Gracias,
porque non sabes a forza que dá ler cousas así para tentar seguir
cara adiante nas clases deixando o que sexa necesario. Un abrazo enorme, miña
aluma-alumno, quen sexas.
AMIGO MANUEL:
Coido que o de amigo, non é nada imaxinario, coido que paga a pena
ter publicado un libro para coñecer a individuos ( que palabra tan formal)
mellor, tipos coma ti que alentan a un. Estou a ler algúns dos teus artigos,
coido que che teña chegado o meu comentario sobre "O ESTRANXEIRO";
e gustame o teu comentario sobre o narco tráfico non recordo en que artigo:
Penso que de certo hai persoas que se nutren desta porcallada maniquea, lease,
o espantallo, Felipe Suarez, un home que se pon porriba do ben e do mal, que ten
unha conciencia mesianica, que pensa que é a persoa "elixida"(
elixir non elixe, so se me ocorre, unha elexia, coma palabra máis próxima),
"el é o único que pode bater nas nosas conciencias, pobres,
de nos, pobres parvos que o ignoramos todo, que necesitamos persoas tan elevadas
par darnos de conta das cousas", o acontecido con Carlos Crespo e un exemplo
claro do pensamento único, do "non pensamento", faltannos eses
altofalantes de "1984" ou de "Un Mundo Feliz"(non o lembro
ben) para saber que facer e que pensar ¿a donde imos?, ¿endogaxia?,
¿Saturno devorando ós seus fillos?.
O Tema do narcotráfico, e non cabe dúbida un problema de
hipocrisia, a mesma que eu teño vivido en Cambados donde o gran problema,
non era que adicaras ó "fume" ou que "foras narco"
o gran problema era a envexa da sociedade bempensante de Cambados que viu ameazado
o seu estatus xa que algunhas persoas saidas da nada tiñan máis
que eles, ou quizais os que nos estiveron mazando toda a vida con fábricas
e depurdoras(conserveras e outras) donde os traballadores non tiñan horarios
nin dereitos, nin horarios, nin vida,nin nada, eran menos culpables que os narcotraficantes
do enriquecimento ilícito, os cartos ben poderian ser limpos coma auga
da nosa ría pero non son menos ilícitos. Asía todo,
como non podian competir con eles, mesmo se unían a eles, e viceversa,
moitos contarabandistas metidos a politicos ¡algúns inda seguen a
dar noxo e a ser exemplicadores!
Non os vou xulgar eu, cada quen co seu...mais venme a memoria un capitulo
do Principiño onde estando nun planeta ermo, seica so había unha
rata, nomeano Ministro de Xustiza, e pregunta ou preguntase, ¿a quen vou
xulgar eu? e respondenlle: a ti mesmo...¿desacougante, non si? para unha
xulgarse a un mesmo temos que ser primeiro humildes, que dificil, sería
unha vista rotunda, un xuizo caseque sen testemuñas, sen avogados, nin
funcionarios, un xuizo que debería ser declarado de "interese nacional"
e retransmitido polas principais cadeas de televisión e de radio, con grandes
titulares nos xornais "O PRIMEIRO HOME QUE SE XULGA A SI MESMO"
Agardo que non sexa moi paranóico o meu xuizo, o meu comentario,
seguirei lendo os teus artigos, agardo non cansarche
Xosé Maria
Nunha tarde longa de Maio, é que xa o dicia Rosalia "maio longo,
maio logo.../para uns telas de voda
para outros telas de morte..."(coa voz de Amancio Prada, que di que
en Galicia nos esquecemos del, ¿non será ó reves?, eu que
sei...
Saudos
(Benquerido Xosé María:
Non, o de amigo non é imaxinario, é ben
real. Real como o problema sobre o que dá voltas a túa a miña
e tantas cabezas. Non é paranoia, é a nosa realidade. Para ben e
para mal. Alégrome que un dos meus artigos faga que alguén coma
ti penses dun xeito tan fondo e sentido. Non, para nada aburre iso, ao contrario.
Agradécese, sempre.
Así que, gratitude e conciencia, compañeiro.)
Hola Manuel:
Levo media hora diante desta máquina pensando se realmente teño
o suficiente coñecemento da túa traxectoria como para dar unha opinión.
Finalmente decidinme a escribir e falarei sobre o que coñezo:o profesor
Manuel Seixas.
Nos meus primeiros cursos sempre me interesei por averiguar como sería
o home dos pantalóns a cadros dando clase,polos pasillos,polo murmurar
da xente a miña mente imaxinaba un mestre fascinante e unha persoa que
semellaba cando menos interesante.
E despois de superar os distintos cursos cheguei a miña primeira
clase de Historia da filosofía,foi aí cando descubrín o que
de verdade significaba ser alumno,o que significaba aprender,pero o que máis
me fascinaba non era a materia soamente senón o que aprendín e sigo
aprendendo da vida nas túas clases é unha pena que isto soamente
vaia durar escasos meses,porque Filosofía é con diferencia a miña
etapa das mañáns preferida.
Ainda que penses que non lograr que unha persoa viva e sinta a materia
que está estudiando é un gran logro,chegar a aula despois de experimentar
todo tipo de sensacións e atoparte cun ser humano que di as cousas tal
e como son e que sabe rectificar cando se equivoca,algo increíble.
Da túa traxectoria como escritor e músico todavía
non sei nada,pero espero chegar a coñecer tódolos teus discos e
libros porque a experiencia "ten boa pinta" cando o consiga,entón
direiche si a parte de ser un profesor cojo... eres un bo artista,dende o meu
punto de vista mais humilde,claro está.
