metade sol metade sombra

mecánica marmórea.

Entrou o riso

e cambiou o mundo.

Azul

Azul

Unha sombra pálida

Un ceo

Un inferno interno

Azul

Tristura e ánimo

Un desasosego

Unha volta

A través de min

Azul

Ti estás comigo, muller

Miña nena grande, ti tamén

Azul

A cor vai incrementando

O seu ton fermoso

E sei

Necesito saber

Que o azul

É fermoso

Moi fermoso

A pesar dos pesares.

Viaxe interna

Camiñando con peixes busco a lanterna que alumee o fondo abaixo abaixo abisal fondura non respiro non respiro mais non afogo non afogo estou vivo vivo dun xeito antinatura, atónito, non hai cabaliños de mar hai criaturas do abismo dan medo si pero non medo atroz só hai que acostumarse veña ti podes sensacións adaptación incrustación estrañas no cerebro corazón fígado estómago cheo de bolboretas ser humano mergullado agora arriba arriba subo e subo superficie a auga polo peito e o aire puro límpido cristalino e sobre a miña cabeza un ceo colosal e aves púrpuras inmensas con chiares nunca antes escoitados e as súas ás esparexen un vento de cores e, de novo, o diamante brutal, unha vez máis na miña esta vida, inmenso ante os meus ollos, enchéndoos todos, enchéndoo todo, estou en casa estou fóra?, diamante brilla e alumea, non deixes que as tebras veñan e me cubran diamante brilla por favor, non, non, non serei pobre Syd, volverei unha e outra vez, volverei pesado ou poida que lixeiro como a pluma que cae lenta sobre a lámpada e lenta lenta provoca un lume magnífico que quenta aquí dentro e as chamas invaden todo pero non queiman, non queiman, quentan e lévanse con elas o frío interno. ¿Verdade que vai ser así? Ata logo Soño? Non, estou ben, ben esperto. Vixía, faro. Ata logo. Vivo. Sobrevivo. Vivo.

Ela triste

Podería escribir os versos máis fermosos esta noite

ata podería escribilos complexos

con arrevesadas e raras palabras

galego profundo etimoloxía

pureza de raza antiga

palabras desas que tanto gustan

aos grandes popes.

Podería, pero non.

Porque ela está triste

por unha amizade truncada

eu síntoo

eu, unha vez máis, non estiven á altura

do momento e circunstancias

pero noto un gran pesar

menor que o que ela carrexa

e aguanta,

meu cariniño, miña ñoi

ti non mereces estas cousas

dalgunha ela, el, eu,

xente que chaman normal, ha!

Cada día teño máis claro

Que a xente BOA

non está feita para este mundo

e facémosllo pagar

con enormes intereses

a curto e longo prazo.

O deserto

O deserto entraba pola porta

todo era seco árido

amarelo brillante que magoa os ollos

o deserto arrasouno todo

e a vida quedou sometida

torturada violentada inerte

ata que unha irrefreable chuvia

caeu interminable tempo

sobre minúsculos superviventes

unicelulares amebiñas paramecios

e comezou de novo a evolución constante

e a vida esplendorosa entre margaridas

e especies multitudes

e o ser humano tamén volveu

para traer de novo o gran deserto

que entra polas portas.

Aquí estou

A pesar das doenzas

múltiples pesadas

A pesar da sede

de ledicia entusiasmada

A pesar dos ollos

lamentos descarnados

A pesar dos mortos

na memoria non aplacada

A pesar da inxustiza

con rabia mal tragada

A pesar do que sexa

A pesar de todo

Aquí estou.

Flor

Flor margarida rosa tulipán

ou pensamento lirio caravel gladíolo

Flor que enchida de cores apareces

con vida entre cachoadas de vida

Flor, gracias, bendita sexas

pola auga precisa e a terra máxica.

Semana santa

Os coches pasan

Atravesan as rúas

A furgoneta branca o camión azul

Semana santa

Do desasosego

Chuvia ansiada

Semana santa

Do ateo dubitativo e alucinado

Que vai recobrando o rumbo

Os coches pasan

Furgoneta camión

Tráfico e morte

Semana santa

Riso interno

Viaxes DGT informa

Televisión repite repite

Pecado devoción pasos

Paixón martirio virxes e cristos

Semana santa

Do ateo mellor agnóstico

Nun suposto estado laico do carallo

Do medo ancestral

E as bágoas choran sangre

Da virxe nena

Nunha das estradas infestadas

Medio morta alí tirada

Ao carón do brillante ferido 4 x 4 que

Rematou cos seus pais

Rematou coa súa virxindade

Santidade inocencia

Para sempre xamais

De todos xeitos

Teiman en chamala

Semana Santa

Amén.

