ir
a portada cp 2006ir
a portada cp 2006
Comeza
un novo ano
Proceso continuo
Ata
que remate
Soño con praias e calor
Soño
con estar en paz comigo
Co mundo
Soño
con saír de min
Con facerte feliz
Con
facervos felices
Soño e agardo
Primeiro
día do ano
E xa foi un crisol de sentimentos
Unha
balanza que pendura
Do bo ao malo
Sigo
sendo eu
Inestable equilibrio
Desequilibrado
centro.
Cada hora era un minuto
Un manto espeso
cobre os ósos
Unha luz
de gris ocre
Que dá paso
a chuvia lenta
Cada hora era
un minuto
E os segundos eternos
Longos
E
preciosos
E duros.
Unha bágoa
inmensa
Lamento
Este
blues que me atravesa
Lamento
Imaxinación
empapada en
Lamento
Lamento
non ter pedido perdón
Lamento non ter
chorado a tempo
Lamento non ter sido forte
Lamento
non ter sido o que puiden ser
Lamento o pesadelo
da desesperanza
Lamento o sufrimento causado
A
ti, a min, a quen fose
Lamento o que queirades
e máis
Pero
Pero
Non lamento ter vivido.
Unha
fútil sensación de aburrimento
Percorre
como espiñas as costas do traballo
Agás
o infinito tedio nada existe.
Mais o ente andante
camiña
E vai recollendo pouquiño
a pouco
Moi pouquiño a pouco
Preciosas
recompensas polo seu labor
E, deste xeito, recobra
a intensidade.
E sálvase unha vez máis do pozo negro negro.
A infancia
que ás veces
Pode con un
E
todo o seu castelo de naipes
Tan ben traballadiño
Tantos
anos e anos
E pai nai saen á superficie
E
un neno escuro volve
Con familias entre corvos
Pasado
infancia xenética
Ás veces pode con calquera.
Tráeme unha borracheira inmensa unha felicidade parva un agarimo no ventre pompas de xabón e un riso de chocolate tráeme a túa dozura quente tráete miña amada.
Metidos nunha biblioteca estamos
Entre mapas de colonización
Nada
cambiou en tampo tempo
Mundo colonia mundo tolo
Mundo feito anacos.
Os pés corroídos pola maldade enferma
Cada paso camiñar
é un inferno
Procura non moverte moito
Agochado
tras de ti
Agochado agardando
O momento da curación.
Case todo vai ben nesta gamela
Fluctuando entre ondas altas
e baixas
Fluctuando risos e choros
Dores
e paz
Case todo vai ben
Case
Ánimo
Se unha
semana é eterna e cruel
Esta tería
os seus números
Para gañar un trofeo
Non
o máis grande
Ese debe ser a hostia
Un
pequecho pero distinguido
Que colocarías
con tacto
No lugar apropiado
Para
lembrar nos malos e bos momentos
Malas e boas semanas.
(No fondo non foi para tanto, non?)
Bulir por túneles
Fuxir a toda présa
Correr
coma tolos
Para non atopar a inquedanza.
Cae a choiva penetrante
Cae o frío implacábel
Dou
grazas por sentilos
Dou grazas por non os sentir
Dou
a miña palabra
De que o feito empírico
Que
significa ir todo a mellor
É algo no que creo ás veces.
Tremor lento inquedanza amarga
O alumnado pregunta e fala
Tranquilidade
lenta traballo saboroso
Ciencias políticas a segunda hora.
Inseguridade na volta
Mais volta ao fin e ao cabo
Non
se sabe cánto tempo
Non se sabe nada con
certeza nesta vida
Renovo as caras que xa mirara
E
agardo un fluír
Tranquilo, tranquilo, por favor
Un cansanzo con sabor doce
Empaparse nun novelo
Absorber
o frío e a lentitude
Sono nunha indolencia
agarimosa
Sono. Ter sono
Agardar
que pase o tempo
E a distancia.
Acantilado cheo de penedos
Abrupto, escarpado, arriba, arriba
Ás
veces así é a paisaxe da vida
Loitando
contra corrente contra muíños
Son
xigantes
Son xigantes.
Ás veces.
O tronco retorcido dunha árbore...
O tronco retorcido dunha árbore
O noxento verme do
medo
A mazá podre e perdida
Axito
a cabeza
Para que marchen
Podería afundirme no desencanto
Na derrota, no fracaso
En
acedas mañás e tristes tardes
Afundirme
no eléctrico nervio.
Podería salvarme
con paciencia
Xunto a vós.
Elixo a última opción.
É tan fluctuante a vida!
Tersa como a neve feliz que chimpa
un neno
Áspera como a negra pedra que
bate nunha cabeza
Arriba abaixo abaixo arriba
A
vida
Que estraña!
Que
sinxela!
E, á fin, ben e mal, tersa ou
áspera
Feliz ou desgraciada
Vaise vivindo a cada intre.
Revivir. Frescura no rostro
Aire renovado de confianza
Tocar
rodeado de xente que queres
Felicidade quente
Amigas
amigos
Foi unha noite inesquecíbel
Máxica
Agardada
Graciñas.
Alguén moi querido ofréceme a fuxida
Entre seriedade
oficial
Entre bla bla bla pagado
Agradezo
a oferta
Ofrenda doutro mundo
Máis quente.
Mais quedo neste polo de agora
Coas
miñas frías neuras
Coa miña rota gorxa.
