D

Creación Semanal - Palabrasplus 2024 ir a portada cr2024

E as cousas non dan encaixado

Exercicio

Pavor en doses inexactas

Feridas

A importancia

O arco da vella inestable

Tentando expresar

Viaxe interior

Viaxe

Inquedanza

Néboa

Eterno Sísifo

De novo, o alien

Na fondura

XANEIRO

E AS COUSAS NON DAN ENCAIXADO

E as cousas non dan encaixado. E día tras outro, sobre todo nas mañás, hai unha sensación de perda de espazo, de pavor ante as acción que comprometen, de desequilibrio físico-psíquico.
Son eu, supoño que son eu. Este neno malcriado que vén da noite dos tempos antigos. Un lixeiro violín ouveando nunha escura estancia, suplicando con cada nota a presenza do benestar, da paz de espírito.
Reclamar a terra que un pisa enleado coas notas ao pé dunha páxina sempre en branco. E as brancas pombas que arremeten o seu frenético voo. E ves unha vella foto, na que ti neno feliz sen consciencia eras elevado ao ceo das pombas polos teus pais e ti abrías a boca no medio de paxaros e quente aire.
Volver a esa estraña sensación de non ter conciencia. De non ter que darlle cen mil voltas a todo. A fría e fodida razón.
Rosas con espiñas que eu regalei. As túas mans sangrando e dous corazóns esgotados pola vila indigna. Indigno ser, son. E excelso no que a ninguén importa, xa nin tan sequera a min.
Cruzo os dedos lentamente e un arco da vella crece nas paredes que se enchen de ramas, de árbores inmensas e cun son gutural canta o home, case chora nos seus pesares nunha música de piano triste e fermoso e eu non son quen de deixar de chorar. Choro. Choro sobre o piano. Abatido. E recollo as súas verbas tristes nos meus beizos mortos e aplaco o sufrimento da palabra e a inocuidade do roibén que foxe aló ao fondo.
Quen virá coidar de nós cando a fame de espírito engula a alma? A quen lle ofreceremos pavorosos as nosas pregarias?
O sapo verde salta dende a rama. Tan preciso. Tan estético. Solta a súa feroz lingua e atrapa a un mosquito pouco previsor e deus sive natura sorrí, porque a natureza ás veces é sinxela.
Meu querido gato ausente, quérote e querería vivir unha temporadiña coma ti.
Non. Teño que estar maldito, esperto. Merda!

(10-I-24)

MAIO

EXERCICIO

De volta ao mundo das palabras, ao mundo da vida. Tempada longa loitando contra o becho da mañá. Pode que algo vaia progresando. E as veas dan as horas cunha pequena inflamación cada 60 minutos xustos. É gracioso. Tanta disciplina no traballo inocuo. Se teño que morrer, morrerei. Teño medo a sufrir máis que a morrer. Sufrir e facer sufrir. Toda unha vida.
Os meus oídos mergúllanse nun universo de electricidade caótica e lamentos que arrepían o considerado normal, lápidas de estraños sons que devoran espíritos, os espíritos todos.
E aí ven santa cos renos e os regalos. Conseguiremos ter un día ou máis dedicado ao consumo estúpido por cada día de vida. Capitalismo salvaxe. E somos parvos.
O arxentino entolecido rodeado de verde vox. Non verde herba, verde mar. Verde vox. E teño moita preocupación. Europa, que ves sendo? Europa, en que te has converter?
O corvo negro dita sentenza pero estou moi lonxe, os sons veñen como en estéreo que rebota orella esquerda-dereita e ao revés, ditou sentenza pero non sei que pasou. Noto o corpo raro? Sobrevivimos ao xuízo final ou xa estamos parvamente mortos? Que máis ten. Ao fondo un calendario ata os nosos seres ao común espazo-tempo. Outro engrenaxe na máquina. Comida barata. Non penso cear. Non quero que gocen a miña graxa. Malditos! Eu, maldígovos! E a outra cosa, se é que hai outra. Palabras.