Charcos

Pingas e pequenos charcos

Humidade recobrada

O nariz que inhala auga

Berrando baixo a chuvia

Cara cabelo corpo nu

Empapado entusiasmado

Éxtase felicidade

Chove dentro e fóra

E as veas arterias órganos

Suspiran alivio sosego soño.

Prendeu...

Prendeu un misto

E incendiou o seu todo.

Cando...

Cando fun buscar a calma

Atopei unha nova estrondosa tormenta

Así a vida

Seguir

Ser ti

Buscar

Apalpar

Amar Soñar

Dicir SI NON

Poida que

Ao mellor

NON SEI

E así pasa

A VIDA

A busca

Buscar unha furtiva esperanza

na lagoa dos beizos afundidos

apurar o cigarro ata queimar

os beizos solitarios

Buscarte en cada sombra

orfo da túa luz

dos teus dedos da túa pel

Buscarme nunha nevada intensa

que paraliza os meus pasos

afundidos como os beizos

desesperados desesperado.

Fin de festa

Non quero máis bla bla bla

non máis palabras fáciles

tramposas baleiras noxentas

políticos economía xustiza

moral papa igualdade.

Non me tomedes por parvo

políticos infamia economía aldraxe

xustiza inxusta moral cárcere

para inquisición renovada

igualdade falsa

falsos falsos falsos.

Mentres morra un só neno de fame

mentres unha muller sexa humillada, violentada

mentres os cartos duns poucos sexan o motor,

a medida deste puto mundo

mentres a moral sexa

inmoralidade pura.

Mentres tanto

non me digades un puto

bla bla bla máis

NIN UN MÁIS!

para tentar convencerme

das vosas marabillas

PODREMIA!

Está claro?

ESTOU FARTO!!

8-IV-05

A luz clara do sol

Mais pronto chegará a tormenta

É simplemente o que vexo e presinto

E hoxe nin sequera é unha metáfora de nada.

Noticia (Home mata a muller e fillos cun martelo.- 14-IV-05)

A humidade nos poros

dos miolos atormentados

morte a marteladas

loucura do becho humano

Que clase de inmundicia somos?

Centrarse

Centrarse. Atopar o punto exacto

de tranquilidade sen máis.

Marabilla tantas veces imposible.

Ceo escuro (outra viaxe interna)

As nubes negras enchen un ceo que semella carbón, os ollos vomitan pequenos cabaliños de mar azuismentres se abre a porta dun ascensor baleiro e baixas a un estraño soto de arañas esquecidas mortas, cun coitelo na boca atravesas veloz un monte violeta cheo de árbores que murmuran en alemán e chinés, e de súpeto angustiado no interior dunha especie de longa longuísima tubaria pola que camiñas encurvado con enorme dificultade cara á luz cara á luz escuro carbón dun ceo enchido de nubes negras.

Non saber por qué

Non saber por qué

empezou todo

só a certeza

do malestar

de facer sufrir

a quen amas

porque si?

sen motivo lóxico

mal día mal falar

mal pensar maldicir

Non saber por qué

e, unha vez máis,

loitar contra a noite

loitar contra

un mesmo.

Anacos

Coller un prato. Deixalo caer. Os anacos todos. Ti es o prato. Ti. Anacos. Xa o sabía.

Momento estacional

Luz de primavera

arrecendo interno

sol tímido

ventás abertas

osíxeno no cerebro

recuperar a fala.

Movemento irrefreablemente acelerado

Acelerar. Acelerar.

Pisar a velocidade vertixinosa

en cada acto cada movemento

Acelerar. Acelerar.

Ir contra o reloxo

porque hai que rematar.

Xa. Onte. Xa.

Movemento aceleradamente parvo

nos acenos nerviosos na agora imposible

TRANQUILIDADE.

Para. Para. Non hai présa.

Para.

Se non rematas hoxe,

rematas mañá. Ves que fácil?

