[Cando me chamaron para colaborar no libro Mini·Relatos, pareceume unha aventura fantástica e especial. Así foi. Unha edición non venal da "Librería Cartabón", de Vigo, 1.000 exemplares feitos para regalar á súa clientela polos que levan con agarimo e bo facer a librería: Maribel Tato e Gonzalo Pérez, coordinada polo inesgotable e magnífico escritor Fran Alonso, e na que a cada relato acompáñalle unha magnífica foto de cada autor-a, realizada polo gran fotógrafo que tiven a oportunidade de coñecer, Manuel G. Vicente. Como din nun prólogo denominado "Celebración" as admirables xentes de "Cartabón": " Deste esta pequena achega, esperamos contribuír, na medida do posible, a que nosa conciencia de libreiros e de galegos teña unha plasmación real e tanxible da que todos os nosos bos amigos e amigas poidan disfrutar. Trátase dunha edición para gozar, para festexar, para celebrar. Por iso é unha edición non venal".
¡Que gozada! Con xentes así, como "Cartabón", Fran Alonso e @s que colaboraron, ten que saír algo tan riquiño como este libro. Agradézolles moito o detalle de contar comigo e lamento non poder ter asistido á cea na que se xuntaron. (A non-saúde). A única mágoa.
Os relatos tiñan que ser curtos. Di na contraportada: "brevidade. Narración na súa expresión mínima. Reto na concisión. Relato en estadio puro. Retrato. Visión persoal do fotógrafo. Cámara. Lectura". Van todos nunha cariña e na de enfronte a foto. A miña benintencionada aportación foi este mini·relato.]
REVELACIÓN
Escuridade neste cuarto. Abriron as miñas entrañas. Unha vez máis. Pero esta vez é diferente. Esta vez teño moito que perder.
Coñecino unha noite radiante. Baixo aqueles potentes focos e os flashs das compañeiras que non paraban. A súa pel brillaba baixo a luz artificial que o envolvía. Coñecino. Quedou gravado no meu interior, cheo de cores que eu mesturaba para facelo real, tanxible, humano, fermosamente humano.
Coñecín moitas outras cousas, nesta a miña existencia. Paisaxes que devoraban os meus filtros; mulleres e homes seductoras e desexables; unha aperta de man fuxidía no medio do mercado de flores nun martes escuro de outono; aqueles ollos abertos, aquela bágoa da nena coa súa pequena moneca, neniña de ollos abertos á carón do corpo morto dos seus pais… Coñecín moitas outras cousas. Moitas.
Abriron as miñas entrañas. Perdín todo, unha vez máis. Pero esta vez quedei máis oca, máis baleira ca nunca porque amo, adoro obsesivamente a imaxe dese home pel brillante flashs pertinaces.
Escuridade. Pequena luz vermella. As hábiles mans examinan o tesouro saído do meu ventre. Cando revelen o seu contido revelarán o segredo do meu amor, se saben mirar.
E a min, máquina, só me quedará agardar unha nova película, unha nova esperanza.