O teu album de fotos mostra unha persoa... non sei como explicalo,pero
seguro que de aquí a final de curso poderei completar eses puntos suspensivos.
Na páxina falas da dor e do desamor e de moitos sentimentos,non
sei o teu mundo está comezando a molarme moitísimo.
Sigue así,non cambies nunca e se de verdade existe o ceo,espero
que algún día nos atopemos nel e poidamos dende alí observar
Vilagarcía,esa terra,que tanto se odia como se adora.
Firma:alguén moi tola.Rollo Lisa,jejejeje.
(Miña
querida tola Lisa:
Está
ben o dos pantalóns a cadros porque durante moito tempo, si, creo que si,
foron coma un sinal de identidade. Gracias por todo o que dis. Non sei, quedo
sen moitas palabras cando algunha/algún de vós me di estas cousas.
Só podo considerarme afortunado e agradecido. E, eu non sei se existe o
ceo, pero molaría máis ver dende o Monte Lobeira, por exemplo, Vilagarcía
e as súas miserias e ledicias. Amor e odio.
Manuel:
alguén moi seguramente inseguro. Rollo Simpsons forever. Gracias)
Hola:
Supoño que polo email xa adiviñarás quen son, por se iso
non ocorre direiche
que son Estrella,a chistosilla da primeira fila.
Escríboche este email porque na enquisa non puiden estenderme todo o que
eu quixera,ou quizais porque non me atrevín a dicircho en persoa.
Quero
simplemente que sepas que para min a asignatura de filosofía deste
ano,foi a mellor de todos,nunca disfrutei tanto nunha clase como nas
túas.Supoño
que é pola tua sinceridade por como actuas.Explicas as cousas
claramente
e incluso que parece que disfrutas dando clase,mellor dito,non é
unha
hipóteses: realmente disfrutas dando clase.Iso é algo
marabilloso,o
feito de que alguén realmente disfrute co seu traballo e algo
que
se nota.
Ademáis coa túa asignatura desarrollei a miña
capacidade crítica,descubrín
que eu non son a única
que ten barrenes mentales que poden durar noites,os
filósofos tamén
os teñen,jejeje.
De verdade che digo que te envidio(de forma sana claro),dis
o que
pensas,eres feliz co teu traballo e a xente respétate,espero
que nunca
cambies,que sempre te preocupes así polos alumnos e que
sigas sendo tan
comprensivo.
Moitas gracias,ainda que non o creas
este ano de filosofía cambioume a vida,doume confianza en min mesma,descubrín
que si mo propoño podo chegar ata onde queira e que non importa o que a
xente pense de min,sinon que o verdadeiramente importante e ser sincera conmigo
mesma e tamén cos demais.
Xa me despido,desexándote que sexas
moi feliz o resto da túa vida.
A tua filla debe estar orgullosísima
de ter un pai coma ti:unha persoa que
non é perfecta,senón
humana.
Estrella.
Pd:procura non cambiar e se cambias que
sea para mellor.
(Estrella:
Dende
antes de que che dera clase, xa me parecías alguén, digamos, singular.
Creo que foi nunha garda cando ti aínda estabas na ESO. Unha hora fugaz,
pero quedeime coa túa voz, coa túa maneira de sorrir e coa túa
cara de “Estrella”.
Supoño
que ti tampouco es perfecta, xa sabes que quen crea que o é, é máis
ben parva-o, mais estou seguro que terte como alumna, e esta palabra “alumna”
queda tantas veces curta foi algo marabilloso. A túa complicidade , a túa
sinceridade e expresividade eran sempre aire fresco.
Brilla
para ti e para os que te rodean, querida Estrella.)
_________________________________________________________________
Fai xa tempo que non me adico a reflexionar sobre un anaco
de papel ou coma neste caso sobre un teclado e unha pantalla en branco. Boto de
menos aqueles últimos minutos de examen nos que intentaba reflexionar sobre
os pensares de outras persoas coma ti e coma min, con ideas iguales, mellores
ou peores que as nosas, pero ideas que foron adiante e gracias as cales hoxe me
acordo de ti.
Descartes, Marcuse, Platón e Manuel, sobre todo Manuel Kant ou Nietzsche..
non sabría con cal quedarme. Gracias a eles coñecín a ese
profesor "adorado" do que tan ben falaban os maiores "é
un tío de puta madre" dicían ata os "anti-profesores,..
e así foi Manuel; cos precedentes que tiña da filosofía de
3º non crin que a filo me enganchara tanto. boto de menos tantas cousas,
tardes de instituto, comentarios de clase, os teus comentarios nos nosos examenes,
podería lelos unha e outra vez e non me cansaría porque por unha
vez na vida alguén valorou algo que eu fixera e pensara con entusiasmo.
os teus "Moi Ben!!!!" enchíanme de alegría non polo traballo
que pasara sinon porque entendía o que facía e ata cría nelo.
Algún día pasarei a darche unha visita e entón seguro
que non sabrei nin que decir, nin como actuar, nin aproveitarei esos momentos
contigo.
Gracias de todo corazón. Biquiño e recorda...
"Fai da túa vida un sono, e do teu sono unha realidade"
(Aínda que non é filosofía é pura vida)
V.P.
(Sabes que a vida e a filosofía deben ir xuntas.
Gustaríame saber máis de ti, cómo che vai..., ou sexa que
cando queiras faime unha visita. Polo que me dis, son eu quen ao mellor non aproveitaría
eses momentos contigo, porque hai moito en ti que me reborda, que me enche. Gracias,
gracias, gracias e alégrome tanto de poder poñer “Moi ben” con moitas
admiracións!!!!!! Sigue crendo no que sexa que fagas, se sae de ti e é
o mellor que podes dar.
Gracias!!!!!!!!)
