Creación Semanal - Palabrasplus 2018ir a portada cp 2018

XANEIRO

Sempre o folio en branco

XUÑO

A onde vós me levedes, mans...(Escoitando o disco "Promise" (1985) de Sade

AGOSTO

Vilagarcía, 27 de Agosto 2018 (Agardando a que arranxen a guitarra das flores máxicas)

OUTUBRO

Corrixindo "A liberdade humana" (Lapso)

NOVEMBRO

Arroutada

Pensando (Tentativas)

Baixón

DECEMBRO

Volveu aquela bendita máxica música (Para que conste!) (Mentres devoro unha vez máis o eterno compañeiro "Exposure" (1979) de Robert Fripp)

Sempre o folio en branco

Exercicio de estilo.

En Con Inmenso, a montaña máis esquecida e inaccesible vive Lior, a deusa das fragrancias agochadas. Soa coa súa aguia Via, vixían o impenetrable horizonte que se debulla intermitente ao lonxe, na terra eterna das esmeraldas perdidas.

A miles de quilómetros de alí, Pepe Señoráns relé por derradeira vez as probas para publicar o seu último libro: “As fragrancias agochadas”.

Na sociedade científica mundial pensan que está tolo, que é un escritor de pseudociencia, de palabrería baleira sen datos ou feitos probados. Un farsante. As fragrancias agochadas non existen. Ninguén puido comprobar a súa existencia empiricamente, ningún dos laboratorios ao efecto, ningunha das ferramentas tecnolóxicas máis avanzadas deste mundo aplicadas ao efecto acadaron nunca tal concepto, porque iso é, un concepto nunha mente enferma ou peor aínda, nunha mente que gaña cartos vendendo falsas ilusións á xente baixo a etiqueta de estudo serio.

Pepe suspira. O seu público mercará o libro definitivo. A comunidade científica desprezará a súa obra, e xa de paso, a súa incoherente vida.

Pepe sorrí. Bota unha derradeira calada ao cigarro e mentres expulsa o fume sente o alivio de quen ten atopado un soño, de quen ten rematado un crebacabezas.

Mañá sairá de viaxe cara onde cre que está a orixe de todas as fragrancias agochadas, unha terra afastada que tras múltiples estudos, noites, cafés, insomnios e cigarros concluíu que quedaba onde agora o seu dedo sinala no mapa: na terra eterna das esmeraldas perdidas. Mañá sairá de viaxe. Apaga o cigarro.

Foi así como Lia e Vior aceptaron a aquel estraño hóspede no seu mundo, na súa montaña. Foron estrañamente felices e Pepe nunca quixo volver para cambiar o paradigma da ciencia actual sobre a inexistencia das fragrancias agochadas. Simplemente pasou moitos anos eternos sorrindo e ollando a fermosa aguia en voos vertixinosos e recorrentes e cheirando xunto a aquela estrañamente fermosa deusa todas as fragrancias atopadas á fin.

Sei isto porque son o único que leu o pergamiño do Con Inmenso. Non llo contedes a ninguén, por favor! Só necesitaba que o souberades vós, ninguén máis, ninguén máis! Son o voso veciño no edificio e non quero que pensedes nunca, nunca máis que estou tolo. Teño probas! Que fácil é xulgar polo que sempre se creu. Polo que sempre se dixo. Polo que pensan todas e todos. Foi sempre así, non?

Certo é, Amancio, meu veciño. Que llo digan a Galileo e semellantes. Que mo digan a min un día no que estea plenamente cordo. A miña esperanza envioume hai moito tempo unha postal desde o paraíso dos números namorados e tranquilos e queres cres que eu, estúpido, non a quixen crer. Perdoa amor por unha tan longa cegueira mental.

(18-I-18)

A onde vós me levedes, mans... (Escoitando o disco "Promise" (1985) de Sade)

É un crime?, pregunta Sade, e as mans queren dicir que si. Si é un crime a humanidade. Precisamente porque non temos humanidade.

A chuvia cae como quen non quere neste estraño xuño. Traballaches tanto. Respira. Botando vapor de ledicia fronte á ventá que abafada polo fulgor verde deixa escribir na súa pel: “Creo que son mellor”.

Houbo un tempo no que as rochas eran o camiño e o camiño, rochas. Un tempo no que os segundos eran terribles horas, e as terribles horas, escasos segundos. Houbo un tempo en que non sabías amar; un gato, unha muller, un traballo, unha melodía, unha filla, unha filla. E todo era un nervioso baleiro. Ai!

