Volvín ao traballo, volvín á vida. Dous días de clase digna! Que pasará o resto da semana? Non sei. Oxalá isto sexa máis ca un empezar curto. Oxalá isto sexa un renacer ao mundo. Así son invencible, así podería chegar a ser o home que quero ser. Así.. para de soñar e loita, loita, cada día cada día para escapar do malestar do medo da inquedanza fuxir do demo negro que me persegue ata onte implacable. Hai un hoxe no que o demo negro semella estar durmido e a fada da esperanza faise máis visible, case a podo tocar coa punta dos dedos. Case.

Estrelas que estoupan nun universo de chumbo e lodo solar. Viaxando nunha nave coa vertixe da velocidade da luz atopar o camiño entre nebulosas e constelacións. Fabricar un pequeno refuxio nos confíns do universo. E ter un lugar teu. Un fogar no medio da nada. Sen soidades, sen medos. Ser quen non fuches nunca cambiar os ollos a mente as orellas os sentimentos as pernas as emocións xurdir como unha ave rapaz que olla con precisión milimétrica a súa présa. Voar entre algodón de azucre e mans agarimosas que che saúdan e ti es feliz e vives alá afastado no teu mundo pero nese intre máxico es feliz e todo é paz e todo é bendito pasar do tempo coas súas inquedanzas si pero feliz no teu mundo. Camiñantes calados na túa presenza esperan as túas palabras e ti só tes o que tes, case sen voz dis “amencer” e os camiñantes retíranse, uns tristes outros ledos outros morren na noite sen fin e buscas o teu camiño cara a luz das estrelas que estoupan ante os teus ollos un po estelar cheo de mil matices ante os teus ollos os teus ollos as cores o mundo o soño a ilusión. A ilusión.

Aquí estou, de novo envolto na túa podre inquedanza. No malestar, no non pasar do tempo mais aquí estou fronte a ti cara a cara, a ver quen acaba co outro antes? Es forte e teimudo, esquivo e tenaz es un gran inimigo. Véxote a cara. Ti tamén tes medo, cabrón.

Podería demostrar que existe o amor podería demostrar que existe o medo podería demostrar que existes ti podería demostrar que as árbores do camiño falan podería demostrar que os anxos non se comunican podería demostrar que a terra é un ferro vello podería demostrar que os teus ollos son precisamente preciosos podería demostrar que a morte é un silencio sen parada podería demostrar que o frío enche o corazón de tanta xente podería demostrar que son vello e teño tempo podería demostrar que o latexar do corazón é feble podería demostrar que hai fame inxusta debaixo de cada un podería demostrar algo?

Pasa o tempo. Pasan as ansias e as abulias. Todo é cambiante, todo, o que me rodea o que me atrapa fortemente. Díxenche algunha vez que teño un pequeno sorriso para ti? Non? A miña cabeza vaga entre penumbras e soles dourados que brillan brillan brillan. Díxenche algunha vez que perdín a dor por un breve renacer? Si? A miña cabeza camiña entre teatros ateigados de xente que me mira e segue a esperar segue a esperar a resposta. Cando pasa o tempo ves o trasgo do delirio saltar diante dos teus ollos grandes e imperfectos coma ser un tesouro agochado sen saber onde. Non hai horizonte. Si hai horizonte. Cando o tempo pasa a contradición é un estado de ánimo. Un estado de vida. As miñas mans cansas escriben co boli azul descoñecido. E ti quen es? Eu son a COUSA. O enigma doutro mundo volveu para dicirme que a batalla será na espiral do horizonte final. Pasa o tempo.

Nunha morea de instantes languidece a dama da escultura viva. A súa carne, granito rosa, envolve o ambiente da estancia. A xente pasea ollando os cadros. Paran. Miran máis detidamente. Achéganse. Alléanse. Nas súas cabezas cores e formas e sentimentos feitos vida. A arte calada vai nacendo do froito da dama impasible que alí está, máis alá do tempo máis alá do espazo. Alí está demostrando en silencio a súa beleza indescritible. E escóitanse os pasos da xente, un lixeiro murmurio, a vida no museo de todos os instantes que rodea o espírito dalgúns pequenos seres.

A carne atrapada nun estómago revolto. Os seres lunáticos emprenden a viaxe. Hai un pequeno barco amarelo para todos. Cheo de caramelos e filloas. Os lunáticos saben do seu mal. Sofren. E cada día é unha incerteza e cada día é unha folla en branco por escribir. Sofren e viven. Ás veces a carne os devora e morren un pouco. Ás veces os seus estómagos falan e é estrondoso. Vexo gaivotas que me chaman. Vexo un minúsculo arco da vella, coma un sinal de esperanza pero o quefacer é tan fodido. Agardo a túa presenza estable ou inestable, pero a túa presenza. Viaxo, viaxo e non sei onde irei parar. Os seres lunáticos nunca acaban a viaxe. É un enigma sen resolver, unha incógnita desesperada, un frondoso e salvaxe bosque onde as voces falan baixiño e as árbores cantan. Carne, non estoupes no estómago revolto. Quero vivir en harmonía. Agardo a miña vontade forte ou feble, agardo un espertar tranquilo unha mañá ditosa en paz comigo co mundo cos seres lunáticos.

Espertar nunha marea enchida de vísceras mal colocadas. Malestar. Por que? Será sempre así? Espertar outra mañá con ganas de botar todo o de dentro mentres as unllas crávanse no deserto. Paciencia. Paciencia. Outra mañá. Estou farto. Por que? Quero un espertar encaixado en normalidade, non un loitar precoz. Quero a vida sen máis problemas. Xa hai bastantes. Ollo negro que atrapas dende o meu ventre, vaite xa! Deixa o desgusto e a aflición, un sorriso quero un sorriso de tranquilidade un sorriso de estar ben no mundo no corpo no espírito. Veña, ven anxo ateo do sosego.

Xapón. Bágoas lentas en silencio. Xapón. Un tremer do espírito. Na vosa inquedanza e sufrimento, nós, estamos. Con vós, sairemos. Xapón. Un amencer desexado. No voso rexurdir estaremos. E sairemos todos ás vosas rúas cheas de fermosas cores. Xapón. Unha esperanza.

Lentamente pasa o tempo. Coma un blues cadencioso e cheo de moito sufrimento. Moito sufrimento. E agora, exporse á luz da noite, exporse aos propios e alleos temores. Trátase dunha festa! Na festa da miña cabeza o nervio envolve todo petrifica todo non sei se hai mañá despois de mañá. Non sei. Todo é nervio inquedanza cada simple movemento cada quefacer cada cotiá rutina é imposible contar coa paz de lado. Está como allea e lonxe, moi lonxe. Oxalá esaxere e ela, o mundo e os amigos sexan benevolentes comigo. Oxalá.

Transferencias

Cada paso que dás. Cada mirada que perdiches. Cada aceno irrepetible. Cada soño recorrente. Cada idea que voou. Cada lategazo nas costas maltreitas. Cada suspiro alivio dor enfermidade. Cada soño por cumprir. Cada promesa por facer. Cada vez que te vexo. Cada vez que o mundo dá unha volta. Cada vez máis perdido estou. Cada vez a lúa é máis fermosa. Cada oración que non rezas. Cada rogo por saír. Cada inimigo esquecido. Cada amigo que xa non está. Cada ausencia irremediable. Cada vez que pido socorro. Cada vez agardo o final da corda. Cada vez que ata e solta. Cada vez que empuño as feridas. Cada vez que a música é todo. Cada vez que o medo é todo. Cada vez que sorrís. Cada vez que vexo guerra inxustiza fame miseria pobreza estrema morte por sistema sistema da morte capitalismo de morte morte de capitalismo. Cada vez que me expreso. Cada vez que collo a túa man e as de todos e non collo ningunha. Cada vez que cuspín noxo. Cada vez que morrín e renacín do inferno. Cada vez fun eu fun vós todo infancia monstro pai nai familia medo medo enfermidade e negro negro negro moito negro . Cada vez que as cores cambian. Cada vez que estoupa un son preciso na túa orella. Cada vez que che bico nas orellas. Cada vez que saúdo sen saber a quén. Cada vez que o diamante parece máis tolo. Cada vez que a angustia é a compañeira. Cada vez que fago algo. Cada vez eternamente no meu tempo.

Falo contigo.

(18-III-11)

O avión

Podo mirar cara arriba. Superei unha proba. A felicidade do son. Miro cara arriba. O avión deixa a súa estela. Coma ela, hai tantas cousas que perduran. Vencer o medo. Ver o ceo azul. Facer o que tes que facer. Pensar o que tes que pensar. Grazas a quen estivo alí.

(21-III-11)

Sigo o silencio

Sigo o silencio da soidade. Nos bosques frondosos envolto en ramas e verde follas. Esvarando no mesmo xeo de sempre. Sempre mal compañeiro. Gústame mirar o sol alá no alto e quedar cego por dentro, como un millón de bacterias que atraparan o meu corpo, un millón de bicos verdadeiros. Quero quedar contigo. Máis. Máis tempo, máis vida. Quero ser un gato gordecho que durme come salta indiferente ao destino implacable ao azar da vida á dor que non cesa e si, tamén alleo á maxia de cada segundo vivido e por vivir. Alleo. Os anos pasan e algo cambia. Algo cambia. Si.

(22-III-11)

Crónica do concerto "The Wall". Roger Waters. Madrid 25/III/XI

Cando escoitei “Animals” a finais dos setenta un mundo novo abriuse ante min. Aínda non sabía que era o disco máis punky dun grupo incrible. Foi unha revelación para un punk romántico coma min. Logo, chegou todo Pink Floyd. Todo. E sabía que nunca os vería xuntos. A separación. Cada un polo seu lado. Logo a morte de Richard Wright. Pero a vida, ás veces, dá unha segunda oportunidade. A pesar do meu estado de saúde collín un avión e fun a Madrid a ver un dos concertos máis esperados: o de Roger Waters facendo a montaxe de “The Wall” en directo.

Que queredes que vos diga. Foi fantástico. Sonora e visualmente. A música soaba limpa, clara, brillante e coa dureza ou a sutileza necesaria. Impresionantes os músicos.

Todas as preocupacións de “The Wall” son miñas tamén. Son de todos. E alí estaban con avións estoupando, monecos inmensos e a crúa voz de Waters (seguramente canta mellor Gilmour, pero a min gústame máis o estilo intenso de cantar de Waters).

