrir, sorrir verdadeiro e lindo. Sorrimos. Tranquilidade. Herba fresca. Somos un equipo. Tiñas razón: somos un equipo.

As horas xogarán con nós a xogos preciosos e a cansados pesadelos que non dan rematado, non dan rematado.

Estou aquí. Para vós. Sede felices. Por favor, fado intanxíbel, destino arrevesado, por favor, vida, danos un alento en forma de paz, ou de oportunidade de conseguila á fin.

Escoitaches ao mago arxentino? “Merecedes ser felices”.

Sinceramente, creo que ten razón.

Creo que xa vai sendo hora.

Danos o poder do maldito reloxo!

Sei ben que é unha imposíbel súplica.

Ningún de nós, ningunha de nós, pequenos sapiens atormentados e extasiados poderá nunca manexar as horas, os minutos, os segundos. Todos eses intres de angustia, todos eses intres de éxtase pleno, saen do inexplicábel reloxo. Pode que poidamos tentar adiantalo ou retrasalo. Pode. Niso estamos. Supoño que iso é vivir.

Saíde da escuridade que corroe e apertade a miña alma liberada. Vide comigo, non sexa que volva marchar ao mundo dos desherdados, dos que morden con rabia os dentes mentres unha pinga de suor cae, e iso é un segundo eterno, outra vez Amanda, xa o dixo el mellor que ninguén: “A vida é eterna é cinco minutos”. E nun segundo, amado camarada. Paz, sosego, calma, normalidade, equilibrio, saúde básica, pasar ledo do tempo amado.

Conseguirémolo. Viviremos felices e comeremos algo que non sexan perdices, será o eterno conto de arriba e abaixo, será a bendita sincronización de tres espíritos chapuzando alegres na lagoa dos nenos e as nenas seguros e confiados no seu inocente mundo.

Xa, tamén saberemos cubrir instancias e impresos.

Xa, tamén traballaremos e seremos esgotamento en vea.

Xa, tamén maldiciremos esta especie que goberna o mundo, que o destrúe, que o maltrata.

Xa, nada é perfecto. Podería estar ata mañá.

Pero non darei máis voltas.

Só quero pedir sorte, afouteza, ánimo, calma, para quen máis amo.

Si: Coma sempre, cruzo os dedos.

Son así de predicíbel?

(23-VII-14)

Simplemente, escribir

Sons graves e fondos golpean o meu esvaradío galopar. Son un cabalo, unha besta branca incólume galopando entre árbores que esquivo con velocidade frenética reflexos impecábeis e non quero saber nada da dor nin da ledicia, só quero galopar, galopar, adiante, adiante, sobre herba fresca, sobre terra erma, sobre neve laranxa, sobre auga ardente, corre, corre, corre, galopa cabaliño, galopa a través dun estoupido de emocións unha brecha espazo temporal que o distorsiona todo e aos teus lados o mundo convértese en fotogramas imperceptíbeis nunha esfera de imaxes fuxidías que chaman por ti, pero non escoites, chaman por ti, galopa, galopa veloz cara aquela semente de diamantes e corazóns amábeis, galopa na escuridade, déixate levar polo teu instinto animal, pr esa bravura que sae polos teus poros, corre, es forte, es rápido, non tes que chegar, xa chegaches hai tempo, non hai présa non sendo a vertixe mesma da présa en si, non sendo o devorar terreo á escuridade, ou má radiante luz do día en que naciches ou iso dixeron, naciches?, quen ves sendo?, non penses, non penses, galopa, corre, corre, galopa, mil formigas esmagadas non hai tempo para bágoas un ouveo afastado un eco do fodido mundo, non escoites, non escoites, galopa na túa burbulla de diamantes reflectindo sangue e carne, coma un navegante solitario, náufrago por convicción, cabalo branco que atravesas nervios como frechas incisivas, lategazos de tendóns, cordas que ceden, segue, segue, un barranco, un burato, sen fin, sen fin, non mires, non mires, galopa, corre, cada palabra é o teu carburante, se paro, ti paras, síntoo, gustaríame ser ti. Volverás.