Lembrarei a historia do vello carteiro “Mister Postman”.

Postman adoitaba levantar cedo. Postman repartía cartas nunha rúa do centro de Manhattan. Taxis, ruído, xente, movemento caoticamente organizado. Postman era feliz nese microcosmos de atafego e ollos que miran sen ver, feliz entregando mensaxes a seres alleos que de repetidos non o eran tanto. Fodíalle levar malas novas: resultados nefastos, analítica ingrata, multas impagables, pero, polo demais, considerábase o anel imprescindible, necesario, vital, dunha cadea de engrenaxe chea de comunicación humana.

Postman bebe outro whisky e outro e outro. Postman, barba longa de varios días, cada vez máis canas brancas. Postman, corpo lordento tirado no lordento sofá do lordento apartamento de mala morte 405. Postman borracho, desesperado, afundido, morto, derrotado.

Unha simple nota, unha simple mensaxe, unhas simples palabras hai cinco anos recibidas nun impoluto sobre impoluto papel impoluto selo: Mister Postman, lamentamos comunicarlle que dada a súa idade e debido a unha reestruturación de persoal procedemos a efectuar con efectos inmediatos o seu despido desta empresa, segundo o artigo 114.2, apartados b) e c), que rexe na lexislación deste estado ante tal eventualidade. Saiba que agradecemos moito todos os seus anos de esforzo dedicados ao ben da empresa e que recibirá a compensación mínima dun mes de traballo (cos descontos pertinentes) que tamén estipula dito artigo no seu apartado d). Desgraciadamente, é unha decisión irrevogable forzada polos acontecementos. Reciba un saúdo cordial. Atentamente: The Box Companny. Asina Mister Bossman, director xeral, en Manhattan, a 12 de Xuño do 2018.

Cantos postman cres que haberá neste mundo chamado dos humanos? “E nenos morren e bombas caen”, dixeches unha vez, e a inxustiza gaña demasiadas partidas nun taboleiro que beneficia ás pezas brancas.

Soñarei entón, para aliviar a dor mediante unha suposta escapatoria, con aqueles beizos lindos que eternamente biquei. Soñarei co teu sorriso. Chorarei. Unha bágoa de Jezebel, Sade, un triste lamento entre árbores amarelas, verdes e laranxas. Un baño na auga limpa do mar da Arousa, un revivir eléctrico ollando sobrevoar as gaivotas, as nubes, o sol. Quérote. Seino ben. Creo sabelo ben, tan tarde, tan tan tarde. Non me gusto nada por fóra pero si á fin por dentro. Como un gardián dun tesouro etéreo que pode esvaecer calquera día, así que ri comigo, miña amiga da alma, ri comigo vendo parvadas, escoitando parvadas, dicindo parvadas, soñando parvadas...

Amigos, meus amigos, na colonia dunha Galiza en formol, canto os quero! Que sorte teño! Que tolos estamos! E aí andamos, camiñando, dubidando, parindo, rindo, indo que non é pouco.

Xa rematamos, din as mans. Só unha cousiña máis:

Non me importa, dicía Xulia, non me importa que me deixara. Dez anos de relación estable de parella. Á fin atopara a felicidade en Andrés. Tan bo home. Tanto o quería. Tanto o quere. Non me importa. Aqueles detalles que tiña, aqueles bicos longos, aquelas viaxes cheas de complicidade. Que xa non sentes nada por min, non me importa. Que a rutina acabou con nós, os lumes que se apagan, a chispa que xa non está, que me queres moito, pero bla bla bla..., que atopaches á muller da túa vida, non me importa, non me importa, non me importa!, fillo de puta!!, non me importa nada!!, nada!!, nada!!, maldito cabrón!!!

Cando chegou a policía había un charco de bágoas vermellas.

Pero era no piso do lado, onde o señor Ramón Martínez acoitelara á súa muller Maruxa Dios, porque ela chegara dúas horas tarde a casa e a cea sen facer e iso todos sabemos que implica pena de morte, non si?

Xulia chorou e houbo bágoas e vermello e houbo afouteza e vontade e agora está casada con Xulián, teñen tres fillos de 7, 5 e 2 anos, unha nena e dous nenos. Vive no campo, feliz, querida, amada, calmada. Feliz.

Míraa correndo polo sendeiro verde que leva á dita.

As mans.

P.D.: Manuel, mira o ceo. Ves que cor tan rara? Canto amas esta terra, neno!!

