Artigo para "A Batea"

            [A Batea é unha revista que se publica (con  os seus máis e menos) no I.E.S. de Vilanova, é dicir, onde traballo cada día. A modo de "prólogo" ou "ata sempre", pedíuseme que falara de Carlos Couceiro, compañeiro, amigo, moitas veces nomeado ao longo dos apartados desta páxina, que xa nos deixara un oco que pasa o tempo e sigo/seguemos a notar uns cantos no Instituto. Custou moito escribir esta ¿despedida?, mellor este "a"a sempre" "ou "ola, de novo, Carlos". Todo ocorrera había pouco e tan de présa. Custoume, compañeiro]

 

CARLOS, ESPERA, AÍNDA NON O ENTENDÍN BEN

                       

            Un amigo é unha desas cousas que escapan á fría razón e á fría lóxica.

            É como o amor ou a desesperación. Existen, ocorren, pero non sabes cómo explicalos. Eu non sei explicar a miña amizade con Carlos. ¿Por que chegamos a ser amigos? ¿Porque un día cunhas cervexas de por medio abrimos os nosos recubrimentos, cunchas vellas e traballadas, e atopamos sufrimento compartido? ¿Porque aos dous nos gustaba escoitar a Tom Waits e cousas semellantes? ¿Porque eramos dous pequenos seres raros? Qué máis ten.

            "Nada era real excepto el azar", subliñou en amarelo Carlos nun libro que me pasou unha tarde escura. Iso podería ser a explicación de case todo. Azaroso é que uns vaiamos quedando e outros marchen. Si, xa, xa sei, quedan lembranzas, palabras para a ocasión, imaxes, estás entre nós, non te esqueceremos, bla, bla, bla. Uns vamos quedando, outros marchan.

            El marchou coa fronte alta e o espírito cheo. Valente, victorioso ante a morte e a dor que corroe. Valente tipo. Valente amigo.

            El era raro. Xa o dixen. Non podías esperar del risos barateiros, nin moita palma no lombo inútil. Agarimosamente serio e feble. O de agarimoso e feble baixo a cuncha, claro. Porque ata o curtido Carlos precisaba armadura para enfrontarse ao mundo dos negros cabaleiros e as bruxas malas.

            Escoitei a xentes falar dun lindo mundo de princesas fermosas príncipes de corazón quente e franco fadas riquiñas boas e feiticeiras. Que descanse en paz nese mundo do que falan. Que descanse en paz onde sexa.

            ¡Ah!, tamén era mestre no Instituto de Vilanova. Qué cousas. Bendito fodido azar.

 

                                                                                    Novembro 99.