L

LETRAS TRADUCIDAS AO GALEGOir arribair a inicio

Aquí irei subindo a traducción de letras que son especiais para min ou que influíron dalgún xeito en quen e cómo son. Ou que simplemente me gustan. Comezo cunha das miñas letras favoritas. Se vedes que se pode mellorar ou hai algo mal (seguro), dádeme un toque.

Cans ("Dogs" - Pink Floyd - "Animals")

Home esquizofrénico do século XXI ("Twenty first century schizoid man" - King Crimson- "In the court of the crimson King")

Deus salve á Raíña ("God save the Queen" - Sex Pixtols- "Never mind the bollocks")

Non me deixes ("Ne me quitte pas" - Jacques Brel - "La valse á mille temps")

A canción lóxica ("The logical song" - Supertramp - "Breakfast in America")

Lémbroche, Amanda ("Te recuerdo, Amanda" - Víctor Jara - "Pongo en tus manos abiertas... ")

Desamparado e abandonado ("High and dry" - Radiohead - "The bends")

Maxia e perda - O resumo - ("Magic and Loss - The Summation" - Lou Reed - "Magic and Loss")

Fóra do muro ("Outside the wall" - Roger Waters - Pink Floyd - "The Wall")

Blues do cárcere ("Jugband blues" - Syd Barret - Pink Floyd - "A saucerful of secrets")

Vida eterna ("Eternal life" - Jeff Buckley - "Grace")

Oxalá estiveras aquí ("Wish you were here" - Roger Waters - Pink Floyd do disco do mesmo título) ( A todas as cinzas queridas que atrás foron e irán quedando)

Cabalos salvaxes ("Wild horses" - The Rolling Stones - "Sticky Fingers")

Pequena Á ("Little Wing" " -Jimi Hendrix- "Axys: bold as love")

Os que se arrastran pola alfombra ("The Carpet Crawlers" - Peter Gabriel - Genesis- "The lamb lies down on Broadway")

Casa sen porta ("House with no door" - Peter Hammill - Van der Graf Generator- "H to He, Who am the only one")

Perdendo a fe ("Losing my religion " - Michael Stipe- R.E.M. - "Out of time")

Sincronicidade II ("Synchronicity II " - Sting - The Police- "Synchronicity")

A circunsición de Harry ("Harry´s Circumcision" (Reverie Gone Astray) - Lou Reed - "Magic and Loss"

Roger Waters: "Is this the live we really want " - Disco completo (pdf letras en galego, inglés, castelán)

 

 

 

 

ir arriba

Cans

 

 

Tes que estar tolo, tes que ter unha auténtica necesidade

Tes que durmir na punta dos pés, e cando estás na rúa,

tes que ser quen de picar carne fácil cos teus ollos pechados.

E entón entrando silenciosamente, fóra do alcance de ollos e oídos,

tes que lanzarte no momento oportuno, sen pensalo.

 

E, despois dun tempo podes gañar puntos en elegancia,

como a garabata do club e a aperta firme de mans,

unha certa mirada nos ollos e un sorriso fácil.

Tes que gañar a confianza de aqueles a quen mentes,

así cando che dean as costas,

ti terás a oportunidade de cravar o coitelo nelas

 

Tes que manter un ollo mirando por riba do ombro.

Sabes que se vai poñer máis duro, e máis duro e máis duro a medida que te fas vello.

E á fin empaquetarás e voarás cara o sur,

esconderás a túa cabeza na area,

só un triste ancián máis,

completamente so e morrendo de cancro.

 

E cando perdas o control, segarás a colleita que tes sementado.

E a medida que o medo aumenta, o sangue malo vaise parando ata volverse pedra.

E é demasiado tarde para soltar o peso que adoitabas necesitar descargar.

Así que, que teñas un bo afundimento mentres, solitario, te afundes

arrastrado pola pedra.

 

Teño que admitir que estou un pouco confuso.