(As mans)

(12-VI-18)

VILAGARCÍA, 27 DE AGOSTO 2018 (Agardando a que arranxen a guitarra das flores máxicas)

Dúas vellas cruzan o paso de peóns que teño enfronte. Unha leva unha gasa cunha reixa elástica protectora incluída que lle cobre practicamente toda a parte inferior da perna esquerda. A outra apóiase nun bastón que semella murchado polo tempo. Lentas, lentísimas cruzan entre a adrenalina concentrada dos condutores eternamente agoniados nesta vila que nunca agardou, agarda polos débiles. Como o noso triste mundo construído sobre cinzas de inocentes. Agora un home, calculo duns cincuenta e pico, atravesa a estrada, coa súa camiseta vermella que a pesar da distancia molesta á vista. Doe. Doe ese vermello intenso. Doe o sangue das inocentes vítimas. Crueldade.

Son un vello de 57 anos, un xove de 57 anos, un neno pequecho de 57 anos. Aprendín moitas cousas. Aprendín a estar aquí, a estar dúas horas nunha terraza cunha tónica fría glup glup (espera a que quente) e non caer na desesperación, na ansiedade, na loita co tempo, coa vida, co berro interno. Non súan as mans! Sei querer mellor! Case ben, pero todo é mellorable, moi mellorable.

Mais nunca antes pediría unha libreta á camareira para escribir nestas circunstancias estas palabras que brotan soas.

A gasolineira á esquerda. Perenne. Lembro que soñamos, imaxinamos con que estouparía un día e con ela toda a vila enteira. Non sei, eramos, se cadra, aínda máis nenos, aínda máis humillados, máis fóra de ton, máis afundidos nunha santa vila que afogaba e afogaba.

Agora teño que ter coidado. Isto soa moi a célula yihadista, a atentado sanguento, a loucura na festa do derradeiro día. E o gran irmán ve e escoita todo o que quere e, sobre todo, como quere velo e escoitalo.

Unha moto. Que rápida!

Un cartel. Que grande! “Espacio Disponible” e debaixo un número de teléfono fixo e outro de móbil. Fixo e móbil. Como cambiou a nosa existencia! Agora todo é pluralidade móbil, Heráclito. Aínda así non creo que tiveras folgos para defender a túa teoría con só dous días intensivos de whatsapp.

Vai todo tan rápido. Extraordinario: medicina, ciencia, tecnoloxía... Vai todo tan lento. Tristemente dramático: refuxiados, guerra, violencia de xénero, mutilación do planeta cada día cada hora cada minuto cada segundo....

Que difícil é aturar esta vida sendo consciente da súa globalidade.

Como individuo, tal vez a poidas aturar. Na túa casa (se a tes), coa túa comida (se a tes), calefacción (se a tes), colchón decente (se o tes), televisión, dvd (se os tes), internet, fibra óptica (se tes), dignidade (se a tes)...

Pero, como pequeno anaco desta lamentable especie é complexo, ben complexo aturar o noso mundo. “Humano son e nada humano me é alleo”. Cristo home sería magnífico se se quedara aí. Aí, no amor humano polos humanos. Na dozura, sensibilidade, respecto e rebeldía imprescindible.

Pero si, o gran manso, o gran pacífico, que diaños pinta alguén así neste espazo de formigón frío cemento, neste espazo de formiguiñas machucadas unha a unha polo diñeiro, manipulación, indecencia, engano, demagoxia, morte indigna, inocente, ilóxica. Non estou falando desa fantasmagoría que veñen en chamar relixión. Non, porque detrás do consolo para os que se aferran á fe, hai unha historia vomitiva de tolo dogmatismo. Que impotencia!

Unha señora con gafas de sol de pastas escuras tira con dificultade dun carriño da compra amarelo. Sofre. Súa. Todas e todos temos un carriño do que tirar. Ás veces pesa tanto, tanto... Seino, camaradas da canteira edípica.

E por desgraza, moitas veces tiramos só do da compra, e non do da vida que mereza ser vivida.

Buah! Coches de gama alta, un tras outro tras outro. Aquí hai cartos! Aquí hai vida!?

O rapaz, todo vestido de negro, cun chándal como os que a miña nai mercaba no mercado dos sábados, vai camiñando mentres coas mans aferradas a ela, acompaña á súa bici. Ou é ao revés? Lembras cando o corpo devoraba quilómetros para ir en bici á praia das Sinas? Lembras? Lembro o lumbago dun pequecho de 58. Porque o tempo pasa. Pasa.