Subín ao monte da ledicia
E estiven alí unha tempada
Sempre
resulta tan curta!!
Pero cando vou caendo aos
poucos
Tento lembrar aquelas fermosas vistas
Aquel
livián voar de paxaro
E até caendo caendo sorrío.
O avión voa lento na noite
Unha estela a penas perceptíbel
Unha
suave pegada branca no ceo escuro
Un breve chiscar
de ollos vermellos entreabertos
O avión
leva xente
Avión, lévame lonxe!
De
todos de todo
De todos de todo
De
todos de todo
Por un intre voo
E
indefectíbelmente
Volvo aos meu ollos.
Camiña camiña camiña
Camiña camiña
camiña
Camiña camiña camiña
Levántate
e
Camiña camiña camiña
Camiña
camiña camiña
Camiña camiña
camiña
Levántate e
Camiña
camiña camiña
Camiña camiña
camiña
Camiña camiña camiña
Estás vivindo.
A pedra pesa no interior
Ti sorrís, nosa salvación
Ela,
noso amoriño,
Tamén nota a presión
Ti,
piar da nosa vida
Tentas espantar pedras pesadas
E
malditas
A túa forza allada polo tempo
Aínda
así pelexa contra amarguras
Graciñas,
meu amor,
Por estar sempre aí
Incluso
cando non somos máis
Ca seres medio esmagados.
Estoupo o coche
Estoupo
eu
Refacéndome
Anacos
Colocándoos
no seu sitio
Con paciencia
E
a posíbel afouteza
Eu
Reconstruíndome
Porque
un futuro agarda.
Que veña a paz interior,
Que vaia chegando.
O becho monstro volve saír
Volve coller forza
Folgos
infernais
Que por acción ou omisión
fixen medrar.
Poño a man no meu ventre
Procuro
non desmaiar
Seguir, seguir,
Lembra,
camiña, érguete
Érguete,
ti poderás
Poderei?
Poderei,
teño que poder
Por min, por ti, por nós.
Azul cobalto
Brillo nas árbores
Un
paxaro feliz fala
Con formigas atarefadas
O
mar bate contra a area
Os cons rin ás
gargalladas.
Existe a felicidade
Incluso
sendo hoxe
Un mal día.
Fluctúo
nun mar
De pequenos pasos
Que
son historia
Para a miña
Humanidade
con
Cordura
Fluctúo
entre fumes
Negros ou brillantes
Ou
nin lume
O diamante
E
a fronteira
Seguen a súa loita
En
min
Cando comeza un novo
Abril.
Unha nova semana
Un novo alento
Estou
vivo
Queimado e refrescado
O
sol hoxe quixo saír
Nesta primavera chuvia
Interminábel
O
sol hoxe quixo saír
E o meu corazón
latexa
Semana santa
Incríbel adxectivo
Ata
gracioso
Eu vou loitando
Contra
o inferno renacido
Forte
E
mañá marcharei
Cos meus amigos
E
só agardo que sexa
Semana de paz
Do
sosego interno
Do non becho
Xuntos
Santificados
Polo repouso.
Meus amigos
Miña amada
Nun
forno quente
De felicidade
Suave
e lenta
As praias os cons
As
conversas a guitarra
Os paseos o baño
Felicidade
Suave e lenta
Graciñas.
De novo o cotián
O traballo as horas
Vivas
e mortas
O stress de fondo
Co
que loito
Eternamente
De
novo o cotián
Tele follas reloxo
Buscando
a quietude
Suspirando.
Cando ves a fronteira
Tan preto tan preto
Cando
choras frío
E o riso está
Tan
lonxe tan lonxe
Cando todo é así
Ou
semella ser así
Non queda máis
que
Apertar os puños
Amarrarse
á vida
Moi forte moi forte
E
agardar que volva a flor
Do amor precioso
Do
riso porque si
Da vida
Ai,
primavera!
Acabas comigo!
O
corpo, materia
Que ata e apaixona
A
mente, volátil
Que ata e apaixona
Conseguir
o punto de referencia
"mens sana in córpore
sana"
que sabios eran os clásicos
punto
de equilibrio
harmonía
cosmos
que sabios eran os clásicos!
Un
paxaro quedou atrapado
Nunha corda infame
Todos
os seus colegas voaban
Ledos
E
el a cada intento
Caía sobre o seu propio
peso
Pendurando da implacable corda.
Mirabamos
pola ventá.
Pobriño, diciamos,
Todas
e todos,
Nin profesor nin alumnos
Abrimos
a ventá
Agardamos apampados
Vida
e morte allea
E á fin liberouse
E
voou
Supoñemos ledo.
ESTIVEN
NO FONDO
ESTIVEN NO MEDIO
ESTIVEN
NO ALTO
ALÁ ABAIXO ALÁ ARRIBA
TODO
PODE CAMBIAR A PEOR
PERO TAMÉN A MELLOR
TAMÉN
A MELLOR
TAMÉN A MELLOR
O ignoto home que aló
Dentro agarda cada día
Levanta
a mirada ao seu niño
Interior paxaro esquivo.
O
ignoto home que aló
Dentro agarda cada
día
Tropeza coas mesmas pedras
Que
semellan enormes
Inmensas
Tropeza
unha e outra
E outra vez máis.