Fixeron todo o “The wall” de arriba abaixo. Aportaron algunhas cousas a nivel musical: guitarras dobradas dun xeito magnífico que non aparecen no disco ou por exemplo unha parte tamén novidosa instrumental e psicodélica no medio dun dos temas que me levou aos tempos de “Echoes”.

A loucura, a guerra, a falta de conciencia ecolóxica, o desamor, a tortura persoal, todo estivo alí. Como nunha magnífica película coa mellor banda sonora. Realmente un gran espectáculo. Waters segue moi vivo e polo que dixo este fin de semana na tele “máis feliz”. Meréceo. Agora pode tocar e cantar “The Wall” sen o sufrimento interno. Aquel que lle levou a cuspir a un espectador cando estaba creo que coa xira de “Animals”. As letras deste disco son tan brutais e descarnadas que non podía soportar ver ao público falando mentres el se abría en carne viva. De aí empezou a xurdir a idea do muro, de escoitade!, sentide!, vivide comigo todo o que vos ofrezo!

O venres, no pavillón unha morea de xente de todas as idades escoitou, sentiu e viviu unha marabillosa experiencia compartida. Como dixo o colega Juanjo ao rematar o concerto: “Agora xa podemos morrer tranquilos”. Grazas Roger. Como ti dis (e foi o lema de Madame Mir): “Together we stand, divided we fall”. Xuntos permaneceremos, divididos caeremos”.

Bendito sexas por xuntar música, emoción, espectáculo, intelixencia, dor e esperanza. Grazas, compañeiro.

(29-III-11)

Lembranzas

Lembro as tardes na praia cando era neno. Lembro iso como algo semellante á felicidade. Pero xa estaba alí a tortura. A xenética que se escapa pola ventá, a educación que corre polos camiños. Son quen son e quen me fixeron. Son un ente estranxeiro no medio deste mundo. Se non fora por ela. Sempre ela.

Lembro pouco. Cada vez menos. Non teño infancia. Non tiven infancia. Outra oportunidade. Outra oportunidade. Non hai. Xa pasou. Agora colle todas as túas cousas e lánzaas ao mar infinito. Percorre coa mirada os últimos vestixios da gloria e a vitoria.

Amañece noutro mundo. Amañece e as fadas amagan e fan bailes no aire pérfido. Vixía as túas mans e o teu ventre. Coitelos.

Noite. Sangue. “Ás veces é todo tan simple”. Tan simple como os tambores que seguen a retumbar na escuridade. Hai un paxaro esmeralda que cobre ovos lilas con todo o seu agarimo. Mato o paxaro. Morre. Simple. Eficiente. Indigno.

Lembro a historia da humanidade. Miseria. Fame. Morte estúpida. Renego do ser humano pero creo no individuo. Eu camiño lentamente tentando facerme un ser humano de ben. Que duro traballo¡

Lembro o cansazo e a destrución. Lembro a ledicia a gargalladas. Lémbrote a ti, miña nena. Que sexas feliz nesta vida á que che enfrontamos. Miña filliña.

Lembro un arco da vella , alá, arriba, tranquilo, tranquilo. Un sinal do destino. Pero cal?

(29-III-XI)

Xa sabes o que quero dicir...

Xa sabes o que quero dicir. Ti xa me entendes. Camiñamos da man nunha mesma historia. Flutuamos neste mundo angustioso e fermoso. Cariño, non me digas que non. Pasa a vista sobre todo o que fixemos. Ben. Incriblemente ben. Grazas a ti. Seino ben. E eu estaba alí. Para molestar. Para complicar. Quero devolverche todo o que che debo. Oxalá a vida me dea unha segunda oportunidade. Será esta, meu amor? Sorrís e abre o día. Amencer da esperanza. Reunión dos atormentados e doridos. Xente que sofre. A cura. A bendita cura. Quero ser feliz. Sinxelamente feliz. Parvo feliz.

(31-III-XI)

O bucle

Teño area nos ollos. Outra vez. O desencanto. A complicación. Por que? Cambiará algún día a miña sorte? Non sei. Quero crer no que foi e xa non é. Nun qué será positivo. Estou canso. Moi canso. Veña!, ti podes!

(4-IV-XI)

Escoitando "Marquee Moon"

Levo a Television no sangue dende que comecei nisto da música. Que é o mesmo que comezar na vida. Dende o 78-79 no que chegou a min aquel vinilo con aquela portada tan crúa. E agora, volvo escoitar esa voz única de Tom Verlaine e esas guitarras, dios!, esas guitarras. Como soan! Afiadas e preciosas. “Torn Curtain”, de seguro un dos mellores solos que nunca escoitei. Se non o mellor. E veñen a min aqueles anos nos que nos comiamos o mundo coa nosa colección de vinilos e estabamos atentos á hora en que na radio botaban peticións de discos enteiros! E dálle a gravar nas vellas cintas, algunhas collidas con métodos ilegais no “Simago”, non había cartos para todo. Que xoves eramos! Pero agora, a música de Television sóame tan auténtica e moderna coma se fora de mañá. O bo permanece. O bo permanece. E seguimos camiñando e facendo novas cancións, novos sons, novas palabras repetidas pero reconvertidas en vida. E seguimos vivindo do que fixeron con nós, do pasado maldito e fermoso, do presente duro e máxico, do futuro incerto e prometedor. Seguimos camiñando.

(12-IV-11)

As ondas non paran

As ondas non paran. Seguen a súa infinita viaxe. O sufrimento e o destino. O amor. Hai tantas grandes palabras. A humidade que penetra no cerebro. O reloxo que sempre vai adiantado. Querer chegar e poder, ás veces. E outras, baixar a cabeza un tempo e mirar o chan. O horizonte non está tan lonxe. A ledicia e a trampa agardan agochadas. Míraas con calma. As ondas non paran. O reloxo segue o seu ritmo. A muller colle peixe conxelado. Os cartos. Os fodidos cartos. As ondas non paran e este mundo tolo tampouco.

(16-IV-11)

Cabería a mínima posibilidade

Cabería a mínima posibilidade de que un bico enchera todo un mundo. De que os teus ollos foran máis preciosos que o amencer máis esplendoroso. De que a xente non falara parvamente por falar. De que o diñeiro non fose o gran deus tesouro. De que os gobernos foran do pobo e para o pobo. Dunha república entre mil soños parada. Da xustiza. Da paz. Do supostamente imposible. Camarada, cabe a mínima posibilidade de que algún día vivamos como debemos. Todas e todos. O mundo enteiro. Confía, se podes.

(22-IV-11)

Estraña viaxe

Dou a volta. Paro. Camiño. Hai edificios que reflicten a luz do sol. Camiño. Paro. Ollo unha estación de tren desolada polas bombas. Camiño. Hai mortos por todos lados. Non hai sinal de vida. Camiño. Paro. Respiro fondo. Ao lonxe un deserto de inmundicias e pecados. Non hai sinal de vida. O silencio. Vai morrendo o día. Noite. Agóchome tras unhas paredes cheas de buratos de metralla. Perdemos todos. Silencio. Lamento. Durmo. Outro día co seu sol cheo de negrura e fume. Vixío. Non hai sinais de vida. Os mortos non respiran. As súas caras deformadas, queimadas. Camiño. Paro. Sento. Penso. Choro. Non teño máis futuro que a soidade. Dou a volta. Unha bágoa cae sobre a terra erma.

(24-IV-11)

A globalización (para os alumnos de 1º Bacharelato 2010-11)

Queridos alumn@s:

O mundo é inxusto. Demasiado inxusto. Un proceso como a globalización baseada nun cruento sistema capitalista non nos está levando máis que á cada vez máis ampla mala redistribución do capital. Cantas mulleres, homes, nenas, nenos morren de fame no mundo? Cantas e cantos temos máis do que precisamos para vivir?

Eu non estou limpo de culpa. Seguramente, neste noso primeiro mundo somos os máis afortunados e os máis culpables. Estou escoitando “Spotify” mentres escribo. Estou globalizado! Atrapado na rede que pode apampar ou levar a unha revolta xusta.

Tedes moitas razóns para estar calados. O sistema é o que quere. Pero eu non podo. Non podo non dicirvos que quen goberna o mundo non son nin Zapatero, nin Rajoy, nin sequera gobernan o noso pequeno mundo. As multinacionais, o FMI, o Banco Mundial: eles gobernan o mundo. E permiten que nun sistema que non ten nada de democrático a inxustiza máis inhumana sexa o común de cada día para milleiros de persoas. Só vos pido unha cousa: sede conscientes do que está a pasar. Se vos queredes cruzar de brazos, enténdoo. Estades no voso dereito. Pero, polo menos, que non vos tomen por parvas e parvos.

Hai rapaces e rapazas que aínda cren na utopía dun mundo mellor. Con eles estou, con eles estamos. A protesta pacífica é lexítima cando os ricos se enriquecen máis e os pobres se afunden na miseria.

Eu protesto e berro. Protesto e berro contra este sistema inhumano que lle dá as costas aos cidadáns, ao sistema público de sanidade e ensino, a ecoloxía en todos os seus aspectos. É unha infamia e é un erro seguir por este camiño polo que nos levan.

Eu protesto e berro porque non sei qué outra cousa facer. Perdido nesta inmundicia de pasividade, quero crer en vós e no futuro. Polo voso ben. Polo ben de todos. Ánimo e facede o que poidades ou non. Sodes libres? Somos libres?

(30-IV-11)

Novo mes

Todo cambia cada día. O sol de xustiza non. Nin as feridas nos dedos cansos. Pero todo cambia cada día. Aconsello tomar nota do sufrimento e a ledicia. A náusea. Por que? Somos libres? Somos libres ou estamos totalmente determinados? Determinados por dentro, polo que fixeron de nós, polo que fan de nós. Xenética, educación, neuroquímica, que somos?, que son? Perdido neste mundo no que o pasado arrastra ao presente e ao futuro. Non son un león, nin un camelo, nin sequera un neno no seu concepto nietzscheano. Que son? Quen son? Todo cambia cada día. Pero algo permanece e o que permanece resulta a esencia da vida. Para ben e para mal. O motivo. A razón. A causa última e derradeira. O instante infinito. A paz soñada.