Ás veces paréceme como se sinxelamente estivese sendo utilizado.

Teño que permanecer esperto, teño que intentar sacudirme este reptante malestar.

Se non me manteño firme no meu propio terreo, como vou atopar a miña propia saída deste labirinto?

 

Xordo, mudo e cego, continúas crendo

que todo o mundo é utilizable e que ninguén ten un verdadeiro amigo.

E paréceche que o que habería que facer é illar ao gañador.

E todo se fai baixo o sol,

e ti cres de corazón que cada persoa é un asasino.

 

Quen naceu nunha casa chea de dor,

quen foi ensinado para nos cuspir no ventilador,

quen foi ao que home lle dixo o que debía facer,

quen foi amestrado por persoal adestrado

quen foi equipado con colar e cadea

quen recibiu un asento na tribuna,

quen estaba abandonando a manada

quen non era máis ca un estraño na casa

quen foi pulverizado ao final,

quen foi atopado morto ao teléfono,

quen foi arrastrado pola pedra.

 

 

ir arriba

 


 

 

 

ir arriba

Home esquizofrénico do século XXI

 

 

Garra de gato, unlla de ferro

Os neurocirurxiáns claman por máis

á envelenada porta da paranoia.

Home esquizofrénico do século XXI.

 

Tormento de sangue, coroa de espiño,

pira funeraria dos políticos

inocentes violados co lume do napalm

Home esquizofrénico do século XXI.

 

Mortal e cego xerme da cobiza do home,

Fillos de poetas violentos mortos de fame

Non necesita para nada o que ten

Home esquizofrénico do século XXI

ir arriba

 


ir arriba

Deus salve á Raíña

 

 

Deus salve á Raíña

O seu réxime fascista

Convértenche nun imbécil

Unha potencial bomba H

 

Deus salve á Raíña

Ela non é ningún ser humano

Non hai futuro

Nos soños de Inglaterra

 

Que non che digan o que queres

Que non che digan o que precisas

Non hai futuro, non hai futuro

Para ti.

 

Deus salve á Raíña

Dicímolo en serio, home

Encántanos a nosa Raíña

Deus a salve.

 

Deus salve á raíña

Porque os turistas son diñeiro

E a nosa mandataria

Non é o que semella.

 

Ouh, deus salve á historia

Deus salve o teu tolo desfile

Ouh, señor Deus, ten piedade

Todos os delitos páganse.

 

Cando non hai futuro

Cómo pode haber pecado

Somos as flores no cubo do lixo

Somos o veleno na máquina humana

Somos o futuro, o teu futuro.

 

Deus salve á raíña

Dicímolo en serio, home

Encántanos a nosa Raíña

Deus a salve

 

Deus salve á Raíña

Dicímolo en serio, home

E non hai futuro

Nos soños de Inglaterra.

 

Non hai futuro

Para ti

Non hai futuro

Para min

Non hai futuro

Para ti

Non hai futuro, non hai futuro

Para ti.

 

ir arriba

 


 

 

 

  ir arriba

 

Non me deixes

 

 

Non me deixes

Hai que esquecer

Todo se pode esquecer

O que xa se foi

Esquecer o tempo

Dos malos entendidos

E o tempo perdido

Para clarexalos

Esquecer esas horas

Que mataban ás veces

A golpes de porqués

Ao corazón da felicidade.

Non me deixes,

non me deixes,

non me deixes,

non me deixes.

Eu ofrecereiche

perlas de chuvia

chegadas de países

onde non chove.

Eu escarvarei a terra

Ata despois da miña morte

Para cubrir o teu corpo

De ouro e de luz

Eu farei un reino

Onde o amor será rei

Onde o amor será lei

Onde ti serás raíña.

Non me deixes,

non me deixes,

non me deixes,

non me deixes.

Eu inventareiche

Palabras tolas

Que ti comprenderás

Falareiche

Deses amantes

Que teñen visto por dúas veces

Arder os seus corazóns.