O
ignoto home que aló
Dentro agarda cada
día
Vai camiñando
Entre
rúas de tremor
E ledicia
As
pedras desaparecerán
un día de
flores e marabilla
e elas seguirán
ao
seu carón, amadas,
como agora.
As follas verdes
Das árbores móvense
Lentas
lentas lentas
Os ollos cansos
Nun
sono
Perenne perenne perenne
As
pernas fráxiles
Nun camiñar
Impreciso
impreciso impreciso
A primavera
Segue
Arriba
abaixo abaixo arriba
Segue segue segue
17 DE MAIO DO 2006
DÍA DA APOTEOSE DO BARÇA
(Dedicado a tod@s @s do Barça, e especialmente á peña de Lalín)
Inquedos agardabamos os culés
O principio dunha historia
terminábel
E complexa.
Inquedos
removiamos os miolos
Porque a vida semellaba
De
novo, ingrata.
Mais cando os folgos
da
nosa Alma Blaugrana
comezaban a fuxir aos poucos
chegou
Samuel, E´too amado
e tróuxonos
outra vez a esperanza,
e ese Larsson que tanto
amamos
porque si porque o queremos
dá
ese preciso máxico pase
e Belleti, si,
Belleti!,
marca o gol da súa
-xa
da nosa- historia.
Saímos ás rúas
e atopamos ledicia
E complicidade
Campións
de Europa
Non viviremos só do gol de Koeman
A
poesía do fútbol
Fixo xustiza
A
beleza gañou
E nós, felices felices,
Con
ela.
Barça, Barça, Baaarrrrça!!!!!!
Unha bágoa que me irrita
Outra que me trae luz
Entre
pegadas solitarias
Ou cos amigos
Que
abren o corazón
Unha bágoa para
dicir si
Outra para negar o odio
E
o abatemento
Entre bágoas camiño
E
o paseo é vida.
O
lapis da ledicia
Escribiu un mar para min
E
bañeime pleno
Cos dous brazos
E
os seus ombros
E as súas mans
Batendo
a auga
E berrei
Feliz
O
meu primeiro baño
Eu enteiro
No
mar agardado
Dende hai tempo.
Loitar pola vida
Loitar por intres
No
fallado agochados
Loitar por un sorriso
Unha
acción unha palabra
Agora é tempo
De
ser forte.
Necesito
un pouco
De sorte e paz
Non
buratos no ventre
E na cabeza
Elas,
eu, merecemos
Unha vida de tres
Preciso
alento claro
Preciso días normais
Comida
normal
Normal espertar
Necesito
e pido
Necesito e pido
S.O.S.
S.O.S.
Unhas horas de alivio
Unhas horas de normal vida
Unhas
horas de paz sosego
Unhas horas que pasan
Esquivando
a tortura
Unhas horas contigo e comigo
Dúas
apertas calmas
Unhas horas de amable ser estar
Unhas
horas
Graciñas.
Entre palmeiras cocos
Piñas coladas con ron
E
moita auga quente
Quente quente
Conseguimos
pasar
Momentos de felicidade
Momentos
de paz
Que mereciamos
Xuntos
tres corpos
Xuntas tres almas
Empapáronse
de sol
E de tranquilidade entre chuvia.
Ao
final, conseguímolo,
Amadas.
Volvo ao fogar que amo
Mais a intranquilidade chega
Nos
beizos que se queiman
No becho que por aquí
anda
Volvo ao fogar que amo
E
agardo que
Pouco a pouco
Volva
ser un real
E próximo paraíso.
O caracol
O caracol lento
Lento
lento vou
Caracol
Nova
viaxe
Sol e sombra
Caracol
lento
Pachorra camiño
Viaxe
rara
Incerta
Necesaria
O caracol
novas pilulas
Lento
Avanza
Para
non
Sufrir.
Hai unha escena
Un escenario
Mais
o actor
Está perdido
Entre
rúas azuis
E amarelo opaco
Non
chegará
Non chegará
Non
haberá obra
Non haberá monólogo
Hai
unha escena
Un escenario
O
actor chora
Bágoas de voz.
Dime que todo sairá ben
Lémbrame que son
feliz ás veces
Bérrame que aínda
haberá música
Colle a miña
man e lévame a auga
Amósame o noso
milagre
Grazas por abrir os meus ollos
Nerviosos.
Visitei
países interiores
Incrédulo e superado
Sosegado
e ollos
Moi abertos
Pechados
Visito
mundos
Camiño sen saber
Inseguro
e poderoso
Non paro de viaxar
A cada segundo.
Ela fría dixo: voute limpar
Limpar o meu sangue
De
narcóticos honestos
Farmaceuticamente
legais
E limpándome estou
Co
mono do desasosego
O becho do tremor
Sen
saber se gañarei
Estoutra batalla
Sempre
interminábeis
Ou, non esaxeres,
Demasiado
longas,
Porque o sufrimento
Non
sabe de reloxos
E cada segundo
Pode
semellar o derradeiro
Limpándome tamén
Na
praia de auga quente
Bañando o meu corpo
En auga clara
E
ela doce sorrí
Cómplice e esperanzada.
Un ladrón nas miradas
Palestinos que morren
Indecente,
inhumano
Barras e estrelas
De
inmundicia
Un ladrón nas miradas
Que
me afaste
O NOXO.
