ir
a portada inicioir
a portada inicio
XANEIRO
MARZO
ABRIL
Teño un lindo lindo paraugas
Que me protexe de medos e ansias.
O problema é que o meu lindo lindo paraugas
Estrágase moi a miúdo e entón,
Entón entran por todo o meu corpo eléctrico
As miserias da miña propia conciencia
E o mundo acelérase e eu con el
Velocidade vertixe para por favor!
E os parámetros do sufrimento inútil
Medran ata un punto excelso
Onde non queda máis que loitar,
Camiñar, pelexar, ter paciencia.
Calma, moita calma.
Percorrín sendeiros incribles
Cheos de froita saborosa e diamantes límpidos
Percorrín o ben e o mal a saúde o benestar
A enfermidade a cruel existencia tola.
Só sei unha cousa, ou dúas talvez.
Sei que non debo baixar a garda,
Non debo esquecer, aínda que si esquecerme
E flotar feliz nun mar onde non hai
Malditas dúbidas e vivir co sol petando
Nos doentes ollos.
Vou gañar, pode que non, pero vou gañar
Atravesarei o limiar da conciencia
E un gorrión pousa sobre a miña man, quedo
E rápido ergue o voo e chega o gato pequeno
Pequerrecho doce quérote.
E o gato dorme e fai ruídos felices e eu quero inserir
A miña quente cabeza no seu infinito sono
E soño con non sentir un bo rato.
Pero a vida hai que afrontala,
Como veña, como queira que a entendas,
Como queira que sexa, noxo ou delicia,
Como sexa,
A vida hai que vivila en si,
fuxir non é unha saída digna.
Así que aquí me tedes,
Esperto e glorioso desperdicio
Que busca brillantes entre o lixo.
Vivir ás veces é tan esgotador.
Mente, corpo,
Mente, ruído de fondo.
Apaga a radio das neuronas
E dorme o soño dos condenados
A priori perdidos e atopados
A posteriori perdidos e atopados.
Danzo no medio do deserto,
A danza eterna do lume e a auga.
Mergúllome no líquido sagrado,
Sangro alá dentro
E cauterizo feridas pouco a pouco
Pouco a pouco a vida esvaece ante os meus ollos.
Dáme unha tempada de vida fermosa,
Vida, que che costa!
Veña! Unha estación de paz e calma.
Un tesouro entre as mans,
A chave que pecha as miserias,
As paranoias, os tremores todos.
Eu sigo aquí,
Pelexando, pelexándome.
Sorte.
(9-I-25)
E dis que nada importa
Nin tan sequera ese segundo máxico,
Nada, baleiro de chumbo,
Bágoas e soidade.
Podería escribir os versos máis lindos da miña mente
Mais a dor cobre implacable
Todas as miñas pequenas illas de cor.
E o negro repousa en cada movemento,
E quere estoupar, e quere esvaecer,
Esta maldita negra nube que me acompaña
Por entre os labores dos homes e as mulleres
Por entre frío neve e quente suor.
Vomitaría as víboras que flotan alleas
Neste corpo furado pola metralla
Pola metralla da vida e a morte
Pola metralla do sufrimento inútil
Da eterna preocupación
Do padecemento ruín.
Chorarei despois.
Agora só quero crer, beato e demo
Que volverán os días preciosos
A me agarimar
A agarimar a todas e todos.
(29-III-25)
Unha morea de ovellas negras
claman en favor da hospitalidade honesta,
como un cúmulo de refuxios por cubrir,
unha lámpada de sal quente e brillante,
un horizonte alleo que saúda aos trens
e os pasaxeiros durmidos, aletargados,
ata que chega a fin da viaxe
e xa é demasiado tarde.
Escoita a sinfonía das ovellas,
e pensa sobriamente sobre o teu vestixio de vida,
e entenderás clara, perfectamente,
que fuches unha ovella toda a vida,
un gris viaxeiro no tren da ditadura emocional,
un grolo breve e silandeiro sobre ombros cansos.
Pensei que nada pasaría xa,
e decateime de que igual tiña moitos anos de vida por diante,
e xa vai sendo hora de deixar de ser ovella
e coller o tren da fortuna aínda que sexa unha vez non máis.
(8-IV-25)