Eu contareiche

A historia dun rei

Que morreu por non ter

Podido atoparte.

Non me deixes,

non me deixes,

non me deixes,

non me deixes

Viuse a miúdo

Rexurdir o lume

Do antigo volcán

Que se cría demasiado vello.

Existen terras queimadas

Que dan máis trigo

que un mellor abril

E cando chega a noite

para que un ceo arda

O vermello e o negro

Acaso non se xuntan?

Non me deixes,

non me deixes,

non me deixes,

non me deixes

non me deixes

Non vou chorar

Non vou falar

Ocultareime

Para mirarche

bailar e sorrir

E escoitarche

cantar e despois rir

Déixame volverme

A sombra da túa sombra

A sombra da túa man

A sombra do teu can

Non me deixes,

non me deixes,

non me deixes,

non me deixes.

 

 

 

ir arriba

 


 

 

  ir arriba

 

A canción lóxica

 

 

Cando era novo,

A vida parecíame marabillosa

Un milagre, era fermosa, máxica.

E todos os paxaros nas árbores

Cantaban tan felizmente

Con ledicia e enredantes, mirábanme.

Pero despois, mandáronme fóra

Para aprender a ser sensato,

Lóxico, responsable, práctico.

Ensináronme un mundo

Onde podía amosarme digno de confianza,

Clínico, intelectual, cínico.

Hai momentos cando todo o mundo durme

Nos que as preguntas se volven

Demasiado profundas

Para un home tan sinxelo coma min.

Queres dicirme, por favor

Que temos aprendido?

Sei que soa absurdo

Pero, por favor, dime quén son.

Agora, coidado co que dis

Ou vante chamar radical,

Liberal, fanático, criminal.

Non queres apuntarte?

Gustaríanos sentir que foses

Aceptable, respectable, presentable, un

Vexetal.

 

Hai momentos cando todo o mundo durme

No que as preguntas se volven

Demasiado profundas

Para un home tan sinxelo coma min.

Queres dicirme, por favor

O que temos aprendido?

Sei que soa absurdo

Pero, por favor, dime quén son, quén son, QUÉN SON.

 

Cando era novo

A vida era condenadamente

Marabillosa.

 

 

ir arriba

 


 

 

 

  ir arriba

 

Lémbroche, Amanda

 

 

Lémbroche, Amanda

a rúa mollada

correndo á fábrica

onde traballaba Manuel.

O sorriso ancho

a chuvia no pelo

non importaba nada

ías atoparte con el

con el, con el, con el

son cinco minutos

a vida é eterna

en cinco minutos

soa a sirena

de volta ao traballo

e ti camiñando

aluméalo todo

os cinco minutos

fanche florecer.

 

Lémbroche Amanda

a rúa mollada

correndo á fábrica

onde traballaba Manuel.

o sorriso ancho

a chuvia no pelo

non importaba nada

ías atoparte con el

con el, con el, con el

que partiu á serra

que nunca fixo dano

que partiu á serra

e en cinco minutos

quedou destrozado

soa a sirena

de volta ao traballo

moitos non volveron

tampouco Manuel.

 

Lémbroche Amanda

a rúa mollada

correndo á fábrica

onde traballaba Manuel.

 

 

ir arriba

 


 

 

 

ir arriba

 

Desamparado e abandonado

 

Dous sobresaltos nunha semana

Aposto que te cres que es o máis listo,

Verdade, rapaz?

Voando na túa motocicleta,

Mirando todo o chan se derruba baixo os teus pés

Mataríaste por un recoñecemento

mátaste para non deterte xamais

Rompes outro espello,

Ccnvérteste en algo que non es.

 

Non me deixes abandonado,

non me deixes desamparado

Non me deixes abandonado

non me deixes desamparado

 

Ausente nunha conversación,

serás o único que non poida falar

Todo o teu interior cáese en anacos,

só sentas aí desexando poder aínda facer o amor

Eles son os únicos que te odiarán,

cando creas que obtiveches o mundo todo se descubre

Eles serán os que che cuspirán,

ti serás o único que berres.