Á miña ameba

O camaleón mudou de cor e foi entón cando vin a túa cara. Non sei falar pero si mirar, por iso perdinme nos teus ollos, entrei por aquelas órbitas e había un vello libro amarelo e un peixe fritido nunha sintonía fina e hipopótamos verdes xogando ás agachadas e un cristal roto nun chan de noces e améndoas. Saín. O camaleón xa non estaba. Souben, con toda certeza, que estaba namorado. De ti.

Camiño humano

Camiño da derrota victoriosa

entre bágoas de esmeralda.

Conseguir alumear a noite,

pedra de diamante ferinte

no zapato.

Camiño do labirinto interminábel

Onde se agocha cada intre.

Á miña filla

Es fermosa fóra e dentro.

Muller nena filla amada.

Flor linda, sol que brilla.

O mellor da nosa vida.

Quérote tanto!!

Querémoste tanto!!

Só quería que souberas,

por se tes algún día algunha dúbida,

que es a nosa máis prezada marabilla,

que confiamos en ti,

nos teus actos, decisións.

Ti. Laura. Como es.

Como te vas facendo.

Con erros e acertos,

como todas e todos.

Miro esta mañá pola ventá.

Véxote marchar cara á clase

e os meus ollos aluméanse.

E creo que es un milagre.

Penso na túa nai

e síntome afortunado.

Amada muller,

fixemos este soño realidade?

Filla, non sufras demasiado,

goza o que precises, vive, vive.

E ata que a morte veña a chamar

estarei aquí para ti

e comigo a túa nai.

Miña nena xa muller.

Canto te quero!

Medrar no límite

Medrar no límite

Do arrecife mental

Vexetación equidistante

Entre o abismo e a paz

Pechar os ollos

Parar o tempo

Cun lento submarino

Amarelo ou non

Carga de profundidade

Aturar o estoupido

Agardar a calma.

Anxo da garda, muller.

Só hai pequenos morcegos que miran ser ver. E as lagoas énchense dun líquido escumoso. Ti sabes arranxar os meus fíos. Anxo da garda laico, muller. Veñen as horas da man e o día vai pasando cun certo sentido, cunha lóxica inexacta de afeccións e sorrisos e microorganismos imperceptibles que murmuran nos oídos. Ti traballas nos meus fíos. Gracias, anxo, gracias.

Océano

Un océano de berros

Nos nosos oídos asoballados

Pola miseria, inmundicia, inxustiza

Fame, morte, dor, tortura,

Un océano de berros

Inocentes.

Asubiando

Asubiando polos camiños atopei un ollo mudo e entón o silencio nos cubriu aos dous.

Mal do estómago

Unha pedra chumbo

pesa abaixo abaixo

o estómago estragado

lingua de cartón pedra

desgana nos movementos

comida por comer.

Pasa xa veña,

non sexas mal amigo,

que quero volver

lixeiro, normal,

volver comer galletas

tranquilo e ata fartarme

como o monstro aquel.

Propósitos

A luz segue alumeando

Todo é cambiante

Paciencia e esperanza.

Propósitos II

A luz queima os ollos

Fluctúa o norte

Paciencia e esperanza.

Fun...

Fun un ser inútil esquecíbel cero

Fun aquilo odioso doente cansanzo

Fun todo o que non quixen

E agora son o que podo.

Propósitos III

Agora que o medo corre veloz

Nas miñas entrañas malferidas

Agora que semella que o mal

Pode ser máis grande do que imaxinaba

Agora que xa non teño barriga grosa

Senón dor esvelto

Agora debo ser máis forte ca nunca

Agora debo ter confianza loita

Agora, eu, Manuel, sairei desta

Para seguir vivindo

Coas dúas miñas tan amadas, comigo,

Con eses que me dan a súa man de amigos

Por todo, por todo.

Veña, hostia!

Só un pouquiño de sorte, paciencia,

Fortaleza e esperanza sempre no horizonte próximo.

Veña, hostia!

Conclusións I

ESTOU VIVO!!!!

E feliz de estar ao lado das miñas dúas amadas

Espantando o medo gracias ao milagre

Das boas novas

Agradecido a todas e todos

Os e as que estivestes comigo

Con nós

Agradecidos pola vosa amizade presencia e cariño.

Teño unha segunda oportunidade.

Gracias vida.

Conclusións II

Lembra, lembra, lembra,

A mente é tan poderosa

Tan poderosa

Pensa positivo, positivo,

Non te adiantes aos acontecementos

Es moi forte pero a cabeza

Demasiadas veces pode contigo.

