Relatos para Bravú

            [Nunca me considerei musicalmente "bravú", nin literariamente. Ata a nivel persoal, ou de grupo (Korosi Dansas) tentamos sempre marcar a nosa diferencia respecto ao que entendiamos con tal termo.

            Pero, aquí aparece todo un "personaxe" de carne e óso na miña vida, Josito Pereiro, que no seu afán de "aventureiro vital", pretende abrir os límites de tal etiqueta e convénceme para formar parte do Consello editorial da revista "Bravú" que edita Xerais. Non me arrepinto para nada: Liberdade absoluta -a miña primeira colaboración é o relato de "Xelís e Carmela", digamos "anti-bravú", no sentido en que eu pensaba que se estaba a entender a palabra-, posibilidade de coñecer máis a fondo a xente fantástica como todos os dos Diplomáticos (o imparable Xurxo e Rómulo, Mangüi, Javier, Guni, todos xente de ben, francos e sen reviravoltas), e incluso tocar con algúns deles e Josito e formar O Coro dos Rozadores de Santa Cristina de Viso (véxase "Colaboracións", cos que gravei temas para os cd´s que aparecían na revista e tocamos en varias ocasións: na "Feira das Mentiras", ao ladiño de Manu Chao, guitarra con guitarra, (enorme experiencia) e en presentacións nas que tiven o gusto de charlar con Manolo Rivas -boa xente- e incluso de berrar con el no escenario. Cantar non é o seu forte, pero sempre animaba moito. Respecto aos Rozadores case sempre ensaiabamos por teléfono, o que ten o seu mérito. Así que non son "bravú" no sentido establecido, pero creo que son arroutado e, de cando en vez, salvaxe, e nese sentido "bravo", ou algo así.

            Algo especial sobre este relato. Un ex-alumno que se dedica a "contacontos", Fran, pediume permiso para utilizar este relato. Escoitalo nun pub en Vilagarcía, ver cómo lle daba vida, cómo a xente é será, de seguro, un dos máis prezados recordos.]

A INCRIBLE HISTORIA DE  XELÍS "O FERO" E CARMELA "A MANSA"

(Fábula sobre as aparencias)

Xelís, Xelís "O Fero", que así lle chamaban, era unha máquina. Un "puntazo" de tío. Vinteún o mes que vén e xa unha máquina, "destroyer", cago ata en...

Ten un grupazo, o grupazo. "Os Feros de Vimianzo", que así se chaman. Ensaian, cando cadra, alí nos arredores da súa vila e son os reis das festas do verán do inverno outono e primavera. Son a hostia. El é o cantante, o letrista, do rural, el é do rural, como non, rural fermoso do noso pobo cheo de xentes tan fermosamente duras, a esencia da terra, boas xentes que se matan polas partillas dun cacho de merda de leira que é dos nosos devanceiros, que che digo que o regato non linda co teu valado, rural fermoso de Galiza con regatos pequenos adeus ríos adeus fontes ¡que é meu, carallo!, ¡vouche queimar a colleita!, que paisaxes que cores, ai que bonito, vou chorar de ledicia, onde vas ti comparar a perfección máxica néboas brétemas queimadas aire puro mal do aire xente boa boísima onde vas comparar ti iso con calquera outro espacio posible. ¡Por favor!

Xelís "O Fero", triunfa. Non hai quen lle chíe. Métese cos curas e coas monxiñas, é un salvaxe, ¡di uns xuramentos!, que pecadento, é un autor un músico inclasificable, é a hostia, é que non o entenden, é a mestura apócema fantástica buscada pola terra nosa galega de verdade co berro arroutado noso galego calidade de verdade.