Aquí sigo
Carrusel
Subeebaixa
Aquí
seguimos
Con berros e sorrisos
Intres
que estoupan
E sae sae
Verde
cristalino
Negro anguriado
Un
aceno de dor
Tendóns nervios
Un
aceno de riso
Pulmóns boca
Aquí
andamos
Vivindo
Sobrevivindo
E
o que nos boten
Ata que o corpoalma
Aguante.
Aperta os dentes.
O lume apampa a lóxica
Destrúe o noso
país
O noso futuro
O
lume inimigo
Covarde táctico
Enche
almas de pesar
E cabezas abatidas
Mais
tamén rabia
E loita ata estar fundida
A
xente galega
Que aínda é decente
Digna
limpa
Nunca perderá a loita
Por
moito que nos estean queimando
Por dentro e
por fóra.
Xa arranxaremos contas
Xa.
Malditos
culpables
Chegará o voso tempo
De inferno.
Pasan
os avións
E o aire viciado
Afoga
os suspiros
Sentímonos en Líbano
Nunha
guerra a peito descuberto
Contra un inimigo desapiadado.
Pasan
os avións
As miñas costas rotas
de dor
A miña loita interna
Contra
o suor de dentro
Mestúranse neste noxo
global
E só nalgúns intres
Podemos
deixar saír o riso
Só nalgúns
intres
Entre esta néboa provocada.
Todo pode ir a peor
E ás veces así é
O
meu corpo a miña alma
Atrapados unha vez
máis
Na ansiedade negra
Mais
todo pode ir a mellor
E cada pinga de sufrimento
Pode ser
Pode
ser
Quero crer que poida ser
Un
paso cara á tranquilidade
E o equilibrio perdidos.
Ao mellor unha pedra
É máis importante
Ca
todo isto
Ao mellor non dar voltas
É
a solución
A todo isto
Ao
mellor non sufrir
Seguro, non sufrir,
É
o principio da solución
E a fin, se tes
conciencia.
Creo nos peixes azuis
E nas augas amarelas.
Unha camisa de raias
Leva unha viaxe loira
A
través do tempo
Unha fuga do amor
En
compañía ansiada
Un fulgor na mañá
Un ola!, un quérote!
A
través do tempo
As noites van pasando.
ÁS VECES ESQUÉZOME DO MELLOR DA VIDA.
Non
me esquezo das horas que fan vida
Da pílula
baixo a lingua
Da cervexa ao carón do
mar
Da filla do meu corazón
Da
muller que me fai vida.
Teño
tanto polo que dar grazas
Tanto que nunca tivera
soñado
Só falta a saúde
Que
perdo e que me perde
Non me esquezo da esperanza
Dunha
vida sen sobresaltos
Aínda que iso é
a vida case sempre
Non podo esquecerme de loitar
Aínda
que me sinta farto ás veces
Non me esquezo
de que quero vivir
Vivir a marabillosa e dura
vida
Que en horas vai camiñando.
Entón
sentir o agarimo
Da serpe esvaradía suave
Entón
crer no aire
Que lento respiras
Chega
a ra señorial
Das grandes únicas
Ocasións
gañadas
E berras felicidade mol
Entre
os dentes paixón
Ouh! Que marabilla é
En
ocasións entón
VIVIR!!!
ENTÓN
TOCO
MADEIRA
CRUZO OS DEDOS
E
AGARDO O QUE VEÑA.
Unha
pequecha con ás
Bolboreta dos sorrisos
Meniña
de ollos grandes
Envolta en globos
Cores
expresión de ledicia
Pequecha da mirada
Non
te perdas
Polo camiñar
De
perigos e sorpresas
Cheo.
Como quen non quere a cousa
Caladiño e aos poucos
Vas
chegando outono,
Outono.
Co
teu caer de follas repetido
Coas néboas,
lembranzas de reuma
Coas primeiras choivas frescas
As
tardes xa curtas
Xa non hai praia chiringo
Mais
eu douche unha aperta
Como a túa choiva,
fresca
E agardo o que nos depares
Quen
sabe?
Só ti, outono,
Outono.
Gardel
canta coa "frente marchita"
E unha bágoa
esvara lenta pola pel
Dunha cara máis
morena
Que tornará branca e pechada.
Volver
ao traballo cotián
Proba persoal, exames,
Petición de sosego
E calma.
Pídocho
a ti,
Meu Gardel bendito.
As
árbores lentas móvense
un asubío
de azucre queimado.
Agardas o furacán
Gordon
treboada tropical vento
chegará
din á noitiña
chegará fenómeno
natural.
Ai! Quero aquel rabo de nube, Silvio,
que
se levara todo o malo deste mundo
e nos deixara
azucre limpo vivo.
Humanidade salvaxes dentes
cravados
nos inocentes.
Gordon lévate a maldade
a
inxustiza a eterna fame
a humana podremia.
Gordon
sopra contra os indecentes
indignos inhumanos
imbéciles.
Gordon asubía belas
melodías
para decentes dignos doentes.
Ollando a máis minúscula materia
Perdendo o
sentido na fuxidía incerteza
Traballo
ás costas e ao corazón
Primeira
semana vencida
Victoria axustada vencida
Só
un prazo de tantos
Que quedan por pagar
Revivir
folgos e cansazos
Revivir ilusións e medos
Traballo
nas costas corazón
Perdo o sentido asexando
Por
un futuro entreaberto
Quero que non acabes comigo
Que
me refagas
Que me revivas
Que,
cando menos,
Me deixes gostar
Os
máis minúsculos sabores
De vida aberta.