Mulleres falando un fermoso galego (raro isto aquí, non?) arremuíñanse na mesa do lado. Alí na terraza, unha queda, sentada, varias están un ratiño de pé, falan das súas cousas, de temas que nunca sospeitariamos: a saúde, os netos, a calor e marchan...., así de sinxelo e inocuo encontro. Reunión legal, creo.

Verán.

Na mesa da dereita, unha muller de mediana idade, cabelo laso, gafas negras, negras, como o cansazo que aparenta levar no seu espírito e enfronte dela un neno (seu fillo?) cunha coletiña ao final do cabelo, e unha man na cara que se desliza esvarando aburrida cara a un pequeno bolo de crema.

Serán felices?

Semello un voyeur de nimiedades.

A vida, en parte, é iso. Unha morea de nimiedades e unhas cantas, poucas cousas que a fan máxica e única.

Na tenda de enfronte: “Decoración & Regalos Arosa Casa”, un buda que medita cos ollos pechados adormece detrás do cristal da ventá do establecemento. Un buda rodeado por mil pequenas cousas, alleo a todas elas. Non está mal como metáfora simbólica desta vida que non para, non para. Pechar os ollos e, por un tempo, só por un tempo, esquecer toda a borralla, as ferramentas, obxectos, souvenirs que entorpecen e anegan o noso chan a cada paso.

Ai!, como cando fas o morto no mar. No mar da Arousa. E só sentes o xeito no que o teu corpo flota sen peso, como un saco de aire, un globiño puro sobre a salgada mar e o teu cerebro vaise, como nos fenómenos paranormais eses, levita a túa esencia, aquilo que se agocha cada día entre ruído e responsabilidades. Felicidade, paz. Pequeno budiña. Mágoa que escoites os noxentos sons dos teus bronquios pulmóns mergullados, malferidos.

Creo que a felicidade existe. Creo que a cura da maldición mental existe. Creo, non porque é absurdo, Tertuliano, senón porque teño a experiencia diso. Empírico. Proba empírica. Experimento sen contaminar. Eu?

Agora ben. Cal é a clave? Cal é a chave, o interruptor que hai que premer para abandonar o abismo, o inferno mental, a existencia doente, sempre chea de tremor e inquedanza?

Teño algunhas sospeitas, pero non o sei con exactitude e rigor. Se o soubera compartiría o milagroso acorde con todo sufrinte vivo. Non hai receita. Non hai fórmula tautolóxica. Non hai interruptor. Hai un cúmulo de pequenas e grandes circunstancias, decisións que fan que pouco a pouco, ás veces desesperantemente amodiño, vaias deixando atrás, nunha claridade que bloquea os ocos pasados, presentes e futuros, atrás os teus fantasmas, as túas miserias, as túas parvadas, os teus delirios, o teu tóxico pensamento, as negras sombras, as luces frías....

E así, ouh laico milagre!, atópaste fronte a unha nova vida. Mellor dito, por fin atopas a vida, porque o outro non é vivir. Non, non o é, nin para ti nin para quen te rodea e, sobre todo, para que máis te aprecia, para quen máis te ama. Pobriñas e pobriños meus!

E agora, camaradas da noite, agora podes amar ben: ao gato, á filla, á muller, ás horas, aos amigos, aos alumnos, á música, ao silenzo... e podes gozar (tampouco sempre. Toda vida implica unha maior ou menor dose de sufrimento, xa o sabemos), da calma despois de todas e todas e todas as brutais treboadas.

Rematei a tónica. Unha rapaza, camisa rosa, pantalonciño vaqueiro corto, dubida diante do paso de peóns. Cruzo? Non cruzo? Cruzo, non cruzo? Ao final, decídese. Cruza e óllala marchar polo último ángulo de visión que captan os teus ollos. Marchou. Esvaeceu no aire. Quen é? Como é? Que tal lle vai?

Nunca máis saberei dela. Ou ao mellor si, e será unha peza vital da miña historia intranscendente, biográfica. Así é a vida, incriblemente inesperada, azarosamente impredicible.

Xa case van ser as doce da mañá. Levo aquí, facendo tempo nesta tranquila terraza case dúas horas. Supoño que a linda guitarra xa estará arranxada...

Supoño que todo vai saír medianamente ben hoxe e mañá e pasado. Supoño, sei, que tamén agarda a enfermidade, o malestar, e máis ausencias cravadas no corazón aflixido.