(23-VII-14)

Desconcertados (Escoitando o disco "An American Prayer" de Jim Morrison & The Doors)

Desconcertados abrimos os doentes ollos a un mundo pequeno, un mes inexacto, unha dúbida, abrimos os ollos que doen ao sinxelo misterio.

Que tes miña nena? Que tes? Gustaríame pasar sobre a túa alma o manto do sosego e a ledicia. Aquela ledicia eterna túa dos campos amarelos de trigo nunha tarde soleada qué qué preciosa estás e Jim recita unha oración americana mentres o pasado revolve algo eléctrico nas dendritas das miñas neuronas.

Que será de nós? Que será de nós? Agora e sempre. Agora e sempre.

Compañeiros desconcertados neste tramo da longa viaxe. Tantas veces pinchei as rodas. Neste rally de amigos e tremores e posibilidades, estatística imposíbel do que vén sendo, do que será. Contigo.

Gustaríame renacer contigo nun temperado día de inverno, sobre unha neve inaudita nunha Venecia conxelada, nun rachar o tempo, nun lindo estoupido “que o leve todo, fóra do lodo”.

Creo que comezo a entender. Creo que, pese a todo, tiven tanta sorte. Pese a min. Creo que a vida é tan tan tan complexa tan tan tan sinxela, que nos desconcerta, nos deixa sen escusas, explicacións, causas lóxicas e ilóxicas, paranoias salvadoras, soños utópicos, nos deixa fronte a ela, de xeonllos e hai que erguer a cabeza e mirala aos ollos, fitar nos seus ollos dunha inespecífica cor que vai variando como ela mesma, imperceptíbel pero implacábel.

E tamén me gustaría dicir que amo este disco de Jim e os seus amigos.

“Prefiro un festín de amigos á gran familia” (Jim, canto tempo hai que non usaba estas palabras túas?)

(4-VIII-14)

Non te veñas abaixo

Non caias no antigo burato. Non te veñas abaixo. Cando camiñes pola beira da incerteza e o desequilibrio lembra que ti es o renacido, lembra que estiveches no abismo dos desbotados e o milagre da vida transformoute en estrela radiante e clara. E o que vale para ti. Vale para ela.

Ela. Ti. Dous náufragos que ás veces gozaron da inmensidade do mar. Dous bicos de amor cun lazo verde e todos os paxaros asubiando “Moon River” e un mesmo xeito de entender a vida, de sufrila, de engulila, de mirala ao lonxe.

Meu amor, volve. Volve pronto. Antes de que o meu mundo volva ser un inferno innecesario. Antes de que se me esgote a forza. Volve comigo, amada. O teu sorriso. O teu bendito sorriso libre e único. Onde está?

Non te veñas abaixo. Non caias no pasado amargo. Afouteza no ánimo, no espírito cansado pero latexante.

Haberá unha nova oportunidade. Sairá o sol e choverá e o voso corpo húmido será agarimado por un quente e tenro veludo amarelo.

(18-8-14)

Se puidera

Se puidera trocar a inquedanza en pura calma. Se puidera revivir o teu espírito, a túa alegría. Se puidera facer do tempo de novo o teu gran amigo e aliado. Se puidera borrar anos de loucura violenta e escura. Se puidera traer de volta o teu sorriso. O teu sorriso. Se puidera entender cál é a chave que fai clic e todo o cura. Se puidera darte todas as chaves e esperanzas. Se puidera aturar con enteireza este cruel destino. Se puidera non pensar no fodido guionista desta intricada historia, cruel máxica e ausencia. Se puidera dicir que teño certezas. Se puidera saber que todo pasará coa seguridade do sol no horizonte espeso cada mañá. Se puidera é unha posibilidade. Así que agora recólloa con agarimo. Berrade comigo, miñas dúas amadas: Podemos! Podemos!