Ola
Manuel!
Que lindo atopar a túa páxina web!!!
Cóntoche un pouco por que che mando
este mail: non sabía nin
que existías ata que hai uns 5 anos encontrei "A
velocidade do
frío" na biblio pública de Ourense. Chamoume a atención
o
título e decidín levarmo pero a sorpresa chegou cando cheguei
a casa e o
leín (3 veces!).
Non me adico a escribir nin moito
menos mais de cando en vez collo un par de
folios en branco e intento fiar
algunha historia. Cando leín "A
velocidade..." sentín
gañas de botarte en cara que... joder!... que é o
libro
que a min me gustaría escribir, que cabrón!(je je). Quero dicir,
que
unha vez que o teu libro está xa escrito eu xa non teño
nada que facer. Non
podes imaxinar canto disfrutei léndoo e como me
mergullei na historia.
Máis adiante merquei o disco (Carlos Blanco
é a canha!!)e tamén "Bailarina".
Leín algún
libro máis dos teus pero quitándoos das bibliotecas de por aí
diante, que non está a economía todo o ben que debera estar.
E a traca final chegou cando me enterei de que tiñas algo (moito) que ver
cos Korosi Dansas. Teño o "Cordura" e o "Non!";
coñecinvos gracias a un
colega de Castro Caldelas que andaba tolo
cos vosos discos e de seguido me
enviciei coa vosa música.
¿Que
por que che conto todo isto? Nono sei, gustábame que souberas que por
aquí se aprecia o teu traballo e que "A velocidade do frío"
me emparanoiou e
me fixo sentir un montón de cousas. Atopeite en culturagalega.org
e non fun
quen de resistirme a entrar na túa páxina.
Isto
é todo, nada máis nin nada menos.
Unha aperta e avante toda!
:Maria X:
***Adiante con Madame Mir, o disco de
Dhais é a canha!!!!!!
(Ola
María X.:
Primeiro, perdoa e perdoa pola tardanza. Lin o teu correo
o mesmo día que o enviaches, pero logo cambiei de ordenata (¡en mala
hora!), tiveron que
cambiarlle o disco duro dúas veces e o tempo foi
pasando entre unhas cousas e outras.
Non teño máis escusas.
Así que perdón.
Perdón porque a túa mensaxe chegou
no momento exacto en que me estaba a afundir e serviume para moitísimo.
Gracias por todo o que dis, non sei, é
marabilloso saber que alguén
sente algo así polo que ti escribes ou tocas.
Segue fiando historias,
por favor!!, a min tamén me bloqueou "A velocidade", tamén
quedei atrapado na súa paranoia, pero espero ter algo novo e intenso que
escribir, ando con iso, pero costa moito, é unha barbaridade de novela
que leva anos dando voltas nos miolos. Téñoa na cabeza e algo no
papel, pero estou coma esgotado. A ver se algún día consigo rematala.
Xa te avisarei.
É estupendo o de "Korosi", o noso traballo
non foi en van!! Agora está case
morto o grupo, pero como supoño
que viches na páxina, saquei un cd en
solitario: "Presentimento",
e formei, máis ben formouse por azar, unha nova banda: Manuel Seixas Neuroband,
onde están alumnos e exalumnos e todos os Korosi menos Josito que anda
liado co teatro e todo iso. Gustaríame tocar por onde vives e poder saudarte
directamente. Non sei se terei os nervios nin para tocar nin para saudarte, puff!!
Ben, despídome. Máis vale tarde que nunca, din. Que saibas unha
vez máis
que o teu correo foi un dos momentos máis preciosos
que conservarei como
ouro do corazón e que lerei unha e outra vez cando
as forzas fraqueen.
Gracias, gracias, gracias...
Un bico moi grande.
E coma non, avante toda!!
Manuel.)
Ola Manuel!!
Graciñas por respostar á
miña mensaxe. A verdade é que non pensei que o ías
facer;
alégrome moito de que o fixeras porque, ao igual que pra ti é lindo
saber que o teu traballo é capaz de tocarlle a fibra sensible a quen
o
recibe, pra min tamén é importante que o que eu che poida
dicir nun mail de
4 liñas che sirva de algo.
Dices que che gustaría
tocar por onde vivo e coñecerme; pois nono tés nada
difícil.
Reparto a miña vida entre dúas provincias: ando por Santiago,
Ourense e Castro Caldelas. En Santiago traballo (son fotógrafa de
espectáculos e do que se poida) e estudio Psicoloxía. Estudiei tamén
case 3
cursos de Filosofía -mira ti por donde imos ter algo en común-
pero tiven
que deixar a carreira porque entre a Fotografía, a Psicoloxía
e a
Filosofía... NON PODÍA CON TODO!! E ando por Ourense porque
eu son dalí,
nacín alí pero o meu corazonciño
téñoo en Castro Caldelas: síntome caldelá
ou
santiaguesa antes que ourensana.
Así que xa sabes, se algún
día te achegas ata algún dos lugares por onde
poida andar eu
avisa, que creo que imos ter mil cousas das que falar. E se
dades algún
concerto polos Santiaghos alí me teredes coa miña cámara
e a
tirar carrete.
Marcho que teño que marchar. Vou pra Casa das
Crechas a tomar un algo e
despois a coller o tren a Ourense. Que che vaia
todo ben lindo, un besiño
moi grande, graciñas e... a min si
que non tés que agradecerme o anterior
mail. Todo o que che dixen
levábao dentro dende había moito tempo gracias a
ti e non puiden
evitar non contarcho. Nada de afundirte, intenta sair a
flote e, unha vez
máis.... AVANTE TODA!!!
Ata que ti queirassssssssssssssssssss
:Maria
.