Aprende, aprende

Non será fácil

Pero é fundamental

Que non deixes que se vaia ao negro

Fundamental

Para vivir

Non máis

Pero si mellor

Moito mellor.

Sorrir con ela

Sorrir con ela

Coma dous nenos grandes

Miña loira meu amor

Rodeados de árbores e fumes

De imaxes e palabras cálidas

Lentas pausadas paz

Sorrir xuntos

Coa natureza de fondo

Que dure moito,

Por favor, que dure

Roto loitando

Non durou moito

O noso común sorriso

Practicamente un alento

Caín literal e non literalmente

Rompín por dentro e por fóra

Mais agora queda

O traballo brutal

De lembrar o positivo

De afastar o inferno

Que me consome

E volver saber

Que o sorriso

Aínda agarda por min por nós

Á volta de cada segundo.

O paso do tempo

A calor anega toda a paisaxe

Exterior e interior

Intre tras intre pasan segundos,

Minutos, horas, días,

Intre tras intre

Cosendo as feridas

Con paciencia e impaciencia

Con ela

O tempo flúe caloroso

E eu vou ás veces revivindo.

Pouco a pouco,

Pouco a pouco.

Paciencia.

Doutro xeito, mais VIVIR

Ver un boli vermello

Unha árbore que se move co vento

Sentir a auga fría do mar nos pés

Sacar unha radiografía

Ver os nenos xogar no parque

Ollar un partido de voleibol na tele

Aporrear un teclado manco do espanto

Erguer do sofá e volver sentar

Apagar a televisión

Acender a radio

Tomar algo no chiringo

Berrar e logo arranxalo todo

Vivir

Vivir

Vivir.

Amarelo

Amarelo

O mar brillante

A miña cabeza mergullada

En incómodo feliz movemento

Os días van pasando

E hai pequenos grandes triunfos

Os días van pasando

E ela,

Pese a todo,

Segue ao meu carón

E ela,

Base

Dun círculo imperfecto

Pero, pese a todo e máis,

Compartido.

Sede inxusta

O neno abre a boca

Sede sede sede

Catro pingas caen nos seus beizos

Angustiados

O neno morrerá

Cada cinco ploc de auga pingando

Morre un neno de fame de sede

A estatística

A inxustiza

Tiña que atravesar veloz

o corazón e a dignidade

De calquera destes

¿como éramos?

¿Humanos?

Tempo

Un soño pesado

Árbores en movemento

Continuo

Á fin chuvia

Feridas que abren e pechan

Cicatrices

Felicidade viva

Loita

Tempo

Tempo.

Ollo

Un ollo pechado abre lentamente evolución da luz na retina mirar un mundo pleno as cores as luces e sombras un ollo alucinado polo ben polo mal maldade humana interminábel ollos de serpe metáfora cristiá maligna ela rocas relixiosas que hai que estoupar en anacos rocas políticas corruptas rocas insensibilidade rocas desigualdade ollo antiglobalizador ollo que se pecha nun durmir vixiante e agarda que cando volva florecer a luz na retina traia imaxes melloradas.

Saber

Saber que os silencios calan

Oportunos e expertos

Madurar este pequerrecho

Eliminar perrenchas de malcriado

Saber que as palabras

Ás veces

Doen

E son innecesarias

O que as fai absurdas negación

Da vida e o sorriso

Saber é difícil

Pero moi moi necesario.

Camiño

Luces borrosas

Estraños peixes

Mar frío e bravo

Mergullado no baleiro

Instante fuxidío

Coches ateigando rúas

Berros e bicos

Fondura xeada

Equilibrio quente

Inestable

Seguir.

Camiño.

Paraíso

Estivemos no paraíso

Luxuria de cor e mar

O sol lambía os nosos corpos

Os beizos lambían os nosos soños

No paraíso vibras en auga fresca

E area limpa quente

Todo semella perfecto

Aquí, no pequeno curruncho

O noso paraíso

Na illa sempre sorprendente.

A resposta está no vento da acción

Pode unha brisa de vida digna vencer o noxo?

A desigual similitude do horror?

O insoportábel sabor da inmundicia?

Podo contar contigo nesta batalla?

Na que os inimigos somos nós mesmos

E os nosos mesmos semellantes?

Podo contar contigo?

Grazas, entón, por sempre.

Que comece a batalla.

