ir
a portada cp 2012ir
a portada cp 2012
XANEIRO
FEBREIRO
MARZO
ABRIL
MAIO
XUÑO
XULLO
AGOSTO
SETEMBRO
OUTUBRO
NOVEMBRO
DECEMBRO
Non quero fillos con bos comezos
Non quero ser máis un verme indescritíbel
Non quero horas ansiosas e segundos eternos
Non quero unha batalla continua unha guerra de derrotas
Quero un pouco de sol sobre a miña cabeza branca
Quero asubiar porque nada malo pasa
Quero que elas sigan comigo
Quero tanto
E tanto teño
E non teño nada
Se me perdo.
Sorte e saúde,
Camaradas
Dunha república
De incontables galaxias raras.
Folio branco
Soidade
Chegarán palabras
Con elas a vida
Poder compartir.
Soño
Caio polo brando labirinto
E estoupo en mil cores
As margaridas rin
Os paxaros calan
Un universo de frenesí
Un confortable acubillo.
Volver
Unha e outra vez.
Folio branco
Soidade
Xentío
O termo medio
A paciencia.
E tentando atopar o centro xusto
O home malgastou toda a súa vida.
Non quero rematar coma el
Será todo sempre inexacto destino?
Folio branco
Amigo, compañeiro.
Non hai soidade.
Estamos os dous.
Agora:
Berra
Racha
Estoupa
Sofre
Segundos
Vida
Esencia.
E así as palabras foron feitas voz.
Silencioso murmurio.
Fugaz aperta
Que esvaras entre as mans
Abertas e francas
Unha promesa
Unha esperanza
Fugaz aperta
Ver a luz do día
Con estes cansos ollos
Soñar
Revivir
Atopar a resposta
Fugaz aperta
Amiga dos meus días
Por séculos presente
Aloumiño
Presteza
Unha simple fruición
Fugaz aperta
Envolverme en ti
E durmir
O soño dos inocentes
Por sempre
Perseguidos.
Os outros.
Un mesmo.
Todo.
Houbo unha vez un neno
Que case todos os días
Perdía a calma.
Cando tal pasaba
Chegaban demos malos
E pesadelos malvados.
Medrou coa ansia
Como fiel amiga
Xogos de negra sombra.
Un día atopou
Á fada da esperanza
E non soubo qué facer.
Pasaron os anos
Vello e canso
Asubiou unha linda melodía.
E foi como se as trompetas todas
Soarán a un tempo
E miles de arcos da vella rodearon
As súas mans calosas
E foi como se a vida
Se tomase un respiro.
Foi tan feliz
Tan feliz
Coa esperanza
Co anhelo preciso
Coa ilusión
Con toda a calma do mundo
Enteiro
Tan feliz
Tan feliz
Que todo pagou a pena.
Todo.
Todo.
Todo.
No camiñar está a salvación
Terra húmida seca baixo os pés
Chegarán os reis magos
Non haberá ofrendas nin regalos
Oriente queda tan lonxe!
Mergullareime na propia conciencia
Para saír co penúltimo osíxeno
Da identidade de buratos chea
Frearei a adrenalina líquida
Comerei unha preciosa mandarina.
No camiñar está a salvación
En cada paso doente
En cada paso precioso
Ollo a lúa a través do óxido
Cráteres que salpican o corazón.
Mergullareime na propia conciencia
Para atopar de novo a senda
Gustaríame ir da túa man
Fráxil e marabillosa
Vida sinxela por todo presente.
No camiñar está a salvación.
Camiña.
Os de aquí abaixo
Asinantes predestinados
Seres da fronteira
Prometemos berrando
Que o mundo está tolo
Que a inxustiza a fame
Os cartos omnipresentes
Son o estado certo
A onde nos levaron os mercados escuros
Sucios coma esta rabia
Que nós,
Seres da fronteira
Queimamos en cada pesadelo
Suor de sangue
E fanática crenza absurda
O deus que mata
O deus que engana
Seres da fronteira
Perdidos no medio da loita
Escoitamos bombas latexando
Nos corazóns fríos
E pensamos
Nós,
Pensamos:
Que facemos aquí?
Aguantar e reunir enerxía
Da noite longa e preciosa,
Camaradas.
Algún día
Venceremos.
Nesta mañá intermitente
Adoro un onte sinxelo
Pero nada para
Ninguén agarda
Todo se move
Con desequilibrio atado
Aos dediños das túas mans
Suor frío e bolboretas malas
Ninguén agarda
Todo se move
E ti con todo
E todo contigo
Nunha espiral continua
De esforzo no acubillo
Onde agochas a felicidade
Que por veces chama á túa vella porta
E entra leda, desbocada
Se quedaras comigo un pouquiño
Un pouquiño máis
Pero todo se move
Ninguén agarda
Así que preparo as repetidas maletas
Para a enésima viaxe
Só hai futuro
Só hai mañá
O agora queima
Ledicia e dor
O pasado atormenta
Noxo e bágoa
Só hai futuro
E está por facer.
Debo usar gafas
Para captar con precisión visual
A esencia mesma do problema?
Debo usar gafas
Para enfrontarme a un mundo
Que está máis tolo ca min?
Debo usar gafas
Para aprender a ser
O que os dous sempre desexamos?
Debo usar gafas
Para esquecer a néboa
Que cobre os ollos da infamia?
Debo usar gafas
Para percibir as fermosas cores
Que poboan este misterio?
Cego, mudo, xordo
Apalpei as entrañas
E se non fora por ti
Eu estaría morto
No fogar da loucura.
Ás veces non estou seguro.
Debo usar gafas?
Ti que cres?
Entre diamantes esquecidos
Chora a muller sen consolo
Unha humidade percorre o ambiente
Unha humidade maldita
Os morcegos afían os seus sons
Mentres a area da praia foxe cara ao mar
Unha voz allea berra ao lonxe
Unha gorxa malferida
Entre diamantes esquecidos
A muller recolle os seus froitos
Tesouros pequenos dunha infancia perdida
Unha recompensa polos moitos méritos maldicidos
E colocar á perfección
O estante do esquecemento
E volver á noite
Onde todo foi inocente
Ela sábeo todo
Menos o que non sabía
A súa perdición
A derrota.
Mais trunfará sobre as nosas ás queimadas
Ela, a única, a salvaxemente escollida
A que agardabamos
Dende o principio dos tempos escuros.
Luz, brisa, aperta.
Erros que doen
Que magoan
Aos seres que máis queres
Máis adoras
Máis precisas
Máis mataches.
Erros que doen
Impulsos sen razón
Razón sen lóxica
Unha bágoa por cada palabra
Dar a volta
E marchar calado
Perdido.
Asasino.
Erros que doen.
A culpa.
Unha espiña máis
Na coroa da vida.
Nunca pensei ser un heroe.
Nin un asasino.
E agora sei cal era en parte
O meu destino
Infame e glorioso.
Atopar a vida
Nun pequeno frasco
A esencia toda da ledicia
A verdade feita ela.
Asasino.
Hai perdón para os que matan
e se devoran na propia culpa?
Agardo o xuízo
Con simple e cansa aceptación.
Amigos
Que escoitan
E calan
E falan
Amigos
Compañeiros de viaxe
Néboa entre o sol
Lategazos de mel
Doe
Cura.
Amigos
Discusión e aperta
Malferidos e felices
Á túa beira
Estrondoso silencio.
Amigos
Tesouro
Sinalan o norte
Non hai compás.
En soidade compartida
En festa luminosa.
Os dedos da man.
Contar.
Un, dous…
Son afortunado
E case nunca
Son consciente.
Perdón.
O coitelo nos ollos (Para @s que sufrimos xaquecas)
Cando o coitelo se crava
Nos teus pobres fermosos ollos
A noite eterna xeme dor
E a luz do sol é a morte nas entrañas.