Ola Manuel:
Vinte esta semana na sección do lado da miña, en culturagalega.org.
Parecéronme os "favoritos" máis interesantes que vin ultimamente
no portal. Por certo: tamén entrei na túa páxina web e vin
as fotos. Non sabía que tiñas páxina web. Non sabía
sequera que seguía existinto a páxina de Madamemir.
Só quería saudarte e saudar a Espe. Estarei pendiente de
cando comeces a xira de Presentimento.
Un bico para todos
Anxos
(Gracias Anxos. A túa sección si que está cada
vez más interesante. E non é peloteo.
Bicos. Manuel.)
hola manuel son un dos integrantes do grupo de chapa
e pintura de 1ºbac.b, acabo de entrar na tua paxina e esta moi ben. Para
concretar son Diego e gustariame que me digas que tal esta o meu traballo de "Village"
i espero verte hoxe na Esmorga animando os Fungo.
(¡Ola, Diego!
Ben, o teu traballo de “The
Village”, ten un notable +, pero é mellorable. Coa capacidade que tes,
poderías e deberías afondar máis nas análises dos
personaxes e situacións. Hai altibaixos. Momentos nos que se ve que si
chegas á ironía e crítica social do corto, pero hai outros
nos que quedas na superficie con obviedades.
¡Ai, Diego! Pasa da
lei do mínimo esforzo, porque ás veces necesitarás algo máis
que a túa gran capacidade comprensiva e de redacción.
Por outra parte, creo que
hoxe non é o concerto, pero verémonos nalgún deles porque
paga á pena.
Coídate. )
_________________________________________________________________
Dende logo mira que é
rara a vida. Pasas por ela sen mirar cara atrás e de repente un día
acórdaste de algo ou alguén no que había tempo que non pensabas.
Últimamente penso moito no pasado, non sei por
qué, debe ser a idade que me vai afectando. Agora que o penso, ti tiñas
a miña idade cando me diches clase hai dez anos no insti de Riveira. Quero
que saibas que aínda que xa non gardo relación con ningún
dos meus excompañeiros, se me atopo con algún, sempre terminamos
lembrándonos de ti. Fuches un gran profesor, non só porque fixeches
que a filosofía nos entrara na cabeza, senón porque te divertías
cas burradas que dicíamos na clase, e eran moitas.
Espero que aínda conserves a guitarra e a foto
que nos fixemos todos xuntos, estamos toda a clase, Chema, Gena, Fer, María
José, Moncha, Ismael (lembraste cando o seu primo lle meteu unha unlla
nun ollo e tivo que andar cun parche no que Fer lle pintou un ollo a boli, menuda
pinta). Eu son Pili, a rubiña de ollos claros que era mais bruta que un
arado, de tódolos xeitos agora non son tan bestia, mellorei cos anos.
O caso é que me lembrei de ti porque estou lendo
o teu libro Bailarina. De momento estame gustando moito, espero que non me decepcione
ó final (xa cho direi noutro email se este te chega). Foi unha sorpresa
encontrar que tiñas unha páxina web propia. Unha aperta. Pi.
(¡Deus, Pi!
¡Que alegría! ¿Que se conservo a guitarra e a foto?
Gravo coa guitarra sempre que hai que empregar unha acústica, fálolle
dela aos alumnos e alumnas de cada ano en canto teño ocasión. Intento
que saia na prensa, e así é, coas vosas sinaturas e debuxos e caralladas.
Levo sempre a vosa foto na carpeta de cada curso que vai pasando.
¡Pi! Acórdome
perfectamente de ti e de moita xente de aquel ano e do anterior (e mira que cada
ano a miña memoria é peor, e os nomes xa non me veñen á
cabeza, si as sensacións). Ribeira foron dous anos irrepetibles, para ben
e para mal. Non sei se o sabiades, pero cando cheguei alí estaba fatal,
moi, moi mal. O primeiro ano foi sobrevivir ou morrer psiquicamente para sempre.
E o segundo, foi como un renacer e fun tan feliz coa vila cos seus berros auténticos,
todos revivimos, a miña muller, a miña nena daquela cativa, e fun
incriblemente feliz con vós, con todos e todas vós. Lembras? Morrera
a miña nai e regaláchedesme a guitarra nun cadaleito de cartón.
Toda a sala de profesores horrorizada. ¡Mira que erades gore! ¿Síguevos
gustando Metallica? ¿Lembrades “Johny cogió su fusil?”. Quitáchedesme
os meus prexuízos anti-heavys cando me amosáchedes aquel vídeo
de Metallica baseado na película. ¡Puff!!Ás veces boto de
menos as vosas benditas burradas. Si, Pi, o tempo pasa. Espero que non che decepcione
“Bailarina” e se che decepciona, pois mira, só é un libro.
Encantaríame verte.
Ata sempre, Pi. Gracias por manter vivos aqueles tempos que eu gardo coma un tesouro.
Bicos. Manuel)
Querido Manuel:
A vida e unha festa na que as
veces se vai a luz e non pode seguir soando a musica; que bonito cando alguen
che canta para que o silencio non te deprima...
as tuas verbas nas clases eran para nos a musica que cubria ese
silencio.
Primeiro debemosche agradecer
que foses para nos moito mais que un mestre de filosofia: un mestre da vida!
Xa que nas tuas clases aprendemos moito mais que filosofia, aprendemos a vivir,
a reflexionar, a non conformarnos co que nos dan feito...
Soamente esperamos que os nosos
camiños se volvan a cruzar nesta historia chamada vida. Como un bo profesor
nos dixo unha vez: "peor que odiar a alguen e esquecelo" non coñecemos
o que significa "odio" , e esquecerte... eso e imposible.