(20-V-24)

XULLO

PAVOR EN DOSES INEXACTAS

A miña vida estase a converter nun loitar contra iso que chamo alien, pero que agora podería ser traducido como pavor intenso e máis ou menos breve. Despois dunha semana na que me sentín forte e equilibrado, na que parecía que aprendera as técnicas de mindfullness e xa sabía falar comigo, co alien que en min habita, porque o meu lado escuro e enfermizo o alimentou, agora semella que esa aprendizaxe quédaseme curta contra o alien malestar medo.
Estes últimos días (que foron bastante bos) tiña un sensación de pavor e vertixe no ventre ao pensar, ao pensar en que?, en simplemente cambiar de tarefa, en simplemente non saber como van ser os dez próximos segundos e aí o maldito brinca sobre min e inxecta doses inexactas do inferno do pavor. E por intres semellas querer desaparecer. Pero non quero desaparecer. Quero vivir tranquilo e en paz comigo mesmo e cos demais, vivir xubilado o alento quente das horas que creo, a pesar dos meus múltiples graves erros, me merezo xa.
E foi así que a serpe mordeu unha árbore e a árbore trocouse en espírito do porvir. E todas as vellas bravas botaron a voar sobre bóvedas celestes e beatíficos horizontes.
Logo chegaron os entes de prata. Inocuos e con brillos. A súa fala é complexa pero moi bonita. Viven máis alá do val d´ouro que pertence ao gobernante pleno. O brillo da súa prata estoura nos ollos do gobernante pleno que queda cego e perde todos os seus poderes. Chegou entón a revolución universal e a serpe volveu morder a árbore e a árbore trocouse en espírito do que xa chega.

Deste xeito, entre mundos, a miña cansa mente loita por non se perder, por aprender a quererme e perdoarme, por non ter medo aos cambios, por ser ti á marxe do que pensen e digan. Valórate ti primeiro, REALMENTE!, non coma esas troulas mentais nas que sempre esvaras.
Colle o camiño da ledicia, a pesar dos aliens. E berra Genesis, berra e berra atados pola neve. E sopesas o tempo que durará esta penúltima labazada e foi curto, uns pánico-segundos e veña a respirar e a vivir como podo, como me deixo. Bucle que morderei cos dentes ata que rache, por favor, deus sive natura, quen sexas son eu, deus sive natura, o noso Manuel precisa axuda.

(6-VII-24)

FERIDAS

O hipopótamo non se pode crer que as súas feridas sexan tan graves. Vivía tranquilo no lodo, na poza, pero tivo que chegar o groso e enorme competidor que as tomou con todos pero especialmente con el.
O hipopótamo sangra.
Sempre pensei que sería unha reencarnación magnífica: hipopótamo, pero vin un documental sobre a súa vida e non tiña nada que ver co que eu soñaba: tranquilidade, relax, pasar as horas... Non, son agresivos, moi agresivos.
Vale, non contarei con vós, hipopótamos. Vale, seguirei o meu camiño so.
Foi así que cheguei a un frondoso bosque no que expresaban as súas cousas unha morea de animais, unha morea de sons distintos. Camiñando vin un porco bravo que escapaba rápido. Pisei unha serpe moi tranquila porque nin tentou morderme. Mira todos os paxaros multicolores nun ceo azul líquido que semella vai encher o bosque todo, os ollos, os ollos cos que miras.
Estou fronte á cidade. Dende este cumio podo ver as luces da noite, as intrépidas luces dos coches que non paran de pasar por autoestradas afastadas.
Por unha autoestrada afastada deixo perder a miña virxindade mental. Cada árbore que vexo, cada quilómetro que paso, cada ollada ao sol tremente. No deserto. Cheguei. Calor e soidade. A serpe e a aguia querido Friedrich, querido estás tan tolo coma min, que lle imos facer.
Como unha fresa con fruición inmensa e o seu sabor enche a lingua que esquece que está queimada de falar e non falar, queimada de pedir tantas veces perdón, síntoo, non volverá pasar, síntoo, meu amor perdido, agora que xa é tarde, tan terriblemente tarde, soño cun bico entre os dous, co teu sorriso precioso e unha aperta forte desas que che gustaban. Non quero chorar. Non penso chorar.
Vexo un paxaro precioso e a miña vida vai con el, esvaran todas as barreiras e voo feliz e pleno, ollando o restos do naufraxio da miña vida, da vida de tantos. E aí cousas moi lindas. E hai un demo que nunca dorme.
Simplemente precisaba dicir, dicirme algo no medio deste silencio insoportable.
Chega a música e o alivio. Tes que ser serio, tes que ter estratexias, vontade, forzas, ganas. É difícil desfacerse pouco a pouco do verde, nin sequera sei se serei quen, pero era un estilo de vida, un caramelo cheo de vida e lembranzas que daba sabor a un mediocre vivir.
Mediocre? Non, un vivir e malvivir honorable.
Creo.