ASÍ VIVIREMOS OU MORREREMOS

COA CABEZA BEN ALTA.

Curvas

Curvas, pequenos retrocesos

Marcha atrás

Espiñas cravadas na pel

Doen

Felicidade inocente

Paraíso impermeábel

Preparados, listos, xa

Curvas 3000 metros valos

Rematou o mundial de atletismo

Rematou chuvia vento frío

Esforzo e sorte

Esforzo e sorte

En ocasións,

Retroceder para impulsar

Retroceder para impulsar

Retroceder para impulsarse.

E alumeou...

E alumeou toda a estancia cun fulgor nunca visto

Preñando de luz o ventre pálido

E naceu o ser con dous dentes

E un corazón que latexaba cando quería.

Comezar

Os días do verán marchan entre néboas

E ves a rutina -oxalá cálida- á volta dos teus pasos

Fas balanzo do que foi e puido ou non puido ser

E resulta positivo con todos os seus atrancos

E agora, pouco a pouco, agardar que a paz interior prevaleza

E o bo criterio

E as imprescindíbeis migallas de fortuna

Ou cando menos de non sobresalto espanto.

Comezamos, pois, unha e outra vez.

a néboa...

a néboa cobre o horizonte todo e a friaxe envolve os nosos corpos, apurar cada segundo como se fose o derradeiro, agardar ata o último instante por se o sol é quen de facerse paso, aterecidos e felices entre dunas de algodón e vento fresco. Nós, os atrevidos. Nós, nena sorrinte e fermosa desexable, neno que a acompaña alucinado.

Roto loitando II

E volvín caer no buraco da angustia

De novo grampas en corpo e alma

De novo suor fría e amarga

Mais as mans dela e dela

Están comigo

E volverei coserme

Pouco a pouco

É o meu gran traballo

E aínda que agora vaia perdendo

Teño que confiar

En que si, de novo,

Aparecerá a victoria,

O riso, a paz, a vida quente

E amable.

Si, por favor.

Si, será.

Outono

As cores enlentecen

Como o sol que xa non queima

Outono na vista e no corazón

Que caian follas de paz

Follas de curación e comezo

Pouco a pouco renovado

Cambio e tranquilidade

Circunstancia e desexo.

Mirou o seu corazón...

Mirou o seu corazón e atopou un sorriso e un sopro de alivio. Soubo entón que o sangue latexaba e a vida seguía, imprevisible, marabillosa ou agoniada, nunca se sabe, pero soubo que tiña tempo por diante. Case nada.

Supoño tal vez

Non sei o que tería escrito

Mais supoño tal vez

Que falaría do traballo

Do retorno do príncipe ferido

E a princesa do paraíso

Coas costas ardendo

E o estrondo magnético

E xogar co meu amigo

Querido alma

E xaquecas que veñen

E van

E sentir o frío da mañanciña

Normalidade e esforzo

Vida de semana

Supoño tal vez

Baixo a mirada...

Baixo a mirada

E o ceo verde ouvea

Mestura de ras sapos

E lindas aguias

Que cheiran a morte

E o amarelo da vida

E ovos e niños

E paxaros laranxas

Abafando as camisas

E o home groso que súa

E a botella de alcol quente

De mazás e rosas

Que baixa e baixa glup

Glup glup glup

E volvo mirar

E non hai ninguén

E baixo as escadas tristeiras e

Santas

O beato vomita as causas

E os tempos

E a noite adormece

E eu teño sono

E o soño agarda

Coas vacas e a radio

Que nunca cala.

Inquietudes

Medran as inquietudes

Improbábel tranquilidade

Entre ouro espeso

De corazóns benditos.

Medran as esperanzas

Entre bocexos de chuvia

Auga que limpa os miolos

Auga que oxalá leve consigo

O inestábel, o perigo,

A alerta que farta.

MIÑA NENA, MIÑA ADORADA

Un paxaro perceptíbel

Tan só dende a casa antiga

A música suave

Na súa habitación pechada

E a plumaxe verde

Mesturándose entre bágoas

Non chores miña nena,

Non chores miña adorada,

Non chores que a vida segue

E o sorriso volverá á túa cera.

Miña nena, adorada

Pousa o teu ombro,

Pousa a túa alma

Calma a dor

Calma a tristura

Sabes que na casa antiga

Sempre haberá un neno grande

E unha grande esperanza.

Os teus senos...