Improvisa
o río entre o seu caudal
Lixeiro e misterioso
Unha
luz lámpada flash fugaz
A auga baixa glup
glup
A sede marcha adeus adeus
Improvisa
a trompeta na noite
Os beizos inchados e negros
Música
para almas penitentes
Impenitente molestia
Impertinente
aviso
Paz na noite no río
Na
auga nos beizos inchados
E negros de puro jazz.
Non quero perderme nesta loita
Non quero, simplemente,
perder
Falo da gran batalla
Non
da perda ocasional
Da dor que logo escampa
Perdín
esta batalla
Mais non a grande,
A
guerra interna
Esa aínda ten folgos
De
esperanza e convicción
Non completa, por
suposto,
Pero "here I go", aquí
vou
Entre acordes e angurias
Contigo,
meu amor,
Non fagas caso do que o meu becho
Poida
dicer cando estea no fragor
Dunha perda entre
sables picando
Picando os poros as veas da pacienza
Meu
amor, xa sabes,
Quero seguir contigo da man
Nesta
troula eterna
Que nos consume
E
nos enche de maxia.
¡Veña, vamos,
podo!
Creo...
Se puidera aplacar a túa dor
Se puidera queimar
o pasado escuro
Se puidera comezar cun sorriso
Se
puidera ser rosa para ti
Se puidera ser quen
non fun
Se puidera escoitar o que non escoitei
Se
puidera facer o que non fixen
Se puidera non
facer o dano que fixen
Se puidera ser outro
Se
puidera esquecer
Se puidera facer que esqueceras
Se
puidera volver de novo
Se puidera ollar con outros
ollos
Se puidera cambiar aqueles días
Se
puidera mudar tantas palabras
Se puidera limpar
o meu inferno
Se puidera facerte moito máis
feliz
Se puidera se soubera
Se
podo aprender aprenderei
Porque ti es a única
cousa
O único que me amarra a esta vida
Porque
ti es todo
O que fun o que son o que serei
Perdoa,
amor
Perdoa, amor
Perdoa,
amor
Perdoa, amor
Perdoa,
amor
Síntoo tanto
Tanto
tanto tanto!!
Quérote
Quérote
Quérote
Seino
pola vertixe
De só pensar na túa
perda
Necesítote para respirar
Andar
camiñar ser sentir
Meu amor, agardo por
ti
Agardarás por min?
Mañá no coche
Cara ao traballo
Loita
o papeliño publicidade
Véxoo polo
retrovisor
Loita por non desprenderse
O
aire golpea
As súas letras
Acelero
Alá
o vai
Fugaz voo
Fugaces
palabras
Alá o vai
Cara
o chan
Eu sigo
Mañá
no coche
Cara ao traballo.
Pequenas pingas de felicidade
De paz esvaradía entre
os beizos
De paixón e sorriso
Pequenas
doses de ledicia
Ela e el el e ela
E
a nena fala ao lonxe
Muller xa,
Nosa
gran razón,
Pequenas pingas que mollan
Corpos
secos pola batalla
Renovados e húmidos
Por un tempo,
Tal
vez curto,
Indefinido,
Mais
tempo
Glorioso
Sinxelo
Que
pasa
E pasa
Tranquilo.
Entre unha pomba amarela
E un corvo rosa
Deixo
caer as miñas ás
Do porvir.
Cada
día é un impulso
Unha vexetación
que abafa
Afoga alenta anima ou
Atormenta.
Cada
día os paxaros voan
E as alas do porvir
Resisten.
Chegan os pequenos pesos
As resistencias á liberdade
clara
Os inconvenientes cotiás
Que
van caendo na balanza
Tentando manter a calma
Manter
o equilibrio
Pesos que pesan
Pesos
que pasarán
O importante será
Que
non deixen máis pegada
Da necesaria
Da
lóxica
Da imprescindíbel.
A pegada foi máis
Da agardada.
Innecesaria.
Prescindíbel.
E
agora as costas
Transfórmanse en pedra
En
ferro fundido
Na suor impenitente
Nos
dentes apertados
O traballo é máis
duro
Como os días e as súas
Noites
Case somnámbulas.
Agora concéntrome
en saír
En tirar para diante
Concéntrome
en non
Concentrarme tanto.
Responsábel
pendente
Atento alerta
Para
un pouco, ho!
Para un pouco
Respira
fondo
Todo irá pasando
Toca
madeira
Respira, respira.
Por que tes que sufrir?
Nosa preciosa
Por
que as cousas
Ás veces son tan difíciles?
Tan
complexas nunha roda
Que dá e dá
voltas
Nosa vida
Ten
coidado co becho xenético
Que por sempre
me persigue
Ten coidado,
Escoita
á nosa esperanza
Escoita nosa nena
Busca
a túa paz o teu futuro
Hai días
nos que a loita
Semella semella en van
Pero
non
Queridiña nosa
Non,
loita e loita
Hai fermosas recompensas
Tesouros
claros e limpos
Que sempre agardarán por
ti
Por nós.
Unha flor murmura
Historias épica e cianuro
Dúas
pingas de tormenta
E un corazón de marmelada
E SOÑOS.
Meus mortiños,
Aquí estades
Un
ano máis
na escasa memoria
que
vos debo.