O mundo externo non existe
Cando o coitelo se crava
O mundo exterior é alleo
Os latexos do corazón nas sens.
Que pase esta tola tortura
Que haxa miradas por mirar
Cando o coitelo se crava
O silencio cobre o universo enteiro.
Non berras.
Aturas.
Agardas.
Cada día cruzas os dedos
E desexas que alguén invente á fin
A apócema máxica que faga vivir dignamente
Cando o coitelo se crava.
Atopei
Unha moeda de ouro
Que nada valía.
Atopei
O teu sorriso
Que todo o vale.
Atopei
Un brillante camiñar
Entre toxos e papoulas.
Atopei
Un escuro e frío vento
Ouveando nunha cara descoñecida.
Atopei
O sentido deste mundo
Cando xa todo rematara.
Atopei
Un buraco e unha aperta
Onde antes había nada.
Atopei
Unha palabra.
E calei.
Non hai cruz
Non hai espiñas
O mundo xira e xira
Alleo
A este novo día
Preñado de paz
Bendito sexas nervio
Por esquecer o teu drama
Por un tempo
Que aconteceu
Sei que aconteceu.
Sorrín os resucitados
Soñando cun futuro semellante
Ao onte ao hoxe
Morrerán coa calma?
Morrerán
Dous
Un espírito.
Choran as xentes
Esquecidas na tormenta
Virá o manto dourado
Dun futuro de ledicia
E tamén de dor.
Podo afirmar que vivimos
Ata que morremos.
Obvio.
Ou non tanto.
Sorriso.
Vai tanto frío
Aí fóra
No mundo do colesterol
Vai tanto frío
Aquí dentro
No mundo da gorxa ferida
Vai tanto frío
Alá lonxe
Onde as pantasmas foxen.
Vai tanto frío
Alí enfronte
Onde as veas e a heroína se confunden
Vai tanto frío
Onde queira que esteas
Mudo
Afundido nas túas hipóteses
Sen comprobar
Sen existir
Mudo.
Vai tanto frío
E para mañá dan máis.
Cubrirei os meus ideais
Baixo o manto da resurrección infundada.
E que haxa sorte
E sol
Para todas e todos.
Calar.
Un cómodo silencio tal vez?
Ultrasónico non ser
Para non aparecer
Non ser ninguén
Calar.
Estoupar por dentro
Un cómodo silencio tal vez?
Sangue.
Os dentes brillan no máis absoluto baleiro
Cosmonautas na publicidade do consumo
Un cómodo silencio tal vez?
Calar?
Sorprenderte sendo ti, de novo.
Atopar unha mínima, feble luz na longa escuridade.
Quero crer na luz desa vida que agarima
Amo a vida digna.
Quero máis.
Algo máis.
O imposible está entre as mans.
Pidamos o imposible!
Calar?
Un cómodo silencio tal vez?
Carmiña chora.
Ten frío
Non ocupa espazo
O seu espírito magoado.
Carmiña chora
A froita do desamor
Non hai ninguén
O seu copo feble e canso.
Carmiña chora
Non hai panos dabondo
Océano de bágoas
Muller que o perdeu todo.
Carmiña morde as súas mans
De soidade cheas
Non haberá flores na porta
Un ouvido que sae das entrañas.
Carmiña, corre.
Carmiña, fala.
Carmiña,
Deixa que te agarime
Deixa que te queira
Sen coñecerte.
O sol saíu
Ela ergueu a rocha pesada
Baixo ela vermes noxentos
E unha morea de lindas pedras
De cores.
Carmiña volveu ao mundo
Co corazón roto
Latexando
Procurando nova vida
Novo alento.
Carmiña non chora.
O mundo segue.
Ela tamén.
Outra oportunidade
Para pegar os cachos.
Reconstrución arquitectónica.
Muller, estás na túa casa
No fogar dos marcados
Polas migallas da vida.
Carmiña non chora.
Pero sempre terá bágoas
Por se acaso.
Agora sorrí
E corre entre a verde e húmida herba,
Corre,
Libre,
Lixeira,
Ti.
Capital
Que desfás o mundo
Capital
Inocentes mortos de fame
Sede eterna
Capital
Noxento noxo
Da inmundicia
Ollos de neno aterrado
Nena que maldí a súa dor
Capital
Culpable
De guerra tortura violencia
Espello do mundo
Tolo
Capital
Esquema insán que promete
E sempre dá aos mesmos
Pobreza ignorancia aldraxe soidade
Neurose inxustiza medo bomba
Capital
O traballo como tortura
As cousas como esencia
Mercarei un ordenador portátil
Mentres os rapaces miserentos morren nas sucias rúas
Naces en nome do noso ser
E nos cuspímosche á cara
Morto e soterrado
Deberías estar
Capital
Mentres tentamos buscar o sistema
Que dignifique esta vida
Hai unha cousa segura
Unha causa constante de moitos e moitos males
Capital.
Escravos das túas inútiles mercadorías
Eu maldígoche no nome da humanidade
Que culpable resiste.
Marzo
A primavera adiantada
As bocas abertas á choiva
Que non cae
Non dá caído.
Marzo
Parte do traballo rematado
A sensación de ser no mundo
Encaixar
No remuíño do insospeitado.
Marzo
Querer vivir esta vida
Única, dor e gloria,
Atrapar a esencia
Do momento fugaz
E lixeiro.
Marzo
E o camiño inmenso por diante
Flores con espiñas
Arrecendo e afogo
Percutindo no muro
Da cabeza medio tola.
Marzo.
Non saber.
Agardar.
Un estrondo na alma.
Un murmurio no espírito.
Materia viva.
Vou acendendo as alarmas
Da descompresión
A fondura nunca é exacta
A superficie semella tan inocente
Rabuñarei a pel
Para estoupar nun cristal
Que reflicte a túa expresión
Alleo ao mundo, aí fóra.
Non saber nunca nada do seguinte capítulo
Medrar na eterna espera
Atrapar a inquedanza coa rede da fortuna
Sorrir pleno de pequena felicidade.
Mastigar a esencia
Dun pecado descoñecido
Preparade todas as alarmas
O monstro sempre se achega
E mira. En silencio.
Sempre se queda a mirar.
Mira. En silencio.
E agarda.
As alarmas preparadas, señor dos vencidos,
Amo do imperfecto labirinto!
Soñar
Atravesar os infernos repetidos
Do pesadelo recorrente
Atopar o doce sabor da inconsciencia
Durmir
Fondo e agochado
Nun agarimo sen sinais
Electricidade no aire
Un lóstrego cara os meus ollos
Soñar
Fuxir por unha noite
Da tormenta dos pensamentos
Non ter mente
Non ter presenza.
Soñar
Adiviñar a solución
Espertar
Afrontar a vida
A cotiá loita
Entre maxia e lodo
Ouvear en silencio
Percorrer o espazo tempo
Nunha relatividade illada
Por un mesmo
Salvar os días
Salvar as noites
Volverse atopar
Con quen un foi
Con quen un quere ser
Crer na fortuna e no traballo
Na ledicia dos días
Que quedan por encher.
Soñar esperto.
Paciencia.
O descanso chegará
Da man do inesperado
E ti darás a volta
E contarás que non hai segredos
Durmir tranquilo
Poida que fuxir
Tan só unhas horas
Liviás e gozosas
Un pequeno lapso
Na batalla do insomne soñador.
Baleiro. El.
Silencio. Escuridade.
Noite eterna.
O universo maxestoso.
Un ínfimo gran
No océano das estrelas
Que non ve.
Mira.
Observa.
Baleiro.
Silencio.
Oxíxeno
Fuga.
Noite.
Baleiro.
El.
Lenta
Lenta
Morte.
Chegou so.
Soamente un estraño.
Unha visita inesperada.
Aquel que nunca fala.
O que non vés.
Entrou.
Chegou so.
E o mundo fíxose anacos
De cristal limpo e perfecto.
