---

 

 

Papoula

 

Entre os seus brancos, febles

dedos

a papoula esqueceu un triste, lindo

pétalo

e un bosque de cor xurdiu

nas súas mans inquedas.

 

A vexetación da súa alma,

inmensa, cansa

propagou unha mística enerxía cáustica

polo mundo adiante estoupido,

salvaxe, tormento.

 

Nevou en marzo sobre as follas murchas

doente pegada

o branco cubriu a súa verde esperanza

innata nobre

eu ameina tarde.

 

Quérote, pequena papoula.

 

 

 

 

---

 

Poema que quixo falar

 

 

Alugou un feble espazo

no meu ventre cerebral.

 

Esixiu coma un suave vento:

“Escríbeme”.

 

E agora,

agora, no medio da treboada soleada,

os meus dedos trementes

tentan cumprir a súa orde máxica.

 

Soñaches suorento co fulgor dos seus ollos

que alumean un camiño impávido

de tortura e mel.

 

Cravaches a espiña da confianza cega

nun xordo mundo de perdedores e vencidos,

illados nas tebras da fatiga

deste existir inxusto e raro.

 

Afogan os sorrisos fieis

na escuma dos eléctricos sons xordos

ollos eléctricos eléctrica emoción

utopía que agarimas coa alma solitaria,

igual que agarimas o amado gato lindo e bo.

 

Quixen ser mellor,

conseguín chegar a algures,

conseguín paz nas entrañas,

conseguín perder un amor inmenso,

conseguín gañar unha preciosa amiga,

conseguín volver caer erguer caer erguer,

conseguín algo que non é pouco.

 

Quixen ser mellor,

e son máis vello,

e estou máis vivo,

e saboreo de cando en vez a calma,

e desprezo a miúdo tantos erros,

tantos pequenos fracasos,

pequenos freos a quen máis quero...

 

Agora, máis vello, máis vivo

agardo a morte cunha irracional calma

mentres vivo cada segundo,

como se non pasara nada,

nada máis que vivir e parir e traballar

e rir e doer e chorar e soñar

e asinar o inexistente trato

co inexistente dono do sino,

o trato marabilloso dunha morte doce

e anticipada aos que dixen e direi que máis quero.

 

Non derramedes unha bágoa triste por min, por favor!

Escoitade a miña música,

lede as miñas verbas,

e escachade de ledicia,

entre bágoas de retranca:

“Que tolo estaba! Que malo era!

Ha! Ha! Ha! Ha!”

 

Quérovos, benditas e benditos “cabróns”!!!

 

 

 

 

---