Insubmisión, si, gracias

[Un dos artigos que escribín para ser utilizado polo Grupo de Apoio a Elías e Ramiro, da forma e maneira que mellor lles parecera. Apareceu publicado na prensa e, cando menos, foi outro gran de area na xusta causa.]

 

INSUBMISIÓN, SI, GRACIAS

Insubmisión si. Pero sobre todo, insubmisión: ¡Gracias! Gracias a persoas como Elías Rozas e Ramiro Paz, insubmisos nos cuarteis, que son quen de demostrarlle a un mundo cada vez máis insolidario, egoísta e sen sentido que as ideas aínda existen; a ilusión aínda existe, a esperanza, a utopía seguen vivas gracias a vós.

Moitas gracias. Como pai que son, quero sinalar a profunda admiración que me producen estes dous rapaces. Os seus pais poden erguer a cabeza moi alta, teñen dous fillos valentes, valentes de verdade, non "soldaditos españoles" con valentía presuposta. Fillos que se enfrontan a peito descuberto contra unha maquinaria tan infernal e demoledora como é o exército. Exército español, alemán, ruso, americano, que máis ten: exército que enche de armas o mundo para que se refreguen as mans certas industrias mentres nós nos refregamos os ollos ateigados de pavor mirando as atrocidades nos telexornais: nenos-soldados armados ata os dentes, morte inútil en Zaire, Ruanda, Bosnia, México...

Xa sei que o ser humano non é un ser inocente, xa sei que semella que Cristo, o mestre antiviolento, debía estar equivocado posto que os autoproclamados cristiáns son os que tiran a primeira pedra neste santo país, xa sei que temos o incrible costume de nos matar uns aos outros pola parvada máis ínfima. Xa. Pero para iso está a conciencia de Elías, de Ramiro, de todas as xentes que loitan polo que aparenta imposible, para repetir unha e mil veces: non máis exércitos, non máis gastos militares, non máis obediencia calada e submisa ante unhas leis inxustas.

Se a constitución é imperfecta haberá que cambiala ou rachar con ela e buscar un instrumento novo. Se o mundo é imperfecto haberá que traballar e loitar para cambialo,  buscar un mundo novo. ¿Utopía? Si, ¿e que? Prefiro ver mozos pelexando por causas nobres e xustas aínda que lles chamen de todo e os metan no cárcere que mozos pelexando por entrar nunha discoteca con primeira consumición gratis e co sacro permiso dos seus pais e resto de estamentos sociais que ata lles colocarán unha medalla no peito por ter servido á patria sendo cabezas cadradas o tempo prudencial establecido. ¡Ar!

Gracias, Ramiro, Elías, gracias aos que facedes que non esqueza o moito que me queda por facer, gracias por traerme aire puro e esperanza nun futuro mellor. Que o vexan algún día os ollos de cativas e cativos cheos de ledicia e alimento, ausentes de bombas e miseria. Gracias.

 

 

Xaneiro 1.997