(12-V-2011)

Sinceramente

Sinceramente o home morreu so. Sinceramente gustaríame crer que todo é un erro. Ou unha broma pesada dun destino repetido. Sinceramente oxalá isto fora un soño. E as margaridas caerían lentas e os teus bicos saberían sempre ben e todo o noso corpo saltaría de ledicia. Sinceramente o home morreu so. E alí o estaba. Distante. Alleo. Morto. E eu. Pasaba por alí. Si. Vin que se ía tirar. Si. Claro que o vin. E non fixen nada. Nada. Nin un movemento unha tentativa leve de axuda, nada, nada, nada. Sinceramente o home morreu so.

(20-V-2011)

Dando voltas

O loro non para de repetir: morte!, morte! Odio este loro. O meu compañeiro. Non sen quen foi quen de regalarme esta maldición. Dando voltas á cabeza estou. Atopo sereas e mergúllome na inocencia dos meus ollos. Perdido entre algas e mar gozo do intre indescritible e atópome fronte a un anciá veleiro que navega dentro de min e dime cousas como “neno, non chores máis” e é un veleiro tan agarimoso co seu suave zunido atravesando os meus miolos e o sangue todo é más vermello e hai bruma que vén do norte entre temores e vinganzas hai un odiado ser humano caemos todos na inxustiza e agora non sabemos non queremos levantarnos perdemos polo de agora perdemos e dando voltas dando voltas ollo o mundo e a música debería encher todo a arte como esencia a sensibilidade o que nunca nos ensinaron e o mestre deixa o xiz colocadiño no seu sitio e outros nomes outras datas outras caras outro curso e outro e outro e van medrando van medrando e fanse mulleres e homes e o ciclo perpetúase e ti fas o que podes fas todo o que podes todo todo todo ti fas todo o que podes. Dando voltas tantas voltas. Mareado.

(6-VI-11)

A suor entre a calma

O labirinto indefinido polo que camiño non ten portas. Hai pequenos buracos polos que esvaro con dificultade. Suor. Silencio. Calma. Suor. Silencio. Calma. E agora tensión nos nervios no espírito todo e súo súo súo neste buraco aquí abaixo polo que me introducín mais hai unha luz ao final unha breve esperanza un alento que transforma todo o habitáculo e espreguízome e vexo a saída a saída a un mundo novo no que as mañás foran tranquilas e levadeiras. Outro mundo é posible. E agora aparece unha ventá. Miro por ela. Vexo o noso mundo. E, perplexo, non entendo nada.

(11-VI-11)

Unha pequena vibración

Unha pequena mísera vibración que fai saltar o mundo en anacos. Un breve son que racha todos os oídos. Todo é perda e confusión. Todo é perplexidade. A humanidade recoñece á fin os seus erros. Mais xa é demasiado tarde. Os estraños aniquilan un a un a cada home, a cada muller, a cada nena, a cada neno, un a un van deixando este mundo absurdo para caer na nada. E o vello repite antes da súa morte: “Eu xa o dicía”. E o neno entre bágoas murmura: “Eu non teño culpa de nada!”. E faise xustiza. Unha mísera xustiza que fai que todo vibre e logo estoupe nun intre tan breve que non dá tempo a sentir, a fuxir, a vivir. Demasiado tarde. Demasiado tarde. E non quedarán anxos por exterminar. E o voso deus será á fin outro morto máis.

(14-VI-11)

Hoxe cumpro cincuenta anos

Puff!! Cantas cousas! Que vida esta. Sobre todo, para ela. Ela. Que sería de min sen ela? Que tería sido de min? Estaría nun psiquiátrico, de seguro, atado á angustia que deseñaron para min os meus pais. Pais. Pais. Que fixéchedes de min? Eu debería ser outro aborto espontáneo. Aforraría tanto sufrimento. Pero grazas. Porque á fin, coñecín a ela. E o outro milagre da miña vida: a nosa nena. Preciosa, cariño meu, quérote, quérote, quérote. Quérovos ás dúas. Sodes o máis importante da miña vida.

Os meus alumnos e alumnas. Tanto os quero. Quero que non o pasen mal comigo. Xa hai bastante maldade e dificultade no mundo. Si, debería ser máis cañeiro pero iso déixoo para a música. Este sábado fixemos un acústico. Si, Manuel, segues vivo coa Neuroband. Vivo aínda que os teus nervios e o teu estómago falen de máis. E mira que falan!

Teño cincuenta anos. Medio século. Cancións por facer. Libros por editar. Pero, sobre todo, facerme a min mesmo, a estas alturas. Puff!! Que traballo!!! Refacerme. Reconstruírme pouco a pouco. Ou como di ela: “quererme moito”. E facerme con vós, cos meus amigos e amigas. E coas dúas esperanziñas miñas, os meus tesouros. Dou toda a miña vida pola vosa sorte.

(20-VI-11)

Un latexo breve

Un latexo breve que vén do fondo. Unha pequecha luz no horizonte afastado. Hai quen non ten nada. Nada. Hai quen o perde todo. Todo. Camiño entre miseria e maxia. Vexo o vello sapo marrón que canta a súa canción dos aflixidos. Salta veloz e groso. Foxe. Todos foxen. Un mínimo alento. O mundo por desfacer e refacer de novo. O traballo constante. A fatiga. A perda. A ilusión. Hai quen non ten nada. Nada.

(28-VI-11)

Que teñas sorte

Que teñas sorte meu tesouro de palabras

Que teñas sorte miña maldición.

(28-VI-11)

Escoitando "Set the controls from the heart of the sun" - Live Roger Waters - "In the flesh"

O baixo hipnótico. O saxo que aparece. As guitarras tolas. Viaxando polo espazo tento atopar camiños entre estrelas ananas brancas. Pero a luz é tan grande, devoradora. Non hai sombra neste universo. Hai cores líquidas e mel fervente e un sopro dun aire tan rico. Comería a lúa e os aplausos pero todo chega á súa fin.

(7-VII-11)

Escoitando "Non teño nome" - Neuroband Xuño 2011

Todo comeza cun sutil chorar de guitarras. Entre elas falan baixo a superficie etérea dun baixo que dá voltas e voltas e aí chegan máis bágoas e a guitarra quere tocar un corazón que está tan fatigado e chora e berra de dor de riso de carne entre cada golpe dunha caixa que vai levando e agora esa voz triste e as palabras que van caendo como sortilexios, pequenas convicións, pequena vida e o ruído á fin. Non teño nome. Non son ninguén. Pero aquí estou escoitando o que cinco compañeiros fixeron cheo de satisfacción e orgullo. Ese acople ese acople máxico. E volta empezar, o ceo a mirada a man o xogo non queda nada. E aí os van. Todos xuntos da man. Entre o todo e a nada. Un grupo de seres que comparten un soño e un pesadelo. Neuróticos acordes, cordas de guitarra afiada, voces que semellan morrer, a disonancia, o estrondo, a forza. O pulo da música en movemento eterno. E agora crack, crack, cortes que penduran no espazo. Hai alguén aí? Si. Neuroband.

(8-VII-11)

No principio

No principio foi a calma. E agora o estoupido. Agardar, agardar. Espera. Espera. Hai pequenos ananos que rodean a miña visión, agardo o sinal sobre as palabras, agardo un recordo de fresa que non se vai da boca, sei que estás aí cando o tempo pasa e a ledicia e os golpes a un pelota de ping-pong que sortea a noite negra para dar o que foi nun principio. A calma. Agora perdida. Onde estás? E vou facer as cousas que fan os humanos e atopareime con caracois lentos no meu camiño, caracois que esvaran na súa propia superficie, esvaran esvaran e eu vou tras deles ata a fin da viaxe. No principio foi a calma.

(24-VII-11)

Dime cousas fermosas

Dime cousas fermosas como as que eu non che dixen. O perdón case sempre chega demasiado tarde. Dime cousas fermosas como o teu sorriso, miña bendición. Os nenos xogan no parque alleos ao tremor e a perda. A vida segue. Segue ata que un día morres. E non quero ter medo á morte, medo, si, ao sufrimento. O sufrimento implacable, absurdo, que crava no corpo e máis aló ao fondo. Crava. Puñal. O sufrimento é un gran mestre, pero prefería que me dera clase outro. Xa chegou. As horas pasan. A luz vaise esvaecendo. No horizonte o mar e as montañas. Letárxicas. Agardando polos meus ollos e escoito unha voz, un berro, un ouveo na noite. O sinal. A hora da despedida. E a hora do comezo da historia.

(24-VII-11)

Perdería unha ansia esquecida

Perdería unha ansia esquecida polo brillo dos teus ollos. Cando a paz chega. Quentes no refuxio. Todo encaixa. Cando a paz chega. As ninfas de mármore branco branco corren e corren e corren coa ansia esquecida nas mans e os ollos que sempre miran ven todo o que sempre esperaron ver. Agarda, hai un arrefrío de sentimento e quietude perturbada. Como un saber que nesta vida todo é fuxidío, esquivo. Como saber que a felicidade case que sempre é a posteriori. Como quererte e bañarme na mar quente ou fría, na mar salgada que pecha feridas. Ás veces. A sorte inflúe tanto. Tantas cousas por pasar e a sorte inflúe tanto. Tantas cousas pasadas e a ledicia a maxia a dor o medo a vida toda en cachiños de esperanza e agora volver volver e loitar por outras cousas menores se a paz perdura se a paz perdurase.

(28-VII-11)

Cun camiñar lento

Cun camiñar lento cheguei a quedar durmido. Remexín todas as miñas terminacións nerviosas e non din atopado a calma. Pero houbo un día glorioso no que saíu unha fera longo tempo durmida e nun baile ancestral apareceu a maxia do espírito esquecido. Agora virán médicos e probas e eu sigo probándome a min mesmo neste estómago que dá voltas. A princesa dos soños chora bágoas tan salgadas como o mar da Arousa e eu ás veces estou ás veces non. Aprendendo a vivir. A vivir co mundo. A vivir comigo. Avance e retroceso. As nubes presaxian un sol fervente e na auga fría do mar deixo morrer o meu corpo. Hai camiños sen saída. Saídas sen camiños. Hai un neno que segue tendo medo e un home que o mira desconcertado. Segue estando todo por facer. Os días pasan. A loita a loita a loita. Ben sabedes que poño o que podo da miña parte. Agardo unha carta cun folio en branco como toda noticia. Non hai palabras para expresar. Amigos, collédeme e levádeme ao paraíso do sosego. Estareivos agradecidos eternamente. E a eternidade confúndese cun mínimo segundo que non dá pasado non dá pasado a espera a espera a desesperación errante. O camiño de volta e diante unha estrada con luces e sombras. Que fago?

