D

Creación Semanal - Palabrasplus 2023 ir arribair a portada cr2023

 

Unha perenne loita contra o becho-alien

Ollos eléctricos (Escoitando "Unha suave bágoa", Coda, do disco "Electric eyes (2023) de Manuel Seixas

Sol e praia

Unha tardiña de setembro

 

 

ir arribaUNHA PERENNE LOITA CONTRA O BECHO - ALIEN

 

Noto un pesar nos ollos que teimudos estiveron todo o día diante dun ordenador amigo facendo música ou recortes sonoros, para ir tentando aplacar o becho. Esperto cada mañá con todo o perigo da humanidade concentrado no meu desasosego. E non podo quedar na cama quente escoitando a radio  pola mañá ata as 10, cousa que sempre soñara antes de prexubilar. Tal vez, mala elección. Aínda así creo que era o momento. Fose o que fose teño que obrigar ao meu medo, ansia, angustia concentrada, todo iso que é becho negro, a que se erga da cama para comezar a loitar contra el. Xa pode facer un frío que nin dios, xa pode chover que raro é o día que non dou o meu paseo polo peirao de pao ata o fondo cos cons e a praia pequena e linda e logo volta facer camiño polo porto do Xufre. Subo e almorzo. Antes xa tivera que facer a liturxia de espertar ás seis e media pese a barbaridade de pílulas que me estou tomando, incluíndo, por suposto, para durmir, e a esa hora sacar un iogur da neveira para cando me levante despois definitivamente, e sacar as dúas pílulas amarelas, a vermella, a laranxa e as dúas brancas. Non me estraña que escribira o meu poemario ou vaia vostede a saber o que "Mambo tehnicolor", a miña vida é de cores!!!, debería pensar en editalo, facía rir moito a xente con poemas da parte divertida das sete seccións que ten, a oitava é Maaambo!, hahaha. Pois xa está a liturxia: seis e media máis menos, preparar almorzo e a morea de drogas legais. Ben. Volvo a cama. Aquí xa a loita pode empezar ou non. Tento aguantar na cama ata as oito, a non ser que o becho non mo permita, para non saír pasear de noite e con más frío. E á volta do paseo e xa co almorzo frugal dentro, ultimamente, toco madeira!, estou conseguindo vir ao ordenador co estómago fatal e algo de becho, e tirarme desde as 9 e media ata as 5 e media ou ata 6! Bastante dignamente diante del, e o becho marcha e o estómago tranquilízase e vai tirando. Hoxe non! Haha! Por iso escribo? Por que teño medo a que deixe de funcionar?   Vedes? Manuel, camaradas, estes son os pensamentos e actitudes que temos que aprender a eliminar!, a actitude de ansia negativa ante a vida, conseguir estar ben ti so, soa, contigo e co tempo mesmo. Non como ata agora Manuel, loitar co tempo e angustiarte. Mais todo isto é moi fácil dicilo, e case todas e todos o sabemos, o fodido é conseguir levalo  á práctica, moi fodido.  Máis fodido é morrer. E, como acaba de morrer un dos meus grandes referentes, o home da voz única e temerosa punki, da guitarra alucinante, o mellor solo da historia en "Torn Curtain" do seu primeiro disco "Television". Si. Morreu o meu amado, admirado, underground coma min, hahaha, Tom Verlaine. Fixeches moito, moitísimo, compañeiro. Sentinme moi acompañado interiormente, oídos ouveando, volume brutal e o voso vinilo unha e outra vez, tantas tardes, tantas mañás, tantas noites. Media vida contigo Tom e con vós Television. Grazas.   E agora, ao que viña:   O paxaro verde e amarelo posou nun asento de cemento, destes que fan os concellos, o asento cara o que ía Luís. Luís reparou na beleza externa do paxaro e na súa forma sutil e elegante de se pousar. Pasou ao seu carón. E notou que algo cambiara no mundo. Podía sentir como algo estaba a cambiar neste planeta e como a súa estrutura física e psíquica se ía readaptando ante unha realidade distorsionada e veloz, que á fin foi parando e facéndose nidia. Non semellaba que nada pasara. Luís observou o paseo, as xentes coas que se cruzara, o banco de cemento, o paxaro fermoso. Todo no seu sitio. Seguiu Luís co seu camiñar, pero nada máis erguer a primeira perna, alguén, coa voz rouca berrou: - Ei, non te movas, quero falar contigo! Luís deu a volta e alí non había ninguén, só o paxaro. E cando pousou a vista sobre el puido observar nos seus ollos unha cara de furia indescifrable, pero.