(12-VII-24)

A IMPORTANCIA

Escoito unha música suave. Se puidera cambiar a miña mente, sería talvez un proxecto de vida con temperanza e paz.
Os osos na súa danza contra os salmóns desesperados. Agora un, e agora outro, hum, que rico!, e o sangue vai cubrindo de vermello as cristalinas augas dun río esplendoroso.
E se marchara a Alaska, a facer anxos na neve e a poñerme dez capas de roupa que me farían súper man quente e protexido.
A historia é difusa e estraña. É a historia de dúas mortes en vida. Lisa e Pepe teñen crise de ansiedade xeneralizada, o pavor, o medo. Así que, pensan e deciden. Irán visitar ao gran compoñedor de corpos e espíritos. Chegaron cedo á consulta que non da números, citas. Vas e se está o gran meigo, perfecto, se non xa volverás.
Pois o compoñedor, un home groso, con grans na cara e uns ollos escuros e pequenos que semella queren agocharse, colleu un enorme recipiente de vidro, como un vaso pero dez veces máis grande. O proceso foi o mesmo para Lisa e Pepe. O home maxia colocou nas súas costas ese vaso cristal xigante de forma que fixera baleiro tapón e así ao quitalo a descompresión é brutal. E entón, xa só pensas na dor de costas e esqueces ansiedades e demais monstros. Pero pronto pasa esa dor concreta, nomeable e entón, entón volve o medo e a ansia. A asfixia ante unha vida inimiga.
Pecho o libro das lembranzas. Foxe veloz unha bágoa que vai caer na portada do libro. Un nó na gorxa e unhas infinitas ganas de existir en paz.
A aguia volverá voar polo ceo dos mancados e traerá consigo unha estrela de luz e calma.
Colle a estrela. Creo que a súa luz eliminará as tebras. E os días serán fermosos, sinxelos..., pasarán como o fluír da auga do río e ti fluirás flotando no azul río tan belo e salvaxe. Sentes a auga na túa pel. O frescor, o revivir. A chegada.
Paras. É a chegada pero non hai meta. Esta viaxe ten moitos e complexos pasos.
O primeiro é crer, confiar en ti. Pero antes deberás adiviñar quen es e por que es como es e por que a túa mente devora os teus nervios.
Haberá que facer un importante cambio no cableado neuronal. Novas sinapses non atrapadas polo medo, a infancia, o pasado enteiro, novas sinapses limpas de temores que reflicten luces cálidas nunha estancia rectangular e branca.
E agora coas novas sinapses, coma un neno con zapatos novos, darás pasos que antes simplemente non podías dar.
Soñar está ben. Ou pensar nos patos que o domingo comen a comida no río da vila, o pan que lles bota o velliño eterno.
Que sería dos patos sen o velliño? Que sería do velliño sen os patos.
Troco. Intercambio. Mercadorías. Capital. Cartos. Compra-venda...
Agora si, agora si, xa falas o idioma universal que tece con inxusto reparto unha chaqueta para cada un. Pero hai moitos uns que nunca terán chaqueta. E hai bastantes que teñen un armario cheo de chaquetas que nunca compartirán contigo por moito frío, fame que sufras.