(16-VIII-11)

Quixera escribir

Quixera escribir sobre algo o simple feito da escrita xuntar palabras e atopar o inesperado o delicado o cru o fervente o húmido o frío o inverno a noite a desesperación a incerteza o ouveo a chamada perdida as chaves douradas os ollos pechados o sorriso eterno a afastada bolboreta o camión que non dá chegado nunca xamais o camión de xoias e brillantes e fermosos cadros pintura óleo cadro sensación e agora burato inserir dentro fondo caendo caendo na noite recoller os anacos e quedar mirando ao chan sen esperanza atopar o segredo e deixalo escapar entre as mans ser consciente ser inconsciente un animal de compañía bo riquiño pequeno amable gato que maullas na escuridade quérote quérote cando estás xunto a min sae o mellor eses momentos eses momentos que me regalas na túa inocencia animal bo animal ser humano becho inmundicia pecado medo diñeiro cartos money guerra guerra guerra fame fame fame nenos inocentes redistribución das riquezas colonialismo imperialismo capitalismo e sangue sangue sangue inocentes e segue camiñando no medio de todo este noxo todo este lixo todo este abismo o inferno humano é o peor o único o inaudito o incomprensíbel se non fora porque conciencia razón espírito fe relixión relixión relixión qué fixeches de nós que fixeches de nós humillas metes medo apampas hipnotizas co líquido da mentira a ofensa perdoada só é un conto nas vosas bocas violadores do marabilloso bo que había en Cristo home violadores da verdade a xenerosidade a humildade a pobreza si a pobreza e a pobreza de espírito onde quedáchedes que léchedes demos do voso propio inferno consumídevos nel os escuros impuros corruptos indecentemente ricos e agora outro burato e aparece a mar inmensa salgada para min toda toda a praia enteira virxe solitaria e a auga está fresca e o meu corpo flota facendo o morto unha vez máis e outra felicidade pequena que é a felicidade volver na bici ser consciente do mundo vivir regresar e sufrir tamén como parte dun estraño proceso vivir vivir cando é fácil qué fermoso fermosura unhas pingas de rutina e dedos máxicos e verde que rodea o ambiente e o envolve todo dun ton suave e fresco e limpo e sereno calmo chega outra noite e vai morrendo un día que tal vez se esquecerá non quedarán as miñas pegadas na area húmida da praia mais quedan estas palabras por iso hoxe quixera e quixen escribir por iso mesmo por gardar un momento un fotograma unha visión unhas palabras que se despiden no aire tenue e din adeus adeus adeus.

(19-VIII-11)

Paseo en barca

Saír do peirao. Ver todos os barquiños sobre a mar calma e sol ás nosas costas. Sentir no medio da ría o mar frío. Mentres eles peixan a miña gorxa arde pero todo é fermoso aquí o aire, todo é coma nun conto de verán e ese vento que vira e revira e eu non sei nada e eles saben cousas pero todo está ben todo é fermoso aquí na barca ollando a auga en paz e sabes que es un puntiño no medio dun mundo azul.

(20-VIII-11)

Movemento nos oídos

Nos oídos hai cen mil trasgos que estoupan en sons. Uns lentos, outros rápidos. En todo caso, música para vivir. Beber o derradeiro trago da botella medio baleira medio chea beber a esencia do que nos limita e ser un cun cosmos inexistente. Tal vez isto sexa metafísica. E eu quero marchar quero marchar á miña casa e poñerme roupas quentes limpas secas e deixar atrás este pesado ser que arrastro e compartir un sorriso cos meus coas miñas e eu quero ser unha boa persoa pero sei que hai un veleno inxectado no meu cerebro que vai por libre e entón a suor de cada poro que reflicte o medo e eu quero ser un pallaso tráxico que conta contos de medo non non un profeta malferido maldicido. Movemento nos oídos os irmán rachan as guitarras febles elas non tiñan culpa de nada pero a rabia é así. Así é este fodido e incrible mundo nos meus oídos.

(30-VIII-11)

Pisar a area

Piso a area do mar. Praia. Sol. E os meus pés cheos de vida, de ledicia. E agora chove, fóra. Remata o verán. Chega Setembro case sen avisar. Quero unha dozura no estar. Un pequeno refuxio onde resistir. Unha pequena vitoria. As bolboretas son agora feas. Pero non son moitas. Se fosen formigas mataría á súa raíña. Destrución e morte. Traxedia. Ves os nenos morrendo de fame? Agora chámase Somalia. Chámase mundo. Pesado, inxusto, alleo. As bolboretas non sobreviven. Son tan fráxiles. Como o meu corazón maleducado, como a túa bendita presenza. Imaxino un sol máis aló de toda escuridade e non un deus unha luz non un simple e marabilloso sol que quenta os meus pés na area da praia algún día comendo un cacho de empanada ou algo así. Algún día destes. Chove. Remata o verán. As xentes volven ás súas casas. Formigas en masa. Se puidera mataría ao voso rei e ao voso deus. Facendo unha república de inocentes de inxuriados de masacrados de humillados no voso nome ou no do capital. Os meus pés avanzas. A area é fina. O cheiro da mar. Quero flotar por sempre sereno e calmo. Quero sobrevivir ao desalento.

(31-VIII-11)

E mirou

E mirou cara atrás por se viña alguén. E o silencio semellaba unha proba empírica. Así que se relaxou e prendeu lume ao cigarro. Non tiraba ben. Estaría húmido. A fodida humidade que se che crava en todo o corpo. E o corpo doe hoxe de máis. O home agardaba fumando a que chegaran os seus fillos do cole. Non había ninguén. Chegara demasiado cedo. Entón chegaron as mans polas costas que comezaron a apreixar con cada vez máis forza o seu pescozo. A gorxa doe. Foron uns segundos eternos. O cigarro cae. Arde inútil. Ninguén se fixa en ti. Morte. Nenos e nenas que saen da escola. Un berro. Un murmurio inmenso. A policía. O misterio. O cigarro pisado e esquecido.

(3-IX-11)

Outro espertar

Espertar e ser quen de ser un ser humano. Gospel e blues nos oídos. Aretha que berra sublime. Aínda é moi cedo. Elas dormen. Fago as miñas cousas. Vivo. Cando non hai suor medo noite todo semella fácil. Alerta. Sempre alerta. Os ollos ábrense cada vez máis e máis. A luz do día que comeza. O día que rematará. Nadar entre papeis e algodóns, voar sobre un teclado, construír edificios inmensos que han de caer polo seu propio peso, estoupar de natural espera. Busco un futuro aínda que sexa en aluguer. Busco días que acompañen ao sorriso. Busco demasiado. Mentres esperto. Bo día.

(4-IX-11)

"Todo es mentira, todo es quimera, todo es delirio de mi dolor"

E escoito “Torre de Arena” e ela chora. A infancia. O feito de ter unha nai. E estou aquí con ela. E marcho no saxo das dúbidas. Quen son? Quen fun? Un neno ausente e nervioso. Un precoz aprendiz de maxia negra escura morte pena. Todo foi para min mentira, todo quimera, todo delirio da miña dor. Non sexas egoísta. A balanza a balanza do mellor que gardas alá dentro. Compartir unha vida, unha filla, unha música, unhas palabras, unha incrible difícil marabillosa cortante desesperada ave fénix esperanza. Collamos a auga do río entre as mans e botémola nas nosas cabezas quentes, o frescor o frescor o frescor limpo auga unha brisa que leva a calor esganante unha garabata de cores que nunca porei un ridículo soño feito en parte real. Non pidas máis. Só tensa os músculos os nervios e pelexa pelexa pelexa. “Hai días que me levanto e tiro polo camiño do medio, non é que haxa moitos camiños onde vivimos ti e máis eu”. Cancións que atrás van quedando. Outras novas chegarán. De seguro. E os pequenos experimentos. A ilusión. Pero tamén romper en anacos. Caer no chan e non ser quen de erguerse. Pero un último esforzo, un último esforzo e aí estás, de pé, coas pernas tremendo, si, pero aí estás unha vez máis. Unha vez máis. Unha nova oportunidade. O profeta da xenética xoga aos dados. Mal repartido. Sorte desigual. Así é o mundo, así é a vida. Así son os pequenos soños incribles. Xolliñas entre flores preciosas.

(5-IX-11)

E o malo volve

O malo. A inquedanza. O estómago. Volven cheos de agoiros do demo para me traspasar. E eu penso nos bos tempos tan recentes, ouh, meu amor, por qué non pode ser todo fácil. Fácil. Simple. Sinxelo. Mais a vida é un entretecer de tremores. Uns son bos, outros malos. Uns traen a ditosa felicidade do normal. Outros traen a fatídica certeza do malestar. Agardo un pasado recente para volver ser quen quero ser. Agardo tranquilidade, novas, datos, días, responsabilidades. Agardo estar á altura. Por favor, que o malo veña só de vez en cando.

(8-IX-11)

O mago das horas

O mago das horas vive lonxe, moi lonxe. Non se ocupa dos humanos. Mais todo o que fai é a nosa vida. Cada mínimo detalle, cada segundo. É el. Ti vives unha realidade feita, decidida por outro. E agora este momento é precioso, único de por vida e este é morte en vida, dor, anguria porque el o decide. Sería tan fácil presentarche ao mago das horas. Vive lonxe, moi lonxe. Contigo. Porque non existindo el tes que cargar ti coas bendicións e as culpas. Traballo para un mago ou para un humano. Din que non hai nada, absolutamente nada, alá, lonxe, moi lonxe, nin mago nin horas nin nada. Nada. Así que aquí estamos de volta, sos fronte ao mundo alleo e real como a carne que é cravada polo coitelo. Sangue e dor. Maxia. A morte. O sufrimento. A familiaridade do bo. A perversa ignorancia do malo. Entra o gato. El sabe máis ca min. Mellor deixalo.