Calou, como se notara un perigo próximo.

O psiquiátrico é frío e alleo, poño as pantuflas, choro un pouco e asumo diante dos psiquiatras que os paxaros non falan. Sen embargo falan, murmuro para min cal Galileo. Non sei, realidade, soño, non sei, só quero non sufrir máis e poder volver a unha sinxela e calma existencia con vós, miñas queridas, unha sinxela e calma existencia compartida que poder chamar con tenrura, vida, vida digna. Oxalá.

 

  (31-I-2-II-23)

 

ir arribaOLLOS ELÉCTRICOS (Escoitando "Unha suave bágoa" (Coda) do disco "Electric Eyes" de Manuel Seixas)

 

Vivir sen dor, berro. Vivir sen a dor mental que engule o espírito, que engule a propia vida digna.
Os nenos alleos que xogan no parque. Véxoos. Alleos, sen problemas, lúdicos, xogar.
Non tiña amigos. Non tiven amigos demasiado tempo. Alá na escuridade das carolinas afastadas da vila, alá foi medrando o becho entre berros, angustias, mamá e papá que precisaban ter un fillo e fronte a ciencia que llo negaba, santa Rita tróuxolles un neno. E así fun medrando en medo, enfermidades que eu mesmo buscaba sen saber, ignorancia psíquica, falta de empatía, medo, medo, pecado, pecado.
Quero pensar no meu sitio seguro. Mais non o hai ou non o atopo, querida psiquiatra.
Quero ollarme facendo o morto nas augas frías da Arousa e indo perdendo a conciencia plena. Silencio. Flotar. Paz.
Os peixes de cores arremuíñanse ao meu redor, e vellas dornas fermosas percorren o eterno mar azul e hai mariñeiros mortos, hai. Deus sive natura. Se nalgún sitio podería ver algún vestixio laico da existencia dun algo máis é no que non se pode expresar: esa paisaxe, ese río, ese monte, ese sol caendo, esa lúa branca entrando, as nubes, as árbores, ese poema que pinza o espírito, esa música que eleva a alma e alá vas viaxando entre planetas e satélites e estrelas lindas e agarimosas, esa aperta que xa non nos damos, ese bico que perdemos, ese sorriso que xa non sae.
Quérote aínda que entendo ben, moi ben, que non queiras saber máis de min e das miñas queixas constantes. Pero, tarde, coma sempre, tarde dígoche que te quero, que todo o bo e malo que fixen nesta existencia sería impensable sen ti. Es a mellor muller que coñezo. A mellor persoa. Sé feliz, por favor. Esquece o pasado tan acedo que os homes che demos, esquece a miseria do que xa foi de non é. Quérote, Esperanza. Quérote e esa suave bágoa, coma todo, é tamén para ti.
Traeríache o ramo de flores máis fabuloso, traeríache un corazón queimado cuberto por auga de pílulas, un corazón que aínda, teimudo, latexa.
Nalgún lugar, nalgún lugar ten que estar o noso oasis, o acubillo dos feridos.
Agora, nesta nova vida tan estraña, chea de pelexas con bechos e estómagos, entre músicas que tentan controlar o monstro da ansiedade voraz, agora, nesta vida que non quero, agora sei que por un tempo fun inconsciente e tolamente feliz. Pero ti xa non estabas. Canto tempo machucando a túa alma, a túa palabra, a túa calma?
Síntoo, querida, síntoo e igual que chora a guitarra da coda reprise, chegando ao final choro con ela, e triste declaro o meu amor perdido e desconsolado, leve e desesperado berro teu nome, berro ás nubes azuis, á chuvia que me empapa, ao frío que aterece. Estou mal e vivo. Estou no máis fondo, absolutamente só. De por vida? Supoño. Así que hai que tirar para diante e non mirar atrás. Asumir e actuar. Semella tan sinxelo que non caes na conta da súa estrema dificultade.
A nena co pelo louro agarra a súa moneca con toda a forza que ten e sente esa seguridade na plenitude do capital que non se pode calcular.
E a vida segue e con ela o malestar ou a imposibilidade de estar. Vou vello e compórtome ás veces como un  neno malcriado, que é o que fun e son?
Fito as pingas de chuvia que quedaron marcadas na superficie do patio. Son simples pegadas dunha pinga que xa non está. A súa existencia non será moi longa. Mais para min, pinga no chan frío, es todo, todo canto podo apertar cos ollos eléctricos. Oh!, que duro é todo isto! E que fermoso, si!