58 anos e teño a sensación, case a certeza, de que aínda comezo agora a saber camiñar, andar. Un pé, outro pé. Non é sinxelo aprender a andar de vello. Non é sinxelo, sobre todo para quen non tivo ou non ten ou non quixo ou puido ter a carraxe de querer ter pernas nas que apoiarse, non tivo a cordura de apoiarse nas fermosas e verdes próteses de esperanza que se lle ofrecían ante os seus cegos ollos. Non é sinxelo para quen durante cincuenta longos longos anos só foi un borrón de tinta nunha inimiga mente de óleo triste e cores metálicos fríos.

Hoxe estiven aquí intranquilamente en paz. Moito, moitísimo máis do que nunca tería sospeitado, do que nunca tería soñado entre as nubes de algodón suaves quentes agarimosas.

Teño unha racha de sorte, si. Fixen algún mérito? Si, un seguro. Seguir, seguir, seguir....

Sempre estarei en débeda con todas aquelas e aqueles que me axudastes a erguer cando o chan semellaba o fogar máis cómodo, a decepción final.

Graciñas, meus.

(27-VIII-18)

Corrixindo “A liberdade humana” (Lapso)

Un intre entra pola ventá pechada e os ollos esmiuzan débedas e enganos. Trae tamén o pracer da vitoria sosegada, do traballo inmenso e precioso, do cansazo que morre entre os cristais.

Un breve lapso entrou pola porta pechada. Un lapso inmenso e salvaxe, cheo de berros de rebeldía, revolución, esperanza. Camaradas da noite longa escorregan diabólicos entre policías fendas feridas e brota un limpo amencer de liberdade inusitada.

Un pequecho segundo atravesa a parede. Sorrí e chora. Mágoa, bágoa, sorriso, solpor fermoso. Son o asasino da maldade inoculada. O asasino dos cristiáns ricos da seita infame. Son o asasino da enfermidade cruel, da ausencia que tolea a alma, do pesadelo devorador de mañás quentes. Soño con músicas repetidas e estrañas que a xente corea absorta, ensimesmada, entusiasmada. Son a razón da túa cordura tola, da túa fría chama, do teu ardente suspiro.

Un adeus sen máis esnaquizou a casa enteira. Baterías brutais resoan por todo o edificio. Percusión estratosférica que retumba xorda nos xordos oídos. Pero escoitas, tremes. Adeus, tan simple. Aplausos e asubíos. Alguén entende algo? Alguén entende a liberdade, o sufrimento inútil, a vida, a morte calada? Alguén ten aínda palabras que expliquen esta maldita maxia?

Un tic sen tac abriuse paso no meu corazón. Levaba anos agardando a visita. Non dixo nada. Só: “tic”. Buda reconvertido. Tic, tic, tic, iso é a vida ou un longo tac e tac e tac? Os semáforos da mente alucinada debullan arcos da vella entre paxaros azuis, árbores violetas, verdes peixes, enigmas amarelos, sorpresas laranxa e o arco da vella estoupa en mil anacos de cores mesturadas. Caio de xeonllos. As cores crávanse nos pulmóns da miña infancia, da miña tristura, do meu benestar inquedo. Irmáns, canto dura esta breve eterna tregua! Canto sei que nunca souben! Canto sei, canto vexo, canto miro para outro lado!

Xa non sopra o vento. Parou o furacán intermitente. Alienado na lama do corrupto existir humano. Alleo ao irmán alleo. Non penso chorar. Non penso berrar. Non penso. De novo, berro berro berro. Para quen? Para min? Intranquila conciencia, demoledora realidade nos fociños dunha empanada de bonito e unha cunca de tinto viño. Borrachos de amargura, borrachos de ilusión voamos entre plantas carnívoras preguizosas e ollamos, alá ao fondo, ollamos brevemente como un segundo cambia as vidas na superficie queimada dos non bendicidos superviventes e dos amantes da morte digna.

Tamén estoupa o globo. Ruído, caída, dano. O elefante fala nas miñas orellas, grazas música por traerme os sons que baten o estómago ata que vomitas sangue fresco fondo auténtico, sangue de vida en harmonía desequilibrada, en aparencia esencial, en son quen te ama e non me aceptas, non me aceptas agora, irmá? Agora que sei o que é querer? Non fun nunca un bo fillo, un bo irmán, non fun nunca un bo continuador da liñaxe de tanatorios, medo, medo, medo, non saúde, angustia, agonía, obrigacións familiares, que non, que non quero ir, porque xa fun e xa volvín e estou canso, irmá, moi canso. Se queres aquí tes o meu amor verdadeiro grazas á verdadeira ela que me regalou a vida. Se non, quédate co aborto que nunca debeu nacer, un manolito monolítico desenfocado e perdido na abrupta costa da enfermiza gran familia. Fun e xa volvín. Por que me pides ser Edipo e a súa rocha? Aparta de min este querer envelenado cuberto de papel de regalo no que se pode ler: familia, hospital, necesidade, nunca estás!, que fas?, por que non chamas?, por que non es como todos agardabamos que foras? Porque non son quen credes, quen queredes que sexa. Son eu, á fin, e eu xa é moito, demasiado ás veces.

