---

 

 

 

A flor e a estancia

 

Unha flor reveloume o segredo da estancia. Semellaban catro paredes ríxidas e fortes, mais unha era de lixeiro papel. Batín unha por unha. De súpeto, o papel comezou a rachar ante os meus ollos baixo os meus puños. Fóra había un xardín esplendoroso. A vista non alcanzaba a adiviñar o seu fin. Unha luz suave e cálida regaba todo o ambiente, como se fose un invernadoiro ao aire libre. As nubes esponxosas calibraban melodías nunha atmosfera sutil e crebadiza. A estancia non ten por que ser unha prisión ineludibelmente. Agora busca ti, ou son eu?, a túa parede de papel e sae á vida.

 

(10-I-08)

 

 

 

 

 

Arredor dun piano

 

 

Afinou o piano con milimétrica pulcritude. Afanouse en cada peza, en cada son, en cada percepción case inaudíbel. Logo entro a nena, coas súas trenzas douradas e bateu nas teclas do piano ben afinado sen piedade, sen oído para o caos sonoro. A nena era a dona. A afinadora marchou coa cabeza baixa. Soñou con ter un piano coma ese e poder deslizar segura e pausadamente as súas mans sobre o teclado todo, percorréndoo de abaixo arriba de arriba abaixo, e facendo latexar cada adagio cada melodía. Pero ela era a escrava, a dona era a noxenta nena trenzas douradas. Así foi cómo se orixinou todo, cómo aquela voraz tarde as trenzas da nena foron cortadas e logo os seus dedos grosos e malévolos. A nosa afinadora repasa mentalmente cada nota perfecta nunha perfecta soidade de cárcere.

 

(21-I-08)

 

 

 

 

 

Revivir, renacer

 

Revisa todos os pasos. Renuncia ao obvio. A evidencia é case sempre un espellismo de cores radiantes. Investiga as causas. Tenta adiantarte ás consecuencias. Ou ás propias causas se é posíbel. Estar alerta. Controlar. Estou medio durmido. Revisar, investigar, controlar, son verbos que vou esquecendo nunha nube de días repetidos e noites aínda en paz. Esperta e fai. Dá un primeiro paso. Foxe do obvio por ganas. Atopa un efecto – causa e non lle deas máis voltas. O diario académico pasa. É un compendio de feitos e esquecementos. Revive en calquera páxina, pero, sobre todo, revive na vida que aínda queda por vivir. Renace das cinzas que o propio desgaste da vida creou. É lóxico que esteas canso. Viviches tanto! A flor fermosa, nun feito inesperado, brotou entre malas herbas e pedras grosas. A flor brotou. Toma exemplo. Paciencia.

 

 

(31-I-08)

 

 

 

 

O avión

 

O avión de cores comezou o seu despegue. Avanza cada vez máis rápido pola pista, e ouh!, mira cómo voa agora por riba das nosas cabezas. Atravesa nubes de caramelo gasoso, deixa no fondo fincas e casas, pequenas figuras. Perspectiva. Necesitas algo de perspectiva de avión de cores. Para ver os problemas, a vida, dende outro ángulo. Dende un claro ceo azul que promete bos tempos.

 

 

(12-II-08)

 

 

 

 

A partida

 

 

Case sempre chegas tarde. Tes que dar a volta. Fundir as túas costas nun “ata outra” que non sabes cando chegará. Lento, o pouso da vida vai deixando o seu sinal. Viviches salvaxe, frenético e tamén medorento, lento. Viviches e vives. As pezas do xadrez sorrín despreocupadas, ti moves o teu pequeno peón. A partida comeza e non remata mentres teñas unha mínima forza.