Nosos mortiños,
Nai
amigos compañeiros
De viaxe azar e loita
Aquí
sigo
Apertando dentes
Humedecendo
beizos
Compartindo pasteis brillantes
E
negrumes tristes
Cos que amo e
Cos
que vivo,
Xogo, traballo,
Ata
río.
Cada día,
Mortiños,
Sodes
máis
E o camiño
É
máis próximo,
Máis curto
amigos.
Agardade en paz
As
nosas beizóns
Por sempre
Sexa
ou non sexa
Por sempre
Bicos.
Vai
pasando o outono
Lixeiro, como as follas caendo
Entre
un baño salgado e fresco
Na mar reencontrada
Entre
brumas de fume
Compartido coa esperanza
Entre
traballo necesario
E ata desexado ás veces
Vai
pasando o outono
Aínda queda moito
Agradezo
a calma o centro
De esguello adiviño vaivéns
Que nos levan entre a vida.
Noite
de electricidade
E tendóns retorcidos
De
nervios insensatos
E pesadelos de electroshock
Cómo
cambia a vida
Nunha noite
Cómo
dá voltas todo
Nunha vida
Afouteza
e paciencia
Unha vez e
Outra
Vez
Máis.
Teléfono
pequerrecho
que baixiño falas
contando
mil milagres
de xoguete e nata
murmurando
palabras centos milleiros
quedamos? Ola? Óxido
luz negro
pomba mar solución agardo
teléfono
pequerrecho
marca o meu número
e
dime
que todo irá ben
queres, riquiño?
O
vento e a chuvia azoutan o chan
Canso de pegadas
esquecidas
E froitos sen pan.
Escoita
cómo soño sen falar
Escoito cómo
choras sen bágoas
Que caian ao mar.
Que
caian ao río
Que caian á noite
Do meu desvarío.
Nena preciosa
Nena
bendita
Colle o meu medo
E afógao entre ruínas.
Entre inmensas
selvas
E tóxicas setas
Entre
ouveos lentos
E oídos quedos.
O
vento e a chuvia azoutan o mar
E eu comezo outro espertar.
Unha baralla de números
Inexactos
Un
estudo fugaz de brétemas
Imperceptibles
Un
acoso infinito
Impenitente
Un
afogo voraz
Imparábel
Unha
corrupción mental
Irritante
6,
7, 31
Números
Ti,
eu, nós, ela
Persoas
Que
camiñan
Inestables.
Un
lamento fuxidío
Unha breve bágoa
Un
chorar compasado
Unha instintiva despedida
Un
furtivo apertón
Un ollo vermello
Un
can triste
Unha pena reencontrada
Un
silencio lento
Unha impresión de perda
Unha
negra lagoa
Un desafío viscoso
Unha
pelexa comigo
Un desenlace ignoto
Unha
vella coñecida
Un ola e un adeus
Nunha
mesma boca
Nuns mesmos beizos
Queimados.
Levanta os ollos
E mira a chuvia
Caendo
con furia
Sobre os campos
Olla
o río
Pleno de nova vida
Olla
a túa vida
Plena de novas pingas
Que
renovan
Animan
Hilozoísmo
vital
Ámbar reflectindo
Renovadas
ilusións
Renovados camiños.
Levántate
e anda!
Xa sabes que non hai deus
Xa sabes que hai esperanza.
"En busca do lume"
Niveis xerarquía
Alimento
carne peixe
Paisaxe marco cadro
Animais
película lista
Festivo ritual noite
Homínidos
tribal ancestral
Enerxía liberación
lonxe
Piedade alegría risa
Intimidade
tristeza pudor
Paleolítico economía
misterio
San Xoán fogueira lume
Kenya
Escocia Italia
Ornamento recipiente ferramenta
Lume
lume lume
"En busca do lume"
esa
é a película
que traballamos.
O día do Río do Con (18-XI-06)
Enchido o río
Con esta chuvia pertinaz
Implacable
Na
súa crecida
Acomete o mundo a riada
Que
anega todo
Ata os sentimentos
Nesta
vila
Acontecemento non previsto
Somos
noticia,
Meu noso Río don Con
Noticia
de primeira
En radios, televisións
Que
só oíran de nós:
Narcotráfico.
Hoxe
é día grande
Festa auga
Inesperada
Os
patos nadan polo parque
Os coches nadan polas
rúas
As miradas atónitas
Incrédulas
As
palabras líquidas.
Pensar unha vez e outra
Na
forza da natureza
Que non fai distingos
Pensar
que isto foi só
Un dos seus leves avisos.
Pedir
que non veña
A súa forza desatada
Tremores,
incendios, treboadas
Recorrentes.
Convencemento:
Que pouca cousa somos!
Sabes
quen son
Non teño xa
Máis
máscaras
Máis tristes enganos.
Sabedes
quen son
Non teño xa
Palabras
estúpidas
Acenos mentireiros.
Saben
quen son
Non hai falsas novas
Nin vellas estrataxemas.
Sei quen son?
Niso
ando
Na última fronteira,
Non,
na penúltima,
Do que non sei que agocho.
Amarte é vivir
Miña MONROU
Amebiña
que brillas
Entre pedriñas de cores.
Amarte
é seguir
Este camiño xuntos
De
papoulas bolboretas
Ocres horas
Brillantes días.
Amarte, compañeira,
É
todo
Todo nunha palabra
Que
enche a pupila
Desorientada
Dilatada
Polo
cansazo e o fulgor
Da vida.