Un gran saudo e apertas para
o "TOLO SENSIBLE" das tuas admiradoras: "AS CINCO TOLAS DIVERTIDAS"
... VOLTAREMOS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...
(Queridas “Tolas Divertidas”, como non vou ser un “Tolo
sensible”, se me mandades cousas tan fermosas. Supoño que sodes as de aquel
COU pequerrecho no espacio da aula pero enorme no cariño e no ben que se
estaba. Vexo que seguides senso poéticas, iso está moi ben. Eu tampouco
vos esquezo, e tamén aprendín moito de vós, moito...
Seguro que os nosos camiños
se cruzan de cando en vez. Hoxe, por exemplo, aínda que sexa só?
con palabras. Un bico a todas.
Voltarei!!!!!! )
Recibí vuestro mensaje, y aproveché para
visitar la web, está muy simpática, sobre todo el album familiar.
Puri.
(Gracias, Puri. A nós tamén os divirte e nos fai lembrar
outros tempos o álbum.
Saudiños.)
Hola Manuel.Soy Javier el Debesa.
Gracias por el detalle de mandar tu disco.La
verdad es que había temas de los que me acordaba de aquella vez que estuvimos
Cris y yo por vuestra casa y nos habíais hecho una audición.
Te
ha quedado muy bien, si señor. Me gusta bastante el contraste de los temas
en todo el conjunto y me parece un trabajo estupendo, sin prejuicios de ningún
tipo que resulta algo difícil de escuchar hoy en dia,(me incluyo), y desde
luego un pedazo de curre de carallo que se nota bastante en el acabado de sonido
general.
Enhorabuena tio !!
El libretillo y el diseño gráfico
quedó muy curioso y el catálogo que nos enviastes de la editorial
tiene muy buena pinta.
Si quieres te digo tambien lo que no me gusta, aunque
es una chorrada.-No me gusta la última canción- pero supongo que
la pondrías ahí por alguna razón.
Me pareció
escuchar la voz de Esperanciña por ahí entre coros y en algun arrouto
de esos que me recuerda siempre a una negra pariendo en una sala de maternidad
(Como en un disco de Pink Floyd del que no me acuerdo el título) Un besazo
Espe.
Y juraría que escuché la voz de Lauri, es ello posible?
Bueno
Manuel, ánimo y a ver si os sale bien lo de la editorial en estos tiempos
tan poco indicados para la expresión sincera y el buen hacer artístico.
Besos
a los tres.
Javier
(¡Foder, Javier! Vindo de ti é
todo un privilexio ler o que dis, porque a túa vida é a música,
e non esquezas a túa música (¡ese bolerazo que me dá
tanta envexa non ter feito eu!).
Si, estou contento co traballiño
do disco. Foi moito. E non digamos o libreto, currado por Roberto, a miña
xente e mais eu. E o de Madame Mir por Santi e un servidor. Faise o que se pode.
Non
hai voz de Espe máis que nos coros. Esta vez son eu o que está parindo
continuamente. E non digamos nos ensaios do directo coa ManuelSeixasNeuroband.
Cada fin de semana teño octillizos, cando menos. Laura non está
en voz pero si está sempre en min, xa sabes.
Gracias e bicos para
ti de nós os tres.)
(morro = jeta, non confundir)
Ola, Manuel. Chegoume o outro día un correo de Rafa coa nova da
túa páxina en Internet. Andei por ela un cacho. A verdade é
que non lin moita cousa, en proporción, porque, carallo! hai alí
para ler e ler! moito escribes, rapaz!
Debo confesar que non me gustou o deseño. Pero está claro
que non era o que che preocupaba especialmente, senón os contidos. E a
verdade é que, postos a escoller, está claro. Tamén é
que eu son moi tiquismiquis con eses rollos. Pero en fin, que noraboa de verdade
pola saída á rede.
Tamén eu estou preparando o meu desembarco de sillicon valley. De
feito xa teño unha versión de proba da páxina, que aínda
estou enchendo con cousas.
O día D será o próximo 17, aínda que xa non
conto con ter para ese día todo o que quixera.
¿O do morro? Porque me pareceu unha idea de puta madre abrir un
oco para que a xente opine sobre os contidos, e copieina vilmente para a miña
páxina.
Por se queres botarlle un ollo á páxina, e opinar, claro,
vai por http://luagris.iitalia.com
Bueno, espero que todo vaia ben e non decidas pedirme dereitos polo
plaxio. Mándoche unha aperta gorda (a ver se te convenzo).
Edu
(Para nada me parece morro, e os dereitos de autor, qué
che vou contar que ti non saibas.
Si, o deseño non
foi para nada a nosa prioridade. En principio, a páxina ten digamos dous
obxectivos: un informativo (practicamente cuberto, incluíndo páxina
oficial de Korosi Dansas), e tes razón, con moita información, pero
é que iso é unha das cousas que me gusta atopar na rede: información.
E o outro obxectivo é a creación e a apertura á xente: para
iso está o correo, e o “Espacio de creación” que desenvolveremos
canto antes.
Unha aperta para ti igual de gorda.
Manuel.)
(Nota: dende a recepción deste correo cambio a dirección
da páxina de Eduardo Estevez. Podedes atopala nos links).
Hola Manuel:
Supoño que non esperarias que che mandase un mail.
Como normalmente non temos moito tempo para falar, e a min encantame falar
contigo, supoño que esta e unha maneira mais de poder facelo. A verdade
e que non me gustaria que pensaras que son un pesado, por que vou moitas veces
darche a brasa no recreo, sera por que che admiro, e creo que ainda podo
aprender moito de ti.