Voou o paxaro e pousou na árbore de vello tronco que vexo dende a ventá. O paxaro canta e para. E voa.
Quixera ser ese paxaro unha boa tempada. Voar, cantar, simplemente vivir.

(18-VII-24)

AGOSTO

O ARCO DA VELLA INESTABLE

Vin un arco da vella en todo o seu esplendor. Mireino con atención. Fuxín con el. Inestable o arco da vella desaparece e eu con el. Noto un baleiro, unha fame eterna de paz e sosego.
A tribo carnívora devora con fruición corpos humanos e logo descansan felices. Eu cómome a min mesmo e nunca hai descanso total.
Camiñei moito, moito. Berrei moito, moito. Chorei moito, moito. E non cambiou nada. E cheguei a unha cápsula de benestar cuberto con alien, becho da ansiedade e a morte psíquica.
Pese a todo, debo recoñecer que son un privilexiado. Relativizar.

Unha muller relativamente forte mallando nun home que sangra con cada golpe que percute na súa cara masacrada. Es un cabrón!, berra ela, a min non me maltratas máis, non, xa non me enganas máis coas túas falsas desculpas! E xa o home tirado no chan e ela batendo as súas pernas contra o seu ventre.
A escena remata co home malferido e a muller chorando desconsolada nun recuncho. A xente vaise acercando. Chega a policía. A muller tenta explicar. Detención pertinente, ela mostra todos os sinais de malos tratos no seu corpo. Será o señor xuíz o que teña que tomar unha decisión.

Un barco laranxa no horizonte. Avanza lento. A tartaruga non se inmuta. Os nenos aleitados pola enorme araña vixían e asexan cada pequena dor no mundo.
E hai un globo aerostático precioso. E subes e ves os campos, as xentes, todo pequeno, pequenas maquetas. E entón, despois de tanto tempo, tíraste do globo e a caída é brutal e quedaches en cadeira de rodas pero agora xa non tes que preocuparte por subir costas coa bici.
A vida é máxica, inexplicable, como unha pompa de xabón que tentar atrapar e foxe, morre ao menor contacto coa túa pel.

O raposo ten fixada á súa presa. Un coello despistado e demasiado gordo. Cando quixo espabilar o coello, xa era demasiado tarde.
O raposo é feliz deglutindo o rico coello. Non hai mal nin ben. Pola noite, no deserto podo ver espectros que recoñezo como parte da miña vida. Teño os pulmóns cheos de espectros e a conciencia intranquila de quen non concibe o vello que é porque sempre serás un fodido neno medorento.

As bolboretas fan unha danza iniciática e eu póñome a bailar entre elas. Dou voltas, sorrío, canto. Quen o ía dicir? Son feliz por uns intres.

E outra batalla.
E outra mañá.
E outra vida en cachiños.

Mentres, en París, entregan medallas polos méritos atléticos. E eu devoro horas de competición. Non me culpes, son sinxelo, son un deportista frustrado, son o que non sei que son.

A loanza dos perdidos na espesura da mente.

Reconstruír o crebacabezas que é a túa vida, encher de contido as túas horas, racionalizar o medo e a ansia absurdos. Vivir en paz. Vivir en paz! Por favor!