Na colonia de formigas amigas, unha aperta reconforta a salgada bágoa repetida e un rir desenfreado anega toda a estancia e xogamos ledos entre fume verde e mandos inalámbricos e berramos “Gol!!!” e chocamos as mas e a noite cae e vence o imperio da amizade.

Non sei canto máis poido seguir aquí. Palabras, marchade, é tarde.

Nun nanosegundo o baleiro foi o señor do mundo e non pasaba nada na nada. Ou iso din que dixeron antes. Eu xa marchara, canso e atafegado, corrixindo “a liberdade humana”, percorrendo as mentes dun alumnado piar da miña existencia, piar que me aferra ao mundo, que me crava no chan, que me di: quen sabe?, quen sabe?, algún día, Manuel, algún día, dama utopía amada.

E, si, mañá será outro novo día.

(14-X-18)

Arroutada (Dende A Basella)

Fumigarei todas as estación do ano. Rematarei coa chuvia, o sol, a lúa. Esnaquizarei cada gran de claridade trala ventá aberta. Frío e chuvia. Vento. Arde o ceo conxelado. Arde a miseria da infancia. Arde o sangue, a liñaxe escurecida. Non teño medo, ou si, pero non teño medo, ou si. Así que cortei o seu lindo pescozo e o vermello anegou aquel febril mundo da estética prioritaria. Boto gasolina sobre o teu corazón roto e prendo lume, lume, lume. É tan relaxante pasar o día, a noite vendo crepitar o lume nas nosas entrañas. Hai asasinos escrupulosos. Hai risas finxidas que matan a esperanza inxenua. Podería dicir que non teño nin idea do que fago. Mais estaría mentindo. Son plenamente inconsciente da miña barata estupidez. Fago reviravoltas coa culler nun caldo orgánico que fala moi baixiño. Tento entender o que me dis. Tal vez dis: “Cala?”, ou dis “Fala?” Que máis ten. Á fin todo será silencio inquebrantable. Lóxica chea de falacias escandalosas. Arroutadas que masacren inocentes. E o camiño cheo de minas arrevesadas. Pensa só no obxectivo final. Ah, que non hai? Ben, pensa en sobrevivir, pensa na maldita felicidade, na bágoa que purifica o aire denso, na aperta que calma o medo. Sorrí e segue camiñando. O vento sopra. O sol volverá saír e nós con el e el con nós e unha vez máis nada é todo e todo é nada. A ausencia como lexítima defensa. A ausencia como mortal golpe. Impotencia e rabia. Brillo e tenrura. Non son quen ed acabar con este tolo mundo. Será el quen de acabar co meu renacer inesperado? Non penses. Non penses. Vive.

Poderías deixarme no xusto centro desta salvaxe treboada? Quero experimentar a miña pequenez, a nosa calidade de formigas alienadas nun breve chiscar de ollos. Farei unha autoestrada ata o ceo inexistente para que cando chegues me confirmes que non hai nada, nada, nada, absolutamente nada. Fabricarei un tren de alta velocidade ao inferno e logo desmontareino peza por peza porque, ás veces, tantas veces para tanta xente, queda tan tan tan tan preto.

Non movas un músculo. Paralizado. Disimula. Mimetízate, camaleón parvo e foxe ao reino das cálidas apertas. Ao mellor, o atopas.

(8-XI-18)

Pensando (Tentativa)

Sei que existe a indiferenza. Sei que ar árbores arden, o bosque enteiro é un salvaxe vermello. Adoptarei o sangue enfermo dos inocentes malferidos. Correrei entre sendas reviradas, malditas, correrei sen pausa, sen sentido, sen meta. E canso, paro e bebo litros de auga salgada e do meu vómito emerxen criaturas estrañas e aleatorias mutacións.

Quen fun? Quen son? Quen somos?

O azar da arbitrariedade humana afasta calquera indicio de dogmático malestar. Penetrei na entraña do lume eterno e ferveu a miña pel que cae a tiras entre berros xordos.

Tentarei ser agradable. O noxo espanta ás nubes silandeiras. Encantado de coñecerte. Encantado de perderme en min, en ti.