Venceremos incluso aos nenos malos que fabrican este labirinto estraño que é vivir. Venceremos cunha vida digna.

VIDA DIGNA. Xa está.

“Do que non se pode falar, mellor calar” (Ludwig Wittgenstein)

(22-8-14)

A vida é inxusta (In memoriam Isa, e tod@s @s que deciden marchar)

A vida é inxusta. Aceptémolo como premisa indubidábel, certificada polos anos, polos feitos, polo cruel e incomprensíbel destino que semella gobernarnos.

A vida é como unha amante filla de puta, noxenta e pesada carga, pero é que a amas, amas ese segundo precioso no que o vento fresco fai que as túas bágoas non sexan de choros nin de risos. Estamos enganchados a ti, condenada amada. Pero ás veces a adicción é tan dura, tan insufríbel, tan insoportábel, que entón metes o derradeiro pico en forma do que sexa e dis adeus, non podo máis, non podemos máis. Marcho, aí te quedan. As maletas definitivas.

Así que non falemos de covardías ou fortalezas. É a fodida vida. Ámote, fodida. E ódiote tanto, porque semellas ser impasíbel, imperturbábel no teu trono alá arriba mirando estas formigiñas que adoecemos a rutina cotiá e escarallámonos de risa. Cantas veces teremos que berralo, compañeiros??: “Morrer non é malo, sufrir é malo”. Creo que é unha das máis grandes verdades que esta maldita e marabillosa vida nos permitiu espallar por toda a nosa pequena eternidade, o noso pequeno curruncho, fogar, quente, madeira. térmites. Si, contradición. Sempre contradición. E Heráclito sorrí por enésima vez.

E creo que non dixen nada. Nada. E todo segue. Como se nada pasara. Nada.

(29-8-14)

Ás veces (Escoitando "(Sometimes I feel so) Uninspired", do disco de Traffic, "On the road", Live (Alemaña, 1973)

Ás veces pasa o tempo e ti con el, sen te decatar, sen ser consciente. Pequeno moneco movido por unha enerxía eólica que non se ve, pero aí está.

E, ás veces, das grazas por todo o que tes. Polas segundas e milagrosas oportunidades ou choras de rabia e noxo, petando impotente unha e outra vez no repetido e inacabábel muro.

Sei que estás aí. Estades aí. O amor é a vitoria. A dor, ás ves, tamén.

Escribo unha carta para ninguén, nunca será enviada, nunca pousarán ollos nas súas palabras. Escribo mentres me sinto oco e preñado por dentro.

Estrelas de brillantes cores chaman á porta: están a ledicia, o sosego, o traballo grato, as mulleres que adoro, o fume ardente que mata e cicatriza, os sons dos ouveos, a bágoa, o sorriso.

Perdo a noción do meu propio espazo. Ás veces gustaríame saber o sentido de todo isto. Ás veces, quixera ter sido outro, non ter feito tanto dano, non terme feito tanto dano.

Creo que non creo nos pantasmas, creo que creo no fluír estático, na incomprensión e o abrazo, nos teus lindos ollos, nos teus beizos amábeis, creo que creo na desesperación controlada e sen controlar, no fuxidío alento que esvara pola derradeira despedida.

Ás veces penso que todo isto é un maldito e fermoso xogo, no que non pedimos xogar, mais estamos aí, atados á cadeira dun destino indescifrábel, ou poida que simplemente teñas que erguer e marchar. Dicir adeus, afastarte do mundo. Dicir ola e adurmiñarte nos seos quentes que agochan o negro.

Vas sendo vello, teimudo vello, e non sabes se é hora de medallas ou maldicións.

Outubro esvaece nun labirinto máxico de soños e pesadelos.

Ás veces quixera non pensar.Tan só durmir.