(9-VIII-24)

SETEMBRO

TENTANDO EXPRESAR

Tentando expresar a vida en palabras, en imaxes, en cancións, en pequenos anacos de arte emancipadora que libera o espírito e trae a clave para a comprensión xeral.
O mundo está moi mal. Obxectivamente. Xa non falo só de guerras inxustas e xenocidios, falo da inxustiza social, no noxento reparto da riqueza. Como podemos permitirnos ter a conciencia tranquila ante este mundo do capital. E, non esquezamos o planeta que habitamos. Facemos todo o humanamente posible para desfacelo, queimalo, volvelo inerte.
Somos migalliñas de po atrapadas nunha conciencia. Vivir sen ela debe ser moi cómodo, moi fascista.
E, mentres, eu atrapado na miña loita interior co tempo que hai que encher, coa tentativa dun novo renacer da miña mente, da miña esgotada alma.
Facer mudanza do que un foi e deixou de ser. Acoitelar as noites quentes con fríos icebergs nun lago esmeralda de promesas e lenzos en branco. Todo está por pintar, por facer, por ser, e ti es quen o vai facer ou non, pero faino porque non facelo implica perder, facelo dáche a opción de gañar e ata o premio da lotería vital.
As sardiñas foxen rápidas ante as artes de pesca que as queren capturar. Aínda que fuxan esta noite comeremos sardiñas, porque hoxe é mércores.
Tento atrapar o tempo que se consome nun breve bico que xa nunca recibirei. A conciencia da perda do amor. Non máis romanticismo autobiográfico, non máis apertas quentes de amor. Doume cun canto nos dentes porque aínda teño a ínfima posibilidade da soidade compartida contigo, aínda que só sexa un pouco, só un pouco. Soamente un destello. Onde van parar os amores perdidos, matados, esnaquizados pola enfermidade, a falta de empatía, a falta de compromiso, en fin, a triste noxenta covardía? Onde? Que máis ten? Non volven. Creo que nunca.

(12-IX-24)

VIAXE INTERIOR

Flotan todas as mareas nunha lúa indescritible. Apago o cigarro e camiño tras de ti, mais ti nunca estás. Non estás xa. Conseguiches fuxir do cadaleito en vida que che facía profesar. Agora as moscas xa non falan e os ratos xa non tocan. Agora é silencio e noite e teño medo.
Avisei a efectos oficiais da miña viaxe. Avisei e chamáronme tolo. Pois tolo, aquí estou nunha oficina ateigada de traballadores e clientes que se esvaece ante os meus ollos e comeza un canto e unha danza tribais. E aí estou eu co taparrabos con catro herbas. Alucinado escalo a árbore máis alta. Salvaxe e libre. Sen reloxo. Sen adiccións. Sen medos. O coro para e sinto un calafrío de soidade pero pronto chega o vento do norte que agora zoa inmisericorde sobre todo este existir.
Voando polo aire coa forza do vento son un paxaro raro, unha ave milagrosa que olla con frenesí todo o que se pode ver dende as alturas. Aterro sen dificultade. Son o bo salvaxe. O malo morreu na oficina. O bo vive no psiquiátrico onde as mareas flotan nunha lúa indescritible. Onde todo é pílulas, encerro e compartir ventos.
Non, non quero pensar na futilidade dos espíritos nin na gloria dos anarquistas, tan só quero os teus beizos agarimando os meus, quéroo porque xa é un imposible. Choro un pouco, como de costume. Seco as bágoas, dou unha palmada e acción, a viaxar entre corazóns rotos, almas penitentes, soños crebados pola loucura coa que un se golpea de fronte cando quere viaxar solitario e absorto pola súa verea.
Camiñarei calado tendendo as mans a quen as queira recoller. Preciso un punto de apoio e moverei o meu triste mundo cheo de viaxes a ningures. Deixo de pensar e caio nun sono profundo no que soño con vitorias sen feridos, alegrías sen vísceras.
Que mais ten! A vida é a gran loucura. Afróntaa con valentía e asombro. Ou morre de medo. Ti decides e non é fácil.