A vila anegada toda
A terra é río
Os
coches flúen pola riada
Ela, eles, fóra
do fogar
Que semella inalcanzable
Por mor da auga brava.
Piscina diante dos meus
ollos
Outra vez patos e contedores
Nadando
antinatura
E unha ansiedade vital
Que
aquí agardaba
Para devorarme por dentro.
Chega
a noite
Baixa o malestar
Interior e exterior.
Chega a mañanciña
Como
podo camiño entre lodo
E un cheiro brutal
a petróleo
As botas enzóufanse
Nunha
lama noxenta
As xentes limpan
Negocios,
baixos, casas
Anegados
Como a vila toda.
De novo, a mesma convicción
De
hai dez días, dez meses, dez anos...:
Que pouca cousa somos!
Déixame falar baixiño
Das palabras graves
E
fondas
Que masturban a calma.
Déixame
escoitar
Os berros xordos
Dunha
flor anguriada
Nun gris outono.
Déixame
ir contigo
Ao país da paz
Envolta
en azucre
E viño quente.
Déixame
volver
Ter aquel sorriso
Parvo
e inocente
De cando nos mirabamos
Sen pensar.
Déixame estar contigo,
Non
me deixes.
Tensión que bloquea
Doente
Pescozo.
Enloitado
na súa propia sombra
Doente
Pescozo.
Cada
movemento un aviso
Doente
Pescozo.
Cada
xiro unha punzada
Doente
Pescozo.
Fíos
que encadean a maxia
Transforman a paz en loita
Atrapado
no labirinto
Buscando a saída entre óxido
E
un fervente desexo
De camiñar sobre neve
branda
E chegar á normalidade
Dun
corpo horizontal
Respirando lento e profundo
Descansando
entre almofadas
Que agariman a tranquilidade.
Todo
chegará
A náusea o riso
O
esperado o intuíbel
O sorprendente.
Fíos
que apertan
Afrouxan
Afrouxan
Apertan
Apertan
Afrouxan
Nun
eterno retorno
En pequerrecho.
Bocas que devoran
O sol da inocencia.
Inocencia
que descubre
A noite do soño.
Soño
que alumea
A habitación dos esquecidos.
Esquecidos
que tecen
O loito da esperanza.
Esperanza
que imaxina
O mundo das loucuras.
Loucuras
que agochan
O frenesí da loita.
Loita
que lembra
O hipotético sosego.
Sosego
que devora
O festín das bocas.
Transmitir unha doce ilusión
Beizos de
mel
Encaixar o estraño mundo
Ollos
de luz
Atrapar o segredo máxico
Orellas
de silencio
Botar unha fonda calada
Boca
de paz
Agarimar o único gato
Mans
de pracer
Intuír a suave pel
Dedos
de algodón
Saborear o queimado azucre
Lingua de nube
Afundirse
na sutil fragrancia
Nariz de
soño
E, á fin,
Recoller
os sentidos
Nunha caixiña pequena e amarela
E
podela abrir
Sempre que queiras.
Seguir na procura
Da saúde relativa
Do amábel benestar.
Seguir no proceso
De
afastar pantasmas
De enfermidade e nervio retorcido.
"Todo
pode cambiar",
di a miña linda ameba
deixando
caer unha verdade
que sintetiza mil esencias.
Así
que seguir
Aguantando a treboada interior,
O
desconcerto,
A inseguridade pertinaz.
Seguir
fronte ao inestábel
Desasosego
Aguantando
épocas reviradas
Agardando cambio
Que
traia,
Ouhhh!!,
A
quietude relativa
O nervio controlado
A
superficie, o fondo
Limpos e calmados.
Dime por onde debo
Seguir a miña vida
Apértame
as entrañas
Mentres miro aquí dentro
Hai
alguén agardando?
Hai alguén agardando
Por
min?
Busco a senda do paraíso
Que
atrás quedou
Entre espiñas e malas
noites
Busco a senda
Que
me leve de novo
Xunto a ti
Atopar
o universo
En equilibrio.
Tan
só somos
Personiñas
Que
cargamos
Co noso peso
Ano
tras ano
Tentando atopar
O
segredo da paz
Interior.
Loito
e festa
Supoño que debo
Seguir
a miña vida
Sen preguntarme
Por
onde
Cara onde
Tan
só
Xunto a ti
Xunto
a vós
Camiñantes
Impenitentes.
Mira ao home cos solitarios ollos...
Mira ao home cos solitarios ollos
Cuspe noxo na súa
mirada
É unha peza definitiva do crebacabezas
É
un pouco da miña vida
É hora de
volver ao fogar
Doce fogar
Here
we go!!
Adiante, adiante,
Hop!
Hop!
Serei feliz
Mentres
viva
Bótalle unha ollada ao home con solitarios
ollos
Está sorrindo para ti e para min.
Ocasións
para atopar unha renuncia
Para salvar unha mirada
entre tebras
Un luminoso crepúsculo sen
deuses
Unha fuxidía roda imparábel
Ocasións
para non perderte
Para amarte en cada bico
Para
ser tan parvo coma sempre
Unha mañá
espertará o soño
E colocarei un
lazo lila no teu sorriso
E felicitarei ao mundo
por ser grande
E á felicidade por ser
tan pequena e linda
Coma ti.