Ás veces, engulo o mundo con frenesí e un furacán de ilusión e esforzo ergue o meu espírito ata o ceo dos pequerrechos. Sacrilexios consentidos. Pesadume e fame.

Ás veces todo é tan inxusto que creo que non vou poder aturar a condena dos humanos. Mais ti segues aí. Aturaches o insoportábel e agora semella que o teu sorriso quere volver ao seu fogar anhelado. Grazas, leve sorriso, grazas amor xeneroso.

Ás veces, síntome tan pouco inspirado que calo, calo, calo. E os días van pasando e nin unha mísera verba enche o branco que doe nos ollos. A xaqueca dos sensatos tolos. Insensatez, trae os exercicios! Non penso facelos. Pero, ás veces, meus benditos, miñas consagradas, ás veces apreixo a alma das ausencias e encho o depósito da noite cunha fermosa e lixeira luz que cobre o mundo enteiro.

E, ás veces, sei que hai tanto por facer.

E, ás veces, sei que xa está todo feito.

“Uninspired”, perdido nunha vella melodía que te transporta a aquel Santiago que morreu. Como aqueles soños de neno, como aquel estúpido e brutal medo.

Ás veces, sinto a fortuna agarimando o meu branco cabelo e entón caio nunha especie de amnesia que semella eterna e nada doe, e todo está ben, e todo encaixa. Sóache? Ás veces.

Falei. Fun. Morrín. Vivín. Dubidei e dubidei.

Ás veces é mellor calar. Ás veces, calo e observo os segundos danzando arredor alleos a todo, a todo.

(25-X-14)

A estación do estoupido dos ollos (Dende A Basella)

Os ollos estoupan. Un día. Outro día. O traballo esgota a súa visión, as cores, as árbores movéndose. O vento que zoa, o mar fermoso, todo é unha dor insoportábel, coitelos que atravesan os pobres olliños.

Mais aquí sigo. Aquí seguemos. Se as miñas elas están mellor, todo paga á pena.

Mais aquí sigo. No lado da ventura. Por canto tempo? Resistirei? Non volverei caer naquela vida que só era un complexo problema, un labirinto estraño e nervioso?

Quero crer que non. Porque aquí sigo, ao outro lado da fronteira, onde hai máis diamantes que vidros.

Saúde. Custa tampo vivir dignamente sen ela. Custa tampo enfrontarse a cada novo segundo, a cada nova faena sen ela.

Traballo, traballo e traballo. Non paro. Actividade constante, migraña futura. Ollos perdidos, náufragos doentes nun océano preñado de vida na estación do imprevisíbel.

A felicidade, o sosego, a vida sinxela e amábel, aí están, aí, ás veces tan preto, ás veces tan lonxe nun erguer ansioso e fatigado.

Hoxe non chove. O sol alumea o horizonte e sobre as nosas cabezas o paxaro das boas e malas novas canta as súas probabilidades e estatísticas.

A vida non é matemática. Poder formular a esencia de cada latexo. Imposíbel. A vida é maxia, a vida é perda. A vida é fartura, a vida é fame.

Teño unha sede eterna que nunca remata, nunca remata. Os beizos rachados pola ausencia de humidade sangran inocentes e estúpidos.

Aprendín tanto.

E non sei nada.

Non sendo que esta batalla nunca remata, nunca remata.

Agardo un novo armisticio, un pequeno parón no inferno neural que se achega sen compaixón.

Tes armas que nunca antes tiveras. Armas como ser alguén. Como existir, como lambetadas ao delicioso azucre da esperanza. Como un soño bendicido por anxos enfermos e cansos. Anxos pequerrechos e doces.

Tes armas, emprégaas. Lexítima defensa. O pacifista guerreiro. Sería irónico, ata podería rir ás gargalladas e logo morrer, mais eu non son quen de facer un prognóstico futuro. Non hai causalidade nin casualidade. Poida que haxa un eu interno que por momentos perde o equilibrio e o sorriso.