 

Non me deixes abandonado

non me deixes desamparado

Non me deixes abandonado

non me deixes desamparado

 

Ouh… É a mellor cousa que nunca tiveches

A mellor cousa que ti nunca, xamais tiveches,

É a mellor cousa que nunca tiveches,

A mellor cousa que nunca tiveches, foise.

 

Non me deixes abandonado

non me deixes desamparado

Non me deixes abandonado

non me deixes desamparado.

 

 

ir arriba

 


 

 

ir arriba

 

Maxia e perda - O Resumo -

 

Cando pasas polo lume,

Pasas pola humillación

Pasas por unha mole de dúbidas

Cando pasas pola humillación

Pódeche cegar a luz

Hai xente que nunca se decata diso

Pasas pola arrogancia pasas pola dor

Pasas por un pasado sempre presente

E é mellor non agardar que a sorte te salve

Tes que pasar a través do lume cara a luz.

 

Cando pasas polo lume

Sacude a man dereita

Hai cousas que tes que tirar

Ese terror cáustico da túa cabeza

Non che vai axudar sempre a saír

Tes que ser moi forte

Porque vas comezar de cero

Unha e outra vez

E cando se disipe o fume

Haberá un lume que o consome

Todo xusto diante.

  

Din que ninguén pode facelo todo

pero na túa cabeza ti queres facelo

Pero non podes ser Shakespeare e non podes ser Joyce

en lugar diso non queda máis remedio

que cargar contigo mesmo e cunha rabia que pode ferirte

Tes que comezar outra vez dende o principio

e xusto nese momento

ese lume marabilloso comeza outra vez.

 

Cando pasas pola humillación

cando pasas pola enfermidade

Cando o pasas

Eu son mellor que todos vós

Cando pasas pola ira e o auto-desprezo

e tes valor para recoñecelo

Cando o pasado che dá risa

e non podes saborear a maxia

que che permite sobrevivir á túa propia guerra

atópaste con que o lume é paixón

e que máis arriba hai unha porta, non un muro.

 

Cando pases polo lume cando pases polo lume

procura lembrar o seu nome

Cando pasas polo lume relambendo os beizos

non podes quedar igual

E se o edificio está ardendo

vai ata a porta

pero non apagues as chamas

Hai un pouquiño de maxia en todas as cousas

e logo algunha perda para compensalo todo.

 

 

ir arriba

 


 

 

ir arriba

 

Fóra do muro

 

Completamente sós, ou en parellas

Aqueles que realmente te aman

Camiñan dun lado para o outro fóra do muro

Algúns da man

Algúns arrexuntándose en grupos

os corazóns sufrintes e os artistas

Van ocupando o seu lugar

E cando che teñen entregado todo

Algúns camiñan vacilantes e caen, despois de todo non é fácil,

golpeando o teu corazón contra o muro de algún tolo infeliz”

 

 

ir arriba

 


 

 

ir arriba

 

Blues do cárcere

 

É moi considerado da túa parte que penses en min aquí

E síntome moi agradecido por deixarme claro que non estou aquí

E nunca pensei que a lúa fora tan grande

E nuncapensei que a lúa fora tan azul

E agradézoche que tiraras os meus vellos zapatos

E , en cambio, me trouxeras aquí, vestido de vermello.

 

E pregúntome quén estará escribindo esta canción

 

Dáme igual que non haxa sol

e dáme igual que nada sexa meu

E dáme igual que me poñas nervioso

 

Amarei en inverno

 

E o mar non é verde

E amo á raíña

E que é exactamente un soño?

E que é exactamente unha broma?

 

 

ir arriba

 


 

 

 

ir arriba

 

Vida eterna

 

 

Vida eterna está agora no meu camiño

Toma o meu brillante e vermello vello ataúde, só necesita un cravo máis

Mentres todos ese horribles cabaleiros xogan os seus xogos tolos

Hai un flamexante vermello horizonte berrando os nosos nomes.