A verda e que parezo un pelota, pero asi e como eu o vexo.
Unha vez mais, sorprendechesme. Encantame realmente o teu disco, creo que
a calidade musical e inpresionante, e si en un principio dixen que me quedaria
con Feira, xa que parece un tema que se sae do convencional que expresa o noto
que da como esta montado este mundo, ou eu asi o entendo. Agora diria que coa
que me sinto mais identificado e coa de naufrago supoño que sera por que
todos estamos sos, e a min tamen me afecta demasiado a soidade.
Bueno estoume enrollando moito, e quero dicirche que me gustou a dedicatoria,
xa que non estou sobrado de amigos, e ti considerasme teu amigo.
Ben espero que saques tempo e poidamos conversar moitas veces, ainda que
sempre que falo contigo, sintome un pouco cortado, non sei si e polo rol que nos
toca desempeñar na vida ou por que sabes demasiado e iso faime sentir un
pouco ameazado, non sei, eso si,non deixes nunca de facer musica, por que non
hai mellor menciña espiritual que sentirte formando parte da musica.
Un saudo do teu amigo:
VICTOR
(Ola,
Victor!
A
verdade é que me encanta que me mandes emails porque é outra forma
máis de manternos en contacto. Acabo de abrilo, (o venres ás seis
e media
da tarde! A verdade é que si ando liado. Este curso está a ser moi
especial
por todo. Semella como se fose comezar de cero en ocasións. E iso faime
estar pendente de todo, á espectativa, digamos. Resulta esgotador, pero
ata o de agora os resultados co alumnado en xeral son moito máis que
satisfactorios.
Mañá
non irei ao concerto. Síntoo, de verdade. Apetecíame E dáme
rabia non vervos. A ti, a Alberto, a Nico... e esquecerme de todo, desconectar
un pouco.
Pero fun pola mañá ao médico e deume uns rollos para ver
se así aguanto
decembro (!?).
Imos
ao máis importante. Non me roubas tempo. Ao contrario. Eu tamén
sigo a buscar o meu sitio no mundo. Sigue sendo difícil a pesar de ter
máis do que nunca soñara. Sempre é difícil para os
que somos "raros",
supoño. Pero a xente especial coma ti, gústame máis, especial
ou diferente como dis ti que raro, ¿verdade?, pois é a que ás veces máis dúbidas ten. Xa sabes,
iso é bo mentres non sufras moito
por culpa das voltas e reviravoltas. O vacío é algo para encher.
Acabo de inventar a pólvora! E si, para iso está a nosa
compañeira
música, a compañeira palabra, a compañeira muller, aquilo
polo que paga a pena todo este tolo mundo.
No
instituto son como un relato dos primeiros que me publicaron "o home con
reloxo". Non sei, as alarmas, os timbres... ben, está así
montado.
Nunca penses que me ves dar a lata, se eu non tivera o momento, por
que non puidera ou non me apetecera xa cho diría, ¿vale?, espero
que
cheguemos a esa confianza que dá a amizade. E mira o rollazo que te
estou soltando. Espero non terte feito perder moito tempo.
Pois
nada, que mañá a rachar. Dálle un abrazo a Alberto, Nico,
Andrea
e aos demais,e tomade unha á miña e outra á vosa saúde.
Ata
logo, Víctor.)
Ben
como xa sabras recibín a tua mensaxe, e encantoume ainda que me deixou
quedar con mal sabor de boca por iso de que fuches visitar o medico, e a ver si
aguantas decembro...
Que
queres decir con iso? Todavia estas mal? Que e o que pasa!?
Espero
que non sexa nada que non teña solucion, deixastesme moi preocupado e con
moita incertidume.
Ben
falando de outra cousa, o concerto saiu ben, moi ben, supoño. A verdade
e que foi o concerto no que mellor mo pasei ata o de agora, ainda que a primeira
cancion, e a terceira non sairon como deberian, o resto soaron mellor que nunca,
inda que os nervios estaban a flor de pel, e non o digo por min solo, por que
tiñas que ver as nosas caras antes de comezar, a verdade e que eran irrisorias,
pero bueno a fin saiu todo moi ben, asistiu bastante publico, que ainda que comenzou
un pouco apatico foise metendo pouco a pouco no seu papel e fixonos disfrutar
tanto a nos como eu espero que disfrutaran eles.
Xa
me despido por esta vez, esperando seguir recibindo mensaxes túas, que
xa sabes que non me fan perder o tempo, si non todo o contrario.
Bueno
Manuel, espero que sigamos en contacto, un saudo agarimoso:
Victor G.
[P.D. Persoal: E vaia se seguimos en contacto. Hoxe Víctor é
un dos compoñentes de ManuelSeixasNeuroband, case se pode dicir, ou sen
case, que un dos promotores básicos da idea. E, cada día, máis
amigo e máis boa persoa.]
Hola
profe,somos un par de alumnos de primeiro de bacharelato que
intenta
pasar desaperciv/bidos nas clases.Queremos darche as gracias por
cambiar a
nosa visión da filosofía.A nosa antiga visión
era chapar, chapar, e chapar,
sen entender nada do que poñíamos
nin aprendiamos.Actualmente, esta visión é un simple recordo que
non vale a pena nin comentar. Desde que comezamos a escribir comentarios e desde
que nos fixeches comezar a b/varrenar sobre
fotos e simples frases, entendemos
o verdadeiro significado da Filosofía. O
rollo de estar posuido pola
cultura e ter cultura, ten as súas bases e a
verdade e que é
una gran verdade.
Os comentarios fixéronnos indagar sobre a verdade
das cousas e realmente o
que a sociedade nos quere facer creer, pero a túa
visión da vida axudounos
moito a ver as cousas como nos as queremos
ver e non como a sociedade e todo o noso entorno nos "obliga a creer".