Calou.
Cego, xordo e mudo
Tentei adiviñar a un alguén.
Todo foi en van.
Soamente un estraño
Unha agulla oxidada
Cravando a carne fervente
E unha dor
Intraducible
So.
Aquel que nunca está.
Petrificouse o osíxeno
Creo que morremos
Todos
E ningún.
Ninguén.
Soamente un estraño
Unha inesperada reacción
Ante un estímulo do corazón queimado
E as veas claman
O asasinato da miseria.
É tarde.
Moi tarde.
Pregúntome
Cando rematará todo isto
Penso
En infinitos paralelos
Que se apertan nos ollos tristes dun can
Que morde o seu óso
Alleo ao mundo
Alleo á porta
Alleo aos porqués
E ás circunstancias que me entretecen
Fío a punto de rachar.
Chegou so.
E non sei nada.
Absolutamente nada.
Nin da visita
Nin do estraño
Nin do mundo
Nin de quen pariu
Este ser.
So.
Tal vez unha visita.
Un derradeiro anhelo
Un suspiro triste
Apreixando un gran baleiro.
Soamente un estraño
Na miña estraña mente
Oxalá estiveras aquí!
Deberían existir os titáns?
Cal é a verdade de todo isto?
Pregunto
So
Estraño
Non hai respostas.
E coma un feto cheo de medo
Envólvome na placenta
Dunha incríbel existencia.
Á fin cheguei.
Remexo entre papeis
Cruel noite
Aventura inhóspita
Sombras dos teus peitos
Fermosura
Lívidas azucenas
Aurigas azougadas
Necrolóxica da negación
Enxugar fouces
Sedoso é o esquecemento
Remexo nada atopo
Sedento verxel
Papeis nun refacho subxugante
Hoste do estalar
Limoeiro transcendental
Acedo desexo
Soterro as circunstancias
Menosprezo a marfallada
Soterro limóns
Na gorxa ferida.
Remexo entre papeis
Nada atopo.
Caen os ollos
Cansos
Sobre unha herba húmida
Vexetación en penitencia
Reviravoltas do costume
Aturas as feridas
Suturar con precisión
Dentro
Unha cabeza esgotada
E un fermoso muro
Esquezo a memoria,
Removo o pouso do café
Que non tomarei
Azucre
para a doce existencia
Aínda que os ollos
Cansos
Caen
.
Nas alturas
Unha aguia saúda
Á sombra do camiñante
Que lenta avanza
Calada e fiel
Compañeira
Nos desencontros
Da vida loitada
Unha pequena ave rapaz
Crúzase no camiño
Coa sombra do camiñante
Calada
Co seu escuro e silencioso saúdo
Na fronte da dor
Hai unha cabeza
Proxectada nunha sombra
Sobre a rocha dos desexos
Cansa
Doente
Única
Compañeira.
Soñando estou
Neste cruce de camiños
Ao lonxe
Vida envolta en sangue
Guerra fame inxustiza
Miseria rabia violación
Sede pederastia capital
Vanse achegando
No meu soño
O mundo tolo
Non ten vida
Ouvea ignorante
Pensando que o sabe todo
Que todo o pode
Si, case todo devora
Case todo estraga
Nas nosas mans o xeo
Da culpa
Soñar e non facer
Cruel castigo
Merecido.
Así que tes palabras
Para expresar a dor
Non me quedan
Así que tes palabras
Para atrapar un bico
Non me quedan
Así que tes palabras
Para explicar a ledicia
Non me quedan
Así que tes palabras
Para a esencia do maldito
Non me quedan
Así que tes palabras
Para comprender a evidencia da pataca
Non me quedan
Así que tes palabras
Para presentarme a paz
Non me quedan
Así que tes palabras
Para falar en serio
Non me quedan
Así que tes palabras
Para repetir a túa promesa
Non me quedan
Así que tes palabras
Para aspirar o aire frío da mañá
Non me quedan
Así que tes palabras
Para interpretar un novo erro
Non me quedan
Así que tes palabras
Para afrontar a existencia implacábel
Non me quedan
Quedamos entón
En calar
Silencio mudo.
Bendito sexas, vento
Que arrastras as feridas
Ata a noite profunda
E aí as deixas
Repousar.
Bendito sexas, inverno
Que enches de choiva
Os desertos antigos
Que atrás
Van quedando.
Bendito sexas, soño
Que enches de saídas
Aos labirintos
En pesadelos
Convertidos.
Bendito sexas, amor
Que es todo
Calarei
Porque
Non hai palabras.
Bendita sexas, música
Que estoupas nos oídos
Ata o miolo
Da emoción
Que agarima o espírito.
Bendita sexas, noite
Que tapas amarguras
Ata que o berro
Morre
Nun negro silencio.
Bendito sexas mar
Que cobre de humidade
O meu corpo roto
Ata a esencia mesma
Da felicidade.
Bendito sexas, camiño
Que gardas con paciencia
Todas as pegadas
Ata a fin
Da viaxe eterna.
Bendita sexas, felicidade
Que sen avisar estás
Entre miseria e gloria
Nos sinxelos
Amenceres.
Bendita sexas, muller
Que deches toda a túa paciencia, a túa enerxía
Ata os límites da extenuación
Profundo sinal
De gratitude e bico.
Bendito sexas, corpo
Que latexas
Impertinente
Ata a sorpresa
Da nada.
Maldito sexas, mundo
Que preñaches ao becho humano
Ata o límite da
Inxustiza
Que semella nunca remata.
Escribo esta carta
Que ninguén recibirá nunca
Para expresar o alento
Da soidade
Na noite.
Escribo esta carta
Que ninguén recibirá nunca
Para tentar atrapar o aceno
Da felicidade
No mediodía.
Escribo esta carta
Que ninguén recibirá nunca
Para atopar o segredo
Da existencia
No atardecer.
Escribo esta carta
Que ninguén recibirá nunca
Para afrontar o devalar
Das horas inquedas
No amencer.
Escribo esta carta
Que ninguén recibirá nunca
Coas últimas forzas
Que ás veces semellan moitas
Dunha cotiá aventura
En compañía da destrución
E a resurrección impensábel.
Camiñante,
Segue o camiño,
Non pares,
Non mires atrás
Segue
Contigo como escudo
Contigo como frecha
Que atravesa a ofrenda
Da dama magoada.
Camiñante,
Segue o camiño,
Non pares nunca,
Nin mires atrás
Segue
Dous corazóns latexando
Unha soidade afastada
Que medra nos miolos
Do sucedáneo da loucura.
Escribo,
E cae unha bágoa
Por cada golpe
Por cada palabra
Por cada enfermidade
Que me mata
Que me matou un pouco
Por cada sorriso
Enchendo os meus ollos
De incribles posibilidades
De suave vida preciosa.
Escribo.
Vivo e morro
Todo nun segundo xa pasado
Todo na veloz sensación
De abatemento
E trunfo.
Escribo.
Palabras.
Vento.
Xa foi, xa pasou, xa está
O anxo
Das palabras
Que leva o vento
Lonxe
Lonxe
Lonxe.
A vontade como forza
Enerxía atrapada entre fantasmas
A vontade
Como loita
Mañás eternas
Vómito no aire
A vontade
Como superación
Recuperar o mundo
Que escapa lentamente
Atrapalo co lazo da paciencia
A ilusión a esperanza
Volver ao campo de batalla
Coñecer cada faísca do seu lume
Espantar as trementes melodías
Enfrontarse ao mal agoiro
Gañar. Empatar cando menos
Neste ciclo que regurxita
Ansiedade, inquedanza, nervio
Fronte ao monstro:
Vontade. Calma.
Migallas de paz buscada
No crebacabezas desta vida.
Soño con tempos próximos
Tan felices
Tan sinxelos
O círculo perfecto.
O ente agora é inimigo
A mesma esencia da preocupación
Vontade
Como repetido esforzo.
