ir
a portada cp 2014ir
a portada cp 2014
XANEIRO
FEBREIRO
XULLO
AGOSTO
NOVEMBRO
Segue
Fronte ás dores traidoras
Segue
Entre a néboa dos pulmóns
Segue,
Camiña un paso máis
E outro
E outro.
Non hai fin nesta vida por vivir
Só silencio ao final da viaxe
Vicisitudes do desamparo
E unha breve bágoa que sangra.
Segue
Alumea a noite da derrota
O fracaso é tan relativo
A vitoria é tan efémera.
Entre os labirintos da loucura
E a cordura sosegada
Corre, segue,
Avanza, ánimo.
Souben que o corazón racha
E o miolos estoupan.
Souben que a noite semella eterna
Cando non tes nin un misto seco
Para prender o lume da ilusión.
Souben que hai vales de bágoas
E ríos de sorrisos quentes.
En calquera caso,
Segue,
Segue,
Segue.
Esquece a mágoa maldita
Esquece o maldito abano
Dos predestinados.
Segue,
Coa súas mans apertadas
A unha afouteza renovada
Que trouxeches do mundo dos tolos.
Camiña, pequerrecho
Sé mellor
Sé un home
Non pares.
Non caias no brutal desalento.
Di si á vida
Di si
Con todos os seus peros
E os seus irresolúbeis interrogantes
Camiña
Camiña
Ánimo, sorte,
Esperanza.
Os reis farsantes do imperio cotiá non entran por ningures.
Non dan entrado.
Foise a maxia.
Perdeu o soño a inocencia.
Os reis farsantes nunca chegan.
Tes aí todos os teus regalos insospeitados.
Tes un camión de bombeiros queimados.
Un videoxogo no que morres sentindo dor punzante.
Unha moneca diabólica que atrapa a túa cordura esférica.
Un tren eléctrico que dá corrente continuamente acelerada.
Un balón pinchado, estragado, abatido.
Morto.
Tes toda unha morea de sinxelas cousas.
E outra morea de cousas extraordinarias.
Os reis farsantes non dan chegado.
Nunca chegan.
Mais ti aínda conservas o precioso tesouro
dun latexo quente que continúa teimudo
e teimudo e teimudo.
Cada día,
cada acontecer repetido,
cada nova melodía,
cada única inspiración e expiración,
cada precioso segundo interminábel,
cada sorpresa por diante e polas costas.
Cada arrefrío rápido,
cada quente estoupido.
Cada un de nós é o rei humano
do seu propio agasallo.
Quérete. Quérete moito.
Quere. Quere á xente que tanto te quere.
Quere incluso aos que ofenden sen pretendelo.
O odio corrompe a sangue, destrúe o espírito dos pacíficos.
Sé rebelde e afoutado. Loita.
Á fin os reis precisos entraron na miña cansa mente.
Co prezado aloumiño da vida por vivir.
“Morir no es malo, sufrir es malo” (Korosi Dansas: “Hoy y ayer y también mañana”, do disco “Non!”)
Chove.
Sempre chove.
As bágoas frías percorren a pel húmida.
Chove.
Sempre chove.
Na Galiza intanxíbel
e resignada.
Chove.
Sempre chove.
As escuras e quentes nubes
bloquean o camiño anegado,
fondo abisal e un lento bico.
Chove.
Sempre chove.
Entre o teu corazón e o meu,
cansos e feridos,
gladiadores inocentes
e culpábeis.
Chove.
Sempre chove.
Pronto, o esforzo cotiá
queimará follas de memoria
con vermellos carácteres,
conceptos ilusorios,
ás veces, baleiro absurdo,
mentres chove.
Chove fóra.
Dentro, o miúdo destello
dun sosego case apreixado.
Empapados corremos polas rúas.
Empapados escoitamos ao vello tolo,
entusiasmados.
Empapados vivimos e morremos
mentres a chuvia cae,
mentres a humanidade tropeza
unha e outra vez máis
coa súa indigna sombra.
Nunca para de chover aquí.
No fondo, gústame este tempo.
Chegará un verán
e un sol brutal e salvaxe.
Haberá suor e pingas queimadas.
Solpor na area dourada.
Haberá outro éxito,
outro fracaso,
outra rocha por subir,
nós,
eternos sísifos,
teimamos.
Volver
Coa ansia maldita
A neve nos poros
Os cansos ollos
A noite calada.
Volver
Abrir a ventá
Un mundo de cores
Fogueira na alma
Vida amoreada.
Volver
Ser o seu fiel escudeiro
Virxe e limpo de lixos
Vellos e escuros.
Camiñar.
Volver
E atoparte coa súa dor
Por vez primeira
Cambiar o centro de gravidade
Usar o compás da calma.
Os días semellan leves malleiras que non rematan contigo.
A vida semella unha enorme e longa malleira
que sanda todas as túas fondas feridas.
E camiñar.
E volver
Erguer
Unha vez máis.
Volver onde todo comezou.
A orixe da traxedia e a gloria.
O lugar do indigno crime
O fogar do bico ardente.
Volver
Botar ao lume as penas todas
E as bágoas repetidas.