(9-III-23)

 

 

ir arribaSOL E PRAIA

 

Cando o home flota nas augas frescas da illa, paraíso, séntese vivo, tranquilo, no mundo real fronte a inquedanzas, medos, ansia.
Flotar entre néboas agarimosas que che dan acubillo e calor. Flotar por riba dos pecados, das batallas, loitas, incertezas, odios, noxo.

Non é sinxela a tarefa de vivir. Vivir dignamente, claro. Vivir malvivindo non é vivir e estar morto en vida, ou peor, morto no cárcere de vivir.
Nota o home o sol na cara. Xa vai picando ás 12 horas. Haberá que recoller. Colle a súa bici e percorre o camiño de volta a casa.

Na casa está ela, marabillosa, xenerosa, fermosa, lindamente incrible, a ela que perdín inexorablemente, a ela na que baseaba media vida, a ela que me aturou ata o límite do soportábel, e agora, pobre ela, xa non me pode dar máis que compañía, que xa é moito.

Silencio en compañía. Amor?

Pasarán os anos, os séculos e non sei se alguén saberá exactamente qué é iso. Amar? Buff, que complexa e interminable tarefa escudriñar no seu miolo.
Australia acaba de empatarlle a Inglaterra. O fútbol feminino como referencia.
O home mira de esguello a enorme pantalla e sorrí. Sen saber por que.

Hoxe non é un gran día, pero o home tentará facelo o máis dixerible posible para os seus nervios, para todo o que é e o que non é.
E unha bandada de albatros percorre o ceo cheo de nubes brancas e solo radiante entre elas. Os albatros non teñen medo. Teñen todo claro. Hoxe é un bo día para eles. O home mirando cara arriba supón que son felices, supón que aman voar. Supón que amar e felicidade son conceptos que empregan os albatros. Non, non os empregan `porque xa hai tempo aprenderon a lección de que son conceptos indefinibles, indescifrables e polo tanto, baleiros de contido, como as categorías kantianas, xa ves. Para o que vale a filosofía, ata para facer terapia ocupacional mental. Pois si. Viva a miña querida filosofía que tantas veces non di nada, só dá voltas e voltas arredor, arredor de amar, felicidade, liberdade, maldade, voltas arredor do imposible que dá sentido ás veces a todas as nosas diminutas vidas.
O home, cansado, vai durmir e soñar cunha vida auto evidente, na que os problemas non existen. Case durmido a súa última idea: iso non sería vivir tal e como o entendemos, tal e como vivimos.