Ao mellor volvo gañar
Ou empatar.
Ouveo por unha linda
Vitoria
Parcial, supoño.
Escoito os meus berros alá dentro
Alá onde pido un novo esforzo
E caio e me levanto
E caio e me levanto
Mentres poida
Mentres teña
Vontade
Como forza.
Mentres agardo
O milagre indefinido
A felicidade quente
Volve, por favor!
Volve!!
Maio
Cae o teu sol
Na miña fronte
Queimada
Maio
Un suspiro
Unha ameaza
Apocalipse do ínfimo
Maio
Atopo un milagre
Baixo a roca fría
Do absolutamente absurdo
Maio
Un remate e un principio
Folio branco
Música xorda
Maio
Eternidade diante
Da sucidade da formiga
Traballando infatigábel
Maio
Un agarimo
Feble á que ergue o voo
Non hai distancia nin cansazo
Maio
Repetirei o postre
Acumularei ganancias
De mercadorías sen prezo
Maio
Lenta cae a inmensidade
Dun lóstrego afastado
E perduro
Maio
Nun instante
Todo volve
E volve e volve
Maio
Amencer e noite
Tesouro envolto en música
É máis do que preciso
Maio
Outro mes
Outro andar
Canso e obsesivo
Precioso e enchido
De arrecendo a flores
Con espiñas
Sen espiñas
Maio
Unha posibilidade
E todo segue
Como se a existencia
Fora unha batalla esquizoide
Maio
Cordura por momentos
Un bico aperta fresca
Os botóns rotos da camisa
Que nunca usarei
O lapis rachado
Coa forza da man
Que sangra
Pingas vermellas
E un azul escuro ao fondo
Xusto onde ti querías
Xusto no centro da existencia
Maio
Vostede non ensina
Vostede fere
Cruel mestre trabucado
Maio
Fin de festa
Principio dun ciclo
Que nunca nunca se coñece
Só se intúe
Como unha sombra
Perdida na fronteira.
Vacina
Esa foi a palabra
Que encheu a miña mente
Na vacuidade do cansazo
Produto do planeta enfermo
Do seu propio veleno
Que todos inoculamos
Homes, mulleres, nenas e nenos
O delirio da inxustiza
A utopía da man tendida
A usura dos sentimentos limpos
Transmutados en mortal gas tóxico
Guerra, enfermidade, dor inútil, absurdo sino
Nas vosas mans o corazón latexante
De tantos seres inocentes
E nin tedes a compaixón
De traer con vós unha
Vacina
Esa é a palabra
Sortilexio na noite
Feita carne
Feita loita
Revolución bendita
Polos ollos dos orfos miserables,
Solitarios, abandonados
Correrá o sangue
Enchendo o noso cemiterio preñado?
Poderán as nosas verbas
Acabar co maldito errar continuo?
Non tedes corazón
Non tedes alma
Eu, maldígovos
No nome do infrahome
Que chora e berra
E berra
Eu, maldígovos!
Só confío en ti.
Estás ai?
Ti es todo
E todo es ti
A pesar da desgraza
Que che entreguei nas mans
A pesar das loucuras
Que che fixen sufrir
A pesar de todo.
Ti es todo
E todo es ti.
Ámote.
Sen ese amor
Raro, enfermo, máxico
Que che podo ofrecer
Nada sería nada
Nada existiría.
Miña esperanza,
Meu alivio,
Fiel compañeira na derrota
Dunha vida inxusta
Que trouxen aos teus fermosos ollos
Agarimo, presenza, compañía
Sorriso, dozura, berro roto.
Ámote
Fronte aos pesadelos
Fronte ao meu cruel cerebro
Fronte ao meu corpo
As veces infestado de medo
Tantas veces
Medo
Medo.
Maldito medo.
Non volvas máis!
Perdoa
Perdoa
Por citar a palabra
Que consumiu as nosas veas
Tráioche a ofrenda do perdido
Que se comeza a atopar
Entre lindos días
Tortuosos outros
Como sexan
Xa o sabes
Creo que non necesitaba dicircho
Necesitaba dicirmo
Necesitaba saber unha vez máis que
Ti es todo
E todo es ti.
Un cansazo
E un final
Que paseniño
Vai chegando.
Xuño
Propósitos no aire
Un verán próximo
Un bocexo fondo.
Xuño
Un paso máis entre maleza
Resurrección
Sono.
Xuño
Orbitar no teu ventre
Sorrir
Chorar.
Xuño
Medalla ao traballo
Últimas notas
Con vermello cálido.
Xuño
Unha espera lenta
Un veloz correo
Sen remite
Sen remitente.
Xuño
E pecho os ollos
Durmir profundo
Anhelo eterno.
Xuño
Depurar o espírito
Tensar as cordas
Ata o límite xusto.
Xuño
Un misterio
Entrada dunha cova
Nunca antes visitada.
Xuño
Virxe
En branco
Todo por facer
Despois de facer tanto.
Xuño
Unha ilusión lóxica
Un tolo baleiro
Agardar
Sorte
Destino
Paciencia.
Xuño
Teño sono.
Unha incerta ilusión
Ser dignamente feliz
O xusto
Loitar na vida
Coa forza do tempo
Como aliado
Escarlata nube que estoupas
Nun mar de cores alá arriba
Olla esta minúscula esperanza
Protéxenos dos monstros
Os bechos malos
A derrota.
E así,
Os días pasan
E o soño,
A incerta ilusión
Faise próxima
E afastada
Coma ese son distante do piano negro
Envolto en corvos mortos
E xofre nos nervios
Nunca voltar
Nunca voltar
A esa perda
Inframundo
Pelexa en va.
Xuntos avanzamos
Ata a seguinte estación
Non precisamos recepción brillante
Chega incluso coa soidade
Máis absoluta e perfecta
Das margaridas que nunca están soas
E brilla o sol
E chove
E todo dá igual
Porque soñamos
E agardamos
Que este labirinto de historias
Teña
De cando en vez
Final feliz
Final feliz
Fago mil sortilexios
En busca da ilusión
Permanente
Da nova nave
Fluíndo entre mareas
Que mollan
Pero non afogan
E a humidade é vida
Vida empapada en sangue
De tantos anos
Que pesan
Un pouco menos
Un pouco menos.
Sen idea do futuro
Nin do futuro do hoxe
Agardo un despois
Agarimoso e suave
Ben saben os deuses ateos
Que sería un despois
Gañado a sangue e lume.
Queimados
Derrotados
Abrimos a porta
E curamos cada ferida
Cada maldición.
Soño
Soño
Soño
Con días tranquilos
É dicir,
Felices.
Non quero espertar
Non quero espertar.
Pasearei polas migallas
Dun tempo de bágoas
Que nunca remata.
O ungüento do compartido
Dun amor estraño e voraz
Que sempre segue.
Paxaros sen niño
Nena soa abandonada
Miseria e abatemento
Un espertar claro.
Pasearei polas migallas
Dun espazo eterno
Que nunca remata.
Galaxias benditas pola paixón
A espera dunha nova vida
Nova ansia nova palabra.
Volverei chorar e rir
Xunto ás árbores caladas
Nunha sombra amiga
Que me protexe.
Soñar. Vivir.
Afrontar as penas
E as delicias
O tormento
A vitoria plena
Interior
Fonda.
Pasearei polas migallas
Dun continente por descubrir
Mentres aperto as túas doces mans
Gardiás da sorpresa e o sentido.
Tento atopar o centro
De toda esta gravidade non newtoniana
Percorro preguntas e respostas
Aínda non sei case nada.
Non sei case nada.
Pedireime axuda
Auxilio
Perdón
Temperanza
Pedireime un camiño
E un andar lixeiro
Paseniño.
Entre a inquedanza
Grazas á oportunidade
De trocar
Este pequeno mundo.
O grande
Ten salvación?
Ten esperanza?