 

 

E como as túas fantasías están rotas en dúas

Realmente pensas que esta sanguenta senda podería prepararche o terreo

Mellor deberías xirar e soprar o teu bico de benvida á vida eterna

Anxo.

 

Todos os racistas, que tedes feito?

Tío, fixeches un asasino do teu fillo aínda non nacido

Coroa o meu medo o teu rei a punta de pistola

Todo o que quero é amar a cada un.

 

E mentres as túas fantasías rachan en dúas

Realmente pensas que esta sanguenta senda podería prepararche o terreo

Mellor deberías xirar e soprar o teu bico de benvida á vida eterna

Anxo.

 

Non hai tempo para o odio, só preguntas

Onde está o amor? Onde a felicidade? Que é a vida? Onde está a paz?

Cando atoparei a forza para liberarme?

 

Dime onde está o amor do que falou o teu profeta

Tío, seméllame coma una prisión para os mortos andantes

Teño una mensaxe para ti e para o teu revirado inferno

Mellor deberías xirar e soprar o teu bico de despedida á vida eterna

Anxo.

 

 

 

ir arriba

 


 

 

 

ir arriba

 

Oxalá estiveras aquí

 

 

Así que, así que cres que podes distinguir

O ceo do inferno,

Os ceos azuis da dor.

Podes distinguir un campo verde

dun frío raíl de aceiro?

Un sorriso dun veo?

Crees que os podes distinguir?

 

E eles conseguiron facer que cambiaras

Os teus heroes por fantasmas?

Cinzas ardentes por árbores?

Aire quente por unha brisa fresca?

Fría comodidade por un cambio?

E cambiaches un papel principal nunha guerra

Por un papel protagonista nunha gaiola?

 

Oxalá, oxalá estiveras aquí

Somos só dúas almas pedidas nadando nun acuario,

Ano tras ano.

Correndo sempre sobre a mesma vella terra.

Que é o que temos atopado?

Os mesmos vellos medos

Oxalá estiveras aquí.

 

 

 

ir arriba

 


 

 

 

ir arriba

 

Cabalos salvaxes

 

 

A vida da infancia é fácil de levar

As cousas que querías merqueinas para ti

Dama sen graza ti sabes quen son

Ti sabes que non podo deixarche esvarar entre os meus dedos

 

Cabalos salvaxes, non puideron levarme

Cabalos, cabalos salvaxes, non puideron levarme.

 

Vinche sufrir unha monótona e forte dor

Agora ti decidiches amosarme o mesmo

Ningunha dramática saída ou liñas fóra do escenario

Poderían facerme sentir amargado ou tratarte cruelmente.

 

Cabalos salvaxes, non puideron levarme

Cabalos, cabalos salvaxes, non puideron levarme.

 

Sei que te soñei, un pecado e unha mentira

Teño a miña liberdade pero non teño moito tempo

A fe rachou, bágoas deben ser choradas

Vivamos un pouco despois de morrer

 

Cabalos salvaxes non puideron levarme

Cabalos salvaxes, montarémolos algún día

Cabalos salvaxes non puideron levarme

Cabalos salvaxes, montarémolos algún día.

 

 

ir arriba

 


 

 

ir arriba

 

Pequena á

 

 

Ela está camiñando

A través das nubes.

Coa súa mente que é un circo

Que está volvéndose salvaxe.

Bolboretas e cebras

E brillos de lúa e contos de fada

Iso é todo no que ela pensa

Mentres cabalga no vento.

 

Cando estou triste ela ven a min

Dándome mil sorrisos sen pedir nada a cambio.

“Todo vai ben”, di ela, “Todo vai ben”

Colle o que queiras de min,

“O que queiras”

 

Voa, pequena á, voa

 

 

ir arriba

 


 

 

 

ir arriba

 

Os que se arrastran pola alfombra

 

 

Hai la de cordeiro baixo os meus pés espidos

A la é suave e tibia

Dá algunha clase de calor.