(20-IX-24)

OUTUBRO

VIAXE

Collerei todas as maletas baleiras e marcharei a ver mundo. A ver nenos da rúa na India, nenos e nenas enfermos, mortos por diarrea, por non ter unha vacina que a nós nada nos costa.
Cando era xove pensaba que o mundo era unha oportunidade. Pero oportunidade para que? Para vivir alleo a el, ou para enfrontalo. O sufrimento de enfrontalo fai que tantas veces nos refuxiemos no egoísmo insolidario. Este son eu, estas son as miñas cousas. Teño bens, teño posesións. Teño cartos. E así libras da inmundicia global deste planeta. Libras de non pasar noites ou días preocupado pola sorte de tantos pobres diaños que morrerán en páteras, en cadeiras eléctricas, en asasinatos por ambición, odio, rancor, falso amor, posesión.
Recollerei as miñas cousas, só son catro parvadas, e tentarei camiñar polos volcáns ardentes. Non me queimo porque son alleo a dor. É unha decisión como outra calquera. Decidir que nada che doe. Que todo está ben. No seu sitio. Todo ben colocadiño e chega o vendaval da tola vida e descolócao todo, cambia todas as perspectivas e entón a dor faise presente, implacable, infernal.
Polas mañás, cando paseo, vexo patos e unha garza branca. Vexo lindos gatos e moitos cons que sobreviven ás burbullas do mar agora tranquilo. Bañarse no mar tranquilo e afrontar a existencia coa paz que tes facendo o morto nas augas. Ah!, canta vida flotando inerte. E o sol dáche nos ollos e todo é perfecto, todo é harmonía. Sería o meu lugar seguro? Tentarei atopar árbores que resolvan o misterio ou elfos namorados que me repitan frases melosas cheas de azucre barato.
Ao mellor marcho por un tempo. Será cuestión de entrever as posibilidades e pasar á acción. A canción triste invade a alma e eu xa non podo chorar máis. Por favor, unha harmonía alegre e sinxela, pero non, a canción sangra e as bágoas deberían caer por todos lados, pero xa non teño bágoas, xa case non teño ollos. Todo o meu ser vai desaparecendo lenta, lentamente. E como o incrible home minguante acepto o meu fatal destino. Pelexarei con algunha araña mala, ata que desapareza desta terra, desapareza no medio da néboa espesa e os beizos queimados.

(3-X-24)

INQUEDANZA

Durmir mal. Espertar co demo pululando por entre as sabas. Erguer e non saber encher a mañá, o día. Fas terapia ocupacional para espantar a negrura. É un esforzo custoso este de vivir. Non renderse. Non tirar a toalla. Seguir camiñando a pesar dos baixóns, das pedras que pesan. Intervir como un neurocirurxián nas neuronas esgotadas e que producen temor e tremor. Fuxir do abatemento e a abulia. Correr para aspirar unha nova ilusión, un sentido a toda esta existencia fugaz e tan duradeira ao tempo.

Converterse na peza que falta no crebacabezas. Ser útil para o atafego diario e cotián. Andar, saltar por riba das nubes de treboada e sentir o voo impecable dun falcón ou dunha aguia real. Planeando a través dos ventos cambiantes. Perderse e non ter noción do perigo, da desilusión, do pasado e o futuro. Vivir o presente conscientemente, a pesar de todos os males e penurias.

Dicir adeus á boa vida, se é que algún vez a tiveches. Loitar por reinventarse, por habitar nun ser pleno e satisfeito. Cando? Non sei. Paciencia, camarada. Paciencia. Non desesperes.

(11-X-24)

NÉBOA

Seguir adiante a pesar de todo, a pesar da néboa que embouta os nosos pensamentos e ese cansazo antigo que escorda as ilusións. Tentar traballar, tentar vivir, tentar pasar facendo algo, terapia ocupacional que xa cansa. Margaridas moi altas fálanme ao oído: “A herba é verde”, din. Ese é o fundamento da súa existencia, a crenza absoluta na verde herba. Eu podería dicir “Hoxe chove” como contrapunto instintivo fronte ao verdor como esencia.
Tropezo cos mesmos obstáculos e barreiras, ás veces deixo atrás a fronteira e todo se ve cunha luz e unha forza que alume a o espírito. Outras veces quedo pampo no xardín da fronteira e a bágoa, o medo, o pesadume son os amos deste cruel territorio.
Pensar en ter que pensar. Facer sen pensar. Pensar sen facer. Só o alivio do traballo creativo sacará a túa alma do pozo negro da ansiedade. Así que, vai practicando, ten confianza, ten fe na recuperación e cruza os dedos, pequerrecho.