Ten futuro?
O grande
Avanza cara a ningures
Emboutado
Na súa propia miseria.
E eu,
Eu penso na existencia
No loito e a brancura
Sutil alimento da alma
Que vomita escorpións
De ollos grandes e ventres negros
Mentres o zume máis rico do universo
Fruición na boca que degusta
Rico
Moi rico.
Colocarei todas as pezas
No meu corazón latente
Unha promesa por cumprir
Un aceno de fuxida.
Estouparei contra min mesmo
Anacos do porvir
Materia orgánica sinxela
Un navegante perdido.
Tirarei todo o que sobra
Resumo dunha fazaña en noxo
Amar e ser amado
Unha petición de clemencia.
Sortearei as barreiras todas
Cunha pinga de bágoa e sangue
Ollos cravándose nas súas órbitas
Un xeito de compartir a mesma dor.
Proveño da distancia
Atopo luz ás escuras
Camiño a pesar de todo
Vivo e vou morrendo
Avanzo
Retrocedo.
As mil agullas do imposible
Non son dabondo
Para me convencer,
Así que aquí sigo
Ata mañá?
Contar dignidade
En capas de azucenas
Outra ferida, outro soño
A certeza vital
Da vontade apreixada.
Abrir todas as gaiolas
Pedir perdón
O espello reflicte
Outro golpe.
Non caer, non caer
Derrota que todo devora
Perfectos círculos de existencia
Pequenos milagres.
Berrar
Devalar cada rutina
Un e outro día
Espertar
Durmir
Comer
Falar
Ser
Estar.
A conciencia suplica
O ungüento do imposible
Porque todo pode ser
E baixo os pés hai area
Fina
Choiva
Húmido verán.
Tentar atrapar un estado de ánimo
Calmar o vermello da ira histeria loucura rabia
Ouvear ouvear ouvear
Chorar chorar chorar.
Saír á superficie
Fritir un ovo
Da casa fogar agarimo quérote
E descansar.
Cal é a resposta
Para esta vida anhelosa
Derrubada e renacida?
Cal é a pregunta
Para esta maldita hora
Furiosa e malévola?
Cal é o sentido
Para este existir fatigante
Tremente e máxico?
Cal é a hora
Para escoller a inxustiza que rodea
Noxenta e denigrante?
Cal é o motivo
Para a enfermidade, a dor
Miserable e sucia?
Cal é a palabra
Para remediar tanto sufrimento inhumano
Sufrimento e morte anti-natura?
E agora,
Onde me coloco?
Quedo xunto a ti?
Vou romper unhas cantas cabezas?
Rachar o meu ventre, sangue polos humillados?
Ollar ausente?
Inmóbil debo quedar?
O cerebro nunca nunca para
Mais o mundo semella non mirar
Absorto
No seu embigo
De inmundicia
Bágoa
E a man que te salva
E a man que te mata.
Cal será o final de todo isto?
Morrer en paz,
Sería perfecto.
Perfecto.
A trouxa do maléfico
Zamurgo raposeiro
Avelaíña que voas na noite
Ourizo de mármore.
Unha retranca rebrota
Unxe o óleo sagrado
Porteiro das úlceras
Limiar do sombrizo.
Cadaquén inxuria ás células
Contrabando aveso e con chaleco
Ferrancheiro ultimato
Chalanear o prezo.
Negociar un armisticio
Colar ganchudo e canalla
Babeco posuidor do gando
Humanidade podrecida
Gargarexo que larica
Mester do memento do marmelo
Beberaxe da melloría minguante
Ágata cun quimono queimado.
No sueste din que hai auga subvencionada
Subrepticio alimento dos cordeiros
Suorento sucesor da sucidade
Subxugante suceso do suburbio abandonado.
E onde está a palabra viva?
Se quixera
Diría cousas así de afastadas
Do meu satélite.
Emerxencia.
Tundra vomitiva
Agulla que crava
Mantén a compostura
Se tiveras o tacto
De non chorar máis.
Os homes tranquilos
Nun transo trampean a morte
Transcriben transcendentes tratados
Trapelas transaccionais
Transbordo cara á trama
Vomitando aneis de ouro.
Se quixera…
Sería outro…?
E con Xullo marcha un bico lindo (Á Neuroband, lembrando o noso concerto para a Radio Galega Música. Grazas, amigos.)
E con Xullo marcha un bico lindo
E un ouveo brutal que estoupa os oídos.
E fomos quen de facelo
E fomos quen de ensinalo.
Os xinetes da electricidade neurótica
Cabalgaron sobre ondas vertixinosas e tolas
E océanos de sons e miradas
Que escapan tras cada silencio
Entre ás veces e non teño nome.
Asegúrovos que o meu corazón latexa
Escoitando o devalar do noso froito.
Asegúrovos que o sentido da vida
Fixémolo nunha pequena historia
Dun sábado quente.
Tan quente.
Co noso regalo na fronteira
Da esperanza e o cumprido
Traballo preñado de sangue e vida
Renacer, nunca remates.
Os neuróticos volveron berrar
As súas estrañas vidas
Cheas de abaixo e arriba
Arriba e abaixo.
As súas pequenas vidas
Cheas de música
Cheas de cruel e preciosa
Vida.
Que son o mesmo.
E o mesmo é todo.
Todo o que precisamos
E somos.
Á Neuroband (lembrando o noso concerto para a Radio Galega Música. Grazas, amigos.)
(31-VII-12)
A roupa vai secando (Coordenadas)
Fóra
No mundo malvado e lindo
A roupa vai secando
Cos raios dun sol tímido.
Dentro
Un remuíño de soños
E pesadelos rotos
Atravesan a vida
E a morte que sempre chega.
No medio
Un neno le xornais que non entende
Reprime as bágoas
Reprime a ausencia.
Tras de ti
Unha masa orgánica de posibilidades
Un azaroso determinismo
Liberdade e escravitude
Xogando ao xadrez nunha mesa de rocha
Dura e real.
Máis alá
Onde rematan as ledicias
A anciá recolle patacas podres
De súpeto todo é lume
Un inferno na esquecida leira
Unha catarse para os solitarios.
Lonxe, moi lonxe
Camiñan os humanos mudos
Xordos cegos
E os do sufrimento inútil
E os da felicidade simple
Tropezan, caen, erguen
Tentan camiñar
Camiñar.
Aquí
Un bico e unha ferida
A maldición do tempo
A bendición do tempo
Nun espazo inmenso
Nun pequeno buraco
Absolutamente relativos.
Dando voltas
Entre o inferno estomacal
Os pesadelos malos corren
Tras de min.
Dando voltas
Atopei a felicidade do sinxelo
Non penetrei no gran trunfo
Mais atopei a vitoria parcial e gloriosa.
Dando voltas
Berro choro río
Rabuño o mundo que me devora
Cachiños de inconsciencia e cordura.
Dando voltas
Afino os fíos dos nosos corazóns
Procura gravitar entre o coñecido
E, ás veces, caio.
Dando voltas
Mergúllome no mar
Quero saír ao sosego
Ese benestar fuxidío.
Dando voltas
Mareo e náusea
Tamén sorriso e paz
Relatividade.
Movemento eterno.
Mordo o corazón
Un instinto primario
De dor e vida
Supervivencia no límite
Da física
E a metafísica.
Percorro os buratos
Noxentos e saborosos
Nunca atopo a definitiva saída
Mais hai luz de vez en cando.
Observo os teus movementos
Coa mesma frialdade crúa
Dun estómago que sabe a noite enferma
Pesadelos dun traballo que esgota
E que forma a esencia enteira.
Procuro novos anhelos
E unha vella languidez de amante
O teu sorriso, o teu silencio
E tamén os berros e a tristura.
Atopo os antigos xoguetes
Cos que a infancia foi morrendo
E o futuro segue a ser pregunta
E o presente, loita.