Unha salamántiga lánzase ás chamas para ser destruída.

Criaturas imaxinarias nacen atrapadas no celuloide.

As pulgas aférranse ao vélaro de ouro

Agardando atopar paz.

Cada pensamento, cada aceno queda atrapado no celuloide.

Non hai agocho na miña memoria

Non hai lugar onde esconderse.

 

As paredes están pintadas de vermello ocre e teñen estrañas insignias; algunhas locen como ollos de boi, outras como paxaros e botes. Máis abaixo no corredor, el pode ver algunhas persoas; todas de xeonllos. Entre suspiros entrecortados e murmurios eles pelexan, en cámara lenta, para se mover cara a porta de madeira ao final. Tendo visto os corpos inanimados do Gran Desfile dos Envases sen Vida, Rael corre para falar con eles.

 

Os que se arrastran cobren o chan no corredor vermello ocre.

Ollando por segunda vez a estas persoas, agora semellan máis animadas ca antes.

Móvense cara unha pesada porta de madeira

Onde o ollo da agulla está chiscando, pechándose sobre os pobres.

Os que se arrastran pola alfombra escoitan a quen os chaman:

“Temos que entrar para saír”

Temos que entrar para saír

Temos que entrar para saír”.

 

Que está pasando?, bérralle a un monxe murmuriante, que bocexa e responde “Aínda falta moito tempo para o amencer” Unha esfinxe chama o seu nome dicindo “Non lle preguntes, o monxe está borracho. Cada un de nós está tentando chegar ao cumio das escaleiras, unha saída agárdanos alí” Sen preguntar cómo el pode moverse con liberdade, o noso heroe lánzase valentemente a través da porta. Detrás dunha mesa chea de comida, hai unha escaleira de caracol que chega ata o teito.

 

Só hai unha dirección nos rostros que vexo;

Miran cara o teito, cara onde din que está a cámara.

Así como a loita do bosque pola luz do sol, a que bota raíces en cada árbore.

Eles son empurrados polo seu magnetismo, crendo que son libres.

Os que se arrastran pola alfombra escoitan a quen os chaman:

“Temos que entrar para saír”

Temos que entrar para saír

Temos que entrar para saír”.

 

Superhomes de suaves modais están atrapados na kryptonita,

E as virxes sagaces e parvas rin cos seus corpos brillando.

A través da porta, un festín é alumeado pola luz das velas;

É a parte inferior dunha escaleira cunha espiral que escapa á vista

Os que se arrastran pola alfombra escoitan a quen os chaman:

“Temos que entrar para saír”

Temos que entrar para saír

Temos que entrar para saír”.

 

O manequín de pel de porcelana rachada teme atacar.

O paquete levanta as súas xerras – e lévanse todo o que lles fai falta.

O líquido conxelouse, filtrándose a través da greta

E o diario toma a súa espiña.

Os que se arrastran pola alfombra escoitan a quen os chaman:

“Temos que entrar para saír”

Temos que entrar para saír

Temos que entrar para saír”.

 

 

ir arriba

 


 

 

ir arriba

 

Casa sen porta

 

 

Hai unha casa sen porta e estou vivindo alí

Polas noites vai tanto frío e os días son difíciles de soportar no seu interior.

Hai unha casa sen teito, así que a chuvia cólase,

Caendo a través da miña cabeza mentres eu trato de pensar no tempo.

 

Eu non te coñezo, ti dis que me coñeces, pode ser,

Hai tantas cousas das que non estou seguro…

Ti pronuncias o meu nome, pero soa irreal, non lembro cómo me sinto,

O meu corpo rexeita a cura.

 

Hai unha casa sen timbre, así que ninguén chama;

Ás veces resúltame difícil saber se hai alguén vivo no exterior.