(16-X-24)

ETERNO SÍSIFO

Cando pensas que xa está aniquilado, que xa non ten forzas para volver, ansiedade de Edipo volve, sempre volve.
Cortando a calma e a paz. Esvaecendo a seguridade trocada en fibras nerviosas excitadas. Non deixes que o pensamento irracional domine a túa mente. Utiliza a lóxica, a sensatez para combatelo. Non te arrepintas de ser natural. Non es culpable de nada por dicirlle á doutora un piropo real. Punto. E ata aí chegou a neura.
Pero as árbores vellas reclaman o seu posto de privilexio, as árbores arden queimadas entre alcol e ansia. Os patos corren a buscar refuxio e os nenos sen ollos durmían na cova dos elixidos.
Hai infinitos mundos neste pequeno mundo. Infinitas variacións e permutacións do posible e o imposible.
Recollo a miña carga con certa aceptación implícita. Levo a miña carga ás costas, estou canso, agora nervioso, agora en paz. Estou intermitente.
Preguntando como un tolo se alguén viu o amor por algures? O amor como salvación? Non, esquéceo, a vida digna como salvación. Estar só a gusto. Ser feliz e pleno na enorme soidade, aí está o reto, aí está o obxectivo. E quen sabe? Ao mellor consígoo. Sorte, camarada.

(25-X-24)

DE NOVO, O ALIEN

O malestar percorre todas as neuronas do cerebro. O estómago dá voltas. A ansiedade sube e sube. Por que estou así? Porque onte tiven unha xaqueca xigante acompañada de vómitos e dor. Hoxe xa noto o cambio de hora maldito. Fun ao Froiz, fun dar un paseo, pero o becho estaba esperando. Mágoa que me pase cando chega Espe. Esta fodida coincidencia agreta máis os meus nervios. O sol implacable envía luz e luz aos meus pobres ollos. Veña, isto é outro baixón. Pero sairás del, sempre saes. Toquemos madeira e tentemos reforzar o aguante e elevar a afouteza de ánimo, espírito, corpo.
Despois da tormenta vén a calma. Sábelo ben, pero mentres estás na treboada non ves que se vaia abrir ningún claro no ceo. Pero abrirase e volverás a vivir con dificultade pero con certa dignidade. Vamos!

(28-X-24)

NOVEMBRO

NA FONDURA
Na fondura na que as notas se disolven para trocar en ouro e mesturar algas sónicas e vibrantes. Na fondura do meu existir latexa unha abulia rara e complexa. Seguir vivindo ten os seus aqueles, eses mínimos detalles de tenrura, de emoción co que ves ou escoitas. na necesidade de compartilo e non ter con quen senón cun mesmo. Niso teño que traballar para conseguir a temperanza desexada , desexada...
Os ananos traen noticias das batallas. Teremos que facer unha xuntanza universal para unir forzas e aplacar o imperio do comprable. Produtos, mercadorías, iso somos agora no universo enteiro coñecido. Produtos dun sistema que o devora todo baixo o nome e a sagrada cruz do capital. En que mundo vivimos, meu?
Os paxaros falan das súas cousas. Cantan un pouquiño sen moita gana e miran a túa atafegada existencia. O teu devir diario, planos, estratexias, nada na culpa do inferno.
Non estou ben. Tampouco estou fatal. É unha época fodida na que teño que atoparme comigo mesmo, coas miñas regras e apetencias, e co mundo estraño e vello no que agora semella me toca vivir unha tempada.
Os ananos e os paxaros deséxante sorte. Moita sorte. Grazas.

(18-XI-24)