Botaría todos os males do mundo
Ao lixo do esquecemento
Erguería ceibe e atónito
Feliz sen carga nin pasado
Cunha estrela acompañado na viaxe.
Nada é fácil, nada é sinxelo
Todo é simple e flúe nun continuo
Así que tento arranxar a mente
O corpo o negro o branco
Tento atrapar segundos fermosos
Nunha máxica inocencia.
Son culpable
Mais creo que non son malo.
Son inocente
Mais creo que non son bo.
Destrúo os vestixios
Calquera proba inculpatoria
Mentres se repite outro amencer
De fresas salvaxes
E vómito sanguento.
Acabarei
Por perder a razón
O sentido
A cordura
Acabarei prisioneiro
Nunha gaiola esmeralda
Acabarei voando pola magnitude
Dun universo inmenso que se me escapa
Traereiche un ramo de rosas
E un bico para os teus eternos beizos.
Amor.
Loita.
Consciencia.
Cordura.
Trato.
Asino.
Que será de min?
Que será de nós?
Dúbida e certeza
Afouteza e medo
Doce fogar da ilusión
Que alleo agardas.
Cos ollos pechados
Escoito a eterna música
Que dá sentido ao mundo.
Cos ollos pechados
Escoito as eternas bombas
Que o enchen de buracos.
Cos ollos pechados
Amo silencioso, alma doente
Corazón que fai latexar.
Cos ollos pechados
Advirto enganos e inxustiza
Noxo que envolve a terra infame.
Abro os ollos
E atopo miseria e frustración
E tamén ledicia e gozo
Vexo o universo humano.
Abro os ollos
E atopo demasiadas cousas
Para demasiados poucos
Imbécil existir.
Cos ollos pechados
Murmurio as pregarias humanas
Alguén tralo teléfono esquecido
Unha agulla entre a maleza
Infección que dexenera
Felicidade rodeada de mar e dados
Unha posíbel imposibilidade.
Lembro, agora,
Aquí,
Agardando
Que ao mellor non teño ollos.
O cego das palabras
Segue a morder en branco e negro.
Tanto tempo despois
Tras tanta vida e morte acumulada
Son outro
Pero estou sen facer.
Quedaredes comigo?
Marcharedes deixándome so?
Como Johny sen fusil
Mando un s.o.s.
E agardo
Agardo
Na escuridade.
A paciencia trae preciosos regalos
Como a resurrección do monstro
Convertido en mellor persoa.
Mais non te fíes,
Non baixes a garda,
O camiño nunca remata.
Setembro abre os ollos
Cun sol que alumea as posibilidades
De ser unha fermosa ferida
Chea de soños e comprensión.
Vivir contigo
Vivir comigo
Vivir con vós
Así
Tranquilo
Nun “ comfortably numb”
Que non doe
Non esgana
Non maldí.
Xenerosidade e esforzo
Creación e ansia doce
Setembro será o que el queira
Eu, procurarei estar atento
Ao sinais
Que moitas veces perdo.
Desculpa.
Xordo, mudo, cego
Tantos anos
Segunda pel
Que arranco cos dentes
Sen compaixón.
Non hai piedade co sufrimento absurdo
Maleducado
Xeneticamente angustiado.
Desculpade.
Eu, procurarei
Ser aqueloutro que hai en min.
Ben o sei.
Agora.
Sinto
A brevidade do sorriso
Sinto
A volta de ser un o problema
Sinto
Que o tempo non agarda
Por nada por ninguén
Sinto
Unha intensa necesidade de equilibrio
Sinto
Que todo é sinxelo e tan complexo
Sinto
Que vou a rolos
Sinto
Por un longo camiño
Sinto
No que esvaro e caio
Sinto
No que ergo e alumea o día
Sinto
Un non saber o que me agarda
Sinto
Atrapado na posible incerteza
Sinto
Voar lixeiro de conciencia e corpo
Sinto
Peso fondo nas entrañas
Sinto
Son e non son
Avanzo e retrocedo
Berro e murmurio
Un cachiño de felicidade
Un cachiño de malestar
Pasan os días
E nin eu
Nin ninguén
Saben o que sinto
Porque o próximo segundo
Sinto
Que sempre é un misterio.
Sinto
E xa é moito
Poder sentilo.
Cadeas de marfil e ouro
Dentes afiados, rotos
Un porvir mudable
Morriña do solpor.
Cadeas de sangue e frío
Bocas pechadas, mortas
Unha fervenza esgotada
Ausencia no corredor.
Cadeas de zinc e cobre
Mans afundidas, pétreas
Un bocexo desafortunado
Perda do centro amábel.
Cadeas de soño e mel
Cabezas atordadas, cansas
Unha probabilidade incerta
Nada no horizonte.
Cadaquén ten o seu peso
Inmenso, brutal. Lixeiro, cómodo.
Cadaquén fai o que pode
Pero non sempre chega
E ata en ocasións, sobra.
Calo co meu paso indescritíbel
E canto a canción para os feridos
Amigos, amores coñecidos
Descoñecidos, asexantes inimigos.
O corazón latexa lento
A virtude da prudencia
Non todos os regalos son para ti
Pero ao mellor hai algo.
Abro as mans e vexo gretas
No meu colo a ledicia humilde
Tímida, fermosa.
Abro as mas e vexo historia
No meu ventre tapón e parto.
Súo
O máis sinxelo da vida
Resulta tan complicado.
Tento resolver o enigma.
Vou andando.
Pouco a pouco.
A solución agarda
Silenciosa, un fío,
Un leve alento.
Suficiente.
O sabor amargo na boca
Procuro doces pensamentos
Teiman as horas imperfectas
Derruban barreiras os segundos.
O tacto da pel suave
Arrancar con calma o corazón
Imitan as xentes os tímidos movementos
Constrúen universos perpetuos.
A mirada brillante do esquecido
Tento ser mellor, máis bo, un eu
Afían coitelos os pesimistas.
Morren por un intre os reloxos todos.
O arrecendo a flores fundidas en fume
Recollo as imitacións da orixinal ausencia
Ferven os corpúsculos do nervio
Atopan solucións os sabios tolos.
O son da multitude berrando allea
Acumulo infernos agonizantes, mortos
Estoupa o látego na ventá pechada
Lanzan bicos os soldados do pasado.
Ser, fluír
Ir gañando terreo, confianza
Cada nova busca, cada novo enigma
Non baixar nunca a garda.
Non baixar nunca a garda.
Nun estado de amable consciencia
Acumular espazos sosegados
Paz, cordura, vento fresco
A oportunidade que non debe fuxir.
A oportunidade inesperada
Perdurable?
Única
Vivo.
Se o ser humano fose digno
Buscaría un motivo para o seu perdón
Para a súa noxenta existencia
Especie dexenerada e maldicida.
Se o ser humano fose digno
Atoparía apertas, bicos, un sorriso
No medio de bágoa, miseria, inxustiza, dor
Que é o que fixemos?
Se o ser humano fose digno
E o mundo que el constrúe fose honesto,
Honrado, xeneroso, latexo quente, amor en carne viva
Onde foi que nos perdemos?
Sapiens sapiens inmundicia
Artesán perfecto da impotencia
Demiúrgo da maldade e a violencia
Cando pensas pagar as túas frías culpas?
Sapiens sapiens desesperación
Ouveo penetrante e frío
Es deus e deus é inferno neste mundo
Por que non tentas eliminar a eterna débeda?
Somos o que somos.
Todas e todos.
Ollamos aterrados
Ollan impasibles
Duplicidade esquizoide
Século XXI,
Simplemente outra pegada
Na nosa historia de vermes
Repugnantes, retorcidos, recorrentes.
Gustaríame dicir futuro, esperanza
Dicir especie que paga a pena
Mais cada telexornal abate a alma
Ateísmo e soidade
Fronte ao pavor e a desesperanza.
Camiñamos xuntos
E non nos coñecemos.