Hai unha casa sen son; si, é tranquilo alí

Non teñen moito sentido as palabras se non hai ninguén con quen compartilas.

 

Aprendín as miñas liñas, seinas tan ben, estou disposto a dicir

Quen virá finalmente

Da liña da miña mente que é fría na noite, non parece ir ben

Cando hai esa oscura pequena figura correndo…

 

Hai unha casa sen porta e non hai vida alí:

Un día converteuse nun muro…, ben non me preocupei nese momento.

 

Hai unha casa sen luz, todas as ventás están seladas

Sobrecargado e tenso XA NADA É REVELADO SENÓN O TEMPO

 

Eu non te coñezo, ti dis que me coñeces, pode ser,

Hai tantas cousas das que non estou seguro…

Ti pronuncias o meu nome, pero soa irreal, non lembro cómo me sinto,

O meu corpo rexeita a cura…

Podería alguén axudarme?

 

 

ir arriba

 


 

 

 

ir arriba

 

Perdendo a fe

 

 

Ouh, a vida, é máis grande,

Máis grande ca ti.

E ti non es eu.

As distancias que percorrerei,

A distancia nos teus ollos.

Ouh non, dixen demasiado,

Téndoche unha trampa.

 

Ese son eu no curruncho.

Ese son eu, no centro das miradas,

Perdendo a fe.

Tratando de manter o contacto contigo,

E non sei se podo facelo.

Ouh non, dixen demasiado

Non dixen dabondo

Crin escoitarche rir,

Crin escoitarche cantar.

Creo que pensei en verte tentándoo.

 

Cada murmurio,

En cada intre no que estou esperto,

Estou elixindo as miñas confesións,

Tratando de non perderte de vista,

Coma un idiota ferido, perdido e cego.

Ouh non, dixen demasiado.

Téndoche unha trampa.

 

Ten en conta isto,

Ten en conta isto,

O consello do século,

Ten en conta isto,

O esvarón, que me puxo de xeonllos,

Fracasou.

Que pasaría se todas estas fantasías,

Viñeran, sacudíndose ao redor.

Agora dixen demasiado.

Crin escoitarche rir.

Crin escoitarche cantar.

Creo que pensei en verte tentándoo.

Mais iso foi simplemente un soño.

Mais iso foi simplemente un soño.

 

Ese son eu no curruncho,

Ese son eu no centro das miradas,

Perdendo a fe.

Tratando de manter o contacto contigo.

E non sei se podo facelo.

Ouh non, dixen demasiado.

Non dixen dabondo. Crin escoitarche rir.

Crin escoitarche cantar.

Creo que pensei en verte tentándoo.

 

Mais iso foi simplemente un soño,

Téntao, chora, por que?, téntao.

Mais iso foi simplemente un soño,

Simplemente un soño, simplemente un soño… soño.

 

 

ir arriba

 


 

 

ir arriba

 

Sincronicidade II**



Outra suburbana mañá familiar

A avoa berrando á parede.

Temos que gritar por riba do ruído dos nosos cereais (dos nosos Crispies)

Non podemos escoitar nada de nada.

Mamá canta a súa ladaíña de aburrimento e frustración,

Pero nós sabemos que todos os seus suicidios son un conto.

Papá soamente mira ao lonxe

Está a punto de estalar.

A moitas millas de distancia algo emerxe do lodo

Do fondo dun lago escocés.

 

Outra horrible mañá industrial

A fábrica vomita sucidade ao ceo.

Hoxe el atravesa sen obstáculos os piquetes,

Non se lle ocorre preguntarse por qué.

As secretarias poñen cariñas e se menean como putas baratas nun barrio chino,

Pero o único que se lle ocorre é contemplar.

E cada reunión cun suposto superior

É unha humillante patada na entreperna.

A moitas millas de distancia algo se arrastra cara a superficie

Dun escuro lago escocés.

 

Outro día de traballo rematou.

Só o inferno da hora punta con quen enfrontarse.