Carmela, Carmela "A Mansa", que así lle chamaban, era unha máquina. Unha máquina fría e calculadora sen sentimentos aparentes sen vida sen sangue como todas as máquinas que a rodean na oficina do Banco Principal, delegación de Pontevedra cidade. Vinteún en decembro e xa é unha máquina. Vive no mesmo centro, a carón do traballo, coa súa irmá pequena, Susana, que tamén está convencida de que aquilo que vive con ela é o becho máis manso que nunca coñeceu coñecerá. Os clientes abren cartillas, sacan cartos, ingresos moi suculentos, transferencias xeitosas, e os compañeiros de Carmela "A Mansa" séntense intrépidos, cheos de vida e emocións só por comparación con aquilo que semella muller, sempre gris, sempre calada, oficinista, administrativa de primeira,  ¿non estará morta?, ¡ha, ha!, o da caixa 3 escarállase e xa cheira a morta, ¡ha, ha, ha!, foi a interventora que botou un bo peido e escacha de risa mentres disimula e vaia festa no banco ata os clientes se contaxian do bo humor e o caco aproveita para "palearlle" a carteira á señora grosa que chora coa risa mentres abanea a bolsa de plástico chea de grelos e que bo ¡ha, ha, ha! Todas as xentes do urbano, como Carmela, tan parvas, tan sen raíces, urbano noxento de Galiza que non temos clase media nin tivemos burguesía, paisaxes de ocres e cementos que non teñen migalla de xeito, non regatos, non fontes, o mal aire é depresión científica tranquilizantes dúas con cada comida, aire cheo de malos fumes contaminación, vou chorar de tristura, ai que mágoa, xente mala malísima parvas, parváns supostos das supostas cidades medio urbano do noso pobo, que non vale para nada o urbano, con que vas comparar ti a imperfección merdenta dos uisquis discoteca "bacalao" tendas luxosas de discos e cousas rechamantes xente parvísima con que vas comparar ti iso, co rural non será. ¿Estás tolo ou que?

"Os Feros de Vimianzo" tiñan un gran espectáculo, e ata as parvas e parvos "pijos" señoritos do urbano caían de xeonllos ante a súa frescura Galiza fonda e profunda chea de grandes valores eternos valores. O gran número era o da peza "Animais do cortello. Dende Galiza para o Universo", unha frenética interpretación con gran lucimento de Xelís, e sobre todo das estrelas invitadas, o mono e a galiña, que facían unha fornicación fabulosa en todas as vilas e cidades e sempre o milagre o estoupido da nosa conciencia, que goce ver as nosas galegas  puchas polos aires do rural e as velliñas tan felices coas saias ao aire, que goce ver as gorras da NBA ou da NFL ou do que fora polos aires do noso urbano e os mozos e as mozas xoves tan felices coas camisetas de deseño ao aire, que goce ver a irmandade profunda dos sentimentos, ai vou chorar de emoción, pensar que todos temos tanto que ver alá no fondo, no abismo.

O caso é que hoxe venres once, Xelís e o seu grupo van tocar na cidade, vila grande tal vez, de Pontevedra. E Susana, que é moi moderna, pero non "pija", ¡eh!, que ela viste como os de Nirvana e Pearl Jam ela é "grunge" ata nas clases de matemáticas aínda que "catee" porque o porco de Don Anselmo, o moi facha, que se non vén vestida como unha señorita non vai aprobar, fillo puta, fascista educador, ela é "grunge" de principios e moda, ela ten que ver ao grande grupo da nosa Galiza rural e urbana que a ela esas cousas impórtanlle ben pouco, ao grande grupo que fai barbaridades e que leva ao mono e á galiña, que "destroyer", meu deus, por favor, xa teño a entrada, estou salvada, estarán todos os colegas, vaia tralla, que felicidade, pero a mansa da súa irmá a máquina fría calculadora que non ve máis que números e obrigas de pagamento e caralladas semellantes a moi beata, que non debes ir soa a semellante espectáculo, que son a túa irmá maior, que teño unha responsabilidade contigo, que se non estiveran mortos os nosos pais, que é que nunca falou tanto a fodida. E alá mercou outra entrada, e alá vai con ela, ¡que non me collas da man, que non son unha nena!, e o garito está ateigado, ¡¡que pintas no exterior, guahhh!!, Susana con ganas de matar á súa gris protectora, e xa está dentro e ¿¡como que non podo tomar cervexa!? e Carmela que claudica  e Carmela alí nas primeiras filas sendo estrullada por todos os mozos urbanos e rurais que se mesturan noutro milagre fantástico e que fago eu aquí e como doen os oídos con tanto ruído e agora a xente que berra frenética porque alí saen dous pobres animaliños, non, non é posible que vaian facer o que se supón que...