 

 

(13-II-08)

 

 

 

 

O accidente

 

O home non puido frear. O seu coche rachou a pequena ponte de ferro lixeiro e caeu ao río. Antes de que viñera a policía o home fuxiu correndo. A xente arremuiñada ao redor da escena. Os nenos berraban de ledicia, bendita ou tráxica inconsciencia. Chegou a policía, garda civil. Cada vez máis ollos propuñan hipóteses máis ou menos factíbeis. Entretemento inesperado. A grúa. Sacar o coche da auga. “E din que saíu escopetado”, rumor que medra entre as voces da morea de xente. Ao final remata o espectáculo. Os anónimos comentarios disólvense, disólvese a manifestación curiosa dos que non tiñan nada mellor que facer. Que será do homiño que chimpou o seu coche ás augas sempre móbiles? Por que fuxiu? Que máis ten! Acabará pagando. Pero, polo menos, librouse das miradas obscenas da multitude.

 

 

(21-II-08)

 

 

 

 

Teño...

 

Teño estado en magmas que queimaban os meus pés dun xeito lento e brutal. Tamén teño visto xílgaros cantar na mañanciña cando as neuronas comezan a querer funcionar. Obtiven títulos e premios que foron pasaxeiros estados de ánimo fronte a un latente abatemento. Son pai, son fillo, son un neno malcriado. Aprendiz de bruxo contra a torpeza e o desánimo. Os que aí estades, con enfermidades mentais, nerviosas, cabezonas, os que aquí estamos, o que aquí está xunto a vós. Semella que a proclama é non perder a ilusión aínda que o corpo tire a alma aos pés ou ao revés. Collerei esa proclama e, de cando en vez, cando como agora, viva, viva, viva, aínda que só sexa por un ou medio día, de cando en vez lanzareina a todos os recunchos desta terra ferida por eses tolos que non merecen tal nome, tal encadre, tal pertenza. Son inimigos do humano. Son veleno destrutor da terra. Polo menos, tentarei non encher máis de merda un mundo feo e ao tempo glorioso.

 

 

(6-III-07)

 

 

 

 

Aproveito

 

Aproveito estes instantes fuxidíos en que imaxes de vida e ameba van construíndo outro novo mundiño, ela, sempre ela, para berrar ao vento, á cova que retumba, a quen queira escoitar o obvio: a vida case nada vale se non hai saúde. O problema está en cando un é o problema. Dubidar, enfermar, enfermar, dubidar, e non escépticos, non budistas, aínda non quen de atopar a miña paz interior, a miña ataraxia, a miña imperturbabilidade quente, o meu nirvana. Loito contra man e contra min, contra o mundo e contra min, son demasiadas batallas para non acabar esgotado, perdido, descolocado. Abrazo o tempo como cura milagrosa, abrazo o tempo como fluír, agardo, das feridas. Abrazo o tempo coa esperanza de darme e darvos, miñas elas, unha vida mellor.

 

 

(21-III-08)

 

 

 

 

O inferno

 

 

Cheguei. E queima vivo e doente. A miña cabeza esvara perigosamente e non para. Cheguei, a duración non a sei. Soporto o sufrimento o mellor que podo. Elas, miñas dúas lindas flores xunto a min. Ti, sempre ti. Os amigos, as amigas, a familia, os coñecidos. Sei ben que apoian a miña saída deste inferno. O perdón temporal, a compaixón, a benevolencia. Seino ben. Espero que, pouco a pouco, pouco a pouco, poida asomar a fronte e a vida volva ter outro sentido máis ditoso. Por favor!!!

 

 

(19-IV-08)

 

 

 

 

Dende o inferno

 

 

Aquí sempre vai calor frío. Queimado e conxelado. Dende aquí envío a miña voz muda a todos os que isto ledes. Non hai peor dor que a dor mental. Son parvamente forte. Non sei se estou a loitar ben. Non sei se centro ben os obxectivos da batalla, os amados vales, as temidas montañas. Niso estou, afastado do meu traballo de mestre. Cando volverei? Afastado do meu traballo de ser humano minimamente activoe tranquilo. Cando chegarei? Cando volverás. Manuel? Lembra o que sempre falas do tempo, que flúe, era iso, pois afaite á idea, deixa pasar o tempo, aperta os dentes cando cheguen as montañas e as vertixes de baixar delas, e tira para diante, en cada pequecho paso debe estar a salvación. Así sexa.