 

(16-VIII-23)

ir arribaUNHA TARDIÑA DE SETEMBRO

 

As flores recenden no camiño cara ao faro. O faro das lamentacións e as ansias puras. Non sei como me fixen camiñante deste repetido percorrido. Hai outras e outros preto e máis lonxe de min, todas e todos percorrendo o camiño ingrato e espléndido en silencio de palabras. Peregrinos do nervio e a paz, da cordura tola e a tola incerteza, do pensar imprevisto que leva a covas ou a pequenas e saborosas pausas de gloria en migallas. E o home camiñou so e choraba ledo. E a muller camiñou soa e choraba leda. E as bágoas percorrían todo o camiño. E nós esmagabamos o salgado mar  á vez que o enchiamos coas nosas propias bágoas de ledicia doente, apatía imperceptible, fulgor soñado.
Cada vez que leo a túa carta, meu amigo, cada vez que sinto en min as túas verbas, estou tranquilo e pleno. Mágoa que hai tanto que deixaras de mandalas. Pero neste acuático camiño, mentres avanzo un paso máis, choro sorrindo sabendo que á volta da miña peregrinaxe haberá cartas dabondo para encher o corazón. E o gris será fermoso azul celeste e os nervios aplacarán a ira e a paz entrará a borbotóns coa chuvia primeira do outono, co aire frío dun próximo novembro, coa calor insospeitada deste mesmo setembro, a paz entrará, cen mil cabalos brancos galopando fermosas melodías e collerás un anaco de pan e volverá a saber como aquel pan da infancia que añoras porque non tiveches infancia pero si pan rico, saboroso, pan dos anos 60 e 70 e 80 e 90 e 2000 e 2010 e 2020 e así ata que a vida o considere. Xa sabes, camarada de viaxe, non preciso vivir moito, só vivir o que sexa, aínda que sexa pouco, cunha mínima dignidade en todos os sentidos. Asinado e prometido. Non xuro porque non creo ou si?, que ben sendo senón ese "deus sive natura" ao que cada día no teu cotián paseo rezas pregarias pola xente que máis queres, por elas, por el, por ti. Que ben sendo iso senón fe? Un xogo inocuo. Un placebo, seino ben. Pero aférrome a el como quen bota a lotaría, como quen xoga a primitiva, como quen fai a quiniela. Sabes que nunca vai tocar pero queda esa maldita ínfima posibilidade que a relixión de turno se encarga en converter en segura 100% vida futura e marabillosa se pasas polo aro. Futura vida marabillosa adorando ao ídolo, o facedor, o supremo, o único, o impasible, o leviatán, o espírito, o un, o impenetrable, o sol, as estelas, a natureza todo, o innomeable, o indefinido, o indeterminado, o apeiron, o omnisciente, o omnipresente, o omnipotente, o lume, o día , a noite, a esperanza, a esperanza. Fe na esperanza dos pusilánimes borregos que abaixamos a cabeza ante tanto esplendor e tanta falsa luz cegadora.
Eu só quería falar un pouco dun lindo xeito, pero as mans e o pensamento bulen á súa bóla e eu non vou ser quen de paralas xa. Deixa que pouco a pouco vertan o seu zume delicioso sobre pausa, comas inexactas e sen comas para que parar. Para que esquecer? Para que lembrar? Para vivir. Vivir, esa atadura invisible que nos une mellor ou peor ao desexo de conservar a nosa existencia. A existencia. Ten que ter sentido, senón vida e existencia perden totalmente os folgos e morren por inanición ou omisión. Puf! Tentar atoparlle un sentido a este vivir, a este existir. Mellor non pensar e seguir o camiño da rabia que doe ri e chora. Seguir o camiño de erguer cada mañá e pasar o mellor posible o día. Toda unha utopía para un enfermo de ansiedade. Pero a utopía é o único que atenúa a dor deste mundo, a única que fai que camiñes tras ela, como dicía aquel amigo de Bennedetti, sempre, eternamente camiñar tras a utopía que é como un horizonte ao que semellas vaste aproximando e sempre hai un novo horizonte aló ao fondo, unha nova utopía, un novo motivo polo que camiñar, polo que loitar, polo que vivir. Creo na utopía da paz de espírito. Agardo ser libre de que entre inmensa na miña tortuosa mente-casa.
Tal vez o camiñar tranquilo, como a utopía... son imposibles de acadar e entón só queda o camiño cara a. O camiño eterno na súa caducidade.

 

(9-IX-23)