(12-IX-11)

Miles de cores - Escoitando "Careful with that axe, Eugene"

Miles de cores atravesan un corazón nu. A machada impotencia arde nos ollos de nenos calvos e parapléxicos. Un mal agoiro vén do norte. A faciana do día envolta en néboa verde de sabor caramelo. Un pequeno estoupido que alerta aos ananos que corren nas súas bicis con ás de diamante. A imprudencia como escusa. E un paxaro de cores vivas que ergue o voo cara ao horizonte vermello. Hai sangue nos teus limpos dentes. A machada, o berro de Eugene. Cae morta entre berros de mil coros. Estrondo infernal berros berros. Eugene morta. “Careful with that axe, Eugene”. E nos oídos o retroceso no tempo. O pasado. A adolescencia na que un mensaxeiro dos deuses trouxo a música como razón. E abondaba con iso. Era máis que suficiente. A música érao todo. E agora, volves a min, encantadora de serpes e anhelos. Agora volves a min e eu recíbote cos brazos abertos. Unión. Unión. As lánguidas tebras ocupan un espazo indeterminado. Sexas quen sexas non coñezo a túa cara. Sexas quen sexas. Serás ti? E o mundo segue. E o león dorme, tranquilo. Non o espertes. Non o espertes.

(13-IX-11)

Escribo para tentar afastar o medo

Escribo, agora, por desgraza, para tentar afastar o medo. Ese cabrón que volve cando a vida é plena e responsable. A feira na que hai que loitar e loitar. Escribo para darme novos folgos ante o inimigo. Eu podo. Eu podo. Veña, ánimo. Todo pode saír mal. Pero todo pode saír máis ou menos ben. Ou ata ben. Vamos!

(19-IX-11)

O outono entra

O outono entra sen avisar lenta lentamente e hai sinais de vida no camiño pero sempre unha inmensa dúbida e a fermosa certeza de ter vivido o paraíso no paraíso ela observa as pedras e as luces eu escruto reloxos e televisores. Toda a mazá está por comer e quero un cacho para min. Sen verme noxento. Unha limpa e tranquila mazá, un pequeno bocado un apetitoso sabor a doce paz, doce sono doce soño. Mira as cancións no aire, soando para ti. Traen os pianos e as guitarras do alén. Unha espiral de rinocerontes que atravesa o espírito. Alzar a vista e ollar a linda nena que escapa escapa foxe corre corre a través do monte con lobos que ouvean e a nena ten medo pero será feliz e o outono vai entrando sen avisar e a dúbida segue pero hai unha inmensa ilusión. Quero seguir moito tempo nela.

(25-IX-11)

O principiño camiña

O principiño cambaléase no seu pequerrecho castelo. Non vai ser quen de camiñar sobre as augas como din que fixo aquel Cristo simple home. Pero camiñará sobre a terra dura, sobre o asfalto, sobre a herba, sobre a area limpa e amorosa do mar. O mar. O castelo pequerrecho rodeado de mar por todas partes. E os seus amigos andan tristes. Tristes e ás veces, solitarios. Mais sempre hai un sorriso e un novo paso, aínda que doia. E cada día sae o sol, si, amigo. E o principiño moverá os seus cansados pés todo o que poida. Por el. Por elas. Por elas. Por el. E unha aguia observa toda intuición dende aló arriba e pensa: o ser humano, ao mellor, non é unha perda. Dareilla unha nova oportunidade. E a aguia levanta o voo maxestosa e alá vai, ninguén lle di adeus, e fan ven, porque sempre volta e haberá un día no que pense: Xa chegou. Xa fixestes e desfixestes dabondo. Xa rematou o voso tempo. Xa é a vosa hora. Fin.

(5-X-11)

Quero pensar. Quero durmir

Quero pensar. Pero só un pouco. Quero durmir. Pero algo máis. O tempo pasa lento. As aves asexan dende os seus niños. A mañanciña clara. O traballo feito. O fume que esvara polas paredes. A televisión que calma a impaciencia. O soño eterno da paz sen bendicir. O inmenso estrondo das ondas do mar. A feliz aperta dos esquecidos. As cinzas que sempre están aí. Chaman. E ninguén escoita. Quero pensar? Toda unha vida pensando, pensándome para acabar cheo de preguntas e máis preguntas. Quero durmir. Pero só un pouco máis. Un tempiño máis de inconsciencia chea de labirintos e flores. Un pouquiño máis, anda, trasgo do tempo ínfimo. Xa non sei rezar. Non sei. Hai tempo que deus me deixou ou foi ao revés? Qué máis ten. Compañeiros de sendeiro, atravesaremos os montes todos e todas as estradas e todos os camiños que tapa a herba alta. E chegaremos a algunha pequena meta. Imperceptible. Minúscula. Pero pensando e durmindo será a nosa pequena meta. Pensar e durmir. Durmir e pensar. Non hai on-off para os humanos. Non hai. Que pena! Non me queixo?

(5-X-11)

A multa

Esta páxina é o meu twitter e o meu facebook. Vou falar de hoxe ata agora. Un día raro. O alumnado de folga. Tres clases de bacharelato para explicar tres clases baleiras. Razóns non faltan para a ausencia. Traballo como nunca na videoteca que teño montada no instituto. Fotocopias por aquí, fotocopias por alá. Impresora que non vai impresora que se atranca e quita folios e pon folios e o pendrive que dá erro e non deixa sacarse coa enorme seguridade que che di o windows e remato cedo a mañá. Deixo todo no instituto preparado para o futuro próximo. Vou a casa. Á illa. Cruzo a ponte. Björk soando e o vento zoa na ponte que segue e segue e as praias. A Lavanqueira á esquerda. Antes de subir a casa vou á farmacia. A saber o que debo. Subo a casa. Cubro receitas. Collo o coche. Vou cara Vilagarcía. Rotonda xa case saíndo da vía rápida para entrar na vila. Tráfico. Páranme. Documentación, carné, seguro, home con gafas que vai de serio, duro e eu co talonario das receitas alí, no asento do copiloto, como un gilipollas. Nervioso. Vou atopando o que me pide. Por que non terei os papeis do coche ordenadiños e curiosos. Entrégolle o que atopo. Ten caducado o carné de conducir. Como? Que? Cando? Pero? En xuño. Tiña que telo renovado en xuño. Tiña que facer o simulacro de psicotécnico para pagar e pagar. 200 euros. 200 euros!? Por pago rápido, 100 euros. Que detalle. Recoñezo a miña culpa. Mais nin un aviso recibín sobre o tema nin aquí na Illa nin en Vilagarcía. Eu pensei que tiña ata o 2012, non sei por que pero tiña iso na cabeza. E chegou a min unha mestura de rabia inmensa e unhas ganas de berrar e de chamarlles algo. Eles están cumprindo o seu traballo. Xa o sei. Pero podíame ter dado unha advertencia. Estaría facendo agora a renovación. Xa. Pero non. Como algúns e algunhas colegas de profesión, que aínda quedan, que non, que é un 4,9 e iso non hai dios que o cambie. Hainos. Hainos. E maldicín berrando no coche camiño da vila. E fun ao médico a por receitas. E merquei un cable para gravar/vos máis cousas coa guitarra para a páxina. De volta no coche. Calor. De volta Björk, de volta a ponte. Sempre a ponte. Entro en casa. Só está o gato. Stewie. Alleo aos problemas do mundo. Durmindo ou medio durmindo. Como case sempre. Ordenador. Pago a multa por internet. Os fodidos 100 euros. Outro mes que non nos sairán as contas. Pero os tres imos tirando. Nada de luxos e excesos, pero o básico para non ter queixa. Se me comparo con tanta pobre xente ai! Se ouso compararme coa pobre xente. Pufff. Ela chega. Falo eléctrico. Ela entende e fala. Tráeme a calma. Compartir unha vida. Pensamos no que é importante e no que non. Un accidente si que sería un mal trago. Os cartos só son putos cartos. Aínda así no fondo teño a sensación de que se cometeu comigo unha certa inxustiza e iso cabréame. O día vai pasando. A comida. A tele. E agora, aquí estou, escribindo isto antes de ver se imos á praia en pleno outubro. Unha vez máis. Oxalá 100 euros fóra o prezo da felicidade sinxela. Oxalá teña cousas que contar porque iso implica que estou vivo. Por dentro que é onde máis conta. Vivo. Vivo.

(6-X-11)

Que ela non teña nada malo, por favor

Que ela non teña nada malo, por favor. Que sexa todo un susto do destino. Ela é todo e todo é ela. Todo o que semellaba importante é agora unha simple parvada. Que non haxa sufrimento nin hospitais. Que poidamos suspirar aliviados con boas noticias. Por favor. Por favor!

(8-X-11)

Grazas

Grazas, grazas, grazas. Unha nova oportunidade. Un novo día. Unha nova loita. Fodida e marabillosa. Grazas.

(12-X-11)

Día mundial da dor

Hoxe é o día mundial da dor. Non sei. Estou confuso. Non hai días dabondo para tanta dor neste mundo. E eu, atrapado azarosamente no sufrimento abro os meus brazos a todos os que sofren. Dor, angustia que é dor, fame que é dor, inxustiza que é dor. Mundo chumbo. Nós, os privilexiados. Os que podemos falar da dor, compartir a dor. Ata ás veces curala. E outros, nada. Nada. Non sei. Estou confuso. Por que ten que ser todo tan difícil. Paz. Paz. Sosego. Días tranquilos e sen dor. Iso é a felicidade. Sigo confuso. É necesaria tanta dor por pequenos días de felicidade. Confuso. Pero creo que si. Porque si é o que hai. E aférrome á esperanza doutro día un pouquiño mellor. E agarimo co meu sentimento profundo a todos os que pasades, pasastes, pasaredes pola dor, a enfermidade, a impotencia ante o que trae o malestar e o desasosego, o caos entre as mans. Estou con vós, compañeiros de arame de espiños. Estou con vós.

(17-X-11)

Formigas no estómago

Formigas malas. Formigas no estómago que corroen a ledicia. Hoxe é hoxe. Mañá é mañá. Hai un paso de peóns e moitos coches que cruzan a estrada. Vou pasando pouco a pouco ante a mirada perdida dos coches amestrados e vou pensando nunha nube que estoupara en mil anacos brancos de xeo e caeran lindas perlas brancas sobre as nosas cabezas cheas de buratos sen sangue sen dor. Só a ledicia do golpe exacto e feliz. Estou ao outro lado. Pero xa non sei a qué viña aquí. Nin sequera sei se debo estar aquí, ou cánto teño que agardar para que veña o paxaro co sinal da mañá gloriosa e pequerrecha. Como os meus soños. Como o desexo de que as formigas me abandonen por un tempo. Formigas malas. Marchade! Xa! Xa!