Volver
Botar ao lume corpo e espírito
E renacer espido, limpo, puro,
Simple, inocente, feliz.
Ou sexa inconsciente e libre.
Ou sexa imposíbel inútil anhelo.
Volver e volver e volver.
Sísifo non dá morto.
E as nosas costas tampouco.
Volve!
Miña Esperanza! (Últimas vontades do verme claro)
Miña Esperanza, non sufras máis! Esperanza, que me deches esta vida que latexa nas mans, esperanza que alumeaches a noite, estoupidos contra a alma. Esperanza! Síntoo tanto! Volve! Volve! Volve!
Tempo.
Tempo.
Creo que estou listo para a morte mortal.
Só preciso un has pequenas constatacións suaves
para me poder marchar en paz.
Fun feliz no frío río,
na fría mar salgada,
nos vosos brazos,
cos vosos bicos,
co voso amor,
coa amizade leda.
Tiven máis,
moito máis do que nunca imaxinara.
Así que,
pombas libres dun aire raro,
deixádeme dicir as miñas pequenas derradeiras vontades.
Antes de morrer pido:
Que a miña Esperanza volva ser a estrela de ouro que alumeaba todas as galaxias. Que a miña nena teña unha vida digna de ser vivida.
Que cando morran, morran sen lenta agonía.
Que non sufran máis do xusto e necesario,
que xa foi moito.
Son consciente da enormidade do que pido.
Pero pídocho a ti,
seguramente nada,
cruel destino azar baleiro.
Pídocho a ti,
por se unha ameba transformada en deusa
fose quen de cumprir os soños dos humanos próximos,
como se unha bágoa azul caera na túa ansia,
como se un branco cabalo cruzara a túa fermosa mirada,
como se todo se fora, marchara, todo se esvaece, esvaece, esvaece.
E entón,
cumprirase o que pedín
e morrerei en paz.
Ou non.
Gustaríame non ter que escribir versos tristes esta noite
Gustaríame non ter que escribir versos tristes esta noite.
Escribir, por exemplo:
“Mira a bolboreta azul
Danzando no teu precioso ventre”.
Ou tal vez:
“O peixe nada tranquilo
Como a calma mar amada
que cobre toda a miña alma”.
Gustaríame, pero non,
non pode ser, non me deixa.
A vida entra pola porta
coa súa xemelga, a morte morta.
E entón un berro de rabia percorre o mundo enteiro
e maldigo este existir inxusto, cruel,
insoportábel.
Maldigo a dor e o sufrimento,
a soidade eterna, o desengano,
a ausencia, a falta, a perda,
a resignación da derrota.
Maldigo non son ninguén,
Maldigo non valgo para nada,
Maldigo xente grosa que morre por ser delgada,
Xente osuda que morre por ter graxa.
Fame, noxo.
Que queres que escribas?
Queres que diga que eu tamén son quen de ser feliz.
Xa o sabes.
Todos os sabemos.
Pero hai días, segundos....
Xa o sabes.
Faría estoupar o mundo enteiro,
todas as súas miserias
todas as súas grandezas.
Comigo, só comigo dentro do estoupido.
Supoño que non sería unha gran perda,
nin un inmenso alivio?
Ti onde estás?
Xa o sei.
Xirando e xirando nesta bóla
de chumbo e diamante.
E a vida segue...
E a vida segue...
Aínda que non poidas con ela
Aínda que foxas
Aínda que marches
Adeus
Moi boas
Non aturo nin un intre máis
Aínda que expliques
Aínda que non digas nada.
Dá igual.
A vida segue.
E con ela, Lou,
sinto repetirte tanto,
pero ninguén o dixo mellor
E con ela,
“A maxia e a perda”.
“A decepción final”
“The final disappointment”.
Isto é vida!!!
Danzade, benditas e benditos
Maldicidos.
Danzade e perdede a consciencia
Ata que a dor sexa un raio de esperanza
E a anguria un arco da vella inesperado.
Volvín do inferno da loucura
Cun ramo de rosas vermellas
Só para ti, miña nena.
Volvín da enfermidade contumaz
Co alento extenuado do fracaso
E respirei un aire fresco
Que nunca antes existira.
Deixei atrás medos,
Pesadelos, angustias e bágoas
E trouxen un alivio quente
Na agradecida mirada.
Gañei cando todo era perda
Cando o inferno era o común
E o sosego a excepción ansiada.
Fun nada, ninguén, demo atrapado
Na súa propia ignorancia
E queimei, abrasei o destino
Dos perdidos na loucura.
Volver, deixar atrás a historia,
Esa pequena e inexacta
Esa que nos fixo dous
Esa que esgotou as nosas almas.
Volvo, camiñante incansábel,
Para buscar o lume quente
Da brisa fresca na cara,
Para buscar a vida amábel
En cada tenro agarimo.
Cambie.
Gañei.
Perdín.
Perdín.
Gañei.
Volvín
E ti aínda agardabas.
Grazas.
Oxalá a sorte traia
Unha chuvia sen alarmas,
Unha treboada de miradas
Sosegadas.