Supoño que abrir a porta podería ser atoparse fronte a un mundo frío e gris. Ou o frío gris estaba xa nas nosas mentes? Supoño que saberei berrar, que lembrarei a esmorga dunha incerta festa con ricos caramelos e unha gran torta con centos de velas apagadas. Porque es escuro a plena luz do día. Porque o sol molesta tantas veces. Porque vivimos e morremos.

Hoxe. Un día máis. Unha inesgotable colección de posibilidades intanxibles, de miradas que se perden, de cariños indignados no esquecemento, de ilusións abatidas contra o muro da fiel tremente esperanza.

Soa o timbre. Outra hora. Outra clase. Son un mestre malnacido que tenta sementar benditas laicas reflexións caóticas. No caos das vosas mentes, no meu propio caos de humano ao que nada humano lle é alleo.

Saberedes contestar ás miñas preguntas? Saberei formulalas? Serei digno de ensinar o que eu aínda hoxe non entendo.

Podrecido o mundo avanza infernal, maquinal. Non hai tempo para pensar na aldraxe, inxustiza, morte, fame, insoportable realidade que apertando os dentes procuramos afastar do noso confortable e pequecho círculo do propio.

O alleo es ti. E eu son o teu alleo. Alienados camiñamos por estancias góticas de estalactitas e estalagmitas nunha escura cova que percorre o peito malferido e murchado.

Vellos. Vellos nenos xogando absortos a nada en absoluto. Absoluto baleiro de infancias agochadas nos caixóns dos recordos que nos perseguen. Pecha ben o caixón. Dobre volta á chave. Silandeiro saes polo único burato visible de luz incandescente. Non hai paraísos. Tal vez unha illa, un oasis, unha parada no interminable camiño, un leve suspiro.

Boto de menos algo, pero non existe algo que botar de menos. Tan só o gris lamento dunha canción que inxecta zume vexetal multicolor. Música gloriosa. Gloria do son como única terapia efectiva.

Adoece o ente deforme de toda fraxilidade, adoece de empatía e agarimo. Morde e rabexa. Ë malo. Coma ti fuches. Coma ti es?

Á fin, coma sempre, só teorizo. Non fago nada. Desalento a ansia da praxe. A transformación dunha infame realidade. Nada. Teorizo. Penso. Tento pensar sen odiar, sen chorar, sen derruír os muros que cada día construímos.

Ou, canta beleza estragada neste sopro de amargura e ansia! Cantos contos raros por contar! Canto silencio! Cala! Cala!

O unicornio verde apareceu trotando entre a maleza violeta dos teus ollos. E namoreime. Muller fermosa, miña vida. Puidemos ter sido tan felices os tres! Puido ser todo, toda tan sinxelo!

As cartas estaban marcadas e non o quixen ver, aceptar, asumir. Covarde preguizoso: Sapere Aude!, ao mellor aínda estás a tempo de mergullarte no adorado e cristalino mar da esplendorosa illa, do paraíso que impacta asombro na túa incredulidade. Entón hai paraísos? En que quedamos?

Relativo. Todo é relativo. Subxectivo. Teu, meu. De ninguén. De todas e todos. Perdidos, atopados, ignorados, pensativos.

Estou canso, moi, moi canso. Pero quedan horas e máis horas e ata creo ser, non, teño a certeza de ser afortunado.

(15-XI-18)

Baixón

Volveu o inferno. Agardo que sexa unha condena leve, rápida. Non quero caer sen loitar porque agora si que me vai unha vida digna no empeño. Seino. Pero teoría e praxe non sempre van da man. Tamén o sei.

Manuel, para que conste a todos os efectos mentais oportunos, vale?

(20-XI-18)

Volveu aquela bendita máxica música (Para que conste!). (Mentres devoro unha vez máis o eterno compañeiro "Exposure" (1979) de Robert Fripp)

