Creación Semanal - Palabrasplus 2023 ir a portada cr2023

Unha perenne loita contra o becho-alien

UNHA PERENNE LOITA CONTRA O BECHO - ALIEN

Noto un pesar nos ollos que teimudos estiveron todo o día diante dun ordenador amigo facendo música ou recortes sonoros, para ir tentando aplacar o becho. Esperto cada mañá con todo o perigo da humanidade concentrado no meu desasosego. E non podo quedar na cama quente escoitando a radio pola mañá ata as 10, cousa que sempre soñara antes de prexubilar. Tal vez, mala elección. Aínda así creo que era o momento. Fose o que fose teño que obrigar ao meu medo, ansia, angustia concentrada, todo iso que é becho negro, a que se erga da cama para comezar a loitar contra el. Xa pode facer un frío que nin dios, xa pode chover que raro é o día que non dou o meu paseo polo peirao de pao ata o fondo cos cons e a praia pequena e linda e logo volta facer camiño polo porto do Xufre. Subo e almorzo. Antes xa tivera que facer a liturxia de espertar ás seis e media pese a barbaridade de pílulas que me estou tomando, incluíndo, por suposto, para durmir, e a esa hora sacar un iogur da neveira para cando me levante despois definitivamente, e sacar as dúas pílulas amarelas, a vermella, a laranxa e as dúas brancas. Non me estraña que escribira o meu poemario ou vaia vostede a saber o que "Mambo tehnicolor", a miña vida é de cores!!!, debería pensar en editalo, facía rir moito a xente con poemas da parte divertida das sete seccións que ten, a oitava é Maaambo!, hahaha. Pois xa está a liturxia: seis e media máis menos, preparar almorzo e a morea de drogas legais. Ben. Volvo a cama. Aquí xa a loita pode empezar ou non. Tento aguantar na cama ata as oito, a non ser que o becho non mo permita, para non saír pasear de noite e con más frío. E á volta do paseo e xa co almorzo frugal dentro, ultimamente, toco madeira!, estou conseguindo vir ao ordenador co estómago fatal e algo de becho, e tirarme desde as 9 e media ata as 5 e media ou ata 6! Bastante dignamente diante del, e o becho marcha e o estómago tranquilízase e vai tirando. Hoxe non! Haha! Por iso escribo? Por que teño medo a que deixe de funcionar? Vedes? Manuel, camaradas, estes son os pensamentos e actitudes que temos que aprender a eliminar!, a actitude de ansia negativa ante a vida, conseguir estar ben ti so, soa, contigo e co tempo mesmo. Non como ata agora Manuel, loitar co tempo e angustiarte. Mais todo isto é moi fácil dicilo, e case todas e todos o sabemos, o fodido é conseguir levalo á práctica, moi fodido. Máis fodido é morrer. E, como acaba de morrer un dos meus grandes referentes, o home da voz única e temerosa punki, da guitarra alucinante, o mellor solo da historia en "Torn Curtain" do seu primeiro disco "Television". Si. Morreu o meu amado, admirado, underground coma min, hahaha, Tom Verlaine. Fixeches moito, moitísimo, compañeiro. Sentinme moi acompañado interiormente, oídos ouveando, volume brutal e o voso vinilo unha e outra vez, tantas tardes, tantas mañás, tantas noites. Media vida contigo Tom e con vós Television. Grazas. E agora, ao que viña: O paxaro verde e amarelo posou nun asento de cemento, destes que fan os concellos, o asento cara o que ía Luís. Luís reparou na beleza externa do paxaro e na súa forma sutil e elegante de se pousar. Pasou ao seu carón. E notou que algo cambiara no mundo. Podía sentir como algo estaba a cambiar neste planeta e como a súa estrutura física e psíquica se ía readaptando ante unha realidade distorsionada e veloz, que á fin foi parando e facéndose nidia. Non semellaba que nada pasara. Luís observou o paseo, as xentes coas que se cruzara, o banco de cemento, o paxaro fermoso. Todo no seu sitio. Seguiu Luís co seu camiñar, pero nada máis erguer a primeira perna, alguén, coa voz rouca berrou: - Ei, non te movas, quero falar contigo! Luís deu a volta e alí non había ninguén, só o paxaro. E cando pousou a vista sobre el puido observar nos seus ollos unha cara de furia indescifrable, pero.

- Si, pailán. Son eu o que che dixo que pararas, o paxaro, como era?..., xa si, " fer-mo-so", "su-til", "e-le-gan-te", e dotado de "be-le-za ex-ter-na", non si? Non dixeches ti iso, inquire o paxaro deleitándose lentamente en cada adxetivo, coa voz rouca retumbando.

- Si, dixen. E onte está o malo? Como te chamo? Paxaro?

- Es un frouxo. Queres que me deleite outra vez cos tes pensamentos de azucre que se pega nos miolos? – dixo tranquilamente

- Non, non é necesario – contestei.

- Pois vouche dar un consello antes de marchar – a voz aínda máis rouca, como máis seria e fonda. Proseguiu. Un bo consello, si. Vive a vida tal e como é, parvo. Non necesita edulcorantes, nin menos convertila nunha traxedia edípica, enfermiza, paralizante. Sóltate, home! Se puideras voar e ver que pequeno é todo, máis aínda a túa pequerrecha mente enferma e alucinada.

Calou, como se notara un perigo próximo.

- Adeus. E saíu voando frenético e esplendoroso.

Din a volta, totalmente perdido na situación, din a volta porque sentín algo ás miñas costas, din a volta, unha morea de xente arremuiñábase ao meu redor, e pronto chegaron as batas brancas...

O psiquiátrico é frío e alleo, poño as pantuflas, choro un pouco e asumo diante dos psiquiatras que os paxaros non falan. Sen embargo falan, murmuro para min cal Galileo. Non sei, realidade, soño, non sei, só quero non sufrir máis e poder volver a unha sinxela e calma existencia con vós, miñas queridas, unha sinxela e calma existencia compartida que poder chamar con tenrura, vida, vida digna. Oxalá.

(31-I-2-II-23)