O sol segue brillando. E a vida con el. Aínda que a luz cegadora se reflicta nos ollos que estoupan.

Confía. Sé paciente, valente, agradecido. E camiña un día máis e outro e outro e outro e outro e outro ata que non haxa pernas, ata que a vida remate, oxalá case sen decatarse, oxalá morte morta, naturalidade e adeus.

Son feliz. Nunca antes o fora. Sei que o sufrimento será o compañeiro non elixido. Pese a ti, dor, ansiedade, pese aos ollos acoitelados, creo na felicidade dunha vida inesperada, dun renacemento insospeitado.

Loita! Agora si que tes tanto que perder!! Loita, vello neno!!

(7-XI-14)

E un océano (Escoitando o disco "Emotion&Commotion" de Jeff Beck)

E un océano metálico cobreo todas as follas rosas vermellas negras alá ao fondo, no abismo da mudez silenciosa e de súpeto chegou un delicado arco da vella e as bágoas caían e ti chorabas e ela choraba e el choraba e chorabamos pequerrechos orfos cruel destino, bágoas reviradas e pouco a pouco secamos as nosas meixelas de parvos meniños e o mundo tolo caribeño viaxe de ida e volta business corrupto cae sen sucesión sen avisar rachadura nos oídos nos ollos publicidade internet avión tren salón música perfecta banner non máis non máis e entón ese blues ese azul triste. Grazas. A muller canta con suavidade e paixón e as parellas lentas bailan, apertadas, o uisqui que todos tomamos quenta os corazón latexando, unha negra e un negro fornican como dous cabalos fermosos e salvaxes nun curruncho dunha indescritíbel cova chea de fume e alcol e a guitarra racha os mesmos ouveos de sempre que sempre soan diferentes e toma unha máis e outra e outra e a borracheira e ti nunha costa arriba imposíbel sopesando as posibilidades con ese cuarto de mente que che queda, nin iso, sopesando durmir enriba dese coche que non ten cor que poidas encaixar nos teus conceptos na noite e chegan as brumas primeiro e logo as nubes de algodón e azucre e vas voando arcanxo infiel luminoso que á fin dorme voando voando con ese agarimo quente esa onda perfecta ese son gutural ese golpe de bombo esa caixa que entra e ti vas voando voando ese baixo gordecho que enche a túa fame e todos imos da man, todos imos da man e aí chega el, o pistoleiro eléctrico, a electricidade táctica na pel e todo encaixa e o ritmo é perfecto e as árbores caen e os paxaros cantan e as árbores medran e os paxaros morren e ti con eles e eles contigo e o recreo no parque nunca fuches quen de ser un máis no medio de unhas e uns. Que pasou, pequerrecho? Que pasou? Que pasou nesa infancia que nunca dás lembrado? Poida que demasiada soidade concentrada, ou incríbel sosego e felicidade nunca despois atrapada ou inocencia absurda bágoa ou maldade na alma pecado innato? Que máis ten. Agora xa non é tempo de mirar o pasado, de vivir o pasado. Agora é tempo de erguerse cada mañá, é tempo de vivir a vida con certa dignidade, de traballar arreo e acabar baldado e moitas veces baldado feliz. De pelexar e de aínda perseguir soños. Soños que tal vez queden en nada, non, non digas iso, nunca será nada, estas palabras que agora escrebes teñen sentido en si mesmas, teñen vida propia, perdurarán por sempre nalgures ao mellor como o lila viño o lila árbore pensar máis do que debes viño tinto non son de viño e que tal unha pequena viaxe ao embigo de non sabes quen pouco a pouco camiña a canción e outra vez todo é tan triste non hai circos divertidos nunca os houbo ao mellor nunca houbo infancia viño tinto quente na aldea eras un moneco de feira nunha feira odiada e amarga e semella que hai nada deixaches esa historia atrás e agora vives, vives, respiras, falas, choras, doe, rir, felicidade, baixón, ledicia, cansazo, un pequeno sono que vai levándote vai levándote agora vives agora vives e os tirabuzóns no aire son certamente fermosos e quén está a falar con esa voz ronca e preciosa non hai voz son lategazos e aloumiños ás cordas eléctricas e voas lixeiro sen historia sen pasado.

