[Este relato foi publicado na "Ría do Ocio", suplemento de Arousa do Faro de Vigo, en Agosto do 98 dentro dunha sección denominada "Contracontos", realmente fermosa, na que un escritor e un pintor colaboraban en cada relato. Fíxose unha exposición co conxunto de relatos e pinturas, que quedou realmente ben. Neste caso, a pintura é de Xurxo Romero.]
ILLAS
O verán chamaba nas portas dos incontables poros humanos. Eva sentía a calor na súa pel pálida. Sentada alí no peirao cos pés colgando, allea ao sol, ás xentes que paseaban -apertadas en ringleiras solitarias- paseaban, allea aos barcos de recreo que agora durmiñaban ás súas costas agora saían prestos cara a algures. Allea, sentada. Eva e os seus pés colgados abaneaban. O seu pensamento abaneaba por felices balancíns de cativa soñadora. Algunha pinga de suor mergullábase nas augas do mar calmo. E pequenas ondiñas arredor do feble impacto xustificaban unha lóxica física que a ela, ao seu abaneante pensamento, importáballe ben pouco.
Debía levar moito tempo alí porque os brazos que a súa camiseta de tiras deixaba espidos e desprotexidos protestaban polos raios do cancro a longo prazo. E tamén protestaban o seu nariz cheo de pencas e o resto da súa cara. Abaneaba os pés, allea. E os seus ollos castaños seguían fixos e implacables a tarefa. A obrigación obsesiva dende que sentou alí -cando fose que iso sucedera-, a obrigación de fitar aquela pequena illa rochosa das dúas árbores verdes. Illa, dúas árbores de copa verde. Eva eran os seus ollos. Eles eran Eva. Eles, implacables, alleos, ollaban e ollaban. Ás veces pestanexaban rápidos e inquedos, unha décima de segundo perdida na visión da illa, árbores verdes.
Debía levar moito tempo alí, porque de súpeto, a illa comezou a parir. Eva observando unha especie de parto visual. Da illa de dúas árbores verdes comezou a xurdir cara á esquerda, dende a perspectiva ollos Eva, unha lingua de terra que lenta esvaraba alá no mar azul. E a lingua transformábase paseniño e cobraba forma e novo corpo e agora cortouse o cordón umbilical e os ollos, Eva, vían outra illa, coma un duplicado, unha nova vida. Pero non era igual, non. Esta illa tiña a mesma forma e tamaño, certo, rochosa, certo, dúas árbores, si, pero ¡dúas árbores amarelas!, si, que brillaban alá diante dos seus ollos, Eva.
Pensou entón no sol do verán, no tempo, na lóxica física humana racional. Cansazo, ollos cansos, típico de mirar moito para o mesmo sitio. Así que refregar de ollos, mans apresuradas sobre as quentes pálpebras. Eva suspira un intre, suspiro raro, ¿que é o que espera?, suspira antes de abrir de novo os ollos. Final de suspiro, abrir de ollos e aparecer da imaxe nítida perfecta da illa das dúas árbores amarelas. Esplendorosa, preto da orixinaria nai que repousaba na superficie líquida salgada coas súas dúas árbores verdes na terra. Suspira, ¿que é o que espera?
Volve a cabeza. A xente pasea e pasea -da man en parella sós ledos tristeiros- pasea e pasea. Os barcos de recreo calados ou fachendosos encomezando retornando viaxes. Hai unha terraza tras ela que dá ao mar aberto e persoas, persoas. Ninguén a mira. Ou todos a están a mirar, pode ser. Ninguén di nada, ninguén ve nada. ¿Non son conscientes do parto? ¿É que non ven a illa de árbores amarelas, ao fondo? Nos seus ollos todo é correcto. Non é unha dobre visión, cansazo, ilusión óptica, non, que non. Pensou en berrar, en agarrar algún daqueles corpos e arrastralo ata alí, ata a beira do peirao. E: ¿que?, ¿non o ves?, ¿non o vedes? Pensou. Sentada cos pés abaneando. Eva eran os seus ollos que estaban perdidos naquelas árbores fermosamente amarelas, naquela illa recén nacida.
Lanzouse feliz ás augas e co impacto rodeaban o seu corpo ondas máis grandes que as que producirían as súas máis grosas pingas de suor, ou as súas máis pesadas bágoas, ¿por que chorara?, ¿por que estaba no peirao? Ondas arredor, bonitos círculos concéntricos na súa cabeza fresca que abaneaba no mar. Deu brazadas e brazadas cara á illa que era o único obxectivo dos seus ollos, Eva. Pronto caeu na conta. Erro. Mala idea. Absolutamente esgotada e non avanzara case nada. Nin quitara a roupa, nin se descalzara. Eva calma, pachorra, decide facer o morto nas augas tamén en calma. Ergue unha perna e ve o seu botín branco que semella máis branco coa luz do sol que lle dá de cheo. Sorrí. Feliz. Facendo o morto coa cara ladeada ollando a illa das árbores amarelas. Sorrí. Feliz. E unha quente corrente parece vir do fondo daquela inmensa vida líquida mariña e a corrente sobe cara a superficie e sorriso feliz transportada veloz cara á illa dos seus ollos, Eva. Nin un barco nin un berro nin xentes escoita nin gaivotas ou paxaros voando. Ninguén. Nada. Só quente corrente e sorrí, feliz, facendo o morto agarimada empurrada polo mar.
As súas costas descansan agora nunha area chea de cunchas pequenas. Ergue o corpo, os ollos e baixo as dúas árbores amarelas, xentes sorriso feliz coa mirada fixa nun punto. Sentados, tombados, de pé, parellas, grupos, sós, todos cravan a mirada en algures alá ao fondo, no peirao. Eva suspira cos ollos. Toca o ombro dun vello sorriso feliz:
- ¿Estou no ceo?
O vello fai aínda máis amplo o seu sorriso.
- Xa sabes que non.
Senta xunto a el. Torce a cabeza á esquerda e ve o que agarda: Nada. Non illa con dúas árbores verdes. Os seus ollos, Eva, crávanse no lugar preciso que todas as xentes daquela illa, da única illa, miran, miran, miran…
E si que hai verde. Verde a unha distancia pequena sen lóxica física espacio tempo razón humana, verde nos ollos daquel home que abanea os seus pés mentres observa calado obsesivo aquela illa con dúas árbores… verdes.
Mentres, o verán humano engule poros, as xentes pasean, os barcos entran e saen e unha gaivota soña con comer un bo peixe. Ou dous.