Vello xa, supoño. 57 anos. 6 ou 7 últimos dignos, realmente vivo. Quero deixar constancia unha vez máis de que ao querido Federico non lle faltaba razón: “Sen música a vida sería un erro”. Mentres escribo, nos meus oídos flúe “A estrela do norte” e Daryl canta, e aquí vén o importante, o incrible, o máxico, o sublime, o marabilloso, os meus oídos conéctanse exactamente exactamente exactamente igual que hai corenta anos, co meu corazón co meu espírito con ese eu que nunca fun e creo que agora son ese eu que se alza sobre vales e montañas con cada harmonía cada nota cada palabra cantada cada berro cada golpe de bombo cada alucinante contratempo cada pegada salvaxe no piano de “Chicago” e Peter canta, non, non canta, ouvea entrañas de melodías entre noite escura e feroz loucura que todo o entende e ti vas con el a onde el queira, á fin do mundo, a ese Chicago que sorrí coma ti. Sorrío como Chicago , como unha néboa negra na fría noite e entón o “Repollo” que sempre xerminou nese “Disengage” , violencia, tal vez parella, a túa casa! , a miña casa! , percibo no estómago tanta noxenta aspereza nas ondas da muller e o home que cospen rabia, toda a barbarie caótica comprimida nun sintetizador ou o que diaños sexas do mestre tolo Brian Eno, do brutal ritmo do pobre rico Phil Collins, estragado co tempo, cos anos, o baixo sempre inmenso petando no peito, no lombo, labazadas contra as cordas ou un feble agarimo do espigado Tony. Tony Levin, por sempre, camarada!

E chega, “Mary” , “Mary” , lembras, Manuel?, sempre chegaba, sempre chegaba con aquela rapaza morena da que, pequeno enfermo platonciño, te namoraches como un estúpido tolo e pensabas que ela era a irmá solitaria, os perfumes de sentimento, a que por sempre, criatura fermosa, compartiría un inferno e tal vez un ceo contigo, e agora, escoitas, e choras, amargura e ledicia, ser e non ser, choras porque agora, agora mellor que nunca sabes que acertaches, que sempre, sempre era e foi ela, loura, a estrela de ouro, a única e preciosa esperanza, ela era a criatura máxica á que sempre amaches e amas de verdade, e algo parvo murmura ao fondo a parva sensación de que estabades feitos un para o outro, que poderiades ter sido tan, tan, tan, tan, tan, meu deus!, tan felices. Con perfume de sentimento lindo azul cobalto rodeando o teu sorriso, e a nosa nena brincando feliz e próxima afastada na area da preciosa praia e eu cun auténtico sorriso alleo á sombra alleo ao negro monstro que case nos devora aos tres. Sinto moito ter sido quen fun. Síntoo, miña Mary, miña querida esperanza, miña ameba, liebe schon , ámote, ameite dende que apareciches por primeira vez na miña triste existencia e trabuqueime por apostar pola aparencia, tal e como a entendía un neno maleducado e imbécil, parvo, parvo, a estrela de ouro, loura estrela, a que traería a paz o sosego o amor verdadeiro a personalidade a amizade a calma serías ti, ti, sempre ti, a nai do noso milagroso proxecto compartido. Quérote moito e sinto equivocarme aínda demasiado! E, pequerrechiña linda, ou!, grandiosa sorpresa, está aquí!, en serio!, faime xestos porque non a escoito coa música nos cascos a tope, ela, a nosa bailarina das antípodas!, ela entra no noso mundo da verde illa esplendorosa como entra o cabalo branco da ledicia e marcha co seu amor e quedan a muller, a femia doce e brava, o home, aprendiz torpe, uns cansos navegantes, uns pequenos feridos camiñantes, quedan da man amantes estraños, dalgún xeito tan tan raros, tan diferentes, tan estraños, tan xuntos separados afastados amarrados, dúas almas marcadas en cada curruncho do seu pequecho espazo, a súa cruel e linda vida, a súa bágoa impotente e agora, ás veces, o seu lindo suspiro. Somos catro, con Stewie, o gato máis bo do universo enteiro, o compañeiro sabio faraón fermoso felino. Catro. Un número perfecto nestes intres. Gustaríame irme despois de todas e todos vós. Meus tres marabillosos tesouros. Miña familia, pese a quen pese, incluso a aquel que fun e nunca máis quero volver ser. Para que conste.

Ah, perdoade, que se me foi a cabeza!

Tamén quero que conste, disto se trataba nun principio, que a música non sabe de idades. Vívoa agora coma cando escoitaba naquel vello Santiago “Echoes” de Pink Floyd e largábame pola ventá a onde a música quixera. Ave feliz sobrevoando a pedra mollada. E agora, agora, música nas veas latexando viva e fresca neste máxico oasis. Rapaz. Apaixonado. Arroutado. Posuído, sosego voraz, lánguido teléfono estridente que soa e quéimasme como un cigarro e hai metálicas lagoas que afían os poros da sublime arte que envelena de sentimentos o teu ser todo, a arte da música. Grazas por volver tan frenética, pranto libre, rir atónito, e por estar sempre aí, agardando, agardando na ausencia e na presenza do silencio.

(6-XII-18)