Unha aperta do que sae na foto e de outro que non ten foto pero ten un 10
con duas exclamacións.Veña profe, sorte en Lisboa. E que o outro
dia
cambiamosche o coche de sitio, pero non hai rancor. Peace forerver tio.
(Gracias
ao da foto e ao que non sae na foto. ¿Que podo dicir? Que con vós
cumprín todas as espectativas que anhelaba no primeiro curso que daba Filosofía
no novo sistema de 1º de Bacharelato. O fondo sempre debe ser o mesmo, pero
un ten dúbidas sempre: xa o sabedes. Gracias polo de Lisboa. A verdade
que a presentación de “diario de Ausencias” foi unha gozada, sobre todo
cando escoitei os meus versos en boca de alumnos galegos en Portugal, e non digamos
dos que traduciron os poemas do galego ao portugués, ¡que ben leron,
que ben soaba! Ben, tedes cultura e non estades posuídos por ela. Clave.
E incriblemente os comentarios xa non son o demo. A ver cando me manda emails
xente dicindo todo o que sofre nos piiii! Comentarios. Sobre todo en segundo.
Apertas
para os dous, e para toda a vosa revoltosa pero riquiña clase.)
_________________________________________________________________
que tal Manuel:
xa sei que ainda che teño cerca para falarche calquera dia pero
como me dixeron o da tua paxina metinme mentres chateava cunhs colegas pa escribirche
unhas letras porque por internet mola mais,a antes de que se me olvide non me
corrixas as faltas desta carta que mo pos todo de tinta roja como cos comentarios
,tamen dicirche que despois de ler a principio de an o "el señor
de los anillos"fun ver a primeira parte o cin e e estivo moi ben o que pasa
que para acabar de ver a trilogia vai haber que votar 3 anos e moitos igual xa
non van a estar aqui e van a vagar como fantasmas pola mundo por deixar algo
sen facer na terra ou cousas asi,bueno ,en conclusion,que o teñen moi ben
montado.
Tamen che quero dicir que xa voto de menos os paliques nas clases
ainda que votar voto de menos a moita xente que agora os vexo rara vez (referindome
a compañeiros.
Outra cousa e que tamen me gustaria escribir algo e mandarcho o
que pasa que cando me poña a escribir xa non existira a literatura ou internet,igual
xa cho mando por ondas cerebrais na miña vixesimo octava reencarnacion.
bueno nada mais
un saludo do teu admirador secreto SAUL
(¿Saul? ¿Realmente es ti? ¿O meu Saul? Sempre me
caíches moi ben, porque sempre estabas ao teu, coas túas historias
e o teu mundo. Non pensei que... Ben, o que tantas veces dicía, estamos
uns fronte a outros e podemos pasar anos xuntos e non saber realmente ata que
punto o outro sinte algo ou qué sinte de verdade. Non lle dou máis
voltas. Por favor, non esperes ata tan lonxe no tempo. Mándame o que sexa
canto antes, boh, cando queiras, claro. E non penso corrixir nada, todo como ti
o mandaches. Normalmente os emails e cousas que me mandan non as corrixo. Pero
nos comentarios o vermello era polo voso ben. ¡Que vou dicir se non!
Outro saúdo doutro admirador xa non secreto.)
Non
o cría, sinceramente, cando esperaba ansiosa as notas
do primeiro exame de evaluación, un catro con vintecinco en Platón.
Non podía ser, pero foi, valeume de moito aprenderme o da "caverna"
pero naquel examen non estiven á altura para aprobar. Pero, a pesar do
suspenso, houbo unha cousa que me dixeras que me encantou e foi que, a pesar de
non ter aprobado, vías que me esforzara, que che fastidiaba suspenderme
pero, o que máis me gustou sen dúbida algunha, foi que dixeste que
o meu exame era mellor que moitos dos que tiñan por nota un oito ou un
nove, xa que na última parte do comentario de texto (creo que se chamaba
valoración) poñía a miña opinión persoal, que
era no fondo o que tí buscabas, non tanta teórica, nin tópicos,
nin arquetipos e máis ideas propias. Dixésteme que me esforzara
un pouco e recordo que nunca máis volvín a suspender filosofía,
é máis, na segundo saquei notable e na terceira sobresaínte.
As túas
clases servíronme para aprender moitas cousas, sobre todo as pequenas,
aquelas que ningúen che ensina..., só a vida. Síntome
afortunada ó poder compartir contigo e con tódolos compañeiros
aquelas "alborotadas" clases de filosofía que, ó contrario
dos demáis profesores, cando nos saltábamos o guión para
opinar, estabas encantado, que lle deran ó guión!, o que querías
e que opinásemos, que che fixésemos ver qué significaba para
nós todo aquilo.
Foste
un dos profesores cos que me esforcei máis para aprobar porque, confésocho,
así como a ti amolábache suspender á xente, a min tamén
me disgustaba moitísimo fallarche no exame.
Polo
que puiden comprobar ano tras ano eres dos profesores que deixan unha pegadiña
na alma, dos que sempre tes cousas boas que contar e dos que nunca te esquezes.
Por todo iso e moito máis, mándoche o meu cariño envasado
en papel, sobre todo para animarche a seguir sendo como eres e para que sigas
enchendo de ledicia os corazóns dos alumnos que acuden entusiasmados, día
tras día, ás túas clases de filosofía.
Recibe
moitos bicos da túa ex-alumna, Dolo.
P.D.:
Recordiños para Francisco, Elena e Felisa.