(17-X-11)

Case que sempre

Case que sempre hai un camiño á dereita ou á esquerda ou entremedias. O caso é que haxa camiño porque entón hai vida por percorrer. Duro, ás veces, como a noite negra máis longa e doente. Sinxelo e calmo como as ondas do mar tranquilo. Vexo preguntas no horizonte. Vexo retos e non quero ver problemas. Mais non é o que un quere ver senón o que vai chegando aos ollos, ao espírito canso e arrebatado. Doe, pero atúrase. Como un neno pequeno que repite os seus exercicios unha e outra vez, o eterno retorno e semella que a cousa non vai para adiante pero aí segue o neno, constante, loitador, como pedra dura. Tamén as pedras duras rachan e convértense en anacos do que antes foran. É tan difícil reconstruír unha pedra e que non se note que rompeu. Cicatrices da alma entendida como pensamento fondo, lindo e cruento. As árbores do bosque saúdan ao seu señor e el sempre cala. Nunca fala. Porque é unha pedra rota cos anacos pegados pegañentos pero servibles para aturar outro día e outro e outro e os que sexan necesarios mentres haxa un camiño, mentres a mente e o corpo aguanten. Mentres haxa un mañá, unha esperanza. Dou a volta e calo. O silencio cobre a maldición. Chegará unha espiral de acenos inintelixibles, chegará un espertar máxico e tranquilo? Non sei. Hai camiños. Pés cansos. Mais son pés e andan, andan. Non pares, fillo de monstros, compañeiro de máxicas fadas. Non pares, meu inimigo máis querido.

(19-X-11)

Adrenalina

Adrenalina que enche o corpo enteiro, a mente toda. Unha intensa rapidez no suceder do mundo. Un non parar do feito e por facer. Un querer rematar xa, antes, antes de que aconteza o suceso. O reloxo como inferno. Velocidade. Vertixe. Espiral de remuíños. Palabras entrecortadas, camiñar rápido, tremores no universo dos nenos, descompresión, parar parar parar resulta un imposible, esa inquedanza, ese suspiro eterno, corre, corre, corre, fala cala dá igual, o remuíño, o remuíño e confías en que sempre chegue a calma nunca choveu que non escampara e este é outro diluvio humano polo que tes que pasar e mollarte calarte ata os ósos e tes frío e o teu corazón latexa. Sorrí. Es un ser vivo. Humanamente inexacto, imperfecto, inseguro. Culpable de ter aniquilado a esperanza tanto tempo tanto tempo e agora tes a lixeira última? oportunidade de redimir os teus humanos pecados mortais e sorrí porque case que pasou outra semana e o teu corazón latexa porque vives. Logo existes.

(21-X-11)

Un pouquiño de brillo

Pequeno brillo que reflictes tempo nos meus ollos. Alzo a vista e aí está o paso dos instantes. Tranquilidade e calma. Nunha gamela navegar nun océano de peixes de fermosas cores e ollos grandes. As algas entrelázanse na noite das ondas. Ocupo o meu lugar no exército dos que agardan. O meu número. Entro. De novo o pequeno brillo, a luz que vai marchando. Agardo. Agardo. Chega a noite. Ninguén vén. Soidade. Estase ben. Silencio. Tranquilidade e calma. So. Xa non agardo nada. Xa teño todo. Un pouquiño de brillo nos teus ollos por sempre fermosos.

(23-X-11)

Frenético

Frenético é o pasar do mundo diante do home eléctrico. Treme a miseria dos ignorados. Rápida, fugaz. Non poder parar. Suspiro. Buscar alivio. Permanente movemento. Permanente pensar. O home eléctrico ten moito que aprender e non sabe cómo. Non sabe. O milagre do sinxelo como táboa de salvación. A ferida que cicatriza soa. Naturalmente. Naturalmente esta ferida semella non cicatrizar nunca. Naturalmente as xentes camiñan polas rúas e os coches pasan e a vida segue. Non pedirei máis do que merezo. E ao mellor é nada. Pero o pensar non se detén e chega a hipóteses e ata a conclusións obxectivas e pesadas. Como que a vida é dura e fermosa. Naturalmente, frenético, o home eléctrico sinala a parada. Todos paran, non sendo el. Sempre co monstro ás costas, sempre coa felicidade agardada. Algúns pensarán que merecida. Outros que non hai volta atrás. O pasado enche a boca aberta e a mosca voa sobre cabezas ignotas e perdidas.

(24-X-11)

Outubro vai marchando

Marcha outubro. Coa bipolar imposición dos sentimentos. Arriba, abaixo, abaixo, arriba e volve empezar. Saber, coñecer, ter unha certeza. A certeza. Superar a física e a metafísica. Camiñar sen mirar atrás. Desexo. Sosego. Ledicia nos ollos delas. Sosego. Marcha outubro entre días brillantes e un pouquiño de chuvia fresca. Non coñezo os segredos do perdón. Só suplico. Ás veces, chega o perdón. Ás veces, nin sequera chega o erro. Somos un equipo, un conxunto determinado de accións e emocións. Unha vida en outubro que vai marchando.

(30-X-11)

Errar

Cometer os mesmos erros unha e outra vez. Caer na mesma propia trampa unha e outra vez. Tan lento na aprendizaxe do emocional. Tarde. Sempre chego tarde e coa maldición ás costas. Egoísmo. Puro e simple e terrorífico egoísmo. Non querer, non saben entender. E ela deu toda unha vida por min. E ela sufriu toda unha vida por min. Que lle teño entregado a cambio? Un fugaz sorriso, unha única palabra amable. Maldición, enfermidade e peso. Iso fun eu. E aquí estou, tentando medrar. Ser unha boa persoa. Honesta. Non mentiras. Non autoenganos. Só busca da paz interior. Non triunfos. Non éxito alleo. Gañarlle a partida aos nervios, á parvada innata, á ignorancia que fai dano. E aquí estou, pelexando por ser mellor. Xeneroso, amable, coherente, comprensivo. O que son cos meus alumnos, ou iso creo. O que non fun quen de ser con ela. E ámoa tanto. E necesito tanto a súa presenza. O seu ser e estar no mundo. Perdón. Perdón. Tentarei non cometer máis erros. Os mesmos erros. Os erros dun monstro que quere facer metamorfose en home de ben. O tempo dirá. A vontade e a forza fronte ao medo e a derrota. A eterna confrontación. Faría unha oración se iso fose comigo. En todo caso, nomearei o soño: “Quero ser tranquilamente feliz. Coas miñas elas. Iso é todo. E todo é todo”.

(4-XI-11)

A ofensa

O home ofendido dá a volta. Perde a noción do tempo. Como lle pode pasar isto a el? Non hai perdón para semellante covardía. Que se vaia o mundo á merda! Eu baixo aquí! Baixo aquí! Ira en estado puro. Berrando e berrando. O home ofendido non ten parada. Os seus movementos son caóticos e patéticos. Outro día lembrará ese día . E ofendido, volverá dar a volta. Derradeira vinganza. Cruel mundo.

(7-XI-11)

Días de gloria

No inesperado vigor da afouteza apareceron días gloriosos. Deses nos que a paz e o sosego interno son compañeiras, amigos decididos que fan que a vida sexa linda e sinxela. Non teño palabras para expresar o meu agradecemento ao destino traballado. Tal vez mañá todo acabe. Tal vez todo volva empezar. Tal vez só estou soñando nun día fermoso de chuvia lixeira e agradable. Frescura no corpo. Frescura na mente. Vexo a fada. Ela está comigo. Ollando o milagre. Mañá. Mañá será outro día. Poida que sen gloria, sen paz, sen sosego. Poida que non. Avancemos sen pensar na derrota. Sexamos quen de gañar unha e mil batallas. Vou buscar a miña bata de casa. Ela tamén é suave e reconfortante. Casa. Fogar. Traballo. Tempo gañado. Tempo doce. Mañá será outro día. Estarei preparado ou non. Mais quero estar. Contigo.

(9-XI-11)

Haberá descanso para o guerreiro?

Caen pingas do movemento continuo na cabeza lisa e cansa. As neuronas danse por vencidas pero non chegan ao sosego do sono. Un profundo bocexo que abrangue todo ámbito físico ou mental. Despois de ter feito o imposible, de librar mil batallas, de obrar o milagre, o guerreiro volve a casa coa sensación de incerteza nos seus pensamentos. Haberá descanso para min?, pregúntase mentres olla os paxaros que voan sobre un ceo escuro e cuberto. Chegarán as ofrendas de terras afastadas, chegarán os triunfos en vellos papiros, as rendicións incondicionais, mais haberá descanso para min?, haberá descanso para o guerreiro? E coa dúbida como almofada tentar coller o sono e soñar en durmir soñando ou poida que esperto.

(11-XI-11)

E o guerreiro retorna á batalla

E chegou un novo día. Unha nova loita. E o guerreiro, case sen descanso, tivo que preparase para loitar. Os paxaros de belas cores saudaban o seu paso entre xentíos mudos. A aflición interna e o desasosego volvían entre tebras de futuro e esperanzas do mañá. Non está só nesta interminable guerra. Pero tena que gañar el so. Arroases na mar fonda. Cabelos ao vento. Unha mirada perdida ao horizonte. Un breve descanso. E avanzar, disposto ao enfrontamento. Avanzar, sempre. A vitoria como único obxectivo. Aínda que sexa pírrica, minúscula. Un breve instante de triunfo, unha gloria fuxidía, un motivo máis para volver vivo.