Camiñamos xuntos
E non nos comprendemos.
Camiñamos xuntos
E non falamos
Do importante
Acabará algún día a nosa infamia?
Soña, sapiens sapiens, soña.
Muda a pel, troca a baleira palabra
Ou cala, por propia vergonza.
Cala.
Cala.
Chegarán os alumnos
E a estancia baleira
Será un microcosmos cheo de vida
E de cabeciñas agardando
A solución
O erro
O sentimento
O berro
A suave ledicia
Chegarán
Como chega a noite
Implacábel e fermosa
O suspiro
O aceno breve
Fugaz encontro
Chegarán
E logo,
Irán marchando
Lóxica irrefutable
Da vida
Do devir
Do enigma
Madurar
Traballar
Fuxir
Estoupar
Criar
Retornar
Unha migalla de felicidade
E un sorriso tardío.
Unha minúscula proporción (Dende A Basella)
Dous litros de sangue
Tres quilos de dor
Unha ducia de ouveos
Mil flores, arrecendo inmenso
Un millón de estrelas por mirar
Un feixe de emocións sinceras
Unha tonelada de bágoas
Outra tonelada de sorrisos
Unha cunca de viño eterno
Unha migalla de esperanza
Un milímetro de esplendor
Un ferrado de inquietude
Unha fanega de brillos xordos
E unha minúscula proporción
De vida quente
Que o encha todo.
Ao lonxe a batalla
Que se aproxima
Lenta
Implacábel.
Ao lonxe as tropas
Nunha crúa loita
Brutal
Desapiadada.
Chegaron as tropas, meu amo.
Os reforzos todos, meu señor.
Venceremos,
Pensou entre néboas
O dono do mundo.
Venceremos.
A historia conta aquel glorioso día
Como a fin total da especie
Os elegantes, refinados,
Intelixentes, valorosos,
Crueis, mortais,
Indignos, imbéciles,
Escuros, ambiciosos,
Corruptos, asasinos, fríos,
Dogmáticos, frustrados, perdidos
Sapiens sapiens
Un adeus de carne é osos
Un adeus de sangue e noite
Un adeus buscado e merecido
Un adeus avisado
E volto avisar
E volto avisar
Un adeus a un soño?
Un adeus a unha bágoa, a un sorriso?
Un adeus au agarimo?
Un adeus a unha linda mirada?
Un adeus a unha praia de auga cristalina?
Un adeus a unha aperta certa?
Un adeus a unha paz fugaz, preciosa?
Un adeus a un solpor máxico?
Un adeus a outra bolboreta branca?
Un adeus á túa pel?
Un adeus a estar contigo?
Un adeus ao seu futuro?
Ao futuro como concepto?
Un adeus a amar e ser amado?
Un adeus a mellorar?
A tentar ser digno da túa especie?
Foron tantas as culpas.
Foron tantas as culpas.
Foron tantas as culpas.
Foron tantas as culpas.
Foron tantas as culpas.
Un día máis.
Un día máis.
Por favor!
Cambiaremos!
Cambiaremos!
Cambiaremos?
O campo de batalla está deserto
A boa nova propágase entre os mortos
A infamia da ignorancia
Foi vingada.
No nome da mínima cordura
Agardo que a evolución natural, necesaria,
teña algunha outra xogada
Mellor.
Non o ten difícil.
Non si?
A DESTRUCIÓN FOI TOTAL, MEU SINO
AGORA, SÓ TEN QUE ME MATAR.
POR FAVOR, RÁPIDO.
POR FAVOR, NON MIRO
Calo
Morro
E logo, soño
Suspiro
Noite
Nada
Todo
Outra vida nesta
Outra oportunidade para perder
Outro silencio
Outro que non son eu.
Outro.
No encontro agardado
Na nova ecuación
No intre exacto
Na sinxela palabra
A beleza indescritíbel
Percorre os corpos
E as mentes dos calados
Unha cara, un sorriso,
Un paxaro, o mar
O bico que á fin chega.
No soño imposíbel
Na frecuente humidade
No outono cheo de caídas follas
No bocexo tranquilo e puro
A beleza inmensa
Atrapando cada poro da túa pel
O orgasmo impenitente
A aperta compartida
Unha flor, unha ilusión,
Un día máis, as nubes brancas
A cor que cobre as sombras.
O arte como fin en si mesmo.
A creación como cura e bendición.
O cotiá esforzo por seguir
A dignidade
A beleza está por todas partes
Neste feo e indigno mundo.
Ollala, compartila
É un alivio fiel,
Unha esperanza,
Unha árbore que medra
Entre malas herbas
Entre pura maldade.
A beleza
Dentro e inesperada
Única, relativa
Allea e próxima
Tantas veces
Incomprensíbel
E machucada.
Beleza é vida xusta
Beleza é vida que doe
Vida que sangra
Vida que ri
Vida que morre
Vida que atrapa
Beleza es ti
As caras, os sabores,
O tacto imperceptíbel,
O alento fresco
Beleza é o que case sempre falta
Porque vai da man do inesperado
Porque foxe do noxo humano
Aberración, violación, pederastia,
Inmundicia lixo
Que nos deixa cegos, sen beleza,
Sen palabras,
Sen soños,
Sen esperanza.
Perdoa a miñas culpas
Por acción e omisión
Perdoa o desastre da existencia
Que cumprín obediente,
Militar fanático do medo
Perdoa a miña ignorancia
Sobre a esencia da beleza humana.
A fachada ou os cimentos.
Os cimentos, a orixe,
O fondo real,
A posible verdade.
Ignoro que sentido ten todo isto
Por iso berro e ao fondo escoito
O meu propio e maldito eu
Feo, inexacto,
Lindo, constante.
A beleza existe
Pese ao ser humano.
Mes do frío que suspiras
Quixera albiscar quente futuro
Amarrar a gamela da inquedanza
Nun lugar tranquilo, seguro.
Soñei que todo era sinxelo
Mais non era un soño, era real
Impide o paso do desacougo, o medo
Seguir soñando en harmonía quero.
E será difícil,
E será duro,
Non te cebes co arrepentido
Esta migalla de vida nova
Foi tan fermosa tan agardada.
Farei as probas precisas
As análises todas
Déixame a forza suficiente
Para gañar outra batalla.
O mes comeza, dúbida e carne
Mente ferida na superficie
Que a bala infame non chegue nunca
Ao centro odiado da perda que mata.
Soño con días como os pasados
Sinxela aperta con mañás fermosas
Sorriso cálido das esperanzas
Soño non ser doente.
Xa sabes que non sei facer pregarias.
Destino, vida, isto é todo o que podo dicir
E digo:
DÉIXAME VIVIR EN PAZ
DÉIXANOS VIVIR EN PAZ.
O mes comeza.
Pasarán os días
Pasará a treboada?
Hai lóstregos ao fondo
Tamén un atardecer en calma.
Sorte.
Ondas crebadas
Achegándose implacables
Á beira da praia da vida
Ondas crebadas
Nora que xira e xira
Dende aquí abaixo adiviño
A flor da podremia
Ondas crebadas
Un latexo lento
Un bocexo parvo
Curar as feridas.
Ondas crebadas
Futuro incerto
Nun presente inexacto
Presente que a nora rexe
Ondas crebadas
Maldición e maxia
Pureza no benestar
Malestar indómito
Ondas crebadas
Punzón no segundo perdido
Ollar as nubes, despreocupado
Contabilidade odiosa
De pequenos actos.
Ondas crebadas
Incomodidade e alivio
Destrución do innecesario
Mais sempre precisas case todo.
Ondas crebadas
Fago a maleta
Nova viaxe, novo día
Peso, sutil ou espeso
Carga bendita
E maldicida
Horror dos pobres
Fame sen fartura.
Ondas crebadas
Como a existencia enteira
Dun breve lapso
De mareas e solpor.