Non, o mundo que se compra, non, por favor.

Non, non quero nada.

Venda. Mercar. Vender.

As palabras do diaño.

As palabras que me levan á terra.

Unha última vez corro e corro e alzo o voo e as margaridas violetas anegan un campo verde frenético, arriba, arriba, todas as cordas, violíns, todos arriba, arriba, venceremos, venceremos, soñaremos, espertaremos algún día no noso soño, seremos libres e dignos, seremos honestos e honrados, seremos bos e xenerosos, arriba música do inferno abrasante que nos quenta a alma, venceremos, soñaremos, morreremos, renaceremos, loitaremos, loitaremos ata á fin, ata que xa non quede esperanza nin existir. Ata que xa non quede nada.

(10-XI-14)

Outro pequeno fin (Dende A Basella)

Avaliacións e peche. Avalío a miña vida chea de estúpida tortura que recibo merecida que inoculo inconsciente, maleducado ou parvo.

Avalío as bágoas desas tristes rapazas. Alumnas que derramaron salgado líquido por unha decisión que foi un difícil intre no medio dunha eternidade de vermello e dor de ollos. Xaqueca.

Avalío a capacidade dun ser humano para vivir dignamente con xaqueca.

Avalío esta vida nosa.

Cambie tanto. Cambiamos tanto.

Cambiete tanto. Ata case que borrarte, afundirte.

Pensei fuxir do demo inseparábel, pensei telo rachado en anacos de noxo e rabia. Pero, non, que va!, aquí o está dando voltas arredor. Ri, maldito, malnacido, aborto que me acompañaches na saída á luz dun mundo por sempre raro.

Avalío as pingas de felicidade. Ese sorriso teu cando estivo de volta, esa carraxe da nosa nena, esa súa capacidade de superación. Eses momentos nos que unha familia “normal” gozou dos tempos tranquilos e agarimosos. Ese ver os mar, eses paseos nosos, esa ilusión polo nacemento dun cine compartido, carteis apegados no nome da complicidade, da compañía.

Suspendo e aprobo.

Estou vivo.

Ti o dis.

Eu vou camiñando, tropezando unha e outra vez na mesma pedra.

Cego, xordo, tolo?

Que cualificativo valería para avaliar os meus soños e pesadelos?

Un cero redondo, moi redondo, perfectamente redondo, un cero que é baleiro e nada, agonía e desespero, un cero que é unha nova e derradeira esperanza, un non pasou nada, un todo comeza, partir de cero ata chegar a algures e morrer feliz porque xa non hai tempo. Esgótase. Esgótase en cada palabra que vou deixando soa no chan das despedidas. Adeus ou ata logo?

(17-XII-14)

Funeral (Dende A Basella)

Vexo cómo foi a súa morte lenta. Mateina sen piedade e sen querer. Agora xa nada ten sentido. As cores das árbores son todas grises, o mar escuro, o ceo negro.

Choro impotente e arrepentido. Culpábel e inocente parvo.

Morro contigo. A vida linda que fugaz tivemos esvaece nos berros e nas bágoas.

Pedir perdón unha vez máis xa non vale de nada. Prometer o posíbel ou imposíbel, o renacer, o respecto... é xa demasiado tarde.

Un vómito de culpabilidade e lixo noxento sae do fondo das entrañas rotas.

Matei. Mateina.

Deixeina agonizando na desesperación que cobre a cama que antes compartíamos.

Fuxín covarde, cando pensei, inxenuo, que xa era un home forte e digno.