(12-XI-11)

A fundición

O aceiro ferve. Líquido que se transformará en frío sólido. Máquina. Xente que traballa tanto. Xente afogando de calor. Asfixia diaria. Fun á fundición. Tantos ollos en vermello quente. Corrín entre escaleiras de metal sucio. Noxo e vida. Unha forma de gañarse a vida. Ser quen de esquecer o traballo. A miña fundición. Cabezas que con vontade deberían ter estudado. Deberían estudar. Eu síntome alumno eterno. Fago eu o exame? Cada día está a ser un grande exame. Un inmenso reto. Unha ilóxica experiencia. Apoio a cabeza nas miñas mans cheas de xiz e busco un suspiro que alivie o frenesí. Calma. Para. Reflexiona. Sei tan ben a teoría. Un pequeno rato e unha bici, unha casa baleira, unha ausencia que doe. Non sei, as cousas fallan. A natureza do ser humano falla. No medio deste mundo perdido tento atopar un equilibrio. E caio unha e outra vez. E arriba outra e outra vez. Sísifo en pequeno. Sísifo sen deuses nin mitoloxía. Borraría a relixión, borraría o mundo. Atoparía un lado salvaxe e cómodo polo que mover os meus cansos ósos. Sei que hai que ter paciencia. Sei tantas cousas que non valen para nada. A teoría e a praxe. A praxe, dende logo. Ou iso supoño. Vou sobrado de teoría. Non máis siloxismos baratos. Quero calor e paz. Abro a porta. Entran os ananos. Sorrín. Son malos. E o coello branco dá voltas sobre si mesmo coma un tolo. E todos estamos un pouco ou un moito tolos. E sei que hai que ter paciencia. Nunca, nunca serei Xob.

(15-XI-11)

Agora as costas

Agora as costas rachan en pequenos ouvidos. Será unha paréntese de dor, unha reminiscencia do pasado? Será un novo peso que aturar? Chegou sen avisar. A traizón. Vivir é así. A existencia concentrada en febles intres sen dor, sen estupor, sen forzas, valente, ingrato, torpe, parvo, único, irreal, lóxico, fantástico, noxento, duro, lento, histérico e non hai palabras para definir unha sinxela, dixen sinxela?, existencia. Estou no mundo. Como un xoguete usado que caeu do ceo. E agora son as costas, pero hai cousas peores. Repito o sortilexio: “morrer non é malo, sufrir é malo”. Pero está a ausencia brutal para os que quedan. O baleiro que prende o corazón de feridas cotiás. Xa non estou seguro de case nada. O case sálvame. Non marches. Non marches, case.

(16-XI-11)

Escoitando "Love Theme" - Vangelis - da marabillosa película "Blade Runner"

Escoito o saxo triste e marcho pola porta sen camiñar e logo voo triste pero feliz pola ventá a un mundo de naves e planetas e asteroides agarimosos e pacíficos. Non hai rei da creación. Non hai creación. Hai cousas que xorden como a vida. A nada ten sentido en si mesma. E agora estou no peirao ollando saltar os peixes. Sobresaen da superficie do mar fermoso. E vou nunha gamela ata a derradeira illa das oportunidades. E merco azucre e gominolas e un oso moi moi grande para ti. E collémonos da man e soa o saxo e choramos de felicidade. E a dor non existe. E o mundo é máxico. Non quero que acabe nunca esta canción. Mais xa rematou. Pero ninguén me quitará o que máis quero non sendo a propia vida ou eu coa miña torpeza. Idiota. Eu.

(16-XI-11)

Día de folga

Ocupar a mañá en agardar a tarde. Tarde de exame. Para eles. Para min. A dificultade de ser mestre. A loita diaria. O esforzo. A responsabilidade. Seguir e seguir tentando meter reflexión nas súas mentes novas. Aínda non queimadas polo tempo e a vida. Soñar con exames precisos e interesantes. Ben feitos. Soñar con ser quen de facer que se esforcen, que pelexen por obxectivos presentes e futuros. E eles vén o que pasa aí fóra. E, ás veces, caen derrotados. Loitar contra a derrota, contra a desidia. Contra o non facer. Ceibar a forza de vontade para que medre e se faga costume, hábito. Traballar, traballar, traballar e unha boa dose de sorte. A que vos desexo esta tarde no exame dun tal Platón.

(17-XI-11)

Descompresión despois do duro traballo

Poucas veces traballei tanto en tan pouco tempo. Corrixindo todos exames de 2º de Bacharelato. Platón. Os sofistas. Sócrates. Exame longo. Un dos grandes problemas no selectivo. Os exames excesivamente longos e o tempo excesivamente curto, sobre todo, se sabes. Pois xoves, venres, sábado, domingo, e á fin na tardiña do luns rematar. E ter a forza de vontade para seguir e facerlles un bo exame propio. Sentín que a enerxía do comentario de texto volvía a min. Como cando era novo e os facía tan ben. Falsa modestia. Bos resultados. Estudaron. Traballaron. Estou contento. Síntoo polos suspensos, pero son pouc@s e creo que fun moi xusto na corrección xeral. Facía tempo que non me enfrontaba á presión do selectivo. Dou grazas á maxia da vida por permitirme vivir estes días pleno de forza e loita e ganas. Dou grazas á vida por deixarme sentir aínda que só sexa con brevidade, quen sabe?, por deixarme sentir revivir as marabillas indescritibles de ser profesor. Do meu traballo cotiá que a fin, cando estou ben, é o que mellor fago e o que me enche. Hai música, hai literatura, hai moitas cousas. Pero o básico e vivir en paz cun mesmo, estar a gusto nun traballo como este, e facelas felices a elas as dúas.

Os ollos protestan. A cabeza toda. Despois do sen parar chega unha especie de nebulosa calma e agardo que non chegue o malestar pasado e tan presente. Soño cunha vida chea de días tranquilos e activos. Soño dentro deste soño e aproveito os instantes únicos e pequenos, saborosos, co deleite de quen non comeu en moito tempo e ve unha fermosa barra de pan. Quente. Cansazo. Descompresión. Pouco a pouco. E, se todo vai ben, volta e volta e volta empezar. Porque como di ela: “Todo pode cambiar”. A vida é cambiante, fluínte, movemento. Non quero caer no estático desasosego. Quero que isto dure canto máis mellor. Quero, quero. Deixa de pedir. Xa tiveches bastante. Fala baixiño e pide os teus pequenos e únicos desexos murmurando non vaia ser que che escoiten e eles, os desexos lindos, se esvaezan na noite.

(24-XI-11)

"Todo pode cambiar"

Volveu o nervio. A mañá inqueda. A ansiedade ilóxica, parva, doente. “Todo cambia”. Xa o dicía ela. E agora toca non perder a calma. Tentar buscar o sosego entre o malestar. Cruzar os dedos para que hoxe sexa outra clase de día e mañá. Aínda non estou no límite, na fronteira. Teño un cápacho de esperanza. Que nos se esvaeza entre os meus dedos, entre a miña xenética ou é unha sorte de maldición incomprensible, un ter que ir á contra, unha perda (fugaz?) da felicidade tranquila? Non sei. Non sei case nada. Xa sabes, xa sabedes, no camiño está a vitoria. Non te rendas. Non te rendas. E garda e agarda o milagre da paz renovada e a mañá linda.

(25-XI-11)

Recuperar o tempo perdido

Atoparse na encrucillada e á fin crer saber o camiño correcto que escoller. Recuperar vellas ansias e costumes. Querer amala en paz. Mañás confortables e levadeiras. Un asubío de felicidade. Unha mirada furtiva para non perder nunca a perspectiva do maldito. E así pasaron algúns días e gustaríame asinar un contrato. Así. Así xa me vale. Claro que me vale. Así. Fácil. Tranquilo. Os días cambian. Cambiarán. Haberá outra vez de todo: novo vello vello novo. Haberá desesperación e angustia e frenesí de sentimentos e afouteza e un soño perseguido e algúns risos e traballo. Sigo vivo. Deséxome, deséxonos sorte. A min. A tod@s.

(29-XI-11)

E as formigas non me preocupan

Cando a viaxe é doce, todo encaixa. Non hai lugar que non poidas percorrer, senda que non poidas descubrir, oasis no que quedar un tempo. Coa area enchendo os ollos, o deserto sempre presente, ermo, e ti, no teu pequeno paraíso, tal vez fugaz, quen o sabe?, asubiando melodías de días antigos e esquecidos. Sinalas o punto e momento exacto da calma bonita. Asubías a canción dos que volven da fronteira. Eternos camiñantes loitadores. Sempre na corda frouxa. Sempre ollando o abismo que agora semella lonxe, afastado, tapado por un corazón que latexa quente, sinxelo, claro, feliz. A humanidade é un concepto co que traballar. Porque estás vivo. E hai pelexas e noxo e compartir o ensino e a aprendizaxe, ter dezaoito anos, ser un parvo adolescente que sabe que é un home por facer. Aprendín tantas cousas. 50 anos. Medio século de buscarme. E aínda sigo na alucinante perplexidade do un por completar. A viaxe e a busca. A busca e a viaxe. Sinxelamente, por un tempo que non podo precisar, cambiou case todo. Cun click que veu do fondo. E volvín ver cara a cara á vida. Fun como era. Mellor, creo. A dama da esperanza sorrí no seu mundo de tortura e grandeza de espírito e esmeraldas que reflicten vellas pedras. A princesa do futuro dorme entre soños lindos e pesadelos que dan moito medo e ve o branco lindo e ve o negro escuro. Adurmiñarse e caer nos brazos do sosego. Pasean formigas en formación nalgún curruncho deste fogar que medra e non me preocupan en absoluto, non me preocupa nada e iso é o sinal da salvación etérea, pero real mais, de seguro ou non, transitoria.

A quen lle teño que dar grazas? A ela e ao universo enteiro que me acolle en paz. Grazas.

(4-XII-11)

Volveu o becho

E ao mesmísimo día seguinte volveu o becho. Click malo. E aquí estou lembrando a felicidade calma. No medio da sempiterna angustia e o nervio que nin a maxia cura. Pelexando cada intre por non sufrir de máis. Envolto nun turbillón de frío e ansiedade que esmaga a paz. “Todo pode cambiar”. “Agarda o milagre dos que non agardan”. Segue. Segue. Pode haber outro click bo en calquera momento. Eu loito. Persigo o sosego. No medio da urxencia procuro a tranquilidade que ten que vir. Ten que vir.

