Artigos exposicións pintura

 

Exposición Xurxo Romero

            [Xurxo Romero, Xurxo, case nada. Á marxe da nosa relación coma membros de Korosi Dansas, igual que pasou cos outros membros da banda, estableceuse unha amizade e un contacto único entre nós. Xurxo é imposible de definir, igual que a súa polifacética obra: pintura, cartón-pedra, música. Pero, só o nome, para min, Xurxo, son entrañas compartidas, pasados que se fan presentes, pantasmas comúns e ledicias e tristuras ollos contra ollos. Xurxo, querido Xurxo. Isto foi para unha exposición no "Atlántico", en Santiago (Pili, Guille, querémosvos). Xurxo algún día ou ano ou século será tamén para as xentes o que é para min, para nós.]

 

Un día, non hai moito, Xurxo dixo: "¿Podes escribir algo para isto que vou montar?", ben, algo así dixo. E a min enchéuseme a cara de ledicia, porque considereino un privilexio.

- ¿Por que un privilexio? -preguntaron os seres curiosos e interesados.

Porque Xurxo Romero non che dá a man se non é porque quere apertala. Non finxe unha loanza, nin tampouco unha tristura. Quere moito a quen quere, e a quen non quere, non o quere. E o estraño de todo isto é que vive así. Si, incrible, pero certo. Neste mundo de apertas-loanzas-tristuras-amizades-amores finxidos, Xurxo vai e é transparente. Por dentro escuro, negro, gris, amarelo, vermello, laranxa, negro, negro, escuro, escuro e tamén moi clariño e vermello vermello de furia. Por dentro. Mais por fóra: Transparente.   

E do mesmo xeito vexo eu o que el fai. Un olla os seus cadros, as súas madeiras feitas algo, a súa artesanía inverosímil e sabe que o que tal fixo non está a tentar enganar a nosa vista cansada con outra pouca de maquillaxe estética "que queda moi ben xunto ó televisor, Pepe", "¡e aqueloutro de alá combina quinindios coa alfombra da túa sogra, Maruxa!", "¿e que me di da simboloxía conceptual da cor sobre o contorno metafísico que esvara perfectamente no medio dunha técnica depurada, señor xefe da sección de arte hipermoderno e que vende moito, pero moito, moito?".

Non. Non, non, ¡que va! O home que pintou, que agarimou ou destrozou coas mans e o pensamento o que estades a ver, móstranos o seu mundo, e de paso o noso, sen grandes espaventos, pero con contundencia. É dicir, de verdade, como se din as cousas que doen e as que non. Veredes xente que semella feliz na Illa de Ons, rodeada de negrura. O ollo que mira dende o cadro. A fermosura gris da roupa ó clareo (¿¡Meu deus, canto tempo hai que non me permito o luxo de pensar na roupa ó clareo!?). A pirola enorme da falsa moral do Marquesado. O amarelo cheo de vida dun paraugas que se intúe. As sardiñas que se asan no verán. A mexada lúdica e macarra. O encaixe tan riquiño que se enfronta á ferida da beata. O azul no medio da incisión. Veredes como fala con ela, liándose, como case que sempre. O guía que busca saídas a base de coitelo, pero que á fin, coma Xurxo, sospeito que só vai atopar unha grande interrogante no seu ventre.

E eu fito o amiguiño de madeira, tan delgadiño, tan pouquiña cousa, tan de romper, e sei que Xurxo di que é "alguén no que se apoiar" e agardo por se precisa un de carne e óso, e busco a súa fondura transparente e rara entre as súas cores, que é como buscalo a el para poder dicirlle: "¡Ola, amigo!".

 

 

           Exposición Sebas Anxo

            [Sebas, un querido amigo, un querido ex-alumno, pediume que lle escribira algo para colocar xunto a imaxes dos seus cadros, nun caderno que logo foi editado polo Centro Comarcal Expo-Salnés, co título da exposición conxunta de variados pintores: "Exposición de Pintura OITONO". Así o fixen, e para "inspirarme" pasoume un catálogo. E ¿qué aparece alí? Unha chea de boas obras, pero unha que entrou en min e aínda non saíu. É a portada que podedes ver no disco "Presentimento". Esta exposición foi no "Outono" do 97, así que, choveu ata que o "presentimento" foi "real".]

 

           

SEBAS ANXO: REENCONTRAR, RECOÑECER

Miraba apampado os traballos de filosofía de 3º de BUP que aquel Sebas Anxo me entregaba, con portadas cheas de trazos estraños e cores contundentes.

Curioso, ollaba o seu traxecto sorrinte e despreocupado cara ao encerado, e cando el collía a xiz branca na man, o seu aceno transformábase na dúbida daquel a quen non lle cadra algo. Agora, xa sei o que non lle cadraba: o límite do branco, o límite do espacio a cubrir con esquemas e datos, o límite da rutina que o aprisionaba.

Hoxe, detéñome nestes cadros que ides ver e reencóntrome con aquel Sebas Anxo. Fondos que engaiolan, con texturas vivas e diversas e ese colorido tenro que se mestura ás veces cunha negritude implacable, inesperada. Caras inxenuas, ledas, tristes, amargadas, hipnóticas, duras, fuxidías, enigmáticas...

El está aí, en cada cor, en cada fondo, en cada cara: o Sebas animoso, cheo de vida e enxeño do instituto; o que naquel tren inesquecido compartiu comigo tempos de dor e desengano; o Sebas loitador, contradictorio, como todos os que se enfrontan ao mundo con ollos propios. Todo, nos seus cadros.

E como non todos os días un reencontra, "re-coñece" a alguén querido a través da súa obra, afirmo que hoxe é un día especial. E ademais, ou sobre todo -que non se me esqueza-, gústanme estes cadros. E isto xa non ten que ver con amizades, presentes e pasados, senón con ollos, corazón, profunda emoción sentida ao fitar esas dúas bágoas do home coa estrela, esa figura que se protexe instintiva... Isto ten que ver co que ocorre ao fitar algo máis alá do fermoso: o inexpresable.

 

Manuel Seixas, Outubro 97.