---

 

 

 

Está ben, Xosé (Escoitando "Say it´s alright Joe" do disco de Genesis "And then there were three...)

 

Está ben, Xosé.

Todo vai ben.

Di que todo vaia ben.

Soña.

Minte.

Cuspe.

 

Atopaches a soidade feto odiado

Miraches de esguello e xa era tarde

E ninguén había ninguén

Xunto ao teu corazón asasinado

 

Di que todo vai ben, Xosé.

Engana.

Tapa.

Cobre.

Chora calado.

 

Perdiches a dignidade anhelada neno raro

Húmida bágoa que derruba o espírito anoxado

Calma.

Calma.

 

Xosé, morrerás so

Tal e como viviches

Non haberá flores

Nin recordos

Non haberá

Simplemente

 

Terás pasado absurdo por esta triste sinfonía

Silencio entretecido entre brumas escuras

Volatilizado nunha espiral de abatemento.

 

Di adeus, Xosé

Sorrí ou chora

Bágoas ou cativos atados

Presos

Pechados no cruel

Simple destino

Esnaquizados polo suave mundo

Que desgarra as nosas esperanzas.

 

Así que, minte,

Minte, Xosé Joe

Minte

Di que todo vai ben

Di que nada pasa

Xa non digas nada

Porque non paga a pena

Porque todo pasa

Porque non es ninguén

Ninguén te escoita.

Ninguén.

Nada.

Meu amor,

Xosé

Joe

Todas

Todos.

 

 

 

---

 

 

 

 

Colibrí

 

Colibrí veu á miña vella cabeza.

Fotogramas que non vexo.

Slow motion.

Calma. Pouco a pouco.

E as margaridas cantan

esa canción que nos fai chorar.

E lentamente as pingas aterecidas

tentan atopar camiños de derrota

e salvación causal.

Ves algo?

 

Colibrí veu á miña vella cabeza.

Cen mil frenéticas ás

sopran contra a maldita tristeza,

si, esa,

esa que nos fai chorar.

E as árbores afogan nese vento cálido,

eléctrico e imparable.

Freamos.

Baixamos do coche azul.

Azul como esa nube perdida

que nos fai chorar,

perdidos, insomnes, esquecidos...

Haberá palabras para nós?

Haberá quedo esquecemento?

Morreremos.

E só quedarán as nosas febles pegadas,

e ese lapso máxico entre o remuíño tolo da vida,

e o fulgor absorbente do nervio roto,

e os minúsculos anacos do que un día foi,

unha esperanza,

unha aperta,

unha breve chamada,

un bico fugaz,

un soño imposible,

un mar eterno,

unha dor insoportable,

un rabuñar felino rápido amado,

unha tele acendida,

falando para ninguén,

mirando para ningures.

Ves algo?

 

Colibrí.

Vella cabeza.

Triste melodía que apreixa a alma.

Voando abrevio o fado

que escribe a estraña letra

que é vivir,

morrer,

ser e deixar de ser.

O natural artefacto do óxido

e a entrecortada respiración.

Fatiga Tose Febre.

Enfermidade e gloria na incrible saúde.

Cruel o noso destino,

amargo e saboroso.

Desesperación Desasosego

Doce Durmir Delicado

Contrario contra contrario.

Cabezas machucadas no triste muro,

si, ese,

ese maldito muro que fai chorar,

que aliena a bondade,

corazón frío e cemento,

lata patada día que pasa.

Cuspes.

Chan.

E a vida pasa.

Alumea este burato.

Alumea a noite.

O día é tan curto, camarada.

Tan curto cando non hai mañá.

Mais sempre o hai,

dun ou doutro xeito,

sempre o hai.

Teimudo e poderoso.

Implacable.

Impasible.

Impertérrito.

Sempre o hai.

E tes que erguer brillante,

ou escuro gris.

Erguer.

Erguer.

Vivir.

Vivir.

Colibrí.

Cabeza vella.

Vellas palabras.

Sei que me repito.

E me repito.

Como nun eterno retorno

dentro dunha mesma vivencia.

Como un poema inmenso

que nunca remata porque nunca empeza.

E chora,

si,

eses poemas que choran.

E ti con eles.

 

Colibrí.

Grazas por vir.

Grazas por me visitar.

Sorpresa insospeitada.

Grazas por facerme chorar.

E sorrir, vivir.

E morrer.

E erguer.

E falar.

E calar.

 

Vedes algo?

 

Foi así como o piano se converteu en estrela e a estrela estoupou nun universo nada e a nada lóxica pariu un pequecho suspiro e o suspiro feble agarimou a escordada alma e a triste alma material mudou en terribles virus que devoraron todo e todo devorou aos virus pianos estrelas universos nadas lóxicas suspiros almas e encheu o seu pacífico bandullo e todo pensou xa está ben, xa chegou. E foi así, que o primeiro vómito alcanzou o ceo dos non mudos. E así foi como a tristeza se perdeu e se atopou entre unha miríade de colibrís preciosos, tan fermosos, tan fermosos, meu amor, meu amor, ao mellor vexo algo, algo, choro.

 

Calo.

 

 

 

---