(7-XII-11)

Fluctuación

Un día arriba un día baixo unha mañá abaixo unha tarde arriba unha noite por descubrir. Bipolar. E non me queixo. Hai ventás polas que ver a luz e estrelas moi afastadas que xa morreron e non sei se chorar por elas. Houbo berros e houbo apertas. Hai un pato salvaxe pachorrento na mar da Arousa. Non teño fe sacra. Só simple e inxenua fe humana. A esperanza do un pouco mellor, a escravitude da túa liberdade, xenética á parte, educación á parte, parvo á parte, qué nos queda. Un alivio de cando en vez e abre a caixiña abre a caixiña, ves?, un marabilloso folio en branco por cubrir. Amor por dar. Ser xeneroso. Teño tanto que aprender. E o pato non me mira. E as ventás seguen abertas. Entra o aire. Entra o aire. Abro a gorxa e acumulo osíxeno na miña mente. A afouteza imprescindíbel, o soño por chegar. Calidade de vida. Todo é relativo. Non branco negro. Hai tantos matices no mundo. E así, xogando aos dados unha vez máis, no caos controlado da existencia vou procurar sorte no xogo este tan complexo. Sabendo de antemán que a sorte é algo máis que unha procura, é unha especie de milagre humano, azaroso, incomprensíbel, que ás veces, asoma pola ventá na que recolles e recolles aire fresco.

(8-XII-11)

O ollo que todo o ve

O ollo que todo o ve está cego. O ollo que todo o ve está morto. Non tes onde agarrarte. Non tes segunda oportunidade. Mundo mellor. O ollo que todo o be está mudo, xordo. Morto. Non haberá milagres para os xustos, bos, xenerosos. O mundo que todo o enche está infectado. A morte indigna, a fame impasible, a dor implacable, o odio noxento. O ser que domina o tempo e o espazo destrúe o seu propio nome. Haberá unha evolución na especie? Unha habitación nova e baleira da que comezar de cero. Cando menos, comezar. Construír. O ollo que todo o ve segue a producir náusea no mundo absurdo dos sapiens. Son dos vosos, dalgún xeito, así que non disimularei a miña parte de culpa. Sorrir é fácil cando non ves os telexornais. Nin así. Sorrir é un pequeno milagre. Rir en paz co universo enteiro. Hai salvación ou máis caos e caos? Confuso e abouxado describo parábolas no aire da humanidade tola. Algún día, quizais, algún día haberá pequenos ollos inocentes que miren a herba verde e mollada e saiban que retornaron á orixe. Non che sei. Todo é demasiado raro. Demasiado.

(10-XII-11)

Corrixindo exames

Aristóteles unha e outra vez. Aristóteles sabio. Aristóteles machista. Descolocado avanzo entre liñas e liñas cheas de palabras e ás veces atopo pequenos tesouros, unha brillantez incrible e outras traballo e traballo ou chape puro e ata honestidade na copia. Moi canso, estes días transcorren entre demasiadas tebras interiores. Un nervio que se vai acumulando. Tensión nada harmónica. Desafino. Desafino nesta vida por intres que se escapan ao meu control e vén a anguria e non quero facer dano non me quero facer máis dano e prosigo unha e outra vez e Aristóteles quedará unha vez máis atrás, tapado por outras mentes outras ideas e mentres tanto tento reconstruír a miña, recoller os anacos e enlazalos. Ten graza se non fora cruel: os malditos enlaces. O selectivo como espada de Damocles. Traballo, traballo e o pensamento fúndese no nervio e todo é unha mestura rara de incomodidade dentro dunha aparente normalidade. Teño que saír á luz, respirar o aire, relaxarme, quererme, querer e confiar. Notar o cheiro a mar, a marabillosa salitre pegañenta. Verán. Azul. Non idealices. Calquera estación pode ser a mellor ou a peor. Calquera. Así que neste outono que vai esmorecendo, xa sabedes, loitarei esvarando esvarando ata que atope terra firme rodeada de mar soñado. Aquí, na illa dos soños e os desexos.

(14-XII-11)

Parada

E chegou a parada, e con ela a ansiedade batendo contra a cara do imparable. Non estaba preparado. Nunca estou preparado. Isto é un anticipo, así que prepara provisións de fondo e forza para loitar contra a anguria e o desasosego. Traballar demasiado non é bo. Un colle a aceleración que dá vertixe e logo queda vertixe en carne viva, atrapando os nervios e o silencio. Seguramente o que me agarde nestas “festas do demo” non será fácil mais procurarei poñer todo o pouco que agora me queda nesta outra repetida batalla. Agardo a sorte e soño cunha reviravolta do destino que xogue ao meu favor. Todo é posible. Todo.

(17-XII-11)

Penúltimo esforzo

Encamiño os meus ollos cansos ao penúltimo esforzo. A corrente é contraria mais procuro nadar con toda a miña forza. Atraveso malestar no xusto centro do corpo. Veño da ledicia e a paz. A onde irei hoxe e mañá? Haberá lagartos baixo a chuvia. Eles, tamén, fóra do agardado. Sairá o sol e estaremos quentes e arroupados. Fáltanme palabras, sóbranme dúbidas. Por que se ten que complicar todo cando as augas fluían? Destino, vida. Outro día por vivir. Outra pelexa e outra maxia. Quen sabe onde está o punto de partida e o de chegada? Ao mellor todo é relativo. Non hai punto fixo. Hai un enfrontarse ao mundo cada mañá. Mañás sinxelas e confortables. Mañás ansia e desacougo. O obxectivo non é só vivir, senón “vivir ben”. Ai, tanta filosofía. Seguirei o meu camiño con pasos agora cansos. Pasos e máis pasos. Pensar no seguinte segundo como redención, renovación, fóra lixos e voar polos aires lixeiro e cun gran riso, voar entre enfermidades e avatares, voar cara onde o sosego agarde tras cada linda nube. Teño traballo. Teño corpo, teño mente. Teño demasiado.

(20-XII-11)

Primeiro trimestre rematado

Primeira proba conseguida. Un trimestre completo sen faltar e cunha calidade de vida por momentos máis que aceptable. Asinaría porque todo o que ten que vir no 2012 fose máis ou menos así, xa non pido mellor. Mellor sería gloria bendita. Sería esquecer o nervio e o estómago. Ao mellor, demasiada felicidade para un negativo coma min. Xa non o son tanto. Vou aprendendo. E hoxe deixei alí aos meus queridos alumnos vendo “Donnie Darko” e teño que rematar de vela porque estaba moi interesante e fun á vila e ao súper e… vaia estou de vacacións! Así que tentarei cubrir os ocos con láminas de vontade e tentarei non parar no tempo que descanso. Mais que conseguirei? Agostiño e Tomé na mente, Descartes, Locke, Hume no horizonte. Oxalá os poida explicar co espírito renovado que tenta e tenta e volve tentar introducir pensamento crítico nas mentes novas. Sen esperanzas falsas, pero coa intención utópica de cambiar un pouco cada inmenso e ínfimo mundo. Comerei un xeado, notarei o frío nos meus beizos, na miña lingua. Cruzarei por enésima vez os dedos. Só quero tres seres tranquilos no medio da espiral das festas impudicamente santas do consumo e a felicidade forzada. Familia. A pequena, a nosa, a dos tres que merecemos ser felices e non estou excluíndo a ninguén, pero elas, cando menos, meréceno. Gustaríame facer máis música e falar sobre o deus que tanto adoran os mercaderes os mercados e os que mercan nestes días. De verdade, procurarei estas “vacacións” dar a miña opinión persoal sobre o tema 3, a filosofía medieval, que temos case rematado. A ver se a saúde e a sorte están do meu-noso lado. Creo que fixen un bo traballo. Debería estar contento. Estouno. Ninguén me quitará nunca as clases nas que a miña ansia saíu en carne viva en forma de ideas, preguntas, comentarios. Todo por vós. É o meu traballo. E, cruzo os dedos de novo, houbo días nos que puiden gozar del. Poida que volvan. Tranquilos e preciosos. Houbo máxicos días nos que o meu traballo era a miña esencia, querido Marx, e non pido plusvalías, recíboas e reparto reparto. Teño todo. Teño máis. E todo pode fuxir entre as mans, ben o sei. Todo é fugaz como a luz que vai esmorecendo neste inverno, neste fin de ano no que comezo unha nova e imprevisible metamorfose. As bolboretas non me convencen. Hipopótamo? Non che sei.

(21-XII-11)

Bolboretas no estómago

E así comezou a nova etapa. Cun estómago retorcido e inimigo. Así é difícil. Pero as horas irán pasando. Esfórzome por non caer na maldición, pero a náusea está aí, presente, agoniante. Percibo malas posibilidades. Pero tamén percibo outro esforzo e outro. Farei todo o que poida. Déixame en paz! Déixame vivir cunha saúde digna, cun tranquilo espertar, cunha tranquila mañá, sen loitas, sen reviravoltas nas vísceras. Por favor. Un mínimo alivio. Unha pequena sombra no medio dun sol brutal. Pido un armisticio. Fagamos as paces. Eu porei toda a miña afouteza. Todo da miña parte. Corpo e mente: poñede o benestar e a calma. E aquí estou, sen saber se asinaremos o pacto. Agardando. Co estómago que doe e dá voltas, co espírito inquedo, coa esperanza de que as altas ondas que me arrastran se convertan nunha suave e sinxela existencia. Veña!

(22-XII-11)

O ano vai marchando

Entre desconcerto o ano vai marchando. Caín na trampa pero teño recursos para saír dela. Festas. Malditas festas “supostamente” santas. Todo saíu ben, pero aquí estou pagando a peaxe da ansiedade sen rutina. Buscar un feliz día, unha existencia coherente e aberta, flexible. Comer. Beber. Non durmir. Todo se paga. Mais ten que ser o prezo xusto. Nin máis nin menos. Oxalá o que queda non me deixe o sabor de boca dunha batalla perdida. Nunca unha derrota e virá un novo ano e unha nova loita. Ata que punto será dura? Quen o sabe?

(26-XII-11)

Case, case

Estase facendo longo este agardar polo remate dun símbolo. Hai demasiadas bolboretas no estómago, na mente. E as súas ás perturban a miña espera preto da desesperación. Que facer? Tirar para diante. Nunca darse por vencido. Todo remata e todo acaba por comezar. Só quero que o que vén non sexa peor que o que xa foi.

(29-XII-11)

Grazas 2011

Pese ao inferno tolo. Pola gloriosa maxia. Aquí seguimos. Ata logo outro ano. Conseguímolo. Agora a facer outro. Duro traballo. Vida. Enferma única marabillosa tráxica inxusta inexacta gozosa esplendorosa fantasía dor anguria soño lindo amargura desesperación felicidade sorrisos bicos apertas anhelos. E pararía algunha vez? Todo por facer. Vida.

(31-XII-11)