(¡Ola, Dolo! Teño que confesar que non estou seguro de qué
Dolo es, porque xa houbo e haberá moitas Dolos e Luísas e Sandras
e...
É unha ledicia para min poder ler isto. Os comentarios de texto
son algo moi complexo, sempre volo dixen. Pero se se ve que pensas, que tes unha
iniciativa crítica como se ve que era o teu caso, logo é cuestión
de irlle collendo a estructura para analizalo con rigor. Mais sen algo teu, propio,
queda incompleto, soso, dende o meu punto de vsita, case antifilosófico.
Sempre digo que o importante é como se acaba no curso, non como se comeza.
É lóxico fallar ao comezo, ninguén nace aprendido, e ti es
unha proba empírica máis. Espero que tomen nota as alumnas e alumnos
deste curso de 2º de Bacharelato e dos outros tamén.
O guión. ¡Que ben poder saltalo! Pero, iso si, sempre tendo
en conta que tedes que ir ben preparados para a seguinte proba e a seguinte. Pero
unha clase de Filosofía non pode ser un armario pechado que cheira a pasado.
A filosofía e pasado presente futuro, é vida, é rachar e
é analizar con coherencia. “Cariño envasado en papel”, ¡que
frase máis fermosa! Gracias sen límites polos teus ánimos,
polo que dis, pola “pegadiña na alma”. Ti xa má deixaches ben fonda.
Gracias, Dolo.)
¿Que tal? Chámome Marcos Sineiro e traballo
en Alemaña, exactamente en Dortmund, en deseño gráfico. Os
meus pais emigraron aquí e aquí quedei. Intento seguir a cultura
do meu pobo, dos meus orixes. Só quería que souberas que eres un
dos escritores e músicos galegos que coñozo que máis collóns
lle bota ao asunto. Teño todos os teus libros (tamén o de poesía)
e todos os teus discos (o último “Presentimento”= boísimo). Non
eres nada remilgado nin estás sempre falando da Guerra Civil e iso. Felicidades
polo teu traballo. Como deseñador a páxina deixa que desear, pero
é boísima en contidos. Nada, que os meus amígos alemáns
saben de ti, pena que non teñas os libros traducidos o alemán ou non toques po aquí,
joder.
Non pares, rapaz.
(Guauu! Xa son internacional, Marcos!!
En serio, moitas gracias, é un pracer saber que hai xente que segue
o teu traballo por aí fóra onde nos temos que buscar a vida (e logo
o dos inmigrantes!!) Oxalá se traduciran os libros ou puidera tocar po
aí como os Beatles. Tes razón no do deseño da páxina,
mais non era o noso obxectivo prioritario, senón os contidos que ti sinalas.
O dos “collóns” non é algo que busque premeditadamente.
Fago o que me sae, sen preocuparme (ata que sae ao público) de que pensarán
ou deixarán de pensar. Só iso. (Que xa é bastante).
Saúdos galegos agradecidos.
Manuel)
Estimado Manuel Seixas:
Son unha docente de galego que traballo no “Centro de
Estudios Internacionais” en New York. Chegou á miñas mans o teu
“Diario de Ausencias”, a través dun amigo, Phil, de Ámsterdam, que
mo recomendou. Gustoume tanto que fun directa á dirección web que
aparece no libro. A partir de aí foi unha odisea conseguir as túas
obras literarias pero ¡vaia!
Non sei cómo “A
velocidade do frío” non ten unha película de éxito (estragaría
o libro), é do mellor que teño lido na miña longa vida (gáñote
nos anos) non só de literatura galega, senón universal. “Bailarina”
resultoume menos intensa, pero de gran calado e unha maneira heterodoxa e persoal
de enfrontarse a un xénero como o da SF. (Concordo contigo na análise
que fas na páxina respecto a que é unha novela clásica nun
entorno futurista).
Agardo impaciente que
saques unha nova obra.
Recibe unha aperta dende
o imperio paranoico sen torres xemelgas.
Ana Carballo.
(Querida Ana:
Moitas gracias polo que
dis, ponme a pel de galiña que alguén pense iso dos meus libros.
Vexo que o sistema de Eds. Tema de ter sucursais por todo o mundo funciona. Debo
agradecerllo a Alberto Augusto Miranda e á súa labor. Se me dás
o teu enderezo en New York, gustaríame enviarche algunha outra obra que
ao mellor non liches para que me deras a túa opinión, como os relatos
de “Viñeron do espacio interior” ou o poemario “Vestixios do verme”, que
supoño serán difíciles de conseguir.
E se saco unha nova obra
(ando a voltas con ela, pero non ten présa o contador), seguro que cha
envío (e se non che gusta, dimo, ¿vale?)
P.D.: Mándalle un
bico e un gran agradecemento a ese Phil descoñecido que prendeu o lume.
Manuel Seixas.)
¿que tal, profe? Son un alumno
deste curso, de primeiro de Filo. Aínda non te coñezo moito pero
parece que as túas clases van a estar ben. polo menos, xa dis cousas raras,
e decir, especiais. bueno, a materia é jodida de entender pero notase que
tes interés no asunto e os exemplos que pos son a hostia de guapos. Xa
che irei contando.
R de rabia.
(Ben, R de Rabia, espero que non che dea comigo e me mordas na clase.
Si, a materia é dura de moer, sobre todo agora ao comezo, toda esa teoría
abstacta: eu que sabe, cousa sabida, hermenéutica e a historia da filosofía
en capítulos resumidos. Gracias por poñerte en contacto comigo.
Xa sabes, hai que aprender dos erros, así que cando vexas que me estou
equivocando no fondo ou na forma de dar as clases, avisa. E non vos quededes cos
exemplos, que só son iso, exemplos.
Ata logo.)