 

Pois mira ti que o cura de Vimianzo é un galego do rural rural rural, de toda a vida, como toda a súa familia, como moitas familias da Galiza rural que representan á igrexa pequena, esa que se cabrea cos grandes detalles, como as fornicacións en público de animais. Ata chamou ao bispo -contestou por cortesía- e á Santa Sé -non contestaron-, a Igrexa grande que está de volta desas merdiñas e sabe ben que os problemas serios son outros como incrementar o rabaño aínda que sexa esburacando os condóns incrementar os ingresos aínda que sexa esburacando os petos dos que sexa para logo facer cristiáns investimentos en viaxes papais por eses territorios infieis que pronto renderán culto ao deus da pobreza, digo ao deus do amor, perdón meu señor polo erro, foi a lingua malsana. Pois mira ti que o cura galego rural galegos rurais que son a base científica da moralidade do noso país, a base xunto coa burguesía inexistente, ¡ouh, outro milagre nos aires, que mestura perfecta!, a base de que teñamos un pobo tan revolucionario tan marxista-leninista tan anarquista tan progresista tan ateo tan fermoso rural urbano cheo de ideoloxía, pois mira ti que o cura en vista de que cos trámites relixiosos normais non lle facían nin caso, pois contactou coa Galiza profunda do seu contorno que tiña grandes contactos coa Galiza profunda de Pontevedra, e non é posible que vaian facer o que se supón que van facer eses dous animais..., pensan as cabezas benpensantes dos dous  enviados "tarantinos" galegos profundos negra sombra caciques séculos matóns, entre o bulicio do público ao tempo que berran: "¡¡Todos quietos!!", pero ninguén escoita pola barbaridade de decibelios, e un deles un disparo ao aire, e todo dios alucinado e a xente que comeza a berrar, e  o outro, outro disparo e: "¡Todos a calar!", e todos calan, silencio sepulcral, só o mono segue con cara de vicioso dándolle e dándolle á galiña que pon cara de circunstancias, e os dous homes apuntan cara aos animais e cara a Xelís, o líder, o anticristo que se caga polos pantalóns e a peste é insoportable e Susana mira a Carmela "A Mansa", por se fora ela, igual que farían os seus ausentes compañeiros de traballo, e Carmela percibe aquela mirada da que está farta farta farta, e coma un foguete sobe ao escenario e os rurais fermosos músicos da hostia todos apestan cheos de merda de medo e a urbana gris e mecánica racha as súas roupas heroína da nosa gran nación e berra ela si arroutada: "¡Aquí me tedes, hostias!", e os dous homes fascismo riquiño dubidan uns segundos, pero xa que estamos aquí tira para diante, e ¡boom, boom, boom!, bo ollo, bo tino, Carmela "A Mansa" derrúbase e tamén o mono e tamén a galiña, os tres animaliños poñen cara de circunstancia de morte, sangue fermoso de regatos e montes e mal de aire e cemento e depresión e contaminación e máquinas de bebidas refrescantes e o seu tabaco, gracias, e adeus ríos, adeus fábricas, non sei cando nos veremos.

Xelís "O Fero", triunfa. Foi caralluda a publicidade. Agora ata cantan en inglés e xa lle dan ao noruegués, que alí hai un gran mercado, di o mánaxer francés da multinacional. Teñen dous matóns gardacostas quenindios, aínda que sempre lles soaron as súas caras de algo. Ademais o hipopótamo e a cabuxa son máis profesionais có mono e a galiña, que o facían por pracer e xa estaban medio liados, non coma estes que o fan por traballo, e logo cada un ao seu. O hipopótamo ten a súa familia e a cabuxa é liberal, pero decente.

Susana casou co batería do grupo. Xelís pensa que é parva, unha urbana escrava da moda grunge, pero á xente gústalle pensar que teñen algo de conciencia, como todos os bos rapaces boa xente boísima do rural como non repartades ben os cartos desta xira dígolle ao hipopótamo que vos deixe o cu fino. ¡Que riquiño es, Xelís! ¡¡Es unha máquina!!

Carmela saíu tres días na prensa, tres días contados. O nicho pagouno un cura benfeitor descoñecido que bebe moito viño sacro para esquecer as miserias do mundo,  mentres no Banco Principal sucursal Pontevedra cidade, unha explosiva loura ocupa o posto de administrativa gris e os empregados masculinos están encantados e non cheira a morta nunca e Galiza hoxe ten un referendo para decidir dunha fodida vez se é certo que as aparencias enganan se é certo que a paisaxe e os regatos e as fontes e as fábricas e os berros e arroutadas e os parváns e apapahostiadas non son máis que palabras se é certo que debaixo das roupas e os decorados hai xentes non rurais non urbanas, xentes.

Só xentes.       

Di un conselleiro na tele que o resultado é un empate técnico.

                                   (Revista Bravú, nº 1)