 

 

(29-IV-08)

 

 

 

 

Mudo

 

 

Estiven mudo por dentro. Como unha incapacidade total de expresar a vida. Como unha incapacidade de vivir dignamente. Agora hai días nos que lembro a marabilla dos instantes, a fugacidade preciosa de estar tranquilo. Agora hai días nos que falo. Veñen os malos, si, a mudez, pero agora hai días vivos e brillantes, ou partes de días ou días sen partes. Quero seguir falando e afondar na frondosa vida que hai ante os meus ollos, pero sei que é difícil. Tanto tempo atrapado polo medo, medo, medo, non se cura con celeridade. Pero, miña vida, hai esperanza.

 

(12-VI-08)

 

 

 

 

Mesturar

 

Mesturar unha pálida folla vermella cun garfo de cor amarela e rosa e escarlata. Escarlatas son as plumas plúmbeas perigosas pendentes perdidas, as plumas coas que ti escribías os teus versos de adeus e ata logo e non son Shakespeare e non son Joyce, Lou, compañeiro de soños e pesadelos, amigos de azul cobalto que me mirades, ando por aquí, recompoñéndome.

 

 

16-VI-08

 

 

 

 

O corazón do lume

 

Na noite chea de vento e fresco frío, a fogueira trouxo unha sensación animal da calor do lume. O lume que entretece figuras no aire e as xentes da noite, cal tribo prehistórica, sentan hipnotizadas pola súa fortaleza que semella eterna. E sobe o lume, e sobe, e a tribo bebe cervexa e demais e o corazón do anxo estoupa nas nubes e din que mañá choverá e hai miradas cómplices e acenos de ledicia, na noite chea de vento e fresco frío, a fogueira naceu preñada de cor.

 

 

(24-VI-08)

 

 

 

 

A vida da auga

 

 

Cada baño en auga venturosa é unha ledicia que trae vida. Vida nova. Por un momento curado de todo mal, toda obsesión, todo enfermizo nervo por un momento. Xogamos como nenos, somos nenos, a area peta nos xeonllos elas sorrín a calor aperta máis e máis nas costas nos pés en cada poriño pequeno da pel salgada. Unha clara con limón, fume que esvaece un pouco a presión da conciencia e ti intentas seguir conversación, palabras bla bla bla e a túa cabeza vaise por lugares tan raros, ás veces normais para un estraño pero non para ti que se supón que te coñeces, non para ti e un carrusel amarelo xira e xira sen parar e os límites da verde felicidade ábrense, pártense, cruzan os dedos pedindo sorte, sorte, sorte. Non hai camiño agora e o muro é demasiado alto. Hai rochas xigantes, amigas, hai berros inútiles, hai situacións incomprensíbeis. Estás aí? Quen agarda por min? Os amigos din palabras amábeis, son boas persoas, boa xente, borracheira fraternal, quero durmir e non podo, quero vivir en paz, vivir en paz, déixame cabeza, mente, pensamento, espírito. Gabriel o pensador soa e a suor cobre a miña pel. Unha vez máis quero estar na auga fresca da praia, flotando tranquilo, flotando tranquilo, tranquilo.

 

 

(21-VII-08)

 

 

 

Olimpiadas

 

Hai acordes de guitarras e voces que soan frenéticas e esplendorosas. Amigos. Hoxe China, no medio da tormenta política, é o centro do mundo. Deportivamente falando, claro. O centro do meu mundo son os meus. Egoísmo eterno, retomado entre cafés non pedidos e cervexas que enchen a barriga. Tiña un can branco e negro, como a tele coa que espertei os ollos de teleadicto e aquí vou traballando en min, traballando coa miña ela, canto a quero!, os días pasaron felices e cálidos, xa veremos o que nos depara a maratón, xa veremos.