Tenteino.

Mais non foi suficiente.

Non puiden, nin puidemos vencer ao demo que sempre acompañou a nosa viaxe.

E agora que?

Chegará o nadal e a felicidade allea, chegará o nadal e o baleiro inmenso, chegará o nadal e non teremos sorrisos, non teremos doces, non teremos preciosas e brillantes bólas, non teremos nada porque non seremos.

Gustaríame que houbese unha migalla de esperanza, un breve cacho de man amada que permitira esgotar todas as posibilidades que agora semellan imposíbeis.

Nada ten sentido. Sen ti, a nada.

E agora que?

Que prisión recibirá a nosa nena? Que ataduras para o seu existir muller?

Perdido e derrotado, saco o coitelo que cravei no teu corazón bendito e vexo o sangue caer nas miñas malditas e frías mans.

Córtoas. E o teu sangue mestúrase co meu, e na morte morta dos condenados, á fin, somos un, compañeira, unha lixeira e breve brisa que quere calmar os corazóns rotos.

É demasiado tarde, verdade?

Choro e morro.

Simplemente matei e morrín.

(18-XII-14)

Houbo un tempo (Remata a 1ª Avaliación) (Dende A Basella)

Houbo un tempo no que fomos felices. “Sanamente” felices. Un tempo no que as cousas eran como tiñan que ser, simples, máxicas na súa sinxeleza: as horas, as cores, as paisaxes, os movementos, as conversas, os bicos.

Houbo un tempo no que semellaba que despois de tanto loitar, despois de tanto sufrimento inútil, inútil torpeza, tiñamos o premio inimaxinábel da paz, do sosego, da calma, da felicidade desapercibida.

Pero chegou unha vez máis (infinito sería moi pouco para tantas veces) o demo interno da traxedia en pingas de ouveos inexactos. Toda a perda comeza polo erro recorrente e o cansazo inmenso. E as feridas volven sangrar e a existencia perde o sentido e volves caer na amargura implacábel.

Non mereces isto. E agora, eu, eu creo que tampouco o fixen demasiado mal. Pero non é dabondo, a cuestión é facelo ben, ser un santo no sentido kantiano, cumprir sempre co teu deber de asasino que se quere redimir.

As aves voan e voan entre as nubes dun día indefinido. Perdo o control e a noción do tempo a través dunha ventá que non leva a ningures. Aquí neste traballo arduo, esgotador, extenuante e fermoso esquezo o sentido do que estou a facer.

E penso en durmir e non espertar ata que o remuíño tolo deste presente inferno marche, marche, marche lonxe unha vez máis e outra. Marcha, foder! Marcha!

Que somos agora? Dúas feridas en carne viva que se aman e destrúen sen perdón posíbel. Ou tal vez dous perdidos seres correndo detrás do imposíbel.

“Todo flúe, nada permanece”. Heráclito, estou decepcionado e farto! Xa non podo crer en ti! Permanece o erro constante, a inxuria entolecida, o rol de neno maleducado, pequeno, parvo, ingrato.

Son boa persoa. É tan triste ter que aferrarse a iso. A unha verdade a medias. A un suposto que nada troca, que nada arranxa.

O mundo estoupa en anacos de vermello e lila e entre o fume do costume tento perder a noción da maldade e o desacougo.

Hai fermosas melodías, fermosas caricias, fermosos silencios que non sei se volveremos sentir.

Ao mellor xa non hai nada.

O tempo pasa. Canso de exames, avaliacións e cursiños, o home bata queda espido diante da única multitude. Vergoña. Rabia. Perda.

Estar só contigo, porque xa non estás, non queres, non debes estar. Poida que ese sexa un castigo merecido. O silencio da túa extraordinaria alma destruída.

Síntoo, de verdade. Síntoo. Síntoo.

(18-XII-14)

Creación Semanal - Palabrasplus 2014ir a portada cp 2014