Os teus senos, as túas tetas de vida

Fermosas e con saúde confirmada.

Alivio

E infeccións e informática e rehabilitación

Que esgotan.

E figos, galletas e pipas de cabaza

Para recuperar o cansazo e vivir.

E todo comeza a ir demasiado rápido.

Parada.

Un feto...

Un feto imbuído en si mesmo

Ten xaquecas no plancto prenatal

Quere saír de si, do seu cárcere

Pero está sen forzas

Ten moito soño

Fungos nas paredes embrionarias

Bater de coches na súa cabeza

Fai exame de conciencia retorcida

E si, sabe que pouco a pouco

Chegará a luz do día.

Ollos como salmóns agres...

Ollos como salmóns agres que doen

folios e folios e folios de cen mil

Platóns reminiscencias coñecementos

e ti buscando a virtude nunha nota

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 , 9, 10 e

as súas subdivisións correspondentes

e tras unha semana de enterros e

carreiras a toda hostia tras dun tren

e aceleración interminábel

ti vas e saes de marcha

cos colegas azuis fungo

e o teu productor interno

está presente en corpo e ledicia

e os ollos como salmóns agres que doen

pero que che quiten o bailado e

aínda queda sábado, domingo, luns, martes,

mércores, xoves, venres e

as súas subdivisións horarias correspondentes

e outras semanas e meses e...

Intensidade imparable

Intensidade imparable

Ding dong dang tren

E aquel home en Portas

Gordo e pachorrento

Paz suposta aparente

E a vertixe entre rapaces

Contextualización

Chega o día da desconexión

E todo sae en diarrea

Física mental

E tiras para adiante

A ver, outra semana.

Calor entre o frío

O frío entra en cada poro

Mais os sons de cores fan felicidade

E hai cores entre vapores

Quentes tose lume

Un click interno que esquece os males

Unhas benditas horas

"sen sorpresas, nin alarmas".

Decisión e fume

Decidín mergullarme no tremor

E atopar a ledicia en cada oco

Sorprendente ilóxica

Queimouse a máquina que racha cabezas

Fume pequeno estoupido

Un instante de desesperanza

Correu o día

E chegou outro instante

Sen máis.

...dime

...dime o que queiras calquera cousa parvada loucura noxo
...non busco respostas, non te preocupes
...dime que me amas ou que non me aturas que o mundo é raro e nós tamén
...non busco respostas, non te preocupes
...dime se nós existe ou non mo digas que estás farta ou estoupas feliz
...non busco respostas, non te preocupes
O cabalo corre veloz nun vertixe imparable
branco branco branco
na procura da liberdade e o sosego.

Frío branco, azul

O coche xeado branco

Sobre un fondo azul que se adiviña

As 8:30 e vas cara ao que agarda

Quero aos meus nenos e nenas

E non podo facer nada

Para remediar

A dor

Que eles senten

Corrixir palabras

Exames notas

É duro este traballo

Calor frío de inverno

É duro este traballo

Se amas.

Chegou o Nadal...

Chegou o Nadal unha vez máis

Luces e sombras nos corazóns

O tren queima a rúa treme

Ollos cansados

Festas dos que están

Dos que marcharon

Agridoce parada

Reflexión repetida

Meu pai que durmirá no refuxio meu

E a nosa filla,

Xa muller

Noutro Nadal

Querémoste

Querémoste.

Cae outra folla

Unha sombra tristeira e un paxaro luminoso

guerra e paz interior dentro

infame mundo

que rodea este microcosmos.

Vou sendo, existo

penso e dubido

non cartesianamente

humano son

simplemente

cae outra folla.

Non hai neve aquí

Non hai neve aquí

preto do mar dos soños

non hai neve aquí

neste fin de ano repetido

non hai neve aquí

neste novo ano imprevisíbel

non hai neve aquí

no cumio das baixadas

non, non hai neve aquí

pero todo continúa

implacábel

mais continúa

xunto a vós.

A PENÚLTIMA

SÓ LLE PIDO A ESTE 2006

QUE NON NOS TRAIA MOITO FRÍO DO DE DENTRO

"NO ALARMS AND NO SURPRISES,

PLEASE!"

POR FAVOR, UNHA MANCIÑA QUENTE

DE CANDO EN VEZ

E UN POUCO DE SOSEGO INTERNO

E EXTERNO.

A SAÚDE XUSTA

O AMOR NECESARIO

POR FAVOR!