[Casa da Gramática é unha marabillosa milagre-revista de creación literaria e cultura que elaboran no I.E.S. Virxe do Mar, en Noia. Tiven a fortuna de ir dan unha charla sobre a miña obra literaria e musical alí, onde me atopei con ex-compañeiros do ensino moi benqueridos e con xente tan amable e eficiente como Lola Arxóns. Ela e máis Xavier Castro coordinan esta revista, na que Concha Sabucedo, unha ex-compañeira de traballo asesora e algo máis. Pedíronme amablemente unha colaboración para o Número 10 da revista. Debo indicar que a publican en dous formatos: papel branco: para creación alumnado e papel cor: creación de xente do "exterior". Neste caso o formato en cor dedicábase a "Un século de literatura galega: (1.901-2.000). 1ª Parte", e para aí, con todo o agradecemento e agarimo enviei este relato feito expresamente para eles, e que me levaba anos roldando na cabeza. Fermosa revista. Fermosa escusa. Gracias a todas as persoas do instituto (e entre elas, como non, ao meu querido compañeiro de anos mozos: Miguel, porque é parte da miña pequena historia e da miña pequena vida. Unha aperta, rapaz).]
HOME CON TARABELO
A vida é tan revirada como os remuíños que o vento fai cada día co teu tarabelo. Tarabelo de ilusións, pequeno muíño de papel de cores, de neno pequeno, de subnormal, que así te chaman, te chamamos, ás veces, eu, eu tamén ser lóxico e académico. Eu, anormal.
A vida é tan lixeira como a brisa que move as aspas do teu tarabelo, home, descoñecido, cada día cruzamos as miradas, descoñecidos.
A vida é tan absurda como ollarte cada día e non dicir nada. Calamos. Paso sempre ao teu carón, cada mañá, cada tarde, ao traballo, e ti, alí apegado a aquela parede descarnada, apegado ao teu tarabelo que semella parte do teu brazo, da túa man, es un mutante, o home-tarabelo e sorrís e ata cando chove e non xira ou cando case non hai vento e os seus movementos son chumbo pesado, ti sorrís con esa felicidade que me desarma. Eu vou ao traballo. Descolócasme. Escordas o meu sentido lineal do día da tarde, da vida.
A túa anormalidade, subnormalidade, tolo, resulta tan próxima ao paraíso da paz. Pachorrento, tranquilo, non hai tempo, non hai más que tarabelo de cores que xira e xira, ou non, e nada pasa. Nada máis, e iso é todo. Todo.
E eu, suposto normal vou traballar afundido na estupidez, na rutina obrigada. Vou traballar.
Debo recoñecer que en ocasións a túa visión axúdame a soñar con outra vida, outro mundo, outro significado do tempo. Soñar, darlle voltas ao imposible. ¿E se estivera tan tolo coma ti? Tan tolo como din que ti estás. ¿Busco esa felicidade, esa paz?
¿E se, cando a miña vista foxe e se afasta da túa, entón, ti, choraras coma un meniño, impotente e solitario, porque envexas o meu camiñar cara o traballo? ¿E se, cando xa non distingo os teus ollos, lonxe, lonxe, ti tirarás con rabia o teu fermoso tarabelo, sentíndote absurdo, subnormal, parvo?
¿E se, polas noites soñaras con ser outro, cunha paz que en realidade non tes, e viñera, non sei, túa nai, algún familiar coa túa medicación para a angustia de tarabelos que non tapan os buratos da dor?
A vida é e non é o que aparenta. Ti e mais eu, atravesados por un mesmo destino diario, incomprensible, insignificante na referencia dun universo enchido de caras e soños e mortes e angurias e prantos risos fáciles mandíbulas apertadas silencios que destrúen destrucción en masa, somos insignificantes e somos os únicos, na nosa mirada, ás veces, péchase todo o círculo, o círculo que debuxa o teu tarabelo no aire e agora sorrís e agora sorrío contigo e non irei traballar. Quedarei contigo esta tarde e mañá pola mañá, quedarei contigo, meu amigo descoñecido, todo o tempo do mundo para os dous, subnormais, desamparados, a nosa cota de felicidade e paz está servida.
A brisa chegou e foi medrando de intensidade paseniño, paseniño. O tarabelo xiraba con forza desmesurada, desbocado e os nosos corazóns latexaban de inocencia. Paz. Non tempo. Morrín para renacer no esquecemento dos de fóra, dos tolos sinxelos con cara de apampados.
Non hai final feliz. Polas noites hai sufrimento, ansia, medo, pero eses bechos sempre están aí, xa, xa sei, tamén están o reloxo e o traballo que fan as veces de sepultureiros da verdade, pero a verdade é algo máis que relativa. Inexistente. Iso é. Só queda a vida, un tarabelo, dous pequenos tolos e un enorme e alleo mundo.
¿O meu gran
soño?: Morrer ollando un tarabelo que dá voltas e voltas e voltas, con nubes
lindas ao fondo, mentres non penso nada, nada, nada, absolutamente nada.