 

(8-VIII-08)

 

 

 

 

Eco

 

Un eco ao lonxe, fresa e limón, un baixo que estoupa no aire. Coñecín a xente que paga á pena. Persoas que se abriron sen coitelo pero das que a súa boca é un regalo. Precioso. Ser humano. Agosto morre e eu vivino.

 

(28-VIII-08)

 

 

 

 

You e os/as demais

 

Non sei cómo irá o curso. Non sei se poderei enfrontarme a el con certa dignidade de vida. Pero sei que o sufrimento foi moito. E tamén a alegría neste verán. O noso currunchiño na Illa é para Espe e para min o noso refuxio, a nosa segunda casa en verán. E o epicentro é o chiringo de You e Barreiro, dúas persoas que non te das conta, ao mellor non, pero cánto as queres! You que che deu os seus consellos de amigo, ou eu así o tomo, amigo meu. Sempre coherente, You, con esa calma aparente e real. E todos e todas as demais: Juanjo, Ana, Chus, Pk, Patty, Manolo, Tante, Mayte, Rocío, Betty, Josete, Víctor, Adri, Álex, o gran Álex, KoKo, Palomo, Ale, Xurxo, María, Josito, Dolo… que ben me caedes e que fermosas tardes temos pasado!!! Fermosas e doces, onde o tempo era un amigo, os segundos, os minutos, as horas. Graciñas a todos por ser así e por estar así e por facer posible que os perdidos se atopen e a vida teña máis sentido.

 

 

(28-VIII-08)

 

 

 

 

Mal tempo

 

Chega este Setembro encollido en choiva e brumas e nubes negras. Non acompaña o tempo. Velaí o problema. O paso do tempo, que se fai custoso, que se fai interminábel. Mais todo ten o seu oposto e hai tempo que pasa ledo e veloz. Agora queda o traballo do día a día, a fortaleza por conseguir, o tesouro, a cordura tranquila. Que veña.

 

(9-IX-08)

 

 

 

 

Espertar un pouco

 

Espertar despois dun longo pesadelo mudo. Espertar ver algunhas luces de cores, neóns pequenos e ceas grandes e ricas. Os colegas que son colegas, no bar, alí no recuncho, os outros colegas, facer música. Entre fume quente. “Cablear” todo para nada, ben, para moito. As sardiñas camiñan pola avenida, encollidas nun ritual ignoto. Vexo as flores medrar a cámara lenta e as nubes e o ceo e os paxaros raros que me atormentan. Mañá chegará outro día cheo de mañás e loita. Que será de min? Unha paz liviá, unha tregua, por favor.

 

 

(10-XI-08)

 

 

 

 

 

Dubidando

 

Dubidando entre ser e estar e non ser e non estar. Dubidando a imaxe reflectida en augas líquido violeta que aguza os sentidos. Pero van tan lentos! Conseguir o día tranquilo, perfecto na súa simpleza, sinxelo, conseguir ese día e logo pedir uns poucos máis polos méritos prestados que agora empezan a ser moitos. Madurar. Madureza. Bágoa que cae porque doe. Doe por dentro e vós que me vedes, non son o mesmo, non son o mesmo, só son un pálido reflexo dunha cousa que fun mais teño que agarrarme a este ser e estar de agora e sacarlle todo o rendemento positivo do mundo. Supoño, dubido dubidando.

 

 

(14-XI-08)

 

 

 

 

O exorcista

O exorcista, tranquilamente, vai sacando espíritos malignos. O exorcista vai de negro. O exorcista, tranquilamente, resolve enigmas de meigallos. O exorcista invoca ao mal para que se afaste eternamente. Eterna e tranquilamente. O exorcista. E os seus ollos son claros. Que paradoxo!

 

 

(18-XI-08)