Apiñados como lemmings* en brillantes caixas de metal.

Concursantes nunha carreira suicida.

Papá agarra fortemente o volante e queda coa mirada perdida na distancia,

Sabe que algo nalgún lugar ten que estalar

Agora ve o fogar familiar perfilándose ante os faros,

A dor arriba que lle fai dano nos ollos.

A moitas millas de distancia hai unha sombra na porta

Dunha cabana na beira

Dun escuro lago escocés...


A moitas millas de distancia
A moitas millas de distancia
A moitas millas de distancia...

 

*Lemmings é un videoxogo desenvolvido orixinalmente para Commodore Amiga, deseñado por DMA Design

(actualmente Rockstar North) e publicado por Psygnosis no ano 1991 e que tivo versións para diferentes

Ordenadores e videoconsolas. No momento da súa publicación foi un dos xogos de máis éxito e logrou puntuacións

máximas nas revistas especializadas.

Os personaxes do xogo están baseados na crenza popular de que os lemmings se suicidan en masa en situacións de perigo.

O obxectivo do xogo é o de salvar a un número determinado de lemmings en cada nivel, para o que se conta con oito

habilidades distintas que se poden repartir en número limitado a cada lemming para lograr alcanzar o final de cada fase.

 

 

**Synchronicity II é o terceiro “single” do disco Synchronicity, quinto álbum do grupo de rock británico The Police.

Significado da canción

Esta canción, que se refire á teoría da sincronicidade de Carl Jung , fala sobre un home cuxo entorno, fogar e vida son terribles

e deprimentes. A letra fala de problemas familiares e enfermidade mental ("Grandmother screaming at the wall"), do

descontento e desesperación da súa esposa ("mother chants her litany of boredom and frustration,

but we know all her suicides are fake") así como da humillación por parte do seu xefe ("and every sin gle meeting with

his so-called superior/is a humiliating kick in the crotch"). Mentres tanto, lonxe de alí, algo monstruoso emerxe de

"un escuro lago escocés", unha posible referencia ao monstro do lago Ness.

Sting explicou a temática da canción á revista “Time”: " Jung cría que había un gran patrón (“arquetipo”) na vida, que non era

soamente, sinxelamente caos ”. A nosa canción Synchronicity trata de dous eventos ou circunstancias paralelas que

non están conectadas causal ou loxicamente, pero si simbolicamente

 

 

ir arriba

 


 

ir arriba

 

A circusición de Harry

A CIRCUNCISIÓN DE HARRY

Cando se miraba ao espello a Harry non lle gustaba o que vía

as meixelas da súa nai, os ollos do seu pai

A medida que os días se foron rachando ao seu redor

O futuro foise revelando

Estábase convertendo nos seus país

A decepción final

 

Ao saír da ducha Harry fitou na peluxe que debullaba o beizo superior

Colleu a navalla para empezar a se afeitar

E pensou, ai!, oxalá fora distinto

Oxalá fora máis forte. Oxalá estivera máis delgado

Oxalá non tivera este nariz

Estas "orellas de soplillo" que me lembran a meu pai

E non quero que me recorden a nada.

A decepción final.

 

Harry mirouse ao espello pensando en Vincent Van Gogh

E con un xesto rápido cortou o nariz

E contento con isto rebandouse o queixo

Sempre quixera ter un "hoyuelo"

O final de todas as ilusións.

Logo mirándose atentamente entre as pernas

Harry pensou na gama de posibilidades.

Unha nova cara unha nova vida sen recordos do pasado

E rachouse a gorxa de orella a orella.

 

Harry espertou con tose os puntos retorcérono de dor

Un doutor sorriulle dende algún punto da habitación

Fillo, salvámosche a vida, pero nunca serás o mesmo

E cando escoitou iso, Harry botouse a rir

E cando escoito iso, Harry botouse a rir

Aínda que lle doía Harry botouse a rir

A última decepción

 

ir arriba