Quixera pedir unha esmola
E unha bula ata a morte certa
Sacrílego pailán
Devorador de incertezas.
Ondas crebadas
Como a mente chea
E o baleiro estómago
Remexendo ácidos
Corroendo a brancura
Dunha inocente e parva pomba
Negra Negra
E tamén branca.
Voar
Sobre as ondas crebadas
Sobre o sufrimento inútil
Sobre a gozosa quietude
Sobre o mar infinito
Voar
Sobre o misterio
Cruel e doce
Brillante e escuro
Dialéctica recorrente
Vida.
Recollín o froito esplendoroso
Húmida beleza dun soño cumprido
Beneficios incontables dun terreal paraíso
Amalgama de felicidade e benestar.
Os tempos da vendima da dor son chegados
Crúa mañá que elaboras o veleno da ansia
Perdas dunha intolerábel derrota
Supoñer que o futuro é un aliado.
Quixera cantar moi moi alto
Berrar aos xordos e ignorantes
Cumprir a promesa da dignidade
Establecer o meu íntimo criterio.
As luces dos coches tolos van pasando
A noite perdura na cordura que treme
Camiñando nun finísimo fío de amargura e mel
Caer unha vez máis. Erguer o peso do que foi e é.
Podería xogar coa moeda sen brillo
Cambiar os meus cromos por un tenro bico
Chorar ata a fatiga definitiva
Ouvear coma un lobo nunha tundra fría.
Se... E ábrese unha posibilidade
Se... E estoupa o mundo enfermo
Se... E camiñamos xuntos
Se... E atopo o equilibrio.
Todo resulta confuso e ocre
Coma un cabalo morto na beira da doce praia
Súbita luz que alumeas a cega noite
Ver con ollos renovados, limpos.
Repetida súplica: silencio, latexo
Repetido soño: ilusión e fame
Repetida culpa: familia infectada, morte
Repetido desexo: apócema que todo o cura.
Deixádeme sobrevivir un pouco
Prometo pagar as miñas débedas
Tal vez ser mellor
Tal vez perder
Esta longa partida
Longa longa
Con demasiadas cartas marcadas
Con demasiadas cartas rachadas.
Non chores
Non sufras
Que difícil é seguir
Que difícil é perder
Que difícil é gañar
Que sinxelo é comer da man dun tolo
Tan sinxelo como beber da auga sucia da cordura
Tan sinxelo como resucitar e tremer
Tan sinxelo como un pano branco sobre a mesa
Un cacho de pan
Un vermello viño
Unha fuxida
E, de novo,
Unha volta.
Aquí estou.
Outra vez.
Chegou
Suor fría nas mans
O monstro que sempre asexa
Estaba aí, agardando
Na escuridade do noxo
Na impaciencia que trae ansiedade metálica
No desasosego impenitente
Chegou
Cando o ano da milagre está a rematar
E penso:
Poderei unha vez máis con el?
E penso:
Volverán os días de felicidade sinxela,
única, preciosa?
Volverán.
E cada día será de novo un amencer pausado
Unha suave música nos oídos da muller que amas
E cada peza estará no seu sitio.
Volverán.
Non será sinxelo.
Nada importante resulta sinxelo
Para unha mente ferida
Para uns corazón rachados
Que vellos, floreceron inesperados
Incríbel vida
Incríbel soño cumprido.
Remata o ano
Vai rematando
O monstro que sempre asexa está aí
Poida que nunca marche
Que sempre perdure na nosa existencia.
O meu traballo:
Seguir o camiño lindo
Agora que sei que tal sendeiro existe,
Coma se nunca estivera aquí o monstro
Lanzalo ao escuro, ao agochado
Non beber do seu noxo,
Do seu sucio sabor
Da súa droga frenética.
Calma.
Paciencia.
Grazas por todas as ilusións devoradas este tempo
Tempo de gloria humana, vida digna
Ilusións devoradas coa avidez dos sedentos de paz.
E agora,
Agardar
Calma
Paciencia.
E sempre,
Sempre,
Sempre,
Loita.
Sorte e saúde
Renacidos pequerrechos.
Hai lóstregos e chove
Pero o sol sempre acaba saíndo.
É ese o contrasinal lóxico
Para vencer as duras batallas?
Conta ata mil
Pasea co malestar da man
Pasea ledo polas rúas deste labirinto
Que tivo saída
E volverá a tela
A pesar do monstro
A pesar de ti
Tenta tapar o pozo sen fondo
Non caer de novo
Tenta vivir,
Gozar aínda con dor
Cada suspiro
Lembra,
Todo isto é un regalo
Un tempo extra
Unha oportunidade inesperada.
Lembra,
A felicidade sempre semella breve
Pero ela, tamén ela,
Sempre semella asexar ao teu carón,
Agora,
Neste novo e descoñecido universo.
Sorte e saúde.
Vida limpa.
Vida. Vida.
O remuíño da existencia
Cobre bágoas de salitre amarga
O remuíño de azucre
Delicia, aperta no corazón
E chorando, sorrío.
A insistencia do fugaz equilibrio
Soña bágoas nunha mazá vermella
Hai veleno, hai antídoto
Todo nunha mirada cristalina
Todo nunha quente aperta.
Marcharon os que non están
Deixando lembranzas malferidas
E vívidos paraísos
Un adeus incomprensíbel,
Aceptado, humano.
Vou entrando nun novo ano
Unha nova proba,
Unha nova parálise
Un novo arrepío
Ata logo, milagre
Ata logo, segundo caído
Nas trompetas do misterio.
Os elefantes camiñan con paciencia
Esa que busca un perdido humano
Escoito campás, música da entraña
Inocencia violada entre balas de prata.
Ata logo, ata sempre
A fatiga converte o verde en ermo
A ilusión como lexítima vinganza
Amar, cantar o vello canto
Para todos e para ninguén.
Esquecer a escuridade
Reencontrarse coas árbores caladas
Cando o sufrimento se esvaece
Entra a branca páxina nunca escrita
Nunca rematada.
Todo o que fun
Todo o que fomos
Exceso e contención
Borracheira e vómito
Fume entre as mans trementes
Unha posibilidade
A danza dos malditos
A danza dos renacidos.
Ata logo.
Todo flúe
E nunca saberás se a resposta é a correcta,
Nunca, ata que todo remata.
Vendima de ocos e plenitude
Fartura e fame
O pequeno rato e o seu desexado queixo
O gato, na soidade, compañía e soño.
Unha etapa, un paso máis
Incertas pegadas dun futuro incerto
Vestixios de coral rosa
Un corazón
Un becho
Xenética que inflama
O que tanto doe
O que tanto calma.
Ben, será mellor ir rematando
Como o ano que vai morrendo
Será mellor sangrar
Mellor que non ter sangue para derramar
Bágoas para sentir
Mar para encher o peito
De salitre viva
E peixes dourados.
Son tan pequeno.
Somos tan pequenos, ínfimos.
Soa “The great gig in the sky”
Coma o eterno retorno do coitelo anhelado
Soan os berros que estoupan no centro incólume
Do que permanece
Perdura
Aguanta
Do que construíches
E derrubaches.
Ben, un murmurio
Falar baixiño
Dicir: “amor, amante”
Morre o son das serpes lilas
Morre o ano
Outra pegada no chan
Outro punto de partida
Inexacto e indescifrábel.
É incríbel, pero seguimos vivos.
Con todo o que iso implica.
É incríbel a matanza cotiá
Mais aínda hai nenos e nenas
Xogando
Sos e acompañados.
O mundo, certamente, é un estraño xogo
Nunha illa calma por ela sempre perseguida
Antes da penúltima tempestade.
Ninguén gaña.
Xogamos
Mentimos
Facemos trampas
Observamos
Supoño que ese é o sentido
Xogamos
Perdemos e gañamos.
E, mentres tanto,
O tempo pasa e pasa e pasa...
Ata logo.