Falan
os supostos sabios
Das súas
certezas infestadas
Definir a
angustia
Vivila en cada intre
Atravesar
unha araña de dez patas
Cunha
pata afiada como agulla mortal
Murmuro
o nome dos esquecidos
Berro os
nomes dos que matades
Noxenta
política de patacón
Barata
Noxenta
occidente oriente Bush diaño renacido
Falan
os supostos sabios
Das súas
atómicas maxestades
Hai
un halo de estupidez nas súas linguas
Que
medra ata facerse insoportábel
Marchade
coa vosa hipotética sabedoría
Ás
covas, acubillos dos febles revirados
Marchade
e non voltedes
Quen carallo vos
precisa?
Nós non, non,
non, non máis.
Non máis.
Aprezo a conciencia dos derrotados
Que erguen a cabeza con
brillo de futuro
Nos seus ollos
Nin un fulgor de resentimento.
Aprezo a conciencia
dos vencedores
Que erguen a mirada con luces
de ledicia
Nos seus ollos
Nin unha intuición de rancor maldito.
Aprezo a conciencia dos observadores
Que baixan a cabeza
na carnicería
Nos seus ollos
Nin un sinal de aprobación.
Entón
sabes - proceso irrefreábel -
Que nin
vencedores nin vencidos
Nin brillos nin luces
nin fulgor
Tan só os verdadeiramente conscientes
Sosteñen o misterio da mísera esencia humana.
Identidade ínfima
Aceptación valiosa
Capacidade
de amar.
Egocentrismo
Desprotexido
e abandonado.
Seguro e confiado.
Sei
quen son.
Supoño.
Non
sei o que quero.
Supoño normal.
Etapas
da vida
Fases de desenvolvemento
Non
máis teorías
Quero unha época
digna
Nas nosas vidas
Non
preciso épica
Só que perdure a
relativa
Estabilidade.
Tocar, sentir, vivir,
Pensar, facer, loitar,
Rir,
chorar, durmir,
Espertar, avanzar, camiñar,
Entender,
rifar, comer,
Cagar, mexar, mollar,
Sacar,
tirar, recoller,
Afundir, subir, baixar,
Amar,
soñar, saltar,
Buscar, atopar, perder,
Querer,
adorar, odiar,
Contemplar, pechar, abrir,
Cheirar,
tocar, saborear,
Correr correr correr
Descansar
descansar descansar
E tantas cousas máis
Que fuxindo veñen e van.
Introduce un euro
E chama a algures
Na
súa seria cara
O fastío.
Escoita
os sinais
Ritmo decadente
Agarda
a resposta
Mais só
Contestador automático.
Colga o teléfono
Introduce
máis tristeza
En algures dentro dentro
Os
sinais perséguena
Polas rúas baleiras
Acabará
o día
Máis soa
Máis
triste
Ca onte.
Representa a situación
Dende unha nova perspectiva
Imaxina
unha obvia instantánea
Da túa vida
Reflexiona
sobre o traballo
O amor a amizade
A
partir dun novo concepto:
O POSITIVO
"Be
positivo, my friend"
Todo irá mellor.
Non se escoitan campás aquí
A calor quere
vencer o frío
A tranquilidade loita co
nervio
Coas ausencias co esgotamento
Cada
ano reunidos
En torno á cea saborosa
As
miñas elas o meu vello
Velliño,
historietas de hai tantos anos
Non se escoitan
campás aquí
E entre luces de Nadal
nos ollos
Camiñamos na procura
Do
bendito sosego
Da bendita risa.
Oxalá
teñas fame de aventura
Oxalá busques sempre a verdade
Máis sabendo que todo é
relativo
Oxalá permanezamos xuntos de
por vida
Sempre que iso siga significando amor
Oxalá
non se perdan os paxaros, as árbores,
As
follas, o mar, a luz, a escuridade, a calor,
O
frío, a lúa, o sol,
O universo
vivo que nos rodea.
Oxalá a fame, a guerra,
a inxustiza
Cheguen algún día a
ser palabras en desuso
Oxalá nosa nena
medres coa felicidade precisa
E a saúde
necesaria.
Oxalá este mundo sexa máis
humano,
Cando humano signifique nobre, solidario,
Comprometido,
coherente, boa xente.
Oxalá desaparezan
as malditas relixións
Porque xa o humano
o cubra todo
E non sexa precisa droga doutros
mundos.
Oxalá viva para ver e sentir iso
Xunto
a vós, aos que quero e aos que hei querer
Algún día.
O
oráculo revelou o segredo:
Non hai vendas
suficientes
Neste mundo
Para
tapar os ollos
Dos ofendidos.
O
oráculo revelou o segredo:
E seguirás
loitando día tras día
E esa será
a chave, a razón, o sentido
Da túa vida.
O
oráculo revelou o segredo:
Non hai beleza
máis grande
Neste mundo
Como
a beleza da complicidade fonda
Compartida.
O ano marcha lento
Con el as palabras
Os feitos o sentido
Durante doce meses
Que un tras un foron caendo
E nós con eles
Arriba e abaixo
Abaixo e arriba
Agora miras pola ventá
E outro ano está nacendo
E desexas que non traia
Moito sufrimento moita dor
Só a dose necesaria e soportábel,
Por favor.
E desexas seguir con elas
Amor e cariño
Poder ter soños
Poder ter esperanza
Poder ter fortaleza.
O que sexa será...
E unha vez máis repites
As palabras dela:
"TODO PODE CAMBIAR"